۱۰ بازی برجسته‌ی بازیگران زن سال ۲۰۲۰
در سالی که سرشار از ناامیدی برای سینما دوستان بود هنوز روزنه‌های امیدی وجود دارد که امید را زنده نگه دارد. یکی از آن روزنه‌ها بازیگرانی هستند که حتی در سال پر از سختی که گذشت با بازی‌های درخشان خود به پرده‌ی نقره‌ای جان تازه‌ای بخشیدند. از ستارگان همیشه در اوج مانند فرانسس مک‌دورمند و وایولا دیویس تا استعدادهای نوظهور مانند جسی باکلی و جولیا گارنر.
۱. آنیا تایلور-جوی در اِما (Emma)
- کارگردان: آوتمن د وایلد
- بازیگران: آنیا تایلور-جوی، جانی فلین، میا گاث
- نمره‌ی راتن‌تومیتوز: ۸۷٪
- نمره‌ی متاکریتیک: ۷۱٪
ستاره‌ای در حال متولد شدن است. در این رمان کلاسیک جین آستین بار سنگینی بر دوش تایلور-جوی قرار می‌گیرد و او به‌خوبی از پس آن بر می‌آید. چشم‌های ورقلمبیده و لبخند باریک او یکبار دیگر بعد از درخشیدن در سریال پربیننده گامبی وزیر در اِما هم می‌درخشند. او در نقش اما هرگز تسلیم نمی‌شود و با هر روشی که بتواند به آن چه می‌خواهد می‌رسد. چه با دلبری باشد، چه با وقار.
۲. آماندا سیفرید در منک (Mank)
- کارگردان: دیوید فینچر
- بازیگران: گری اولدمن، آماندا سیفرید، تام برک
- نمره‌ی راتن‌تومیتوز: ۸۴٪
- نمره‌ی متاکریتیک: ۷۹٪
آماندا سیفرید در نقشی ظاهر می‌شود که سال‌ها در تاریخ هالیوود ریشه دوانده است. او پرتره‌ی زنی را می‌آفریند که ایده‌ی همشهری کین را در ذهن مانک متولد کرده است و خوشبختانه تمام زیبایی، کاریزما و دلربایی او توسط سیفرید به خوبی بازسازی می‌شود. با به کارگیری لهجه‌ی بروکلینی سیفرید خودش را به شخصیت حقیقی ماریون دیویس نزدیک‌تر می‌کند و به بینندگان ثابت می‌کند که برخلاف باوری که همشهری کین به وجود آورده است، دیویس باهوش بوده و کنترل اطراف خود را در دست داشته است.
۳. کری مولیگان در زن جوان نوید دهنده (Promising Young Woman)
- کارگردان: امرالد فنل
- بازیگران: کری مولیگان، بو برنهام، آلیسون بری
- نمره‌ی راتن‌تومیتوز: ۹۱٪
- نمره‌ی متاکریتیک: ۷۴٪
کیسی زنی است پیچیده با زندگی دوگانه. کیسی از برداشت‌های اشتباه مردم خسته شده است، به‌خصوص از برداشت‌های اشتباه از چیزهای بدیهی مانند همذات‌پنداری و انسانیت و دفترچه‌ی کوچک او در این مأموریت او را یاری می‌کند. بازی شرورانه مولیگان به نقش عمق بخشیده است و تبدیل شده است به یکی از بهترین بازی‌های کارنامه‌ی او.
۴. الیزابت ماس در مرد نامرئی ( The Invisible Man) و شیرلی (Shirley)
- کارگردان مرد نامریی: لی وانل
- بازیگران مرد نامریی: الیزابت ماس، الیور جکسون-کوهن، آلدیس هاج
- نمره‌ی راتن‌تومیتوز مرد نامریی: ۹۱٪
- نمره‌ی متاکریتیک مرد نامریی: ۷۲٪
- کارگردان شرلی: جوزفین دکر
- بازیگران شرلی: الیزابت ماس، لوگان لرمن، اودسا یونگ
- نمره‌ی راتن‌تومیتوز شرلی: ۸۷٪
- نمره‌ی متاکریتیک شرلی: ۷۶٪
سخت است به سالهای اخیر سینما و تلویزیون فکر کنیم و تصویر الیزابت ماس از ذهنمان نگذرد. از درخشش در تلویزیون با سریال مردهای دیوانه (Mad Men) و سرگذشت ندیمه (The Handmaid’s Tale) تا درخشش در سینما با مرد نامرئی و شیرلی. یکی از جذابیت‌های تماشای این دو فیلم تماشای اتفاقات هیجان‌انگیزی است که باعث می‌شود الیزابت ماس در تنگتا قرار بگیرد. بازیگران زیادی نیستند که بتوانند در یک سال کاری از پس دو نقش متفاوت برآیند و هردو را با موفقیت به انجام برسانند.
۵. فرانسیس مک‌دورمند در سرزمین آواره‌ها ( Nomadland)
- کارگردان: کلوئی زائو
- بازیگران: فرانسیس مک‌دورمند، دیوید استراتین، پیتر اسپیرز
- نمره‌ی راتن‌تومیتوز: ۹۷٪
- نمره‌ی متاکریتیک: ۹۷٪
فیلم تقاطعی است از خوشه‌های خشم و نئورالیسم. بیوه‌ی ۶۱ سالهای به دنبال بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸ زندگی خود را از دست می‌دهد و مجبور می‌شود سوار بر ون خود دل به جاده بزند. مک‌دورمند که تا به امروز دو جایزه‌ی اسکار، برای فارگو (Fargo) و سه بیلبورد بیرون ابینگ، میزوری (Three Billboards Outside Ebbing Missouri)، برده است، فیلم را بر اساس کتاب غیرداستانی عشایر؛ نجات دادن آمریکا در قرن بیست و یکم تهیه کرده است. مک‌دورمند با همان چهره‌ی قدرتمند و آرام خود این‌بار با کارگرهای مهاجر همراه می‌شود و ما را با سفر درونی و بیرونی شخصیت همراه می‌کند.
۴. ونسا کربی در تکه‌هایی از یک زن ( Pieces of a Woman)
- کارگردان: کورنل ماندروکزو
- بازیگران: ونسا کربی، شیا لبوف، الن بارستین
- نمره‌ی راتن‌تومیتوز: ۸۰٪
- نمره‌ی متاکریتیک: ۶۹٪
بازیگری نوظهور در رقابت‌های جشنواره‌ها. کسی که یک جایزه‌ی بفتا و یک نامزدی جوایز تلویزیونی امی برای بازی خود در نقش پرنسس مارگارت، دختری ناپایدار با آرزوهای بزرگ، در سریال تاج ( The Crown) به دست آورد. کربی در ونیز برای بازی در نقش زنی که در فرآیند زایمان خانگی نفس‌گیر فرزند دختر خود را تنها چند دقیقه بعد از تولد از دست می‌دهد غوغا به پا کرد و جام ولپی یهترین بازیگر زن را به دست آورد. او بازیگری است که به نظر می‌آید قرار نیست هرگز خودش را تکرار کند و باید همیشه از او انتظار نقشی جدید و متفاوت داشت.
۳. جولیا گارنر در دستیار ( The Assistant)
- کارگردان: کیتی گرین
- بازیگران: جولیا گارنر، کریستین فروست، متیو مک‌فدین
- نمره‌ی راتن‌تومیتوز: ۹۲٪
- نمره‌ی متاکریتیک: ۷۹٪
پس از درخشش دوباره در جوایز تلویزیونی امی در ابتدای سال و بردن جایزه‌ی بهترین بازیگر مکمل زن، برای سریال اُزارک ( Ozark )، برای دومین سال پیاپی، جولیا گارنر در سینما هم شروع به درخشیدن کرد. دستیار فیلمی درخشان است با تشکر از دو زن. یکی کارگردان کیتی گرین و دیگری جولیا گارنر. گرین تنها موقعیت مکانی فیلم را پر می‌کند از اشیای بی‌رنگ و تنها چیزی که برای بیننده می‌ماند تا به آن توجه نماید جولیا گارنر است. وقتی صحبت می‌کند بیشتر درباره‌ی جلسه‌ای است که می‌خواهد برنامه‌اش را تنظیم یا کنسل کند. گارنر برای اجرای قدرتمند خود نیازی به سخن گفتن ندارد. صورت او تمام آن چه باید گفته شود را می‌گوید. دیدن وحشتی که در اطراف او رها شده است و چشم‌های هشیار او جذاب و نفس‌گیر است.
۲. وایولا دیویس در بلک باتم ما رینی ( Ma Rainey’s Black Bottom )
- کارگردان: جورج سی. ولف
- بازیگران: وایولا دیویس، چادویک بوزمن، تیلور پگ
- نمره‌ی راتن‌تومیتوز: ۹۹٪
- نمره‌ی متاکریتیک: ۸۶٪
یکی از صحنه‌های پرقدرت فیلم بازی احساسی دیویس است. وقتی شکایت می‌کند از این که به‌عنوان یک زن سیاه پوست هیچ احترامی به او گذاشته نمی‌شود بلکه به‌عنوان منبع درآمد به او نگاه می‌شود. سخت است که به آن صحنه نگاه کرد و تحت تأثیر قرار نگرفت. « اونا منو فقط بخاطر صدام می‌خوان. خب، من اینو یاد گرفتم و اونا قراره جوری باهام رفتار کنن که من می‌خوام باهام رفتار بشه. اصلا هم مهم نیست چقدر براشون سخت باشه.» فیلم بر اساس داستان واقعی زندگی ما رینی، مادر موسیقی بلوز، ساخته شده است. کسی که ارزش خود را می‌دانست و اجازه نمی‌داد مورد سوء استفاده قرار بگیرد و دیویس به بهترین صورت به شخصیت حیات می‌بخشد. او همین حالا یک اسکار، یک امی و یک تونی دارد و در لیست محدود کسانی قرار دارد که سه تاج بازیگری را به دست آورده است. دیویس نزدیک به سی سال است که بر صحنه تیاتر، صفحه‌ی تلویزیون و پرده‌ی سینما نقش آفرینی می‌کند اما ما رینی شبیه به هیچ کدام از نقش‌هایی که پیش از این توسط او شکل گرفته‌اند نیست.
۱. جسی باکلی در دارم به تمام کردن چیزها فکر می‌کنم ( I’m Thinking of Ending Things)
- کارگردان: چارلی کافمن
- بازیگران: جسی باکلی، تونی کالت، جسی پلمونز
- نمره‌ی راتن‌تومیتوز: ۸۱٪
- نمره‌ی متاکریتیک: ۷۸٪
در فیلمی روان‌شناختانه از کافمن، به درستی ادا کردن نقش‌ها کار ساده‌ای نیست و آخرین بار تنها فیلیپ سیمور هافمن فقید بود که توانست در نیویورک جز به کل (Synecdoche New York ) این کار را به بهترین شکل ممکن انجام دهد. حالا بعد از دوازده سال باکلی هم در نزدیکی هافمن قرار می‌گیرد. بازی درونی او در صحنه‌هایی که از ماشین به بیرون خیره می‌شود خیره کننده است. پرسشگری که شخصیت‌های اصلی فیلم‌های کافمن همواره دارند را به‌خوبی بازتاب می‌دهد و هرگز در طول فیلم بیشتر از آن چه باید احساسات و واکنش‌ها را بیرون نمی‌ریزد. همه چیز به اندازه. او شخصیتی را به نمایش می‌گذارد که هم درون لحظه قرار دارد و هم بیرون آن. چیزی که تا به حال شبیه آن را ندیده‌ایم و با تمام این‌ها به نظر می‌آید این برای باکلی تنها یک نقطه‌ی شروع است.
منبع: Indiewire
پسرگزینه ۵باید اول میبودعالیه فرانسیس
عالی بود