۱۰ فیلم ترسناک و درام برتر که تماشای مجددشان سخت است

هر فیلم برتری را نمی‌توان دوباره تماشا کرد. گاهی اوقات یک فیلم آن‌قدر پرتنش، عجیب یا دردناک است که مخاطبان نمی‌توانند تماشای دوباره‌ی آن را حتی تصور کنند. گاهی اوقات هم چنین است که وقتی فیلمی تمام می‌شود، بلافاصله حس می‌کنید دوباره می‌توانید آن را تماشا کنید. می‌توان آن فیلم را چند بار پشت سر هم پخش کرد و هر بار از تماشایش لذت برد. اما بعضی فیلم‌ها هر چقدر هم که خوب باشند، فقط برای بار اول خوب‌اند. شاید غمگین، بسیار آزاردهنده و یا بیش‌ از حد اضطراب‌آور باشند و تحمل‌شان از ظرفیت مخاطب خارج شود. مثلاً فیلمسازانی مثل دارن آرنوفسکی یا لارس فون تریه عامدانه فیلم‌هایی می‌سازند که مخاطب نتواند به راحتی آن‌ها را روی پرده تماشا کند. این قبیل فیلم‌ها از برندگان اسکار تا فیلم‌های کلاسیک فراموش‌شده را ممکن است شامل شود. حتی اگر فیلم‌های درجه‌یکی باشند، بهتر است بعضی‌هایشان را فقط یک بار تحسین کرد و خیلی ساده به‌خاطر کیفیت ساخت‌، نقش‌آفرینی‌ها و داستان‌شان آن‌ها را به خاطر سپرد. در فهرست پیش‌رو، امکانش کم است بیش از دو بار بتوان تحت تأثیر این ده فیلم ترسناک و درام برتر قرار گرفت.

• ۱۰ فیلم برتر که با شکست تجاری مواجه شدند

۱۰. فیلم «پدر» (The Father) برای تماشای مجدد بیش‌ از حد دلخراش است

• سال اکران: ۲۰۲۰
• کارگردان:  فلوریان زلر
• بازیگران:  آنتونی هاپکینز، الیویا کلمن، مارک گیتیس، ایموجن پوتس، روفس سوئل، اولیویا ویلیامز
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۸ از ۱۰۰

«پدر» دومین جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر مرد را برای آنتونی هاپکینز به ارمغان آورد. در این فیلم، هاپکینز نقش مردی را در مراحل مختلف زوال عقل به تصویر می‌کشد که با دخترش (با بازی الیویا کولمن) و سایر اعضای خانواده در تعامل است.
«پدر» که فلوریان زلر آن را کارگردانی کرده است، به‌ خاطر بازی احساسی هاپکینز و پایان فوق‌العاده تکان‌دهنده‌ی فیلم، اغلب بینندگان را متحیر می‌کند. این فیلم باعث می‌شود همه درباره‌ی سلامت خود و افراد خانواده‌شان به فکر فرو روند، و اینکه اگر جای شخصیت‌های کولمن یا هاپکینز بودند، چه می‌کردند. اما همین فرایند زوال عقل و فراموشی پدر و رابطه با دخترش به قدری دردناک است که باعث می‌شود نخواهی شاهکار جناب هاپکینز را یک بار دیگر تماشا کنی.

۹. فیلم «مرثیه‌ای بر یک رؤیا» (Requiem For A Dream) بهترین آزمایش خون ضد مواد مخدر است

• سال اکران: ۲۰۰۰
• کارگردان: دارن آرونوفسکی
• بازیگران: الن برستین، جرد لتو، جنیفر کانلی، مارلون وینس، کریستوفر مک‌دونالد، لوئیز لسر
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۷۹ از ۱۰۰

«مرثیه‌ای بر یک رؤیا»، یکی از تحسین‌شده‌ترین فیلم‌های دارن آرنوفسکی، مسیر زندگی چهار نفر را در جریان اعتیاد به مواد مخدر دنبال می‌کند. داستان فیلم که از رمان هوبرت سلبی جونیور اقتباس شده است، واقعیت‌های اعتیاد را خوب نشان نمی‌دهد و می‌خواهد ماهیت آزاردهنده‌ی اعتیاد را همان‌گونه که هست به تصویر بکشد. با وجود نقش‌آفرینی قوی الن برستین، که نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار شد، و همین‌طور جنیفر کانلی، مارلون ویینز و جرد لتو، تقریباً نمی‌شود این فیلم را برای بار دوم تماشا کرد. آرنوفسکی در این فیلم وجه تاریک اعتیاد و زندگی معتاد را چنان آزاردهنده و عریان به نمایش می‌گذارد که احساس می‌کنی آن دست توست که از جای تزریق کبود و سیاه شده است.
بتابراین سخت می‌توان این فیلم را لذت‌بخش نامید، اما شکی وجود ندارد که فیلم خوبی است. نقدهای بسیاری گواهی بر این مدعاست، مثل نقد منتشرشده در گاردین، که می‌گوید: «از نظر فرم، کار خوشایندی است- البته اگر خوشایند واژه‌ی مناسبی باشد.»

۸. «اسپات‌لایت» (Spotlight) یک داستان خشن و واقعی است

• سال اکران: ۲۰۱۵
• کارگردان: تام مک‌کارتی
• بازیگران:  مارک رافالو، مایکل کیتون، ریچل مک‌آدامز، لیو شرایبر، جان اسلتری، استنلی توچی، لن کری‌یو
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۷ از ۱۰۰

فیلم «افشاگر» برنده‌ی جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم شد، و شایسته‌ی آن هم بود، اما موضوع این فیلم باعث می‌شود که تماشای آن حتی برای بار اول هم سخت باشد، چه برسد به بار دوم. «افشاگر» به کارگردانی تام مک‌کارتی، تقریباً بر اساس گروهی واقعی از خبرگزاران بوستون گلوب به نام «افشاگر» ساخته شده است، و وقایعی که سال ۲۰۰۳ جایزه‌ی خدمات عمومی پولیتزر را برای گلوب به ارمغان آورد.
داستان، تیم «افشاگر» گلوب را دنبال می‌کند که جریان سوءاستفاده‌ی جنسی از کودکان را در کلیسای بوستون کشف می‌کنند؛ در ابعادی چنان بزرگ که دهه‌ها روی آن سرپوش گذاشته شده بود. این فیلم بسیار خوش‌ساخت است و نقش‌آفرینی‌های فوق‌العاده‌ای دارد، اما به‌ خاطر حقیقت دردناکی که به تصویر می‌کشد، شاید تماشای دوباره‌ی آن سخت باشد.

۷. فیلم «ویران‌شده» (Incendies) به کارگردانی ویلنوو، پیچش داستانی توفانی دارد

• سال اکران: ۲۰۱۰
• کارگردان:  دنی ویلنو
• بازیگران: لوبنا آزابال، ملیسا دسورمکس-پولین، ماکسیم گاده، رمی جیرارد، آلن آلتمن
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۱ از ۱۰۰

دنی ویلنوو را بیشتر به‌ خاطر آثار علمی تخیلی‌اش، «تل‌ماسه» (Dune) و «ورود» (Arrival) می‌شناسند، اما او کارنامه‌ی قابل توجهی از فیلم‌های فرانسوی-کانادایی تکان‌دهنده هم دارد. «ویران‌شده»، داستان یک جفت دوقلو را دنبال می‌کند که پس از مرگ غیرمنتظره‌ی مادرشان به کشور او در خاورمیانه سفر می‌کنند تا گذشته‌ی او را کشف کنند.
داستان بازگو می‌کند که مادرشان چگونه از یک جنگ داخلی وحشیانه، حبس و یک پیچش داستانی فوق‌العاده دردناک جان سالم به در می‌برد. ویلنوو کارگردانی فوق‌العاده بااستعداد است و همه‌چیز در این فیلم خوب انجام شده است. با این حال، فیلم بسیار تاریک و دردناک است و برای تماشاگران سخت است که بیش از یک بار به تماشای آن بنشینند.

۶. فیلم «مالیخولیا» (Melancholia) تمام مدت مخاطب را مضطرب نگه می‌دارد

• سال اکران: ۲۰۱۱
• کارگردان: لارس فون تریه
• بازیگران: کیرستن دانست، شارلوت گنسبور، کیفر ساترلند، شارلوت رمپلینگ، الکساندر اسکاشگورد
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۰ از ۱۰۰

بدیهی است که وقتی صحبت از فیلم‌های سخت‌تماشا باشد، به جز آرنوفسکی باید به فیلمی از فون تریه اشاره کرد. درام آخرالزمانی اضطراب‌آور «مالیخولیا» به نویسندگی و کارگردانی او، کریستن دانست و شارلوت گنزبور در نقش دو خواهر، جاستین و کلر، بازی می‌کنند، که به این خبر که سیاره‌ای دیگر قرار است به زمین برخورد کند، واکنش نشان می‌دهند.

«مالیخولیا» فیلمی خیره‌کننده و پر از جلوه‌های بصری فوق‌العاده زیباست. فون تریه موفق می‌شود کل زمان قبل فاجعه را با احساس عذاب قریب‌الوقوعی پر کند که رد آن حتی بر صفحه‌ی نمایش هم نقش می‌بندد. این فیلم با ترکیب اضطراب دانست، مالیخولیای گنزبور و بی‌تفاوتی ظاهری شخصیت‌های دیگر، توفانی از احساسات را برمی‌انگیزد که ممکن است بینندگان نخواهند برای بار دوم تجربه‌اش کنند.

۵. فیلم «مامان» (Mommy) پایان وحشتناکی دارد

• سال اکران: ۲۰۱۴
• کارگردان: خاویر دولان
• بازیگران: آن دروال، آنتوان اولیویه پیلون، سوزان کلمنت
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۸ از ۱۰۰

«مامان»، چهارمین فیلم خاویر دولان، داستان یک مادر و پسر نوجوان گهگاه خشن او را در یک کانادای تخیلی دنبال می‌کند که در آن والدین می‌توانند بدون دلیل فرزندان خود را در بیمارستان بستری کنند. فیلم به طرز قانع‌کننده‌ای احساسی است. آن دروال در نقش مادر، دایان، و آنتوان اولیویه پیلون در نقش استیو، پسر «مضطرب» بازی می‌کنند. نقش‌آفرینی‌های پرتنش فیلم و پایان دلخراش آن، تماشای مجدد این فیلم را سخت می‌کند. هر فیلمی که دولان می‌نویسد و کارگردانی می‌کند، پرتنش و احساسی است، اما «مامان» را شاید بتوان احساسی‌ترین و دلخراش‌ترین اثر او دانست.

۴. فیلم «حیوانات شب‌زی» (Nocturnal Animals) داستان ناراحت‌کننده‌ای دارد

• سال اکران: ۲۰۱۶
• کارگردان: تام فورد
• بازیگران: جیک جیلنهال، ایمی آدامز، آرون تایلر-جانسون، مایکل شنون، آیلا فیشر، آرمی همر، لورا لینی، مایکل شین، رابرت آرمایو، زوی اشتن
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۷۴ از ۱۰۰

بازی جیک جیلنهال در نقش دو شخصیت مجزا در فیلم «حیوانات شب‌زی» به کارگردانی تام فورد، شایسته‌ی اسکار است. وقتی گالری‌دار ثروتمند، سوزان (با بازی ایمی آدامز)، دست‌نوشته‌ی منتشرنشده‌ای را که همسر سابقش ادوارد (جیلنهال) به او اهدا کرده دریافت می‌کند، بلافاصله متوجه شباهت‌هایی بین داستان و رابطه‌ی قدیمی خودشان می‌شود.

این دست‌نوشته داستانی فوق‌العاده آزاردهنده را روایت می‌کند که تماشاگران ممکن است در تماشای روایت آن با مشکل مواجه شوند. با این حال، بازی آدامز در نقش سوزان فراموش‌نشدنی است، و فیلم به طور قابل توجهی خوش‌ساخت است و نقش‌آفرینی‌ قابل توجه دیگری را از جیلنهال و مایکل شنون به نمایش می‌گذارد.

۳. واقعیت‌های بنیادین فیلم «باشگاه خریداران دالاس» (Dallas Buyers Club) تماشای مجدد آن را سخت می‌کند

• سال اکران: ۲۰۱۳
• کارگردان: ژان-مارک ولی
• بازیگران: متیو مک‌کانهی، جنیفر گارنر، جرد لتو
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۲ از ۱۰۰

«باشگاه خریداران دالاس» به کارگردانی ژان مارک وَلی، یک درام زندگی‌نامه‌ای است که داستان واقعی ران وودراف با بازی متیو مک‌کانهی را روایت می‌کند. وودراف یک بیمار مبتلا به ایدز بود که داروهای غیرمجاز را به تگزاس قاچاق می‌کرد تا علائم خود و دیگر افراد مبتلا به اچ‌آی‌وی و ایدز را درمان کند، و «باشگاه خریداران دالاس» را تأسیس کرد.

«باشگاه خریداران دالاس» پس از اکران مورد تحسین منتقدان قرار گرفت، مک‌کانهی اسکار بهترین بازیگر مرد را دریافت کرد و جرد لتو برای بازی در نقش یک زن ترنس به نام ریون، برنده‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. این فیلم نقش‌آفرینی‌های دلخراش و اشاراتی به واقعیت بیماری فراگیر ایدز دارد و به‌رغم اینکه هیچ شکی در گیرایی و خوش‌ساخت بودنش نیست، تماشای مجدد آن دقیقاً به خاطر همین واقعیت‌هایی که به نمایش می‌گذارد سخت است.

۲. فیلم «مندی» (Mandy) تصویرسازی پیچیده و آزاردهنده‌ای دارد

• سال اکران: ۲۰۱۸
• کارگردان: پانوس کوسماتوس
• بازیگران: نیکلاس کیج، آندره‌آ ریسبرو، لاینس روچ، ند دنهی، آلـوِن فوئره، ریچارد بریک، بیل دوک
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۰ از ۱۰۰

از فیلم «مندی» به کارگردانی پانوس کازماتوس، به عنوان یک «فیلم هنری اکشن، ترسناک و توهم‌زا» یاد می‌شود که توصیف خوبی است. این فیلم نیکلاس کیج که سراسر خونریزی و تصاویر توهم‌زاست، بدون شک برای مخاطب هیجان‌انگیز است؛ اما به سختی می‌توان آن را برای بار دوم تماشا کرد.

فیلم، داستان رد (با بازی کیج) و دوست‌دخترش مندی (با بازی آندریا رایزبورو) را دنبال می‌کند که در نزدیکی کوه‌های شَدو زندگی آرامی دارند. وقتی مندی به‌دست یک رهبر فرقه‌ی خودشیفته ربوده می‌شود، هر کاری که لازم است می‌کند تا او را پس بگیرد و از عاملان این اتفاق انتقام بگیرد. فیلم مدام سورئال‌تر می‌شود؛ به‌خصوص آنجا که رد با دوچرخه‌سواران هیولا‌گونه‌ای روبه‌رو می‌شود که ممکن است از ناخودآگاه خود او احضار شده باشند، و شخصیت این مرد نجیب به‌حدی پیچیده است که دیگر قابل تشخیص نیست.

۱. فیلم «نخستین اصلاح‌شده» (First Reformed) از هر لحاظ اضطراب‌آور است

• سال اکران: ۲۰۱۷
• کارگردان: پل شریدر
• بازیگران: ایتان هاک، آماندا سایفرد، سدریک اینترتینر
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۴ از ۱۰۰

پل شریدر استاد نوشتن داستان‌هایی است که باعث ایجاد حس اضطراب و عذاب قریب‌الوقوع می‌شوند. حتی با وجود آگاهی از این نکته، «نخستین اصلاح‌شده» ممکن است یکی از اضطراب‌آورترین فیلم‌های کل کارنامه‌ی هنری او باشد. در این فیلم ایتان هاوک نقش یک کشیش پروتستان را بازی می‌کند که در جریان یک سری اتفاقات ناگوار که با یک طرفدار افراطی محیط زیست مرتبط است، با بحران اعتقادی مواجه می‌شود.

این فیلم، فیلمی آرام است اما لحظه‌ای نیست که مخاطب را آرام بگذارد. برعکس، دائم با نگرانی در این فکر خواهد بود که بعد قرار است چه اتفاقی بیفتد. از بحران ایمان قهرمان داستان گرفته تا نگرانی‌ای که فیلم درباره‌ی مسائل محیط‌ زیستی به بیننده القا می‌کند، هر کسی نمی‌تواند این فیلم را حتی با وجود دیالوگ‌های تأثیرگذار شریدر و تصاویر زیبایش دوباره تماشا کند.

منبع: cbr