۱۳ فیلم برتر ایرانی که از پلتفرم‌های آنلاین جهانی پخش می‌شوند
در گذشته شعر مهم‌ترین عنصر صادراتی فرهنگ ایران بود. بعد از انقلاب اما این بار با تمام محدودیت‌ها به دوش سینما افتاد. فیلم‌های ایرانی با اینکه تا به حال موفق شده‌اند جوایز امریکایی را هم از آن خود کنند، هیچ ربطی به فیلم‌های هالیوود ندارند. بسیاری از این فیلم‌ها برای نشان دادن تصویری واقعی از جامعه‌ی مدرن ایران دیوار چهارم را می‌شکنند. فیلم‌ها صرفاً نه بیانی هنری که بخشی از زندگی خود فیلمساز هستند. با این حال، به رغم یا بهتر است بگوییم به خاطر این حقیقت است که تماشای بسیاری از فیلم‌های برتر ایرانی برای غربی‌ها سخت است. فیلم برتر ایرانی بیرون مرزهای ایران به دلایل بسیار و آشکار آن توجهی را که باید دریافت نکرده است.
با این حال، در سال‌های اخیر (با اینکه پیش از این هم چند فیلم ایرانی در سطوح بین‌المللی تحسین شده یا حتی جایزه برده بودند) چند فیلم شاخص، به طور ویژه فیلم‌های اصغر فرهادی و عباس کیارستمی در جشنواره‌های بین‌المللی دیده شدند، جایزههای مهم را دریافت کردند و طبعاً به اکران بین‌المللی رسیدند. روابط بین‌المللی هم از داخل تقویت شد، بنابراین فیلم‌های بیشتری این فرصت را پیدا کردند که در جشنواره‌های شاخص سینمایی جهان حضور پیدا کنند و هر از چند گاه جایزه هم بگیرند. فاکتور شبکه‌های اجتماعی و از اساس گستردگی روابط را هم نباید نادیده گرفت.
همین شد که حالا چندین فیلم ایرانی را هم می‌توان در پلتفرم‌های پخش آنلاین معتبر پیدا کرد. کسانی سراغ این فیلم‌ها می‌روند که عاشقان سینما هستند و می‌خواهند ایران و فرهنگ ایرانی را از طریق سینمایش بشناسند. در این مطلب سیزده فیلم شاخص ایرانی از مستند گرفته تا درام از فیلمسازانی چون عباس کیارستمی، رخشان بنی اعتماد، اصغر فرهادی و فروغ فرخزاد، که در قالب وی‌او‌دی در دسترس مخاطب بین‌المللی هستند، معرفی می‌شود. بعضی‌ها برای ما آشنایند و بعضی را شاید اصلاً از وجودشان خبر نداشته باشیم.
- ۲۶ فیلم ایرانی که در جشنواره‌های بین‌المللی درخشیدند
- ۹ فیلم ایرانی که تصویر متفاوتی از زندان به ما نشان دادند؛ از «قهرمان» فرهادی تا «اعتراض» کیمیایی
۱۳. جدایی نادر از سیمین (A Separation)
- سال اکران: ۱۳۸۹/۲۰۱۱
- کارگردان: اصغر فرهادی
- بازیگران: لیلا حاتمی، پیمان معادی، شهاب حسینی، ساره بیات، سارینا فرهادی، بابک کریمی، علی‌اصغر شهبازی، کیمیا حسینی، شیرین یزدان‌بخش، مریلا زارعی
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۹ از ۱۰۰
اصغر فرهادی همان‌طور که همه می‌دانیم اولین کارگردانی است که جایزه‌ی اسکار را برای بهترین فیلم خارجی در سال ۲۰۱۲ برد. پیش از این مجید مجیدی برای «بچه‌های آسمان» نامزد دریافت این جایزه شده بود. «جدایی نادر از سیمین» که نام بین‌المللی‌اش «جدایی» است، فرهادی را به عنوان فیلمسازی که مخاطبان را به قضاوت درباره‌ی زندگی شخصی دیگران دعوت می‌کند و بعد این قضاوت را با پیچیدگی‌های زندگی درمی‌آمیزد تا اینکه دیگر هیچ چیز قابل تحمل نیست، در جهان تثبیت کرد. البته ما به عنوان مخاطب ایرانی پیش از این با «چهارشنبه سوری» و «درباره‌ی الی» متوجه شده بودیم با چه نوع فیلمسازی طرفیم.
فیلم همان‌طور که از عنوانش پیداست، قصه‌ی جدایی زوجی را روایت می‌کند که بر سر تصمیم مهاجرت نمی‌توانند به توافق برسند، چرا که پدر مرد مریض است و نیاز به مراقبت دارد. اما زن می‌خواهد برای آینده‌ی بچه‌اش این مهاجرت حتماً اتفاق بیفتد و چون مرد مخالف است، تصمیم به طلاق می‌گیرد. آنچه در ادامه اتفاق می‌افتد تلاش فرهادی برای به تصویر کشیدن قرار گرفتن مذهب در برابر طبقه است. وقتی فیلم را می‌بینی تا چند هفته درگیر این هستی که همه‌چیز در این درام خانوادگی چطور پیش می‌رفت اگر چنین و چنان نمی‌شد، و بعد به این پاسخ می‌رسی که زندگی پیچیده است. «جدایی» روی Prime Video در دسترس است.
۱۲. کلوزآپ (Close-up)
- سال اکران: ۱۳۶۸/۱۹۹۰
- کارگردان: عباس کیارستمی
- بازیگران: حسین سبزیان، حسن فرازمند، هوشنگ شماعی، ابوالفضل آهن خواه، مهرداد آهن خواه، نیّر محسنی زنوزی، محسن مخملباف، عباس کیارستمی
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۸ از ۱۰۰
در دهه‌ی هشتاد میلادی و شصت شمسی عباس کیارستمی گزارشی را درباره شخصی به نام حسین سبزیان می‌خواند، کارگری روزمزد که به خاطر شباهتش به محسن مخملباف زنی را که در اتوبوس با او آشنا شده است، متقاعد کند که خود او همان مخملباف کارگردان معروف است. سبزیان خودش را جای مخملباف جا می‌زند و به این زن می‌گوید که می‌خواهد خانواده‌اش در فیلم او بازی کنند.
کیارستمی که درگیر این قصه می‌شود، پروژه‌ی دیگری را که همان زمان داشته رویش کار می‌کرده، متوقف می‌کند و می‌رود سراغ سبزیان، خانواده‌ی آن خانم و حتی قاضی پرونده‌ی اینها که بعداً به شکایت آن خانواده‌ی کذایی تشکیل شد. نتیجه مستندی بر پایه‌ی مطالعه‌ی شخصیت است، طوری که انگار خود فیلم دادگاه است و مخاطب را به تماشایش دعوت می‌کند و این پرسش را در ذهنش به وجود می‌آورد که شاید همه‌ی ما پشت نقاب زندگی میکنیم. «کلوزاپ» همچنان یکی از مهم‌ترین آثار سینمای ایران است؛ هم تأثیرش را می‌توان بر درام‌های فرهادی احساس کرد و هم کارهای پناهی که دیوار چهارم را می‌شکند. «کلوزاپ» از The Criterion Channel پخش می‌شود.
۱۱. قهرمان (A Hero)
- سال اکران: ۱۴۰۰/۲۰۲۱
- کارگردان: اصغر فرهادی
- بازیگران: امیر جدیدی، محسن تنابنده، مهیار نعیمی، امیر سفیدگری، فهیمه مهری، امیررضا شکری
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۷ از ۱۰۰
برنده‌ی جایزه‌ی بزرگ جشنواره‌ی کن «قهرمان» امضای تمام فیلم‌های فرهادی را یک‌جا در خود دارد. فیلم بر اساس داستانی واقعی، شیوه‌ای که فرهادی از کیارستمی وام گرفته است، داستان مردی را روایت می‌کند که بعد از بازگرداندن کیفی پر از سکه‌ی طلا که در خیابان پیدا کرده به صاحبش، یک‌شبه به یک سلبریتی بومی تبدیل می‌شود. این در حالی است که خودش به خاطر بدهی در زندان است.
اما مدتی نمی‌گذرد که همه از جمله خانواده، اجتماع، مدیریت زندان و رسانه شروع می‌کنند به زیر سؤال بردن قصه و انگیزه‌ی این شخص از کاری که کرده است. فیلم در واقع بازتابی است که تصویری که ما از خودمان به دیگران نشان میدهیم، نقشی که بازی میکنیم تا آنچه را دوست داریم باشیم به دیگران نشان دهیم. و انگشتش را به سمت ما می‌گیرد برای نیاز به انسان «کامل» بودنی که اصلاً در واقعیت وجود خارجی ندارد. «قهرمان» در Prime Video در دسترس است.
۱۰. فروشنده (The Salesman)
- سال اکران: ۱۳۹۵/۲۰۱۶
- کارگردان: اصغر فرهادی
- بازیگران: ترانه علیدوستی، شهاب حسینی، بابک کریمی،
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۶ از ۱۰۰
بعد از اسکار بهترین فیلم خارجی برای «جدایی»، فرهادی دومین اسکارش را برای «فروشنده» دریافت کرد. البته آن زمان به خاطر قوانین اعمال شده از سوی ترامپ که به ایرانیان و شهروندان شش کشور مسمان دیگر ویزای امریکا را نمی‌داد، نتوانست شخصاً در مراسم حضور پیدا و جایزه را دریافت. در «فروشنده» فرهادی یک زوج جوان را در بطن نمایشنامه‌ی «مرگ فروشنده» آرتور میلر قرار می‌دهد. این زوج بازیگر در حال اجرای نمایشنامه روی صحنه هستند و همان شب اول اجرا با اتفاقی در زندگی شخصی‌شان مواجه می‌شوند که یک‌شبه زندگی‌شان را از این رو به آن رو می‌کند.
به خاطر اتفاقی که برای زن می‌افتد و تجاوز به نظر می‌رسد (فیلمساز هرگز این را تأیید یا رد نکرده است)، رابطه و اعتماد میان این زوج و به جهان بیرون خدشه‌دار می‌شود و تحت فشار زیادی قرار می‌گیرد. همچون دیگر آثار فرهادی در «فروشنده» هم نرینگی در جامعه‌ی پدرسالاری زیر ذره‌بین گذاشته می‌شود؛ اینکه چطور قهرمانان مرد غرور خود را به خانواده‌ی خود ارجح می‌دانند. اما باز هم همچون دیگر آثار فرهادی اینجا هم او تلاش می‌کند با همه در جبهه‌های مختلف همذات‌پنداری کند. «فروشنده» در Prime Video در دسترس است.
۹. درباره‌ی الی (About Elly)
- سال اکران: ۱۳۸۷/۲۰۰۹
- کارگردان: اصغر فرهادی
- بازیگران: ترانه علیدوستی، گلشیفته فراهانی، شهاب حسینی، مریلا زارعی، مانی حقیقی، احمد مهرانفر، رعنا آزادی‌ور، پیمان معادی
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۹ از ۱۰۰
وقتی درباره‌ی سینمای ایران حرف می‌زنیم، تعلیق معمولاً اولین کلمه‌ای نیست که به ذهن می‌رسد، اما «درباره‌ی الی» فرهادی یک استثناست. در نگاه اول این فیلم معمایی است؛ اولش ما درگیر این می‌شویم که بر سر شخصیتی ناشناس و بی‌نام (الی) که با چند زوج به سفر کنار دریا آمده و به ناگاه گم می‌شود، چه آمده است. اما همچون دیگر آثار فرهادی از پس این اتفاق شخصیت‌ها در موقعیتی قرار می‌گیرند که واکنششان به اتفاق به محک گذاشته می‌شود. هر یک قضاوت خودش را دارد و آنچه در نهایت در برابر چشمان قرار می‌گیرد مطالعه‌ای از روابط میان زن و مرد در طبقه‌ی متوسط شهری است که دینامیک پرتنش میان این زوج‌های در ظاهر لیبرال را به نمایش می‌گذارد. «درباره‌ی الی» از Prime Video پخش می‌شود.
۸. متری شش و نیم (Law of Tehran)
- سال اکران: ۱۳۹۷/ ۲۰۱۹
- کارگردان: سعید روستایی
- بازیگران: پیمان معادی، نوید محمدزاده، فرهاد اصلانی، پریناز ایزدیار
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۵ از ۱۰۰
«متری شش و نیم» که در اکران جهانی با نام «قانون تهران» پخش شد، یک تریلر نیست. اگر فکر می‌کنید دارید یک فیلم تریلر تماشا کنید، اشتباه می‌کنید. این فیلم را به عنوان بازتابی از وضعیت اسفناک اعتیاد در محلات جنوبی و حومه‌ی تهران نگاه کنید و البته سیستم قضایی ایران، و فیلم بدون شک تا ماه‌ها شما را درگیر خواهد کرد. فیلم داستان یک تیم پلیس ضد اعتیاد را روایت می‌کند که به دنبال غول یک مافیای مواد هستند و این میان نگاهی به معتادان کارتن‌خواب زاغه‌نشین تهران هم می‌اندازد.
فیلم اعترافی شوکه‌کننده به بحران اعتیاد در ایران است که به گفته سعید روستایی کارگردان فیلم، ۶/۵ میلیون معتاد دارد. فیلم را که تمام می‌کنید، حتماً فشار خونتان بالا رفته است اما صحنه‌های نفسگیر سینمای مدرن ایران که با مهارت در فیلم به تصویر کشیده شده است، ارزشش را دارد. البته در پایان هم با آن پسربچه‌ای که میان آن همه سیاهی دارد برای عمویش خرکات آکروباتیک انجام می‌دهد، کمی امید به شما تزریق می‌شود. این یعنی کارگردان به هر حال به نسل آینده و جوانان کشورش امیدوار است؛ چیزی که در «برادران لیلا» هم شاهدش بودیم. «متری شش و نیم» بر Prime Video در دسترس است.
۷. حیاط خلوت خانه‌ی خورشید (Angels of the House of Sun)
- سال اکران: ۱۳۸۵/۲۰۰۶
- کارگردان: رخشان بنی اعتماد
رخشان بنی اعتماد بر خلاف فیلمسازان هم‌نسل خودش که به انتزاع گرایش دارند، بیشتر روی جزئیات ابعاد زندگی آسیب‌پذیرترین بخش جامعه‌ی ایران تمرکز می‌کند. این شاید به خاطر توانایی او برای ورود به فضاهایی فقط زنانه که تجربه آن برای همتایان مردش غیرممکن است. «حیاط خلوت خانه‌ی خورشید» که بنی اعتماد در آن به کارکنان پناهگاه زنان خانه خورشید می‌پردازد، یکی از این نمونه‌هاست.
بنی اعتماد ما را از دردی که بسیاری از این زنان متحمل شده‌اند دریغ نمی‌کند – اکثر آنها هم از اعتیاد و هم از آزار خانگی جان سالم به در برده‌اند – و در عین حال نشانمان می‌دهد که حتی در چنین شرایطی چطور غم و شادی می‌توانند در کنار هم حضور داشته باشند. نتیجه این است همزمان با شوکه و ناراحت شدن کارکنان از شنیدن اخباری بد درباره‌ی یک دوست و همکار، ما شاهد موسیقی و رقص از بیرون هستیم و زنان پناهگاه احساس عادی بودن را تجربه می‌کنند. پایانی شاعرانه در کنار واقعیتی که می‌تواند دقیقاً به همان اندازه تلخ باشد. «حیاط خلوت خانه‌ی خورشید» بر IMVBox در دسترس است.
۶. جاده خاکی (Hit the Road)
- سال اکران: ۱۴۰۰/۲۰۲۱
- کارگردان: پناه پناهی
- بازیگران: پانته‌آ پناهی‌ها، حسن معجونی، آرمین سرلک
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۵ از ۱۰۰
اولین فیلم پناه پناهی، فرزند جعفر پناهی، با استقبال منتقدان روبه‌رو شد و فهمیدن دلیل آن کار سختی نیست. مانند آثار مؤخرتر پدرش، «جاده خاکی» از دسته‌بندی‌های همیشگی فاصله می‌گیرد، اما در هسته آن، داستان خانواده‌ای را روایت می‌کند که با چالش‌های مهمی از جمله درد جدایی، تأثیرات دنیای واقعی سیاست‌های سختگیرانه ویزا در قبال ایرانیان و وضعیت بی‌ثباتی که بسیاری از ایرانیان طبقه متوسط در آن زندگی می‌کنند، مواجه شده است. فیلم از پیشینه‌ی این خانواده چیزی به ما نمی‌گوید و در نتیجه، تمرکز بر آشفتگی عاطفی خانواده باقی می‌ماند – یک تصمیم حساب‌شده‌ی زیرکانه که در آخرین صحنه‌های دردناک فیلم ضربه‌ی خود را به مخاطب می‌زند. «جاده خاکی» بر Prime Video در دسترس است.
۵. طعم گیلاس (Taste of Cherry)
- سال اکران: ۱۳۷۶/۱۹۹۷
- کارگردان: عباس کیارستمی
- بازیگران: همایون ارشادی
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۳ از ۱۰۰
اولین فیلم ایرانی که جایزه‌ی نخل طلای کن را برد، «طعم گیلاس» کیارستمی شاهکار مینمالیسم است. خلاصه‌ی داستان فیلم بیشتر شبیه یک معماست تا پیرنگ؛ یک مرد به دنبال شخصی است که به او لطف کند و کمکش کند خودش را بکشد. با این حال، به رغم پیرنگ سیاه فیلم، نتیجه در نهایت طرفدار زندگی است. کیارستمی در واقع از این خط داستانی ساده اما جسورانه استفاده می‌کند تا زندگی را بستاید و به مخاطب بگوید که باید لحظه را دریافت.
عنوان فیلم از مونولوگی در میانه‌ی فیلم می‌آید که یکی از شخصیت‌ها دارد به مرد در آستانه‌ی خودکشی می‌گوید همین طعم گیلاس ارزش زندگی کردن را دارد، و این تأکیدی بر آن است که ارزش زندگی به همین چیزهایی است که از نگاه ما کوچک و بی اهمیت است. در پایان فیلم، کارگردان با بردن لنز به روی خودش و سایر عوامل فیلم به مخاطب یادآوری می‌کند که این فقط یک فیلم است و زندگی واقعی آن چیزی است که بیرون از دنیای فیلم در جریان است. چه پایان ظریف و هوشمندانه‌ای برای فیلمی بی‌نظیر. «طعم گیلاس» از Criterion Channel پخش می‌شود.
۴. خانه سیاه است (The House Is Black)
- سال اکران: ۱۳۴۱/۱۹۶۳
- کارگردان: فروغ فرخزاد
با اینکه فروغ در سی و دو سالگی بر اثر تصادف از دنیا رفت، اما در همین مدت زمان اندک توانست به مهم‌ترین شاعر زن ایران تبدیل شود. میزان تأثیرگذاری و اهمیت فروغ در شعر ایرانی، به خصوص شعر زنان ایران، قابل اندازه‌گیری نیست. «خانه سیاه است» تنها فیلم این شاعر بزرگ، قابلیت‌های سینمایی فروغ را هم به رخ می‌کشد.
این مستند که زندگی جذامیان را به تصویر می‌کشد، با این ایده آغاز می‌شود که «اگر انسان چشمان خود را به روی جهان ببندد، جهان زشتی بیشتری خواهد داشت». اگرچه این فیلم به سفارش انجمن ملی جذام ساخته شده است، اما دیدگاه کارگردان از خود بیماری گسترده‌تر است و او از این کلونی به عنوان تمثیلی از زندگی مردم ایران در آن زمان استفاده می‌کند؛ فیلمی که البته پهلوی دوم را هم به گریه انداخته است. مستند «خانه سیاه است» از The Criterion Channel پخش می‌شود.
۳. گاو (The Cow)
- سال اکران: ۱۳۴۸/۱۹۶۹
- کارگردان: داریوش مهرجویی
- بازیگران: عزت الله انتظامی، علی نصیریان، جمیشد مشایخی، پرویز فنی‌زاده،محمود دولت آبادی، جعفر والی، فیروز بهجت‌محمدی، عزت‌الله رمضانی‌فر، خسرو شجاع‌زاده، مهین شهابی، عصمت صفوی، مهتاج نجومی
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۱ از ۱۰۰
«گاو» را بسیاری پایه‌گذار (یا یکی از پایه‌گذاران) جنبش موج نوی سینمای ایران می‌دانند. «گاو» زمانی به نمایش درآمد که درست مثل امروز طبقه فرودست در روستاهای کشور با فقر و محرومیت دست و پنجه نرم می‌کردند و طبقه‌ی بالادست اصلاً از زندگی این بخش خبر نداشتند و در عین حال سعی می‌کردند همه‌چیز را عادی و حتی باشکوه جلوه دهند. «گاو» بر اساس نمایشنامه‌ای از غلامحسین ساعدی همچون اعتراضی به وضعیت این روستانشینان میلیونی وارد صحنه شد و سینمای ایران را متحول کرد.
این فیلم داستان مردی روستایی را روایت می‌کند که پس از مرگ گاوش، که تنها دارایی‌اش است، دچار جنون می‌شود. فیلم بلافاصله توقیف شد، اگرچه متخصصان امر استدلال کرده‌اند که «گاو» به دلیل استقبال بین‌المللی که از آن شد (فیلم برنده‌ی جایزه‌ی منتقدان در فستیوال سینمایی ونیز شد) و اعتباری که برایش به ارمغان آورد، فضا را برای حضور فیلم‌های ایرانی در سطح بین‌المللی چه پیش از انقلاب و چه بعد از انقلاب باز کرد. بنابراین، «گاو» از لحاظ بسیاری یک فیلم پیشرو به حساب می‌آید. البته آقای مهرجویی بعد از انقلاب ترجیح داد دیگر به این طبقه نپردازد، چراکه معتقد است حالا طبقه‌ی فرودست جامعه زنان هستند. «گاو» از IMVBox پخش می‌شود.
۲. میدان جوانان سابق (Formerly Youth Square)
- سال اکران: ۱۳۹۷/۲۰۱۹
- کارگردان: مینا اکبری
مستند «میدان جوانان سابق» نقطه‌ی شروع خود را پاکسازی نسلی از روزنامه‌نگاران در ایران می‌داند. خود مینا اکبری، فیلمساز، روزنامه‌نگاری را رها کرد و پس از وقفه‌ای طولانی به کارگردانی روی آورد تا دوباره با فارغ‌التحصیلان هم‌دوره‌ی خود ارتباط برقرار کند و حضور روزنامه‌نگارانی را که آثارشان از روایت رسمی دولت حذف شده است، ثبت کند. او در نهایت ناراحتی متوجه می‌شود که از هفتاد و یک همکلاسی و الگویش، تنها شش نفر هنوز روزنامه‌نگار هستند.
تجربیات آنها کارشان را نوعی شکنجه روانی نشان می‌دهد، به گونه‌ای که خودسانسوری‌ای که از ترس درگیری با مقامات دارند یا صرف انرژی برای روایت‌هایی که هرگز چاپ نخواهند شد، به نوعی ذهن آنها را تبدیل به زندان کرده است. فیلم اندوهبار اما مهم است که ممکن است بینندگان را به یاد دوران اوج جنبش اصلاح‌طلبی اوایل دوران طلایی چاپخانه در ایران پس از انقلاب بیندازد، دورانی که امید به تغییر بدون انقلاب وجود داشت. مستند «میدان جوانان سابق» از Docunight پخش می‌شود.
۱. بچه‌های آسمان (Children of Heaven)
- سال اکران: ۱۳۷۵/۱۹۹۷
- کارگردان: مجید مجیدی
- بازیگران: رضا ناجی، میر فرخ هاشمیان، بهاره صدیقی، نفیسه جعفر محمدی، فرشته سرابندی، کمال میرکریمی، بهزاد رفیعی، کریستوفر مالکی، سید حسن حسینیان
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۳ از ۱۰۰
اولین فیلم ایرانی که نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار شد، نماینده‌ی سینمای کودک مبتنی بر نابازیگر ایران همزمان با تغییر قرن میلادی است. البته بسیاری از منتقدان فیلم را سیاسی می‌دانند، چرا که استفاده از کودک را در واقع راهی برای دور زدن سانسور از سوی فیلمساز ایرانی می‌دانند. اما جدا از اینها، «بچه‌های آسمان» در نهایت قصه‌ای درباره‌ی بلوغ پسربچه‌ای است که خواهرش را که از او خواسته‌ای داشته ناامید می‌کند اما زمین و زمان را به هم می‌دوزد تا جبرانش کند. فیلم بسیار زیبا ساخته شده و به نوبه‌ی خودش صرف‌نظر از وجود بچه‌ها شایسته‌ی توجه است، نه البته به‌عنوان پادزهری برای غمی که در سینمای معاصرتر ایران مرسوم شده است. «بچه‌های آسمان» هم روی Prime Video در دسترس است.
منبع: vultur
از بین اینها – دو تا مستنده رو ندیدم – فقط بچه های اسمان قشنگه
چه فیلمی بسازم که تو پلتفرم های آنلاین خارجی پخش شه!؟
فیلمی ک ایران رو سیاه و زشت نشون بده و پر از نماد باشه مث همین فروشنده و جدایی نادر از سیمین …
بعد از شنیدن تصور مردمای خارجی از کشورمون تعجبم میکنیم !
دقیقا اون فیلم هاییه که ایران رو سیاه و بدبخت نشون میده. مرسی از این همه خود تحقیری
دقیقا درست گفتی ، همیشه ایرانیها رو انسانهای گدا و بدبخت نشون میدن
وای به حال ما که این فیلم ها تصویر سازی می‌کنند از ایران و ایرانی برای جهان. تعجب آور نیست که مردم جهان ایرانیان رو سوار بر شتر در بیابان های بی آب و علف تصور می‌کنند.
نصف بیشتر این فیلم ها مردم را در شهر تهران و سوار بر ماشین نشان می دهند.
دیگر این که ما چرا باید نگران تصویر دیگران از خودمان باشیم؟ ما مسئول درست کردن تصویر ذهنی دیگران هستیم؟