۱۷ فیلم مستقل برتر ۲۰۲۳ که نادیده گرفته شدند؛ از «آیلین» تا «حافظه»
معمولاً این چنین است که در پایان سال فهرست بهترین فیلم‌ها به انتخاب منتقدان، نشریات یا رأی‌دهندگان منتشر می‌شود. اما بیشتر این فهرست‌ها به فیلم‌هایی محدود می‌شود که متعلق به کمپانی‌های بزرگ تولید و پخش جریان اصلی هستند و بودجه‌های هنگفتی پشتشان است. عمدتاً فیلم‌ها هم امریکایی هستند یا فیلم‌های اروپایی و آسیایی که به دلایلی سر و صدا کرده و بر سر زبان‌ها افتاده‌اند؛ مثلاً از جشنواره‌ای مهم جایزه‌ای مهم را برده‌اند یا فیلمسازی معتبر کارگردانی‌شان کرده است. به همین خاطر، فیلم‌های زیادی از قلم می‌افتند و نادیده گرفته می‌شوند که در بعضی موارد فیلم‌های بسیار خوبی هم هستند و امتیازات بالایی دریافت کرده‌اند. این بیشتر شامل حال فیلم‌های مستقل می‌شود، به‌خصوص فیلم‌های مستقلی که اوایل سال میلادی اکران شده‌اند. به طور کلی، فیلم‌هایی که در نیمه دوم سال پخش می‌شوند، فیلم‌های مهم‌تری هستند و بیشتر دیده می‌شوند. البته چند فیلم مستقل برتر ۲۰۲۳ هم لابه‌لای فهرست بهترین‌ها هم بوده‌اند؛ نمونه‌اش «زندگی‌های گذشته» (Past Lives) که در ژانویه ۲۰۲۳ در فستیوال سینمایی ساندنس پخش شد. این فیلم محصول امریکاست اما گروه بازیگرانش غالباً آسیایی‌اند. یا «قصه امریکایی» (American Fiction) کورد جفرسون که جایزه مردمی جشنواره سینمایی بین‌المللی تورنتو را برد. یا «می دسامبر» (May December) محصول نتفلیکس به کارگردانی تاد هینز، و همین‌طور مثلث عاشقانه «گذرگاه‌ها» (Passages) ساخته آیرا ساکس و اکران کریسمس «همه ما بیگانگان» (All of Us Strangers) اندرو هیگ.
با اینکه تمام این فیلم‌ها خوب‌اند، اما ایندی وایر تشخیص داده است به سراغ فیلم‌های مستقل دیگری برود که کمتر دیده شده‌اند، در اغلب فهرست‌های بهترین فیلم‌های ۲۰۲۳ قرار نگرفته‌اند و لیاقتشان بیش از این‌ها بوده است. مثلاً فیلم «هزار و یک» که یکی از جوایز مهم ساندنس ۲۰۲۳ را هم برده اما توجه زیادی به آن نشده است. هر سالی که فیلم‌های مستقل در برابر فیلم‌ها و فرنچایزهای با بودجه‌های هنگفت دیده شوند، مبارک است. اصلاً همین پروژه‌های بزرگ در ابتدای امر از استعدادهای مستقل استفاده می‌کنند و به موفقیت دست می‌یابند. قبول ساخت یا حمایت از یک فیلم مستقل همیشه چالش‌برانگیز است. شرایط کار هرچه باشد، هر اسم یا هر میزان سرمایه‌ای پشت فیلم باشد، فرقی نمی‌کند؛ برای هر کارگردان مستقلی که تجربه کار با استودیو را داشته باشد و تصمیم بگیرد دوباره مستقل کار کند، همین‌طور خواهد بود. بنابراین، توجه به این فیلم‌ها اگر خوب باشند، بسیار مهم است. فهرست زیر، هفده فیلم مستقل برتر ۲۰۲۳ را که کمتر به‌شان توجه شده است، برمی‌شمارد.
۱. ۳۲ صدا (۳۲Sounds)
- کارگردان: سام گرین
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۶ از ۱۰۰
یک فیلم مستند مستقل درخشان از سال ۲۰۲۳ که ارزش تماشا دارد. مدتی بعد از اختراع دستگاه ضبط صوت در سال ۱۸۷۷، یک نشریه مهم آن زمان پیش‌بینی کرد که ماشین توماس ادیسون آن‌قدر قدرتمند است که حتی در برابر مرگ بایستد. جسم انسان از بین‌رفتنی است، اما صدای انسان به شکل شگفت‌انگیزی نامیراست. حالا به واسطه این اختراع، صدای انسان سالیان سال پس از آنکه چیزی جز یک مشت استخوان و خاطره از آن باقی نمانده است، می‌ماند و شنیده می‌شود.
وقتی هوش مصنوعی نزدیک به صد و پنجاه سال پیش وارد جریان اصلی شد، وبسایت‌های فناوری تقریباً به‌سرعت گزارش‌هایی را درباره ابزار جدید دیجیتال که به افراد اجازه می‌دهد صداهای ضبط‌شده عزیزانشان را بارگذاری کنند تا بتوانند مدت‌ها بعد از رفتنشان با آن‌ها حرف بزنند، منتشر کردند. این پیشرفت فناوری حالا در مستند سام گرین آمده است. مستندی لطیف و نیمه‌تعاملی درباره قدرت فراگیر ارتعاش آکوستیک؛ فیلمی که به گونه‌ای یک تد تاک پخش و پلاست که بر خلاف انتظار به شکلی وسواسی درگیر مرگ است، اما فقط به این خاطر که ماهیت میرای زندگی بر زمین بهترین سند اثبات قدرت صدا برای برقراری ارتباط ما با جهان است، قدرتمندتر از هر حس دیگری.
۲. تمام جاده‌های خاکی مزه نمک می‌دهند (All Dirt Roads Taste of Salt)
- کارگردان: ریون جکسون
- بازیگران: شارلین مک‌کلور، موزس اینگرام، کریس چاک، زینب جا
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۰ از ۱۰۰
این فیلم مستقل برتر ۲۰۲۳ روایتی غیرخطی است که زندگی یک زن سیاهپوست اهل میسیسیپی را از کودکی تا بزرگسالی به نمایش می‌گذارد. یک سمفونی جامع از خاطرات احساسات‌برانگیز طی سالیان، با تصاویری غنی و صداهای محیطی که نگاهی به سنت‌ها و بافت محل تولد این زن و رابطه‌اش با محل تولدش می‌اندازد. نام این زن مکنزی است و چند بازیگر در دوره‌های مختلف زندگی نقشش را در این اولین تجربه کارگردانی ریون جکسون بازی می‌کنند. فیلم بین دهه شصت تا هشتاد میلادی می‌گذرد اما انگار تمامش در یک اکنون ابدی اتفاق می‌افتد که با فلاشبک و فلش‌فوروارد قصه را روایت می‌کند.
۳. جین غمگین (Blue Jean)
- کارگردان: جورجیا اوکلی
- بازیگران: رزی مک‌ایون، کری هیز، لوسی هالیدی
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۵ از ۱۰۰
امروز دیگر برای جهان غرب سخت است به گذشته‌ای نگاه کند که در آن گرایش‌های جنسیتی مختلف تقبیح و نادیده گرفته می‌شد. حتی دردناک‌تر است که هنوز هم بعضی جاها حکایت همین است. «جین غمگین» درامی در دوران رژیم مارگارت تاچر است؛ قصه‌اش بیش از سی سال پیش اتفاق می‌افتد، در دهه ۱۹۸۰ که انگلیس نسبت به امروزش به‌مراتب محافظه‌کارتر بود. «جین غمگین» قصه‌ای سیاسی را درباره زنی در زمانه‌ای روایت می‌کند که حقوق دگرباشان به رسمیت شناخته نمی‌شود و این زن تلاش می‌کند با هویت واقعی‌اش جایی میان دو دنیایی که با آن مواجه است، برای خودش پیدا کند. فیلم با بازی فوق‌العاده رزی مک‌ایون هم رویکردی سیاسی دارد و هم شخصی.
۴. مادر زمین (Earth Mama)
- کارگردان: ساوانا لیف
- بازیگران: تیا نومور، اریکا الکساندر، اولیویا ریکاردی
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۶ از ۱۰۰
نام ساوانا لیف و تیا نومور را که هر دو اولین تجربه سینمایی بلند خود را با «مادر زمین» داشته‌اند، یکی در مقام کارگردان و دیگری بازیگر، به یاد داشته باشید؛ چرا که این فیلم فوق‌العاده است. لیف که والیبالیست سابق المپیک است، در این درام درباره مادر مجردی که برای زندگی خودش و فرزندانش می‌جنگد، هم زیبایی را دیده است هم زشتی. آنچه روی کاغذ شاید چالش‌برانگیز به نظر بیاید، در واقع یک فیلم بلند نود و هفت دقیقه‌ای فوق‌العاده است که کارگردان و بازیگرش آشکارا آینده بسیار روشنی در پیش دارند.
۵. آیلین (Eileen)
- کارگردان: ویلیام اولدروید
- بازیگران: توماسین مکنزی، شیا ویگهام، مارین ایرلند، اوون تیگ، ان هتوی
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۵ از ۱۰۰
در فهرست آثار مستقل شاخص سال ۲۰۲۳، این فیلم تریلر روان‌شناختی با فیلمنامه‌ای از آتوسا مشفق -که آن را بر اساس رمان خودش به همین نام نوشته است- اثر شناخته‌شده‌تری به حساب می‌آید و بیشتر دیده شده است. فیلم زندگی دختر جوانی به نام آیلین را در سال ۱۹۶۰ دنبال می‌کند که در یک کانون اصلاح و تربیت در نیوانگلند مشغول به کار است. وقتی مشاور جذابی به نام ربکا پا به این زندان می‌گذارد، رابطه‌ای عجیب میان این دو شکل می‌گیرد.
این دومین فیلم بلند ویلیام اولدروید، کارگردان «لیدی مکبث» (Lady Macbeth) یک نوآر تلخ است. توماسین مکنزی که نقش شخصیت اصلی را بازی می‌کند، و ان هتوی که زن بلوند جذابی که به یکباره از آسمان سر از زندگی او درمی‌آورد، یکی از بهترین بازی‌های کارنامه هنری‌شان را در یک عاشقانه عجیب و غریب تکان‌دهنده به نمایش گذاشته‌اند؛ چیزی مابین «کارول» و فیلم‌های هیچکاکی (مشفق فیلم خودش را «ربکا» گذاشته و نام شخصیت هتوی در این فیلم هم ربکاست) که البته کاملاً فیلم خودش هم هست، با زیبایی و غریبی خاص خودش، حتی اگر مخاطب را به همان اندازه عمق موجودیت بیچاره آیلین در رمان تحت تأثیر قرار ندهد.
۶. فریمانت (Fremont)
- کارگردان: بابک جلالی
- بازیگران: آنیتا ولی‌زاده، گرگ ترکینگتون، جرمی آلن وایت
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۷ از ۱۰۰
فیلم تحسین‌شده در جشنواره ساندنس، برنده جایزه بهترین کارگردانی در جشنواره کارلووی واری و همین‌طور جایزه ویژه داوران در جشنواره فیلم آمریکایی دوویل، داستان زندگی یک دختر جوان اهل افغانستان را که مترجم سربازهای امریکایی بود، روایت می‌کند که از دست طالبان فرار کرده و به امریکا پناهنده شده است. فیلم پرتره‌ای سیاه و سفید با حال و هوای طنز لوده جیم جارموشی است که به جز دست‌اندرکاران ایرانی‌اش، جرمی آلن وایت، بازیگر امریکایی معروف این روزها را هم دارد.
۷. حافظه (Memory)
- کارگردان: میشل فرانکو
- بازیگران: جسیکا چستین، پیتر سارسگارد، مریت ویور، جسیکا هارپر، السی فیشر، بروک تیمبر، جاش چارلز
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۱ از ۱۰۰
«حافظه» میشل فرانکو از آن دسته فیلم‌هایی است که آدم‌های بیچاره را کنار هم می‌گذارد، با تمام دل‌شکستن‌ها و ملودرامی که لازمه چنین فیلم‌هایی است. این فیلم با آثار دیگر این فیلمساز که یا تریلر آخرالزمانی بوده یا درام دبیرستانی، متفاوت است. فیلم‌های قبلی از آن دسته بودند که در ظاهر آرام به نظر می‌رسیدند اما می‌دانی که در نهایت قرار است فاجعه‌ای، اتفاقی رخ دهد. اما در فیلم احساسی «حافظه» هرگز چنین اتفاقی نمی‌افتد. جسیکا چستین نقش یک الکلی را بازی می‌کند که سیزده سال است هوشیار است، و با همکلاسی قدیمی‌اش (که پیتر سارسگارد نقشش را بازی می‌کند) در یک گردهمایی که اصلاً نمی‌خواسته در آن باشد، ارتباط دوباره برقرار می‌کند.
۸. بچه دیگران (Other People’s Children)
- کارگردان: ربکا زلوتوفسکی
- بازیگران: ویرژینی افیرا، رشدی زم، کیارا ماسترویانی
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۱ از ۱۰۰
یک فیلم مطالعه شخصیتی درباره زنی میانسال که حال و هوای فیلم‌های فرانسوی را دارد. فیلم در پاریس می‌گذرد، و اولش با تصاویری از برج ایفل که در آسمان شب برق می‌زند، و آپارتمان‌های همچون کتاب کنار هم قرار گرفته، شروع می‌شود که شخصیت‌هایش در آن شراب می‌نوشند و سیگار می‌کشند، و لذت‌های بزرگسالانه را جشن می‌گیرند. خط داستانی اصلی بر رابطه زنی که از خود فرزندی ندارد، با مردی زن‌مرده متمرکز است که با دختر او ارتباط عمیقی برقرار می‌کند.
۹. جامعه بانزاکت (Polite Society)
- کارگردان: نیدا منظور
- بازیگران: پریا کانسارا، ریتو آریا
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۰ از ۱۰۰
طبعاً میان این همه فیلم در حمایت از حقوق دگرباشان، فیلمی درباره حمایت از حقوق زنان هم باید باشد. زنیدا منظور در اولین فیلم بلندش به سراغ داستان بلوغ پرهیجانی رفته است که هدفش مبارزه با پدرسالاری است و توقعات کلیشه‌ای که از زنان می‌رود. کمی شبیه «ماتریکس» است، هنرهای رزمی دارد، روابط خانوادگی، روابط بچه‌های دبیرستان، عشق، دوستی، بچه‌های بیگانه شیطان‌صفت، دیپلماسی، هک کردن کامپیوتر و یک اتومبیل باحال. «جامعه بانزاکت» فیلم شلوغ منظور در واقع یک پرسش مهم را مطرح می‌کند: چه اتفاقی می‌افتد وقتی بهترین دوست شما که از قضا زن است، تصمیم می‌گیرد راه خودش را در زندگی برود. در این اکشن کمدی ریا خان معتقد است که باید خواهر بزرگ‌ترش، لنا را از ازدواج قریب الوقوعش نجات دهد. او بعد از کمک گرفتن از دوستانش، تلاش می‌کند تا جاه‌طلبانه‌ترین سرقت‌های عروسی را به نام استقلال و خواهری انجام دهد.
۱۰. هتل سلطنتی (The Royal Hotel)
- کارگردان: کیتی گرین
- بازیگران: لیز واتس، امیلی شرمان، ایان کنینگ، کت شلپر، جولیا گارنر
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۸ از ۱۰۰
به دنبال همکاری کیتی گرین با جولیا گارنر در فیلم محصول ۲۰۱۹ «دستیار» (The Assistant)، این فیلمساز استرالیایی تصمیم گرفت یک بار دیگر با بازیگر مورد علاقه‌اش فیلمی بسازد در یکی از معدود جاهای زمین که برای زنی جوان خطرنا‌ک‌تر از دفتر هاروی واینستین است. یک میخانه درب و داغان در مرز یک شهر معدنی دورافتاده در اعماق استرالیا که کسی در آن حتی اسم جنبش می تو را هم نشنیده است. هانا و لیو در این میخانه برای امرار معاش کار می‌کنند و با انبوهی از مردم محلی سرکش و وضعیتی که به‌سرعت از کنترل آن‌ها خارج می‌شود، مواجه می‌شوند.
۱۱. رای لین (Rye Lane)
- کارگردان: رینی ان میلر
- بازیگران: دیوید جانسون، ویوین اوپارا
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۸ از ۱۰۰
در حالی که ژانر کمدی رمانتیک هنوز دارد تلاش می‌کند در چشم‌انداز فیلم‌های بلاک‌باستری جایی برای خودش باز کند و سری از سرها درآورد، فستیوال سینمایی ساندنس تبدیل به منبع معتبری برای فیلم‌های جمع و جور متفاوت این ژانر شده است، مثل فیلم محصول ۲۰۲۰ «پالم اسپرینگز» (Palm Springs). امسال، کمدی عاشقانه شاخص ساندنس «رای لین» بود که داستان ساده‌ای دارد اما بازی‌های صمیمی و فضای خاصش، آن را به فیلمی دیدنی تبدیل کرده است.
اولین فیلم بلند رینی ان میلر داستان دو جوان را که هر دو تجربه جدایی‌هایی بدی را پشت سر گذاشته‌اند، روایت می‌کند که در یک روز پر حادثه در جنوب لندن در یک نمایشگاه هنری با هم آشنا می‌شوند و رابطه‌ای دوستانه عاشقانه بینشان شکل می‌گیرد. در فیلم هشتاد و دو دقیقه‌ای ان میلر، این دو تجربه شکستهایشان را با هم در میان می‌گذارند و کارگردان با علاقه‌ای که به شخصیت‌ها و جهانی که برای خود در جنوب لندن می‌سازند، یک کمدی عاشقانه گرم و دلچسب را تقدیم ما کرده است.
۱۲. جنگجو (Scrapper)
- کارگردان: شارلوت ریگان
- بازیگران: لولا کمپبل، آیلین اوزون، هریس دیکینسون
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۴ از ۱۰۰
کمدی درام «جنگجو» با بازی بازیگر تازه‌وارد لولا کمپبل در نقش جورجی، داستان دختر دوازده سالهای را روایت می‌کند که دارد غم از دست دادن مادرش را به یک بیماری نامعلوم پشت سر می‌گذارد. جایی که او در پانزده مایلی لندن در آن تنهای تنها زندگی می‌کند که شبیه هر جای دیگری است، تنها چیزی است که او نیاز دارد. اما شارلوت ریگان کارگردان و مولی منینگ واکر فیلمبردار در این فیلم کاری کرده‌اند که انگار تمام زمین همین‌جاست. جورجی در این جهان بی‌نیاز از بیرون کاملاً خودکفاست. او، به جز عموی خیالی‌اش «وینست چرچیل»، تنها مراقب خودش است و خرجش را با دزدیدن دوچرخه و تظاهر به زندگی با عموی خیالی‌اش در برابر خدمات اجتماعی درمی‌آورد. تنها کسی که می‌داند جورجی دارد در زندگی‌اش چه می‌کند، علی دوستش است که معتقد است جورجی دارد غم از دست دادن مادرش را انکار می‌کند. این فیلم جایزه بزرگ داوران در مسابقه سینمای درام را برده است.
۱۳. او نزد من آمد (She Came to Me)
- کارگردان: ربکا میلر
- بازیگران: پیتر دینکلیج، مریسا تومی، یوانا کولیگ، برایان دارسی جیمز، ان هتوی
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۴۸ از ۱۰۰
ربکا میلر فیلم عاشقانه می‌سازد، و کمدی، و درام. او با فیلم‌های مطالعه شخصیتی و داستان‌های غیرمتعارف به موضوعات مختلفی پرداخته است، از اعتیاد به مواد تا نازایی، تا زنای با محارم و جاه‌طلبی. فیلم‌های ربکا میلر معمولاًً وحشی، رؤیایی، غمگین و بامزه‌اند و به هیچ وجه واقعگرایانه نیستند. «او نزد من آمد» دقیقاً همین است، که داستان آدم‌هایی را دنبال می‌کند که عشق دیوانه‌شان کرده است. فیلم داستان استیون لادم آهنگساز را روایت می‌کند که خلاقیتش محدود شده و نمی‌تواند موسیقی بسازد. او بنا به درخواستِ همسرش پاتریشیا به جست‌وجوی منبع الهام می‌رود. فیلم تا حد زیادی شبیه فیلم محصول ۲۰۱۵ او «نقشه مگی» (Maggie’s Plan) است که آن هم به عشق مدرن می‌پرداخت، اما بعضی دغدغه‌هایی را که او در فیلم اولش «آنجلا» (Angela) مطرح کرده بود هم دارد، و این باور که مذهب به آن‌هایی که خالصانه خود را وقف آن می‌کنند، خلوص و پاکی می‌بخشد.
۱۴. اسکینامارینک (Skinamarink)
- کارگردان: کایل ادوارد بال
- بازیگران: لوکاس پاول، دالی رز تترو، راس پاول، جیمی هیل
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۷۲ از ۱۰۰
این فیلم ترسناک تجربی محصول کانادا نخستین تجربه کارگردانی کایل ادوارد بال است که پیش از ساخت آن، یک کانال یوتیوب داشت که در آن ویدئوهایی را بر اساس کابوس‌هایی که با نظرات مردم بازگو می‌شد؛ آپلود می‌کرد. فیلم داستان دو کودک را روایت می‌کند که در طول شب از خواب بیدار می‌شوند اما متوجه می‌شوند که نمی‌توانند پدرشان را پیدا کنند و پنجره‌ها، درها و دیگر اشیاء خانه‌شان در حال ناپدید شدن است.
این پدیده کم‌بودجه شاید از ترندهای ترسناک یو تیوب آمده باشد اما یک جور تحول در ژانر وحشت به حساب می‌آید، و در عین حال، از آن دسته فیلم‌های ترسناکی است که به زبان عجیب خودش وفادار است که از طریق ارجاعاتی که به فیلم‌های معروف‌تر ژانر وحشت دارد، بهتر درک می‌شود. این کابوس صد دقیقه‌ای که در خانه دوران کودکی بال در ادمونتون کانادا به صورت دیجیتالی فیلمبرداری شده است، ثابت می‌کند که یک پروژه تجربی می‌تواند نشان دهد یک فیلم ترسناک خوب در زمانه‌ای که بقیه جهان سینما از تجربه هر چیز جدیدی در این ژانر واهمه دارد، چطور می‌تواند باشد.
۱۵. صدای آرام سکوت (A Still Small Voice)
- کارگردان: لوک لورنتزن
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۶ از ۱۰۰
یک فیلم مستند مستقل تحسین‌شده‌ی دیگر از سال ۲۰۲۳؛ «صدای آرام سکوت» شهودی درخشان و روراست درباره افرادی است که کارشان در زندگی این است که برای مرگ فضا باز کنند. «صدای آرام سکوت» لوک لورنتزن گاهی با فاصله و گاهی از نزدیک، یک کشش یهودی جوان در حال آموزش دیدن به نام مارگارت «ماتی» انجل را تماشا می‌کند که از بیماران و آدم‌های در حال مرگ در بیمارستانی در نیویورک سیتی مراقبت معنوی می‌کند.
۱۶. هزار و یک (A Thousand and One)
- کارگردان: ای.وی. راکول
- بازیگران: تیانا تیلور، ویل کَتلت، لینا وایت، برد وستون، آرون کینگزلی آدتولا، جوسیا کراس
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۷ از ۱۰۰
نخستین فیلم بلند ای.وی. راکول «هزار و یک»، پرتره‌ای است روشن از زندگی در هارلم از اوایل دهه ۱۹۹۰ تا اواسط دهه ۲۰۰۰. فیلم داستان اینز خودخواه و به شدت وفادار را روایت می‌کند که در نیویورک روی پای خودش زندگی می‌کند و تیاتا تیلور بازیگر/ابر خواننده آر اند بی نقشش را بازی می‌کند. اینز پسرش تری (آرون کینگزلی آدتولا) را از خانواده‌ای که او را به خاطر مشکل اینز در اوایل سال ۱۹۹۳ از سوی سیستم حمایت از حقوق کودکان به سرپرستی گرفته بودند، می‌رباید و حالا امیدوار است زندگی بهتری را برای او فراهم کند. این مادر و پسر تصمیم می‌گیرند تا حس خانه، هویت و ثبات خود را در شهر نیویورک که به‌سرعت در حال تغییر است، دوباره به دست بیاورند. اما در پایان فیلم، بعد از سال‌ها رابطه تلخ و شیرین و بالا و پایین بینشان و چیزهای درهم کوبنده‌ای که فاش می‌شود، اینز به تری که حالا بزرگ‌تر شده و جوسیا کراس نقشش را بازی می‌کند، می‌گوید: «من گند زدم. اما زندگی ادامه دارد. خب که چی؟» در ابتدای فیلم اینز به تری جوان می‌گوید: «زندگی چیزی بیشتر از این شروع‌های مزخرف است.»
۱۷. تو به احساسات من صدمه زدی (You Hurt My Feelings)
- کارگردان: نیکول هولوفسنر
- بازیگران: جولیا لوئی درایفوس، توبیاس منزیس، میکلا واتکینس، اوون تیگ، آرین مؤید، الیزابت مارول، بیل کمپ
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۴ از ۱۰۰
نیکول هولوفسنر فیلمساز مدت‌هاست که یکی از پیشروهای فیلمسازی درباره زندگی روزمره بوده است؛ فیلمسازی که این توانایی را دارد که کمدی را با صداقت ترکیب کند، خالقی که به موضوعاتی می‌پردازد که واقعاً هم به شکل خوب و هم بد آدم را عمیقاً اذیت می‌کنند. هولوفسنر در اولین فیلم بلندش بعد از سال‌ها -او در سالهای اخیر بیشتر در حال ساختن تولیدات تلویزیونی بوده و سال ۲۰۱۸ «سرزمین عادت‌های پایدار» (The Land of Steady Habits) را ساخت که اقتباسی از اثر تد تامپسون است- به حوزه کلاسیک خود برگشته است؛ داستانی در نیویورک سیتی درباره اختلال روان‌رنجوری و نیت‌های خوب و مشکلاتی که شب‌ها ما را بیدار نگه می‌دارند؛ و البته درباره عشق. فیلم درباره ازدواج طولانی‌مدت یک رمان‌نویس است که وقتی واکنش صادقانه شوهرش را به آخرین کتابش می‌شنود، ناگهان به هم می‌خورد.
منبع: Indiewire
