برندگان اسکار فیلم‌برداری در قرن ۲۱ از بدترین تا بهترین

امیرحسین صادقی ماشک

۴ اردیبهشت ۱۴۰۰ | ۱۱:۳۰ زمان مورد نیاز برای مطالعه: ۱۵ دقیقه

فیلمبرداری یکی از جنبه‌های حیاتی فیلم است. بدون یک مدیر فیلمبرداری حرفه‌ای با زاویه‌ی دیدی حرفه‌ای، کمبودی بزرگ در فیلم حس می‌شود؛ حتی اگر تمام عوامل دیگر به‌شدت حرفه‌ای باشند.

فیلم پیش از هر چیز یک رسانه‌ی بصری است و یک فیلمبردار خوب قادر است مخاطبان را به دنیای جدیدی منتقل کند، آن‌ها را در جایگاه شخصیت‌های فیلم قرار دهد و یا حتی با استفاده از استعاره‌های بصری، مضمون خاصی را به آن‌ها انتقال دهد.

یکی از بزرگ‌ترین فیلمبردارانی که سینما تا به امروز به خود دیده‌، راجر دیکینز است؛ کسی که چشم‌های تیزبین‌اش تصاویر خارق‌العاده‌ و فراموش‌نشدنی از قتل جسی جیمز به‌دست رابرت فورد بزدل (The Assassination of jesse james by the Coward Robert Ford) تا اسکای‌فال (Skyfall) را خلق کرده‌ است.

بعد از ۱۴ مرتبه نامزدی، دیکینز در نهایت سال ۲۰۱۸ برای فیلم بلید رانر ۲۰۴۹ (Blade Runner 2049) توانست اسکار را به کارنامه‌ی خود اضافه کند.

از سوی دیگر آلفونسو کوارون سال ۲۰۱۹ تبدیل به نخستین کارگردانی شد که برای تصویربرداری در فیلم خودش، روما (Roma)، توانست اسکار را به خانه ببرد.

اگر این دو نفر در مقابل هم قرار بگیرند، چه کسی پیروز خواهد شد؟ برای یافتن این سوال همه‌ی برندگان اسکار قرن بیست یکم را در یک لیست جمع‌آوری کرده‌ایم.

با توجه به این لیست، علاوه بر شگفتی‌هایی که در آن یافت می‌شود، می‌توان به‌راحتی پیشرفت تصویربرداری را با حرکت به سوی تکنولوژی احساس کرد.

هیچ‌کدام از فیلم‌های لیست زیر بد نیستند، اما باید بگویم که ما لیست خود را از ضعیف‌ترین آغاز می‌کنیم.

۲۰. خاطرات یک گیشا (Memoirs of a Geisha)

محصول: ۲۰۰۵
کارگردان: راب مارشال
بازیگران: جانگ زئی، گونگ لی
امتیاز راتن تومیتوز: ۳۵ از ۱۰۰
امتیاز متاکریتیک: ۵۴ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: دیان بیبی

فیلم‌های شاخص دیان بیبی: شیکاگو (Chicago)، نه (Nine)، وثیقه (Collateral)

کار تصویربردار، دیان بیبی، در این فیلم به هیچ‌وجه بد نیست، فقط ماندگار نیست؛ درست مانند خود فیلم.

خاطرات یک گیشا را راب مارشال پس از فیلم برنده‌ی اسکار خود، شیکاگو، ساخت، اما فیلم خیلی زود از یادها رفت و فراموش شد.

برجسته‌ترین نکته‌ی کار بیبی استفاده از نور است، اما به جز آن تصویرهای او فقط بد نیستند.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: امانوئل لوبتسکی برای دنیای جدید (The New World)

۱۹. آواتار (Avatar)

محصول: ۲۰۰۹
کارگردان: جیمز کامرون
بازیگران: سم ورثینگتون، زوئی سالدانیا
امتیاز راتن تومیتوز: ۸۲ از ۱۰۰
امتیاز متاکریتیک: ۸۳ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: مائورو فیوره

فیلم‌های شاخص مائورو فیوره: روز تعلیم (Training Day)، ایکوالایزر (The Equalizer)، چپ‌دست (Southpaw)

درست است که آواتار یک فیلم پیش‌رو است، اما اگر تنها از نظر تصویربرداری آن را بررسی کنیم مائورو فیوره فقط قابل قبول است.

بیش‌تر به نظر می‌آید این اسکار برای موفقیت‌های تکنیکی و تمام زحمات گروه جلوه‌های ویژه داده شده است، وگرنه تمام تصاویری که کامرون و فیوره ضبط کرده‌اند، پایه‌ای هستند.

اگرچه باید باز هم اشاره کنیم که بردن این اسکار توسط آواتار قابل درک است، چرا که فیلم تحول عظیمی در دنیای اجرای مقابل دوربین و جلوه‌های ویژه به وجود آورد.

تصویر برداری که باید برنده می‌شد: برونو دل‌بونل برای هری پاتر و شاهزاده‌ی دورگه (Harry Potter and the Half-Blood Prince)

۱۸. ببر خیزان، اژدهای پنهان (Crouching Tiger Hidden Dragon)

محصول: ۲۰۰۰
کارگردان: انگ لی
بازیگران: جو یون فات، میشل یئو
امتیاز راتن تومیتوز: ۹۷ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: پیتر پائو

فیلم‌های شاخص پیتر پائو: قاتل (The Killer)، ناجی روح (Saviour of the Soul)، عروسی با موهای سفید (The Bride with White Hair)

بهترین نکته‌ی تصاویر پیتر پائو در این فیلم، روان بودن آن‌ها است.

فیلم انگ لی در مجموع هم فیلم خوبی است، اما تصاویر پیتر پائو در مقایسه با تصاویر شگفت‌انگیز و پیشروی راجر دیکینز در ای برادر، کجایی؟ (O Brother Where Art Thou) بسیار عقب می‌مانند.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: راجر دیکینز برای ای برادر، کجایی؟

۱۷. ناخدا و فرمانده : آخر دنیا (Master and Commander: The Far Side of the World)

محصول: ۲۰۰۳
کارگردان: پیتر ویر
بازیگران: راسل کرو، پل بتانی
امتیاز راتن تومیتوز: ۸۵ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: راسل بوید

فیلم‌های شاخص راسل بوید: پیک‌نیک در هنگینگ راک (Picnic at Hanging Rock)، دروغگو دروغگو (Liar Liar)، پیمان خونین (Blood Oath)

فیلم ناخدا و فرمانده: آخر دنیا از پیتر ویر یکی از قدرنادیده‌ترین فیلم‌ها است، اما باعث خوشحالی است که بدانیم فیلم در این رشته برنده‌ی اسکار شده است.

فیلم‌برداری در آب‌های آزاد کاری دشوار است، اما راسل بوید موفق می‌شود صحنه‌ی محرک روی آب‌های آزاد را به گونه‌ی مقابل دوربین بیاورد که مخاطب خودش را درون کشتی احساس کند.

قاب‌های مه‌آلود، جایگاه درست بازیگران در قاب و جنگ‌های روی آب کشتی‌ها به بهترین شکل ممکن روی پرده‌ی نقره‌ای آورده شده‌اند و بوید را تبدیل به یکی از برندگان به‌حق اسکار کرده‌اند.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: راسل بوید برای ناخدا و فرمانده: آخر دنیا

۱۶. هزارتوی پن (Pan’s Labyrinth)

محصول: ۲۰۰۶
کارگردان: گی‌یرمو دل تورو
بازیگران: ایوانا باکرو، سرژی لوپس
امتیاز راتن تومیتوز: ۹۵ از ۱۰۰
امتیاز متاکریتیک: ۹۸ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: گی‌یرمو نابارو

فیلم‌های شاخص گی‌یرمو نابارو: چهار اتاق (Four Rooms)، جکی براون (Jackie Brown)، پسر جهنمی (Hell Boy)

هزارتوی پن گی‌یرمو دل تورو سال ۲۰۰۶ با برنده شدن اسکار در این رشته، همه را شگفت زده کرد، البته تصویربردار همیشگی او گی‌یرمو نابارو تصاویر خود را به بهترین شکل ممکن ضبط کرده است؛ به خصوص استفاده از رنگ و حرکت روان دوربین که مخاطب را همواره درگیر نگه می‌دارد.

با این حال وقتی تصاویر او در مقابل تصاویر امانوئل لوبزکی از فیلم فرزندان انسان (Children of Men) قرار می‌گیرند، به نظر می‌رسد رای دهندگان اسکار مرتکب یک اشتباه شدند.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: امانوئل لوبزکی برای فرزندان انسان

۱۵. هوگو (Hugo)

محصول: ۲۰۱۱
کارگردان: مارتین اسکورسیزی
بازیگران: بن کینگزلی، ساشا بارون کوهن
امتیاز راتن تومیتوز: ۹۳ از ۱۰۰
امتیاز متاکریتیک: ۸۳ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: رابرت ریچاردسون

فیلم‌های شاخص رابرت ریچاردسون: جوخه (Platoon)، بیل را بکش (Kill Bill)، حرامزاده‌های لعنتی (Inglourious Basterds)، هشت نفرت‌انگیز (The Hateful Eight)

هوگو برای مارتین اسکورسیزی فیلم اولین‌ها بود.

نه تنها نخستین فیلمی بود که او برای مخاطبان جوان مقابل دوربین می‌برد، بلکه نخستین فیلم او با فرمت سه بعدی هم بود.

با توجه به تاریخ‌نگار سینما بودن اسکورسیزی، او و رابرت ریچاردسون در این فیلم از خاصیت سه بعدی صرفا برای سرگرم کردن مخاطب استفاده نکرده‌اند، بلکه به وسیله‌ی آن قواعد پایه‌ای فیلم‌برداری را برجسته کردند.

این نکته از آن جایی که داستان فیلم هم به سال‌های ابتدایی اختراع سینما می‌پردازد، در سایر جنبه‌های فیلم هم به کار برده می‌شود.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: رابرت ریچاردسون برای هوگو

۱۴. میلیونر زاغه‌نشین (Slumdog Millionaire)

محصول: ۲۰۰۸
کارگردان: دنی بویل
بازیگران: دو پاتل، فریدا پینتو
امتیاز راتن تومیتوز: ۹۱ از ۱۰۰
امتیاز متاکریتیک: ۸۴ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: آنتونی داد منتل

فیلم‌های شاخص آنتونی داد منتل: جشن (Festen)، ۱۲۷ ساعت (۱۲۷Hours)، داگویل (Dogville)

آنتونی داد منتل با جنبش دوگما ۹۵ توانست اسم و رسمی برای خود دست و پا کند و فیلم‌سازی تجربی را با راه و روش‌های تازه‌ای احیا کند.

او پس از دوگما ۹۵ هم‌چنان به تجربه‌های جدید و شکستن حد و مرزها ادامه داد، این بار با دنی بویل ابتدا در فیلم بیست و هشت روز بعد (۲۸Days Later) و سپس با فیلم‌های دیگر، اما همکاری آن‌ها در میلیونر زاغه نشین پیش‌روترین و تاثیرگذارترین آن‌هاست.

این فیلمی است که به لطف دوربین فعال منتل و خدمت کردن آن به شخصیت‌ها و داستان، زنده به نظر می‌رسد.

با این که این فیلم در مقابل تصاویر خیره‌کننده‌ی شوالیه‌ی تاریکی (The Dark Knight) قرار گرفته بود، اما این مرتبه رای‌دهندگان آکادمی انتخاب درستی داشته‌اند.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: آنتونی داد منتل برای میلیونر زاغه‌نشین

۱۳. زندگی پی (Life of Pi)

محصول: ۲۰۱۲
کارگردان: انگ لی
بازیگران: سورج شارما، عرفان خان
امتیاز راتن تومیتوز: ۸۶ از ۱۰۰
امتیاز متاکریتیک: ۷۹ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: کلادیو میراندا

فیلم‌های شاخص کلادیو میراندا: مورد عجیب بنجامین باتن (The Curious Case of Benjamin Button)، فراموشی (Oblivion)، سرزمین فردا (Tomorrowland‎)

فیلم‌سازی دیجیتال با فیلم سال ۲۰۱۲ آنگ لی پیشرفت فراوانی کرد.

زندگی پی که تصویربرداری آن را کلادیو میراندا بر عهده داشت، مثالی کامل است از همکاری درست بازیگران حقیقی و صحنه‌ها با شخصیت‌ها و پس‌زمینه‌های دیجیتال.

نتیجه خیره‌کننده است، مخصوصا هنگامی که با سایر فیلم‌هایی که جلوه‌های ویژه‌ی سنگین دارند مقایسه می‌شود. استفاده‌ی میراندا از نور باعث می‌شود که حضور پی در دریا هم‌زمان حقیقی و سوررئال به نظر بیاید.

زندگی پی یک موفقیت کامل و نقطه‌ی اوج در فیلم‌سازی دیجیتال و حتی بهتر از بسیاری از فیلم‌هایی که امروزه با جلو‌ه‌های ویژه‌ی سنگین ساخته می‌شوند، است.

با وجود تمام این‌ها، آن سال در رقابتی بسیار سخت با راجر دیکینز برای اسکای‌فال و یانوش کامینسکی برای لینکولن، توانست اسکار را به خانه ببرد.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: کلادیو میراندا برای زندگی پی، راجر دیکینز برای اسکای‌فال، یانوش کامینسکی برای لینکلن

۱۲. تلقین (Inception)

محصول: ۲۰۱۰
کارگردان: کریستوفر نولان
بازیگران: لئوناردو دی‌کاپریو، تام هاردی
امتیاز راتن تومیتوز: ۸۷ از ۱۰۰
امتیاز متاکریتیک: ۷۴ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: والی فیستر

فیلم‌های شاخص والی فیستر: بی‌خوابی (Insomnia)، پرستیژ (The Prestige)، شوالیه‌ی تاریکی برمی‌خیزد (The Dark Knight Rises)

نولان عادت دارد که جادوی فیلم‌های خود را مخفی نگه‌دارد و همان‌طور که مخاطبان هم شاهد هستند، همکاری او با والی فیستر در فیلمی که ذهن را به بازی می‌گیرد یکی از بهترین تجربه‌های بصری قرن بیست و یکم است.

برای ساخت چنین تصاویری به حرکات دوربین و امکانات بصری و به خصوص مهارت فوق‌العاده‌ای نیاز است که فیستر همه‌ی ان‌ها را در کنار هم مهیا می‌کند.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: والی فیستر برای تلقین

۱۱. روما (Roma)

محصول: ۲۰۱۸
کارگردان: آلفونسو کوارون
بازیگران: یالیتزا آپاریچیو، مارینا د تاویرا
امتیاز راتن تومیتوز: ۹۵ از ۱۰۰
امتیاز متاکریتیک: ۹۶ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: آلفونسو کوارون

فیلم‌های شاخص آلفونسو کوارون: هری پاتر و زندانی آزکابان (Harry Potter and the Prisoner of Azkaban)، فرزندان انسان (Children of Men)، جاذبه (Gravity)

آلفونسو کوارون قرار بود در روما با تصویربردار فیلم برنده‌ی اسکار خود، جاذبه، یعنی امانوئل لوبتسکی همکاری کند، اما لوبزکی به دلیل تداخل‌های زمانی نتوانست به فیلم بپیوندد.

این زمانی بود که کوارون دست به کار شد و نگاه بصری خود را با جزئیاتی خیره کننده بر پرده‌ی نقره‌ای آورد.

تصویربرداری در روما از آن‌جایی ویژه است که کوارون دوربین خود را در کنجی بی‌حرکت می‌گذارد و مخاطب را مجبور می‌کند تا به عنوان مشاهده‌گری صرف، شاهد آن‌چه در حال رخ دادن است باشد.

هیچ حرکت دوربینی وجود ندارد که بخواهیم درباره‌ی آن حرف بزنیم و با این‌حال ترکیب‌بندی نماهای کوارون و جای‌گذاری دوربین آن بسیار دقیق است و هر تصمیمی که گرفته شده است در خدمت داستان بوده است.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: آلفونسو کوارون برای روما (با اشاره‌ای افتخاری به فیلم ستاره‌ای متولد شده‌است (A Star is Born))

۱۰. ارباب حلقه‌ها: یاران حلقه (The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring)

محصول: ۲۰۰۱
کارگردان: پیتر جکسون
بازیگران: ایان مک کلن الیجاه وود، ویگو مورتنسن
امتیاز راتن تومیتوز: ۹۱ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: اندرو لزنی

فیلم‌های شاخص اندرو لزنی: ارباب حلقه‌ها: دو برج (The Lord of the Rings: The Two Towers)، ارباب حلقه‌ها: بازگشت پادشاه (The Lord of the Rings: The Return of the King)، کینگ کونگ (King Kong)

اندرو لزنی فقید مسئول تصاویری است که به عنوان سرزمین میانه در ذهن ما حک شده است و تمام این داستان‌ها با ارباب حلقه‌ها: یاران حلقه آغاز شد.

غنای قاب‌های لزنی غرق شدن محاطبان در این دنیای فانتزی را تسهیل می‌کند. این یکی از دست‌آوردهای عظیم سینما است و باعث افسوس است که لزنی انقدر زود همه‌ی ما را ترک کرد، در صورتی که هیچ‌کس شکی نداشت که او کارهایی بزرگ‌تر و باشکوه‌تر برای به اشتراک‌گذاری با دنیا دارد.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: اندرو لزنی برای ارباب حلقه‌ها: یاران حلقه

۹. لا لا لند (La La Land)

محصول: ۲۰۱۶
کارگردان: دیمین شزل
بازیگران: اما استون، رایان گاسلینگ
امتیاز راتن تومیتوز: ۹۱ از ۱۰۰
امتیاز متاکریتیک: ۹۴ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: لینوس ساندگرن

فیلم‌های شاخص لینوس ساندگرن: طوفان (Storm)، نخستین انسان (First Man)، حقه‌بازی آمریکایی (American Hustle)

دربین جنگ‌های بزرگ لا لا لند در اسکار، به نظر می‌رسد به اندازه‌ی کافی درباره‌ی کار لینوس ساندگرن صحبت نشده است. تمرکز همه بر روی درگیری بر سر اسکار بهترین فیلم بود و هیچ‌کس به این توجه نکرد که لینوس ساندگرن بهترین فیلم کارنامه‌ی خود تا به امروز را در قالب موریکال دیمین شزل ارائه داده است.

به‌ویژه استفاده‌ی او از رنگ کم‌نظیر است و حتی نیاز نیست به آن پلان‌هایی اشاره کنیم که هم‌زمان رویایی و حقیقی بودند.

موزیکال یعنی حرکت و دوربین لینوس به گونه‌ای دور دو عاشق فیلم می‌چرخد که گویا خودش هم یکی از شخصیت‌های فیلم است.

این یک فیلم خارق‌العاده است که با وجود این که در مقابل شاهکار رودریگو پریتو، سکوت (Silence)، به پیروزی رسیده، به نظر می‌آید که سزاوار آن بوده است.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: لینوس ساندگرن برای لا لا لند

۸. هوانورد (The Aviator)

محصول: ۲۰۰۴
کارگردان: مارتین اسکورسیزی
بازیگران: لئوناردو دی‌کاپریو، کیت بلانشت
امتیاز راتن تومیتوز: ۸۶ از ۱۰۰
امتیاز متاکریتیک: ۷۷ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: رابرت ریچاردسون

هوانورد نتیجه‌ی این است که یکی از بهترین تاریخ‌نگاران سینما، هم‌زمان یکی از بهترین فیلم‌سازان سینما هم باشد.

طی روایت داستان هاوارد هیوز، مارتین اسکورسیزی و رابرت ریچاردسون تصمیم گرفتند، دوره‌های مختلف زندگی هاوارد هیوز را به شیوه‌ای به تصویر بکشند که در آن دوره هیوز فیلم‌های خود را به همان شیوه ساخته است.

این یک ارمان‌شهر برای عاشقان سینما و تا به امروز هم یک اثر خیره‌کننده است.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: رابرت ریچاردسون برای هوانورد

۷. بردمن (Birdman)

محصول: ۲۰۱۴
کارگردان: الخاندرو گونسالس اینیاریتو
بازیگران: مایکل کیتون، اما استون
امتیاز راتن تومیتوز: ۹۱ از ۱۰۰
امتیاز متاکریتیک: ۸۷ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: امانوئل لوبزکی

فیلم‌های شاخص امانوئل لوبزکی: درخت زندگی (The Tree of Life)، فرزندان انسان (Children of Men)، جاذبه (Gravity)

لوبزکی به عنوان تنها تصویربرداری که سه سال پیاپی برنده‌ی اسکار شده است، جای پای خود را در تاریخ سینما محکم کرده و بی‌شک تمام اسکارها حق او بوده است.

بدون توجه به این که درباره‌ی فیلم چه فکری می‌کنید، آن چه لوبزکی ضبط کرده است؛ به گونه‌ای که فیلم یک برداشت بلند به نظر می‌آید، یک شاهکار است و اگر چه این تکنیک پیش از این هم استفاده شده است، اما هیچ‌کدام آن‌ها مانند لوبزکی نبوده است.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: امانوئل لوبزکی برای بردمن

۶. جاده‌ای به‌سوی تباهی (Road to Perdition)

محصول: ۲۰۰۲
کارگردان: سم مندس
بازیگران: تام هنکس، پل نبومن
امتیاز راتن تومیتوز: ۸۱ از ۱۰۰
امتیاز متاکریتیک: ۷۲ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: کنراد هال

فیلم‌های شاخص کنراد هال: لوک خوش‌دست (Cool Hand Luke)، بوچ کسیدی و ساندنس کید (Butch Cassidy and the Sundance Kid)، زیبایی آمریکایی (American Beauty)

جاده‌ای به‌سوی تباهی فیلم سایه‌هاست که با توجه به داستانی که روایت می‌کند، کاملا مناسب است.

تصویربردار فقید کنراد هال در فیلمی که تبدیل به آخرین فیلم او شد، اوج هنر سینمایی خود را به رخ می‌کشد و نشان می‌دهد که لیاقت اسکاری را که پس از مرگ نصیب‌اش شد، دارد.

کاری که هال در این فیلم با نور می‌کند، خیره‌کننده است و سبکی که او و کارگردان، سم مندس، به آن می‌رسند تا بتوانند داستان را از زاویه‌ی دید یک کودک با حرکات دوربین خاص، نماهای خاص و … روایت کنند، کم‌نظیر است.

با این که خود فیلم تقریبا به فراموشی سپرده شده است، اما کار هال پس از پانزده سال هنوز به یاد ماندنی و شگفت‌انگیز است.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: کنراد هال برای جاده‌ای به ‌سوی تباهی

۵. از گور بازگشته (The Revenant)

محصول: ۲۰۱۵
کارگردان: الخاندرو گونسالس اینیاریتو
بازیگران: لئوناردو دی‌کاپریو، تام هاردی
امتیاز راتن تومیتوز: ۷۸ از ۱۰۰
امتیاز متاکریتیک: ۷۶ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: امانوئل لوبزکی

فیلم‌های شاخص امانوئل لوبزکی: درخت زندگی (The Tree of Life)، فرزندان انسان (Children of Men)، جاذبه (Gravity)

در جنگ بین فیلم‌هایی که لوبزکی به‌همراه اینیاریتو ساخته است، از گور بازگشته به‌دنبال استفاده‌ی خیره‌کننده از نور طبیعی در جایگاه برتری نسبت به سایر فیلم‌ها قرار می‌گیرد. این کار اصلا آسان نیست، به خصوص با توجه به موقعیت مکانی‌ که این فیلم برای روایت داستان خود برگزیده است، اما لوبتسکی این غیرممکن را ممکن می‌کند.

خطر طبیعت وحشی، به زیبایی از طریق لنزهای لوبزکی وارد زندگی ما می‌شود و می‌توانید ذات فیلم‌سازی حقیقی را ببینید که روی پرده به نمایش در می‌آید.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: امانوئل لوبزکی برای از گور بازگشته

۴. بلید رانر ۲۰۴۹ (Blade Runner 2049)

محصول: ۲۰۱۷
کارگردان: دنی ویلنوو
بازیگران: رایان گاسلینگ، آنا د آرماس
امتیاز راتن تومیتوز: ۸۸ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: راجر دیکینز

فیلم‌های شاخص راجر دیکینز: ذهن زیبا (A Beautiful Mind)، فارگو (Fargo)، کتاب‌خوان (The Reader‎)

فیلمی که در نهایت اسکار را به کارنامه‌ی راجر دیکینز اضافه کرد، هم‌زمان بهترین کار او هم هست.

بلید رانر ۲۰۴۹ به فضایی غریب و غیرواقعی با همراهی جلوه‌های ویژه به بهترین صورت ممکن حیات می‌بخشد، اما این قدرت تصویربرداری آن است که فیلم را تا این حد بالا می‌کشد.

تصاویری که دیکنز در هنگام فرود یا صعود سفینه‌ی قهرمان می‌گیرد و تمام تصاویری که از این دنیای دیجیتال ضبط می‌کند، خیره کننده است و همه‌چیز در جایی خارق‌العاده می‌شود که بدانید در اکثر مواقع دیکینز از نورپردازی سرصحنه به جای فیلترهای رنگی مرحله‌ی پس‌تولید و جلوه‌های ویژه استفاده کرده است.

برای اولین بار اسکاری که اهدا می‌شد بین چند گزینه‌ی ممکن نبود، بلکه تنها گزینه‌ی ممکن راجر دیکینز بود.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: راجر دیکینز برای بلید رانر ۲۰۴۹

۳. جاذبه (Gravity)

محصول: ۲۰۱۳
کارگردان: آلفونسو کوارون
بازیگران: ساندرا بولاک، جرج کلونی
امتیاز راتن تومیتوز: ۹۵ از ۱۰۰
امتیاز متاکریتیک: ۹۶ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: امانوئل لوبزکی

فیلم‌های شاخص امانوئل لوبزکی: درخت زندگی، فرزندان انسان، از گور بازگشته

یکی دیگر از بهترین کارهای کارنامه‌ی لوبزکی باز هم با آلفونسو کوارون است.

حالا می‌دانیم که آواتار اسکار را تنها به دلیل اولین بودن در انجام بعضی از تکنیک‌های مدرن دریافت کرد.

همان کارها را لوبزکی در جاذبه به حد کمال می‌رساند. با جادبه، لوبزکی امضای خود، واقع‌گرایی را به یک پروژه‌ی جلوه‌های ویژه می‌آورد.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: امانوئل لوبتسکی برای جاذبه

۲. ۱۹۱۷

محصول: ۲۰۱۹
کارگردان: سم مندس
بازیگران: جری مکای، بندیکت کامبربچ
امتیاز راتن تومیتوز: ۸۹ از ۱۰۰
امتیاز متاکریتیک: ۷۸ از ۱۰۰
مدیر تصویر برداری: راجر دیکینز

فیلم‌های شاخص راجر دیکینز: بارتون فینک (Barton Fink)، جایی برای پیرمردها نیست (No Country for Old Man)، سیکاریو (Sicario)

دیکنز با ۱۹۱۷ گویا می‌خواهد به لوبزکی بگوید که هر کاری تو بتوانی انجام دهی، من می‌توانم بهتر از ان را انجام دهم!

۱۹۱۷ فیلمی درباره‌ی جنگ جهانی است که به یک برداشت طولانی می‌ماند، اما این به تنهایی علتی بر جذابیت ۱۹۱۷ نیست، بلکه این سبک بصری با داستانی که روایت می‌شود، هم‌خوانی دارد و این است که ۱۹۱۷ را فیلمی ماندگار می‌کند.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: راجر دیکینز برای ۱۹۱۷

۱. خون به پا خواهد شد (There Will Be Blood)

محصول: ۲۰۰۷
کارگردان: پل توماس اندرسن
بازیگران: دانیل دی-لوئیس، پل دانو
امتیاز راتن تومیتوز: ۹۱ از ۱۰۰
امتیاز متاکریتیک: ۹۳ از ۱۰۰
مدیر تصویربرداری: رابرت السویت

فیلم‌های شاخص رابرت السویت: برد دشوار (Hard Eight)، مگنولیا (Magnolia)، مایکل کلیتون (Michael Clayton)

۲۰۰۷ سالی عجیب برای تصویربرداری بود.

راجر دیکینز برای دو فیلم قتل جسی جیمز به‌دست رابرت فورد بزدل و جایی برای پیرمردها نیست، با خودش رقابت می‌کرد، اما رابرت السویت با کار خیره‌کننده‌ی خودش در فیلم پل توماس اندرسن از راه رسید و اسکار را مال خود کرد.

قاب‌بندی در این فیلم همه‌چیز است. السویت زندگی دنیل پلین‌ویو را با جزئیاتی خیره‌کننده به نمایش می‌گذارد. تصاویر برای این فیلم حیاتی هستند و قاب‌هایی که السویت در این فیلم می‌بندد و به گونه‌ای که از نور استفاده می‌کند، به طور عجیبی فیلم را روایت می‌کند و اثرگذاری آن را افزایش می‌دهد.

با این همه و با این که این فیلم برترین رتبه را در بین بهترین تصویربرداری قرن بیست و یکم در این لیست به دست آورده است، هنوز معتقدم نامزد سزاوارتری برای این رتبه وجود داشت و ان هم قتل جسی جیمز به‌دست رابرت فورد بزدل از راجر دیکینز است که یکی از بهترین تصویربرداری‌های تاریخ سینماست.

تصویربرداری که باید برنده می‌شد: راجر دیکینز برای قتل جسی جیمز به‌دست رابرت فورد بزدل

منبع: collider

برچسب‌ها : اسکار سینمای جهان

دیدگاه شما انصراف

یک دیدگاه

حسین
۶ اردیبهشت ۱۴۰۰ | ۱۷:۴۸
۰

مرسی از این مقاله ی خوب و‌ متفاوت حتی ترجمه،چون واقعا مقالات اینچنین درخصوص فیلمبرداری بسیار کمه،فقط یه نکته کوچولو اونم اینکه در متن بجای کلمه ی تصویربردار از فیلمبردار استفاده کنین که صحیح تره،بازم ممنون از مطلب خوبتون و زحمتی که بابتش کشیدین????