۱۰ فیلم برتر یک دهه‌ی گذشته درباره موسیقی
زندگی موزیسین‌ها ذاتاً سینمایی است و بی‌شک آن‌ها فراز و فرودهای متفاوتی را تجربه کرده‌اند. فرایند ایجاد هنر و تلاش‌های این هنرمندان برای خلق موسیقی، چیزی است که معمولا ارزش تماشا کردن دارد. برای یک فیلم موسیقی‌محور درخشان اما یک موسیقی متن خوب به تنهایی کافی نیست. مخاطب باید به درک بهتری از آن موسیقی‌دان برسد، با وی هم‌ذات‌پندازی کند و عنصر موسیقی در فیلم حضور پررنگ‌تری داشته باشد.
- ۱۵ فیلم تماشایی درباره‌ی موسیقی جاز؛ رقص دوربین با نوای ساکسیفون
- ۱۰ فیلم که ترانه‌ها و موسیقی‌هایشان نجاتشان داد
در یک دهه‌ی اخیر، فیلم‌های جذابی به نمایش درآمده‌اند که حقیقتِ زندگی نوازندگان و خوانندگان را به تصویر می‌کشند. همه‌ی این فیلم‌ها مبتنی برای شخصیت‌های واقعی نیستند اما علاقه‌مندان به موسیقی را راضی خواهند کرد.
۱۰- راکت‌من (Rocketman)
- سال انتشار: 2019
- کارگردان: دکستر فلچر
- بازیگران: تارون اگرتون، جیمی بل، ریچارد مدن، برایس دالاس هاوارد
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7.۳ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 89 از ۱۰۰
به جای ارائه‌ی یک روایت سرراست از داستان زندگی «التون جان»، دکستر فلچر یک فانتزی موزیکال ساخته است که از موسیقی‌های التون جان استفاده می‌کند تا سرگذشت او را نشان دهد. البته فیلم همه‌ی امضاهای یک اثر زندگی‌نامه‌ای را دارد و به ریشه‌های عشق‌و‌علاقه‌ی جان نسبت به موسیقی و مشکلاتی که از سر گذراند، می‌پردازد؛ با وجود این، فیلم تلاش می‌کند تا ساختارهای روایت مرسوم را کنار بگذارد و با دید تازه‌ای به زندگی این هنرمند نزدیک شود. تارون اگرتون در نقش اصلی فوق‌العاده است و ضمن اینکه طریقه‌ی رفتار و منش التون جان را به‌درستی تقلید کرده است اما توانسته برداشت شخصی‌اش از این موزیسین برجسته را ارائه دهد.
برگ برنده‌ی راکت‌من این است که هر ترانه را از نظر موضوعی، به یک نقطه‌ی کلیدی از زندگی التون جان ربط می‌دهد؛ سکانس‌های منتهی به «کروکودیل راک»، نگاه هیجان‌انگیزی به اولین کنسرت بزرگ جان دارند؛ «رقاص کوچک» تصنیفی در باب تنهایی است و قطعه‌ی «راکت‌من» را می‌توانیم بازگشتی موفقیت‌آمیز از لحظاتِ تردیدآمیز زندگی این خواننده بدانیم. طراحی صحنه‌ها و جلوههای بصری از هر نظر زیبا هستند و فیلم به طور همزمان، یک موزیکال خوب و یک اثر زندگی‌نامه‌ای خوب است.
۹- مستقیم از کامپتن (Straight Outta Compton)
- سال انتشار: 2015
- کارگردان: اف. گری گری
- بازیگران: اوشی جکسون جونیور، کوری هاکینز، جیسون میچل
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7.۸ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 89 از ۱۰۰
اثر پرسروصدای اف. گری گری در رابطه با هنرمندانی است که توانستند بواسطه‌ی هنرشان، در دنیای واقعی تغییر ایجاد کنند. «ایزی-ئی»، «دکتر دِرِه» و «آیس کیوب» از جوانان دهه‌ی ۹۰ میلادی بودند که طعم خشونت پلیس و نژادپرستی را چشیده بودند؛ آن‌ها از تجربیات خود استفاده کردند تا موسیقی بسازند. گری گری، دوستی میان این آدم‌ها در طول سال‌ها را به شکلی درخشان به تصویر کشیده است؛ از روزهای خوبی که داشتند تا کشمکش‌هایی که در نهایت به جدایی آن‌ها انجامید.
سکانس‌های کنسرت، مبهوت‌کننده هستند و بازسازی دهه‌ی ۹۰ میلادی، با دقت بالایی انجام شده است. هر سه بازیگر اصلی، موفق بوده‌اند اما جیسون میچل در نقش ایزی-ئی تاثیرگذارتر است و مخاطب، روزهای پایانی سخت او و مبارزه‌اش با بیماری را درک می‌کند. ایزی-ئی به دلیل ابتلا به بیماری ایدز در سن ۳۰ سالگی درگذشت.
اگر رابطه‌ی میان شخصیت‌ها درست کار نمی‌شد، فیلم بی‌گمان راضی‌کننده از آب درنمی‌آمد، حتی نماهای اولیه که اعضای گروه بازیگوشی می‌کنند و در حال ضبط اولین آلبوم خود هستند، کمک کرده است تا مخاطبان با این شخصیت‌ها بیشتر آشنا شوند. مستقیم از کامپتن ضمن پرداختن به یک دوره‌ی جریان‌ساز از موسیقی رپ، به شما نشان می‌دهد گروه «ان.دابلیو.ای» چه تاثیری بر جامعه و دنیای موسیقی داشته است.
۸- فرانک (Frank)
- سال انتشار: 2014
- کارگردان: لنی آبراهامسون
- بازیگران: دامنل گلیسون، مگی جیلنهال، اسکوت مک‌نری، مایکل فاسبندر
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 6.۹ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 92 از ۱۰۰
فیلم فرانک در رابطه با هنرمندانی است که خارج از جریان اصلی، می‌خواهند موسیقی فاخر را به نقطه‌ی اوج برسانند؛ لنی آبراهامسون با به‌کارگیری شخصیت‌های نامتعارف و پرداختن به مشکلات عجیب آن‌ها، نشان می‌دهد که موسیقی‌های کم‌نظیر گاهی در چه شرایطی ساخته می‌شوند.
«فرانک» رهبر مرموز یک گروه موسیقی است که همیشه ماسک بر چهره دارد؛ فلسفه‌بافی‌های او و ماسک پاپیه ماشه‌ای که می‌زند، از دلایلی است که «جان»، یک موزیسین تازه‌وارد و مشتاق، به فرانک گرایش پیدا می‌کند و می‌خواهد از او، متدهای تازه‌ی خلق موسیقی را یاد بگیرد.
فرانک به ما می‌گوید که برای رسیدن به موفقیت، تنها یک راه مشخص وجود ندارد؛ جذابیت فیلم البته در کمدی سیاهی است که در تمامی دقایق به چشم می‌خورد و موقعیت‌ها را پیچیده‌تر می‌کند. مایکل فاسبندر یکی از نقشآفرینیهای قابل‌توجه کارنامه‌ی هنری‌اش را ارائه داده است و به‌واسطه‌ی او، ما شناخت بهتری از مشکلات روحی و روانی فرانک پیدا می‌کنیم؛ مردی که ماسک می‌زند تا هویت واقعی‌اش را مخفی کند. فیلم فرانک، قصهی جستجوی هنرمندان برای رستگاری را روایت می‌کند و موسیقی متن آن را به راحتی فراموش نمی‌کنید.
۷- ستاره‌های پاپ: هرگز متوقف نمی‌شوند (Popstar: Never Stop Never Stopping)
- سال انتشار: 2016
- کارگردان: اکویا شوفر، جورما تاکونی
- بازیگران: اندی سمبرگ، اکویا شوفر، جورما تاکونی
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 6.۷ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 79 از ۱۰۰
گروه کمدی «لُنلی آیلند» معمولا با ترندهای موسیقی پاپ و هیپ-هاپ شوخی می‌کند و نقطه‌ی اوج شوخی‌های آن‌ها را باید فیلم «ستاره‌های پاپ» بدانیم که نگاه موشکافانه‌ای به پوشش خبری افراطی پیرامون زندگی شخصی و شغلی ستارگان موسیقی دارد. فیلم که از سبک شبه‌مستند استفاده می‌کند، به «کانر فور ریل» می‌پردازد، ستاره‌ی پیشین یک گروه موسیقی پسرانه که حالا می‌خواهد مستقل کار کند و به شدت جاه‌طلب است.
معمولا حضور افتخاری بیش از حد سلبریتی‌ها در یک اثر سینمایی، باعث حواس‌پرتی مخاطب می‌شود اما در این فیلم، شرایط کاملا متفاوت است. در واقع حضور این چهره‌های سرشناس، باعث شده تا طعنه‌ها و شوخی‌های فیلم، تاثیرگذارتر شوند.
نقطه‌ی قوت فیلم را باید موسیقی‌های آن بدانیم؛ ترانه‌هایی که می‌شنوید، نسخه‌ی اغراق‌آمیز موسیقی‌های پاپ مدرن هستند اما بسیار هوشمندانه کار شده‌اند و فیلم را به اثری سرگرم‌کننده تبدیل کرده‌اند که احتمالا مخالفان موسیقی پاپ، بیشترین لذت را از تماشای آن خواهند برد.
فیلم ریتم سریعی دارد و با اینکه گاهی به حاشیه می‌رود اما قصهی اصلی پیرامون مصالحه‌ی کانر با هم‌گروهی‌های قدیمی‌اش، «اوون» و «لارنس» در کانون توجه باقی می‌ماند. ستاره‌های پاپ در گیشه شکست خورد اما امتیازات خوبی دریافت کرد و می‌توان انتظار داشت در سال‌های آتی به یک فیلم کالت تبدیل شود.
۶- جوانی (Youth)
- سال انتشار: 2015
- کارگردان: پائولو سورنتینو
- بازیگران: مایکل کین، هاروی کایتل، جین فوندا، ریچل وایس
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7.۳ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 71 از ۱۰۰
جوانی فیلمی خاص در رابطه با هنرمندی است که به دستاوردهای زندگی خود می‌نگرد و این سوال را می‌پرسد که آیا فداکاری‌های او در راه هنر و موسیقی، ارزشش را داشته است یا خیر. «فِرِد» یک آهنگساز موسیقی کلاسیک است که همراه با دختر و بهترین دوستش «میک» برای سفر به سوئیس رفته است. پس از اینکه نماینده‌ی خانواده‌ی سلطنتی از او درخواست می‌کند تا قطعه‌ای را در جشن تولد «شاهزاده فیلیپ» بنوازد، فِرِد سفری را برای خودشناسی آغاز می‌کند تا به جواب سوالات خود برسد.
پائولو سورنتینو به قصه اِلمان‌های سورئال اضافه کرده و با به‌کارگیری این سکانس‌های رویاگونه، لحن متفاوتی ایجاد کرده است. فیلم اگرچه فضای محزونی دارد اما لحظات بامزه‌ی کوچکی هم در آن به چشم می‌خورد. مایکل کین یکی از بهترین نقشآفرینیهای عمرش را ارائه داده و به نابغه‌ی موسیقی داستان، یک نوع فروتنی خاص اضافه کرده است.
در مقایسه با دیگر فیلم‌های این فهرست، موسیقی همیشه در اولویت جوانی قرار ندارد و داستان به‌واسطه‌ی شخصیت‌ها پیش می‌رود که از احساسات، سردرگمی‌ها، تئوری‌ها و مکانیسم‌های زندگی صحبت می‌کنند. جوانی شاید نقطه‌ی اوج فیلم‌سازی سورنتینو نباشد اما یکی از احساسی‌ترین فیلم‌های او به حساب می‌آید.
۵- عشق و بخشش (Love & Mercy)
- سال انتشار: 2014
- کارگردان: بیل پلاد
- بازیگران: برت داورن، الیزابت بنکس، گراهام راجرز، جان کیوساک
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7.۴ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 89 از ۱۰۰
عشق و بخشش با زاویه دید تازه‌ای به زندگی «برایان ویلسون»، یکی از اعضای گروه «بیچ بویز» می‌نگرد. بیچ بویز در دهه‌ی ۶۰ میلادی به موفقیت‌های زیادی رسید و یکی از تاثیرگذارترین گروه‌های راک آن دوره بود. فیلم به موفقیت‌های ویلسونِ جوان در دهه‌ی ۶۰ میلادی (با بازی پل دینو) می‌پردازد و همزمان، با ویلسونِ بزرگسال (با بازی جان کیوساک) در دهه‌ی ۸۰ میلادی همراه می‌شویم که از سوی روان‌شناس خود تحت‌درمان قرار دارد. دو خط روایی فیلم با یکدیگر درهم آمیخته شده‌اند تا تصویر کاملی از ویلسون به نمایش بگذارند. او در زندگی‌اش با مشکلات روانی شدیدی روبرو بود اما بر آن‌ها غلبه کرد تا موسیقی خلق کند.
دینو که همواره مهارت‌های بازیگری‌اش را به نمایش گذاشته است، اینجا هم در نقش ویلسون جوان راضی‌کننده است. جان کیوساک نیز که در سال‌های اخیر چندان موفق نبوده، پس از مدت‌ها، در این فیلم توانسته خودنمایی کند و بازیگران نقش‌های مکمل، الیزابت بنکس، گراهام راجرز و پل جیاماتی در بهترین فرم خود هستند. جالب است بدانید که برایان ویلسون واقعی، یک قطعه‌ی موسیقی (One Kind of Love) برای این فیلم ساخته است که بدون‌شک ارزش بارها شنیدن را دارد. عشق و بخشش با ساختار غیرخطی و نقشآفرینیهای قابل‌توجه، از فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای خوش‌ساخت یک دهه‌ی اخیر است.
۴- لا لا لند (La La Land)
- سال انتشار: 2016
- کارگردان: دیمین شزل
- بازیگران: اما استون، رایان گاسلینگ، جی. کی. سیمونز، جان لجند
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 8 از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 91 از ۱۰۰
به اعتقاد برخی، بهترین فیلم موزیکال یک دهه‌ی گذشته. لا لا لند از جهات مختلف، اثر جریان‌سازی است، زیرا روی مرز باریکی میان نوستالژی و مدرنیته قدم می‌زند و حتی کسانی که به آثار موزیکال علاقه‌ای ندارند را هم شیفته‌ی این ژانر می‌کند. فیلم به موسیقی جاز ادای دین می‌کند اما قصهی اصلی پیرامون یک رابطه‌ی عاشقانه‌ی مدرن میان یک پیانیست و یک بازیگر آماتور است.
«سباستین» و «میا» با یکدیگر ملاقات می‌کنند و به دنیای عاشقان قدم می‌گذارند اما آرزوهای شخصی و اهدافی که دارند، منجر به فروپاشی رابطه‌ی رمانتیکشان می‌شود. آن‌ها در نهایت به نقطه‌ای می‌رسند که باید برای زندگی و رابطه‌ی خود، یک تصمیم سرنوشت‌ساز بگیرند.
مشکلاتی که شخصیت‌ها با آن‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کنند، برای هر نوع مخاطبی قابل درک است. پیانیست قصه، مردی است که آرزوی بازگشت به روزهای شکوهمند گذشته را دارد. او می‌خواهد موسیقی جاز را احیا کند و عشق خود به موسیقی را با دیگران به اشتراک بگذارد. محوریت فیلم شاید عشق باشد اما نگاه موزیسین‌ها به زندگی و موسیقی نیز مورد بررسی قرار می‌گیرد. اینکه آن‌ها برای هنر، گاهی حاضر هستند همه‌ی داشته‌های خود را فدا کنند.
دیمین شزل موسیقی‌های کم‌نظیری را برای فیلم انتخاب کرده است که به شخصیت‌ها و دنیایشان، معنا می‌بخشند؛ این قطعه‌ها آن‌قدر دلنشین هستند که شاید پس از تماشای فیلم، در اولین قدم، موسیقی متن فیلم را جستجو کنید. علاوه بر این‌ها، کیفیت فنی فیلم بهتر از این نمی‌شود و بی‌دلیل نیست که برخی، لا لا لند را مستحق جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم می‌دانستند. شیمی رابطه‌ی گاسلینگ و استون هم به حدی جواب داده است که گاهی فکر می‌کنید آن‌ها در دنیای واقعی با یکدیگر زندگی می‌کنند.
۳- خیابان آواز (Sing Street)
- سال انتشار: 2016
- کارگردان: جان کارنی
- بازیگران: لوسی بونتون، ماریا دویل کندی، آیدان گیلن، جک رینور
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7.۹ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 95 از ۱۰۰
خیابان آواز به ما یادآوری می‌کند که موسیقی خوب چه قدرتی دارد، تا چه اندازه می‌تواند الهام‌بخش آدم‌ها باشد و آن‌ها را به زندگی و آینده امیدوار کند. داستان پیرامون «کازمو» اتفاق می‌افتد، یک پسرک فقیر که در دهه‌ی ۸۰ میلادی در دوبلین زندگی می‌کند؛ او دوستانش را راضی می‌کند تا به گروه موسیقی راک او بپیوندند. فیلم با قطعه‌هایی از گروه‌هایی همچون «هال اند اوتس»، «د کیور»، «د جم» و «دورَن دورَن» به مخاطب می‌فهماند که این نوجوانان به چه دلیل عاشق موسیقی شده‌اند و چرا رویای خلق موسیقی‌های تازه دارند.
جان کارنی که دو فیلم موسیقی‌محور خوب دیگر هم در کارنامه دارد («دوباره شروع کن» و «یک بار»)، در خیابان آواز، به شخصیت‌های نوجوان پرداخته است تا دغدغه‌های موسیقایی آن‌ها را بررسی کند. فیلم، طنز خوبی دارد و سکانس‌هایی که کودکان در حال بازخلق موزیک‌ویدئوهای «ام‌تی‌وی» هستند، احتمالا شما را می‌خنداند، خصوصا اگر با این ویدیوها آشنا باشید.
فیلم به شخصیت‌های قصه احترام می‌گذارد و هرگز فراموش نمی‌کند که این آدم‌های رویاپرداز، کودکان فقیری هستند که انتظار ندارند در آینده به موفقیت چشمگیری برسند. خیابان آواز از آن فیلم‌هایی است که حال شما را بهتر می‌کند و چند قطعه‌ی جدید شنیدنی هم دارد.
۲- ویپلش (Whiplash)
- سال انتشار: 2014
- کارگردان: دیمین شزل
- بازیگران: مایلز تلر، جی. کی. سیمونز، جیسون بلر، ملیسا بنویست
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 8.۵ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 94 از ۱۰۰
ویپلش با اینکه منحصراً در رابطه با موسیقی جاز است اما داستان آن در رابطه با «کمال‌گرایی» را می‌توان به هرچیزی تعمیم داد. فیلم سوالات مهمی مطرح می‌کند، از جمله اینکه در راه هنر، تا چه اندازه حاضر هستید خودتان، زندگی و هرآنچه که دارید را فدا کنید؟ «اندرو» یک درامر جوان است که روزهایش را با طبل‌زدن می‌گذراند تا به اوج مهارت برسد. او محکوم به بهتر شدن است تا بتواند آقای «فلچر» را راضی کند؛ یک مربی عصبی و سخت‌گیر که دست کمی از هیتلر ندارد.
دیمین شزل به رقابت میان دانشجویان موسیقی می‌پردازد و اضطراب‌های اندرو را بررسی می‌کند؛ جوانی که اگر می‌خواهد به جایگاه مناسبی در موسیقی برسد، باید مسیر دیوانه‌واری را طی کند و تسلیم فشارهای عصبی که فلچر به او وارد می‌کند، نشود.
سکانس‌های تمرین و اجراها، تعلیق‌برانگیز و نفس‌گیر هستند؛ مخاطبان متوجه استعدادهای اندرو هستند و امیدوارند از خشم فلچر در امان بماند و به موفقیت برسد اما آیا می‌تواند؟ ویپلش یکی از هیجان‌انگیزترین پایان‌های دهه را دارد و سریعاً جایگاه خود را به عنوان یک فیلم کلاسیک مدرن، تثبیت می‌کند.
۱- درون لوین دیویس (Inside Llewyn Davis)
- سال انتشار: 2013
- کارگردان: برادران کوئن
- بازیگران: اسکار آیزاک، کری مولیگان، جان گودمن، جاستین تیمبرلیک
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: 7.۴ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: 92 از ۱۰۰
زندگی نوازندگان معمولا با چالش همراه است و این چالش به بهترین شکل در درون لوین دیویس به تصویر کشیده می‌شود. «لوین» از آن آدم‌های بدشانسی است که مشکلات یکی پس از دیگری جلوی راهش سبز می‌شوند؛ آلبومی که اخیرا منتشر کرده با شکست روبرو شده است، هیچ پولی ندارد و محکوم است تا موفقیت همکارانش را تماشا کند. او در همین حین که برای پرداخت بدهکاری‌هایش تلاش می‌کند، با آدم‌های عجیبی روبرو می‌شود و در چرخه‌ای از اتفاقات ناامیدکننده گرفتار می‌شود. رویاهای او گویی هرگز قرار نیست به حقیقت تبدیل شوند.
همانند اکثر ساخته‌های برادران کوئن، اتفاقات فیلم در یک دنیای غم‌انگیز رخ می‌دهد اما گاهی از واقعیت فاصله گرفته و رگه‌های طنز هم در آن وجود دارد. جذابیت اصلی فیلم در بازی درخشان اسکار آیزاک است که مخاطب با او ارتباط عمیقی برقرار می‌کند.
شرایط لوین دیویس ناراحت‌کننده است و بازی خوب آیزاک کمک کرده تا محتواهای موسیقی‌های خلق‌شده توسط شخصیت اصلی، تاثیرگذارتر باشد. فیلم از نظر بصری هم جذاب است و برادران کوئن موفق‌شده‌اند تا فضای نیویورک در دهه‌ی ۶۰ میلادی را زنده کنند. درون لوین دیویس از شاهکارهای یک دهه‌ی گذشته به حساب می‌آید و اگر می‌خواهید درک بهتری از زندگی موزیسین‌ها پیدا کنید، تماشای این فیلم ضروری است.
منبع: Taste of Cinema
