۱۵ سال پیش بتمن: تیمارستان آرکام بازی‌های ابرقهرمانی را برای همیشه متحول کرد
این روزها زیاد پیش می‌آید چیزی را ببینید که شما را به یاد گذر سریع زمان می‌اندازد. چند روز پیش در تاریخ بیست و پنجم اوت بازی Batman: Arkham Asylum پانزده‌ساله شد. بله درست خواندید. بازی که می‌شود آن را محبوب‌ترین بازی با حضور بروس وین به‌حساب آورد به‌اندازه‌ای عمر دارد که بتواند به دبیرستان برود. سری آرکام روزهای بهتری را به خود دیده است زیرا عنوان اخیر منتشر شده در این فرنچایز Suicide Squad: Kill the Justice League با بازخورد جنجالی از سوی بازیکنان و منتقدان مواجه شد. اما با نگاه به سرآغاز سری، Arkham Asylum را می‌توان تجربه‌ای به معنای واقعی کلمه استثنایی بود که استاندارد جدیدی در انتظارات بازیکنان از بازی‌های ابرقهرمانی برقرار کرد. اگر هرگز این بازی را تجربه نکرده‌اید، بازی به همراه دنباله‌هایش روی تمام پلتفرم‌ها و کنسول‌ها و کامپیوتر در قالب بسته‌های مختلف قابل تهیه است.
Arkham Asylum با سکانس غبارآلودی از گاتهام بارانی در شب و اتمسفری خفقان‌آور شروع می‌شود. شوالیهٔ شنل پوش دارد دشمن اصلی خود، جوکر را به تیمارستان آرکام می‌برد. در همان حالی که نگهبانان و بتمن او را به داخل تیمارستان می‌آورند، بتمن تعدادی از افرادی را می‌بیند که در طول سال‌ها دستگیر کرده است مثل Killer Croc و آنها از دیدن دوباره این قهرمان چندان خشنود نیستند. به‌سرعت مشخص می‌شود که اکثر شخصیت‌های شرور داستان‌های بتمن در این مکان نگهداری می‌شوند. پس خیلی غافلگیرکننده نیست که جوکر تله‌ای پهن کرده و تیمارستان را تحت سلطهٔ خود در می‌آورد و شما سریعاً متوجه می‌شوید که بروس علاوه بر مواجه با شخصیت‌های تبهکار باید با تعدادی از مشکلات ذهنی و روحی خود نیز مقابله‌به‌مثل کند.
دیگر بازی‌های آرکام به‌خودی‌خود کیفیت خوبی داشتند اما هیچ‌کدام نتوانستند حس محبوس شدن و ترسی را که در تیمارستان آرکام حس می‌شود به بازیکنان القا کنند. این پیش از زمانی بود که سری مسیر ساخت بازی‌های جهان باز را در پیش گرفته بود در نتیجهٔ ساختار مترویدوانیایی اش متمرکزتر است و در آن بروس ابزارهایی جدیدی به دست می‌آورد که به او اجازه بخش‌های جدید تیمارستان و رویارویی با دشمنان جدید را می‌دهد.
در این بازی یک حس واقعی اکتشاف و پیشروی وجود داشت که در ابعاد بزرگ‌تر بازی‌های بعد از آن ناپدید می‌شود. یکی از به‌یادماندنی‌ترین ابزارهای بتمن ژل انفجاری او بود که برای منفجرکردن دیوارهای ضعیف و دسترسی به مناطق جدید استفاده می‌کرد و علی‌رغم جدی بودن شخصیت او و صداگذاری مصممانه کوین کانروی، بتمن این ژل را به شکل خفاش روی دیوارها اسپری می‌کند که می‌تواند به حس شوخ‌طبعی ظریفی که در زیر نقاب و زرهش پنهان شده اشاره داشته باشد. پروازکردن در گاتهام یکی از راه‌های القای حس بتمن بودن به بازیکنان است ولی پیداکردن بهترین راه برای حل موقعیت‌های پیش‌آمده و به‌کارگیری ابزار و تکنولوژی قلب تپندهٔ شخصیت بروس وین هستند. البته utility belt صرفاً یک بخش از بتمن بودن است. بهترین کارآگاه جهان در این بازی همچنین صحنه‌های جرم را با مکانیک Detective Vision مورد بررسی قرار می‌دهد. ابزارهایی که راکستدی در اختیار شما گذاشته بود تا به دنبال شواهد و مدارک بگردید و جنایات رخ‌داده را تجسم کنید این قسمت از شخصیت بتمن را بهتر از دیگر اقتباس‌های ویدئویی در آن زمان به نمایش کشیده بود. قابلیت‌هایی که بازی‌هایی مثل Cyberpunk 2077 تا به امروز سعی در شبیه‌سازی آنها دارند.
با تمامی این حرف‌ها، همه کسانی که این بازی را تجربه کرده‌اند می‌دانند که گوهر درخشان بازی‌های آرکام سیستم مبارزهٔ تند و روان آنهاست که حس آکروباتیک و قدرتمند بودن را به بازیکنان می‌دهند. مبارزه تن‌به‌تن به‌قدری روان و پاسخگو است که بعضی بازیکنان به شوخی می‌گویند این بازی یک بازی ریتمی است. این سیستم به شما اجازه می‌دهد بین دشمنان با چنان روانی حرکت کنید که انگار بروس دارد در میدان نبرد می‌رقصد. علاوه بر این مکانیک مخفی‌کاری بازی خیلی سخت‌گیر نبود و به شما اجازه می‌داد در بالای سر دشمنان پنهان شده و یکی‌یکی آنها را به طور مخفیانه از پای در بیاورید.
در انتها به نبردهای باس می‌رسیم که هر کدام بر روی یکی از دشمنان به نام بتمن تمرکز داشته و سکانسی را دربر می‌گرفت که با هیچ بخشی که تا پیش از بازی کرده بودید شباهتی نداشت. داروهای توهم‌زای Scarecrow شما را به کابوسی می‌برد که بیدارشدن از آن دشوار است. Poison Ivy از گیاهان خاردارش استفاده می‌کند تا بتمن را در میان ساقه‌های آنها گیر بیندازد و مبارزه با جوکر به‌خاطر مضحک و ناامیدکننده بودنش به سخره گرفته می‌شود اما در کل این نبردهای باس را می‌شود جز به‌یادماندنی‌ترین و پرمزیت‌ترین بخش‌های تیمارستان آرکام به‌حساب آورد.
آیندهٔ سری آرکام در حال حاضر در هاله‌ای از ابهام قرار دارد زیرا Suicide Squad از برآورده‌کردن انتظارات برادران وارنر عاجز ماند. آیا راکستدی می‌تواند با بازی بعدی به ریشه‌های خود بازگردد؟ من امیدوارم اما از طرف دیگر اگر استودیو بخواهد مسیر جدیدی را دنبال کند اتفاق بدی نخواهد بود. تیمارستان آرکام هنوز هم به‌عنوان یکی از بهترین بازی‌های ابرقهرمانی ساخته شده آن دوران شناخته می‌شود و به نظر می‌رسد در تعقیب ژانر جهان باز، ما بعضی از محدودیت‌های زیرکانه‌ای که بتمن در بازی اول داشت را از دست داده‌ایم. به همین دلیل است که من دوست دارم تیم سازنده باری دیگری در چهارچوب این محدودیت بازی جدیدی بسازند حتی اگر این بار به سراغ شوالیه شنل پوش محبوب دی سی نروند.
منبع: Kotaku
