۱۰ بازیگر سرشناس که ۳ سال پیاپی نامزد اسکار شدند
اسکار بزرگترین میدان رقابتی برای سینماگران در سطح بین‌المللی است و رکوردهایی که در رشته‌های مختلف، توسط افراد مختلف، در اسکار شکسته می‌شود، همیشه قابل توجه بوده است. در اکثر جشنواره‌ها کسانی که در انتهای شب جایزه را به خانه می‌برند نامشان در تاریخ ثبت می‌شود و سایر نامزدها به فراموشی سپرده می‌شوند. اما اسکار به قدری جشنواره‌ی مهم و قابل توجهی است که حتی نام نامزدهای آن برای همیشه در ذهن‌ها باقی می‌ماند.
پیش از این که به این مقاله بپردازیم و نگاهی داشته باشیم به بازیگرانی که توانسته‌اند سه سال پیاپی نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگری شوند، می‌خواهیم بعضی از رکوردهای مربوط به اسکار بازیگری را با هم مرور کنیم:
- بیشترین برنده‌ی اسکار بازیگری: کاترین هپبرن (۴ اسکار)
- بیشترین نامزدی اسکار بازیگری: مریل استریپ (۲۱ نامزدی)
- بیشترین برنده‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی مرد: دنی دی لوئیس (۳ اسکار)
- بیشترین نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی مرد: لارنس اولیویه و اسپنسر تریسی (۹ نامزدی)
- بیشترین برنده‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی زن: کاترین هپبرن (۴ اسکار)
- بیشترین نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی زن: مریل استریپ (۱۷ نامزدی)
- بیشترین برنده‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد: والتر برنان (۳ اسکار)
- بیشترین نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد: والتر برنان، جک نیکلسون، رابرت دووال، آرتور کندی، آل پاچینو، جف بریجز و کلود رینس (۴ نامزدی)
- بیشترین برنده‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن: شلی وینترز و دیانا ویست (۲ اسکار)
- بیشترین نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن: تلما ریتر (۶ نامزدی)
- با تداوم‌ترین برنده‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی مرد: نام هنکس (۲ اسکار پیاپی ۱۹۹۳ و ۱۹۹۴) و اسپنسر تریسی (۲ اسکار پیاپی ۱۹۳۷ و ۱۹۳۸)
- با تداوم‌ترین نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی مرد: مارلون براندو (۴ نامزدی پیاپی از ۱۹۵۱ تا ۱۹۵۴)
- با تداوم‌ترین برنده‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی زن: لوئیز راینر (۲ اسکار پیاپی ۱۹۳۶ و ۱۹۳۷) و کاترین هپبرن (۲ اسکار پیاپی ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸)
- با تداوم‌ترین نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی زن: گریر گارسون (۵ نامزدی پیاپی از ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵) و بت دیویس (۵ نامزدی پیاپی از ۱۹۳۸ تا ۱۹۴۲)
- با تداوم‌ترین برنده‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد: جیسون روباردز (۲ اسکار پیاپی ۱۹۷۶ و ۱۹۷۷)
- با تداوم‌ترین برنده‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن: هیچ بازیگر زنی، تا به امروز، موفق نشده است دو سال پیاپی نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن شود.
در ادامه نگاهی می‌اندازیم به بازیگرانی که توانسته‌اند سه سال پیاپی نامزد دریافت اسکار بازیگری شوند.
۱. اینگرید برگمن
- تولد: ۲۹ آگوست ۱۹۱۵/ سوئد
- وفات: ۲۹ آگوست ۱۹۸۲/انگلیس
- فیلم‌های شاخص: کازابلانکا ۱۹۴۲ (Casablanca)، زنگ‌ها برای که به صدا در می‌آیند ۱۹۴۳ (For Whom the Bell Tolls)، چراغ گاز ۱۹۴۴ (Gaslight)، طلسم‌شده ۱۹۴۵ (Spellbound)، بدنام ۱۹۴۶ (Notorious)، استرومبولی ۱۹۵۰ (Stromboli)، اروپا ۵۱ ۱۹۵۲ (Europe 51)، سفر به ایتالیا ۱۹۵۴ (Journey to Italy)، سونات پاییزی ۱۹۷۸ (Autumn Sonata)، زنی به نام گلدا ۱۹۸۲ (A Woman Called Golda)
نمی‌شود به لیستی از بهترین بازیگران تاریخ سینما نگاه بیاندازید و نام اینگرید برگمن را در بین بهترین‌ها پیدا نکنید. برگمن از آن بازیگران بزرگی است که از سینمای کلاسیک هالیوودی آمریکا تا نئورالیسم ایتالیا و فیلم‌های هنری برگمان را به زیر سلطه‌ی خود کشانده است. برگمن از آن بازیگرانی است که تاریخ دیگر نمی‌تواند تکرارش کند. هنرمندی که مدرنیسم صنعتی و استودیویی آمریکا حریف بلندپروازی‌اش نشد و نتوانست او را حبس کند. هنرمندی که سینما را نه به مثابه‌ی یک منبع درآمد بلکه به مثابه‌ی یک آیین می‌پرستید.
برگمن نخستین نامزدی اسکار خود را برای فیلم زنگ‌ها برای که به صدا در می‌آیند تجربه کرد و بلافاصله در سال بعد برای دومین بار با فیلم چراغ گاز کیوکر نامزد اسکار شد، اما ماجرا به این‌جا ختم نشد و برای سومین بار متوالی برگمن با زنگ‌های کلیسای سنت مری (The Bells of St. Mary’s) توانست نامزد اسکار شود. اگرچه نخستین بار اسکار را به جنیفر جونز و سومین بار آن را به جوآن کرافورد واگذار کرد، اما در دومین مرتبه‌ای که برای اسکار نامزد شد توانست نخستین اسکار خود را به دست آورد. برگمن دومین اسکار خود را دوازده سال بعد برای فیلم آناستازیا (Anastasia) به خانه برد و سومین اسکار خود را، هجده سال پس از آن، برای ایفای نقش مکمل زن در تریلر رازآلود سیدنی لومیت، قتل در قطار سریع‌السیر شرق (Murder on the Orient Express)، به کارنامه‌ی خود اضافه کرد.
آخرین مرتبه‌ای که برگمن در اسکار نامزد دریافت جایزه شد برای شاهکار برگمان، کارگردان شهیر سوئدی، بود. فیلمی که در آن برگمن یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌های تاریخ سینما را از خود به نمایش می‌گذارد. برگمن در سونات پاییزی پختگی کامل یک بازیگر باتجربه را به تصویر می‌کشاند. او شخصیتی را خلق می‌کند که برای شناختن لایه‌های او باید چندین و چند بار فیلم را بازبینی کرد. بی‌شک سینما دوستان نمی‌توانند اینگرید برگمن را دوست نداشته باشند، چرا که او چه در دنیای سینما و چه در دنیای واقعی یک شخصیت قابل تحسین بود.
۲. جک نیکلسون
- تولد: ۲۲ آپریل ۱۹۳۷/ ایالات متحده‌ی آمریکا
- فیلم‌های شاخص: ایزی رایدر ۱۹۶۹ (Easy Rider)، پنج قطعه‌ی آسان ۱۹۷۰ (Five Easy Pieces)، آخرین ماموریت ۱۹۷۳ (The Last Detail)، محله‌ی چینی‌ها ۱۹۷۴ (Chinatown)، حرفه: خبرنگار ۱۹۷۵ (The Passenger)، پرواز بر فراز آشیانه‌ی فاخته ۱۹۷۵ (One Flew Over the Cuckoo’s Nest)، درخشش ۱۹۸۰ (The Shining)، شرایط مهرورزی ۱۹۸۳ (Terms of Endearment)، بهتر از این نمی‌شه ۱۹۹۷ (As Good as It Gets)، رفته‌گان ۲۰۰۶ (The Departed)
جک نیکلسون دیگر نیازی به معرفی ندارد. حتی اگر علاقه‌مند به سینما نیستید و فقط به صورت تفننی فیلم‌های منتخب را می‌بینید باز هم به اسم جک نیکلسون برخواهید خورد. او همیشه یک ستاره بوده است. در کارنامه‌ی کاری خود نیکلسون دوازده بار نامزد دریافت اسکار و هفده بار نامزد دریافت گلدن گلوب شده است. نیکلسون از آن دست بازیگرانی است که صرفا به دنبال شهرت و ثروت نبوده است.
او همواره در کارنامه‌ی کاری خود به فیلم‌های هنری و غیرتجاری توجه ویژه‌ای داشته است. به همین دلیل است که در کارنامه‌ی کاری او همکاری با کارگردان‌های بزرگی همچون آنتونیونی، کوبریک، پولانسکی، فورمن و اسکورسیزی به چشم می‌خورد.
نیکلسون نخستین نامزدی خود را با فیلم ایزی رایدر، برای نقش مکمل مرد، تجربه کرد، سال بعد از آن دومین نامزدی خود را، برای فیلم پنج قطعه‌ی آسان، به کارنامه‌ی خود افزود، اما هم‌چنان موفق به کسب جایزه نشد. بعد از دو سال غیبت نیکلسون با فیلم آخرین ماموریت بازگشتی ادامه‌دار به اسکار داشت. بازگشتی که در سال‌های بعد با فیلم‌های محله چینی‌ها و پرواز بر فراز آشیانه‌ی فاخته به طول انجامید. نیکلسون ابتدا به جک لمون باخت و در سال بعد جایزه را به آرت کارنی واگذار کرد، اما در نهایت، با پرواز بر فراز آشیانه‌ی فاخته، درخشش آل پاچینو در بعد ظهر سگی را پشت سر گذاشت و اولین جایزه‌ی اسکار را به خانه برد.
بعد از نخستین اسکار، هشت سال طول کشید تا نیکلسون دوباره اسکاری را به خانه ببرد. این بار اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای فیلم شرایط مهرورزی. اسکار سوم اما از این هم بیشتر به طول انجامید. نیکلسون بعد از چهارده سال توانست برای از این بهتر نمی‌شه سومین اسکار را به کارنامه‌ی خود اضافه کند. آخرین نامزدی استاد در اسکار هم به سال ۲۰۰۳ بازمی‌گردد که برای فیلم درباره‌ی اشمیت (About Schmidt)، برای هفدهمین بار، نامزد اسکار شد.
اما هیچ‌کدام از این اتقاق‌ها مهم‌ترین نقطه‌ی کارنامه‌ی هنری نیکلسون نیستند. مهم‌ترین نقطه‌ی کارنامه‌ی هنری نیکلسون زمانی است که او در سال ۲۰۱۰ از سینما و پرده‌ی نقره‌ای خداحافظی کرد و تمام طرفدارانش را چشم به راه بازگشت خود رها کرد.
۳.مریل استریپ
- تولد: ۲۲ ژوئن ۱۹۴۹/ ایالات متحده‌ی آمریکا
- فیلم‌های شاخص: کریمر علیه کریمر ۱۹۷۹ (Kramer Vs. Kramer)، شکارچی گوزن ۱۹۷۸ (The Deer Hunter)، انتخاب سوفی ۱۹۸۲ (Sophie’s Choice)، خارج از آفریقا ۱۹۸۵ (Our of Africa)، پل‌های مدیسون کانتی (The Bridges of Madison County)، ساعت‌ها ۲۰۰۲ (The Hours)، شیطان پرادا می‌پوشد ۲۰۰۶ (The Devil Wears Prada)، ماما میا ۲۰۰۸ (Mamma Mia)، جولی و جولیا ۲۰۰۹ (Julie & Julia)، بانوی آهنی ۲۰۱۱ (The Iron Lady)
مریل استریپ از بزرگترین بازیگرانی است که تاریخ سینما به خود دیده است. او به قدری رکوردهای سینمایی دارد که نمی‌توان به آسانی همه‌ی آن‌ها را در کنار هم جمع کرد. او در کارنامه‌ی حرفه‌ای خود نامزد دریافت ۴۰۷ جایزه از جشنواره‌های مختلف شده است و توانسته است ۱۷۷ جایزه از آن‌ها را به دست آورد. استریپ نخستین نامزدی اسکار خود را در بخش بهترین بازیگر نقش مکمل زن با درام جنگی شاهکار مایکل چیمینوی فقید، شکارچی گوزن، تجربه کرد، اما رقابت را به مگی اسمیت واگذار کرد.
دومین مرتبه‌ای که استریپ نامزد اسکار شد باز هم در بخش بهترین بازیگر نقش مکمل زن بود، این بار با فیلم کریمر علیه کریمر، که توانست نخستین اسکار را برای او به ارمغان بیاورد. پس از آن استریپ بعد از دو سال بازگشتی طوفانی به اسکار داشت و توانست سه سال پیاپی با فیلم‌های زن ستوان فرانسوی (The French Lieutenant’s Woman)، انتخاب سوفی و سیلک‌وود (Silkwood) در سال‌های ۱۹۸۱،۱۹۸۲ و ۱۹۸۳ نامزد دریافت بهترین بازیگر نقش اصلی زن از اسکار شود که تنها توانست در سال ۱۹۸۲ رقیبان را شکست دهد و برای انتخاب سوفی نخستین اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی زن و دومین اسکار بازیگری کارنامه‌ی خود را به دست آورد.
استریپ از بی‌حاشیه‌ترین بازیگران هالیوود است. کسی که به عنوان الهام بخش بسیاری از بازیگران بزرگ نسل جوان از او یاد می‌شود. استریپ هرگز خودش را تکرار نمی‌کند و در هر فیلم شخصیتی را برای خلق کردن انتخاب می‌کند که هیچ شباهتی به شخصیت‌های پیشینی که خلق کرده است نداشته باشد. استریپ با بیست و نه نامزدی و هفت پیروزی رکورد دار جوایز سینمایی گلدن گلوب هم هست. او کسی است که برای شکستن رکوردهایش هنوز کسی دورخیز هم نکرده است.
۴. راسل کرو
- تولد: ۷ آپریل ۱۹۶۴/ نیوزلند
- فیلم‌های شاخص: محرمانه لس آنجلس ۱۹۹۷ (L.A. Confidential)، نفوذی ۱۹۹۹ (The Insider)، گلادیاتور ۲۰۰۰ (Gladiator)، یک ذهن زیبا ۲۰۰۱ (A Beautiful Mind)، مرد سیندرلایی ۲۰۰۵ (Cinderella Man)، گانگستر آمریکایی ۲۰۰۷ (American Gangster)، رابین هود ۲۰۱۰ (Robin Hood)، سه روز بعدی ۲۰۱۰ (The Next Three Days)، بینوایان ۲۰۱۲ (Les Misérables)، پسر پاک شد ۲۰۱۸ (Boy Erased)
راسل کرو در نیوزلند به دنیا آمده است و بیشتر عمر خود را در استرالیا گذرانده است. کرو بعد از این که در فیلم نفوذی بازی درخشانی از خود ارائه داد توانست نگاه کارگردان‌های بزرگ را به خود جلب کند.
در نفوذی کرو شخصیت جفری ویگاند، از مبارزان اساسی جنگ علیه شرکت‌های سیگار آمریکایی، را بازسازی کرد. کرو برای بازی در نفوذی توانست جایزه‌ی بهترین بازیگر مرد را از جامعه‌ی ملی منتقدان فیلم (National Society of Film Critics) و انجمن منتقدان فیلم لس آنجلس (Los Angeles Film Critics Association) به دست آورد و برای اولین بار نامزدی در گلدن گلوب و اسکار را به کارنامه‌ی خود اضافه کند.
سال بعد از نفوذی یکی از بهترین سال‌های کارنامه‌ی هنری کرو بوده است. مکسیموس دسیموس مریدیوس نامی است که با تصویر روم باستان در ذهن عاشقان سینما پیوند ابدی خورده است. کرو، با گلادیاتور، همکاری‌ای ادامه‌دار را با کارگردان بزرگ انگلیسی، ریدلی اسکات، آغاز کرد. همکاری‌ای که در ادامه فیلم‌های یک سال خوب ۲۰۰۶ (A Good Year)، گانگستر آمریکایی ، یک مشت دروغ ۲۰۰۸ (Body of Lies) و رابین هود را به کارنامه‌ی کرو اضافه کرد. گلادیاتور توانست دومین نامزدی پیاپی و نخستین پیروزی در اسکار را برای کرو به همراه بیاورد. اما گلادیاتور در گلدن گلوب علیرغم این که دومین نامزدی پیاپی را برای کرو به همراه آورد نتوانست او را به دریافت نخستین گلدن گلوب عمر هنری‌اش برساند.
کرو باید یک سال دیگر برای گلدن گلوب منتظر می‌ماند تا با شاهکار زندگینامه‌ای ران هاوارد ، یک ذهن زیبا، به گلدن گلوب باز گردد و بعد از سومین سال پیاپی نامزد شدن، بالاخره، جایزه را به خانه ببرد. درست همین اتفاق در جشنواره‌ی بفتا هم تکرار شد و کرو در سومین سال نامزدی پیاپی توانست با یک ذهن زیبا جایزه‌ی بفتا را به کارنامه‌ی هنری خود اضافه کند. بازآفرینی ریاضیدان بزرگ، جان نش، در یک ذهن زیبا، هم‌چنین توانست کرو را برای مرتبه‌ی سوم نامزد اسکار کند اما او رقابت را به دنزل واشنگتن واگذار کرد.
کرو از کسانی است که در هالیوود همیشه به عنوان یکی از بازیگرانی که کار کردن با آن‌ها دشوار است از او یاد می‌شود. اما او، هر چقدر بدخلق و بی‌اعصاب باشد، هم‌چنان بازیگری است بزرگ و ماندگار در ذهن سینما دوستان. کسی که مهارت بی‌اندازه‌ای در بازسازی شخصیت‌های حقیقی در مقابل دوربین دارد.
۵. رنی زلوگر
- تولد: ۲۵ آپریل ۱۹۶۹/ ایالات متحده‌ی آمریکا
- فیلم‌های شاخص: تمام جهان پهناور ۱۹۹۶ (The Whole Wide World)، جری مگوایر ۱۹۹۶ (Jerry Maguire)، پرستار بتی ۲۰۰۰ (Nurse Betty)، خاطرات بریجت جونز ۲۰۰۱ (Bridget Jone’s Diary)، شیکاگو ۲۰۰۲ (Chicago)، کوهستان سرد ۲۰۰۳ (Cold Mountain)، بریجت جونز: نکته‌ی باریک ۲۰۰۴ (Bridget Jones: The Edge of Reason)، مرد سیندرلایی ۲۰۰۵، دوشیزه پاتر ۲۰۰۶ (Miss Potter)، جودی ۲۰۱۹ (Judy)
رنی زلوگر بازیگری است که هر چه زمان پیش می‌رود، پخته‌تر می‌شود و در هر فیلم، نسبت به فیلم قبل، نمایشی خیره‌کننده‌تر ارائه می‌دهد. آخرین نقش‌آفرینی خیره‌کننده‌ی او در فیلم جودی بود. جایی که او پرتره‌ای بی‌نقص از جودی گارلند، هنرمند پرآوازه‌ی دهه‌ی چهل و پنجاه آمریکا، برای مخاطبان ترسیم کرد و توانست در فصل جوایز بدرخشد.
او با جودی توانست دومین اسکار را به خانه ببرد، برای چهارمین بار نامش را در تاریخ گلدن گلوب ثبت کند و جایزه‌ی بهترین بازیگر نقش اصلی زن را از اکثر انجمن‌ها و حلقه‌های منتقدان به خود اختصاص دهد. اما جودی اولین درخشش زلوگر نیست. زلوگر از همان ابتدا وقتی که در سال ۱۹۹۶ با دو فیلم تمام جهان پهناور و جری مگوایر خودش را به سینما وارد کرد توانست به عنوان بازیگری آینده‌دار خودش را به تمام مخاطبان اثبات کند.
طولی نکشید که او در سال ۲۰۰۱ اولین نامزدی اسکار را برای فیلم خاطرات بریجت جونز به کارنامه‌ی خود اضافه کرد، اما رقابت را به هلی بری واگذار کرد. زلوگر ناامید نشد و سال بعد دوباره با موزیکال درخشان راب مارشال خودش را در بین نامزدهای بهترین بازیگر نقش اصلی زن اسکار جای داد. اما باز هم رقابت را واگذار کرد، این بار به نیکول کیدمن برای فیلم ساعت‌ها. سال بعد اما زلوگر، در بخشی دیگر، اسم خودش را در جشنواره بر سر زبان‌ها انداخت. این بار با نامزدی در بخش بهترین بازیگر نقش مکمل زن، برای فیلم کوهستان سرد، او توانست نخستین اسکار خود را به خانه ببرد.
با این حال به نظر نمی‌آید که زلوگر به همین راضی باشد، او بازیگری است که از ۱۹۹۶ تاکنون به ژانرهای بسیاری سرک کشیده است و اگر بخواهد همین مسیر غیرتکراری را ادامه دهد، هنوز ژانرهای فراوانی برای سرک کشیدن باقی مانده‌اند.
۶. گلن کلوز
- تولد: ۱۹ مارس ۱۹۴۷/ ایالات متحده‌ی آمریکا
- سن: ۷۳ سال
- فیلم‌های شاخص: جهان به گفته‌ی گارپ ۱۹۸۲ (The World According to Garp)، اندوه شدید ۱۹۸۳ (The Big Chill)، استعداد ذاتی ۱۹۸۴ (The Natural)، چیزی درباره‌ی آملیا ۱۹۸۴ (Something About Amelia)، ماکسی ۱۹۸۵ (Maxie)، جذابیت مرگبار ۱۹۸۷ (Fatal Attraction)، روابط خطرناک ۱۹۸۸ (Dangerous Liaisons)، شیر در زمستان ۲۰۰۳ (The Lion in Winter)، آلبرت نابز ۲۰۱۱ (Albert Nobbs)، همسر ۲۰۱۷ (The Wife)
گلن کلوز بازیگری است که همواره مورد بی‌مهری داوران اسکار قرار گرفته است.
کلوز نخستین بار در سال ۱۹۸۳ و آخرین بار در سال ۲۰۱۹ نامزد دریافت اسکار شده است و در این بین هم پنج مرتبه‌ی دیگر نام خودش را میان نامزدها دیده است، اما هنوز دستش به اسکار نرسیده است. او برای فیلم‌های جهان به گفته‌ی گارپ، اندوه شدید و استعداد ذاتی سه مرتبه‌ی متوالی نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن شده است.
کلوز از بین ۱۱۸ نامزدی در جشنواره‌های مختلف، ۴۷ مرتبه پیروزی به نام خود ثبت کرده است. او سه جایزه‌ی امی، سه جایزه‌ی تونی و سه جایزه‌ی گلدن گلوب دارد و تنها منتظر یک اسکار است تا کارنامه‌ی رنگین‌اش بی‌نقص شود. کلوز امسال هم با فیلم مرثیه‌ی هیلبیلی (Hillbilly Elegy) از شانس‌های اصلی اسکار به شمار می‌رود. باید منتظر بمانیم و ببینیم این طلسم برای کلوز شکسته می‌شود یا او باید هم‌چنان در آرزوی اسکار بماند.
۷. اسپنسر تریسی
- تولد: ۵ آپریل ۱۹۰۰/ ایالات متحده‌ی آمریکا
- وفات: ۱۰ ژوئن ۱۹۶۷/ ایالات متحده‌ی آمریکا
- فیلم‌های شاخص: ناخداهای دلیر ۱۹۳۷ (Captains Courageous)، شهرک پسرها ۱۹۳۸ (Boys Town)، زن سال ۱۹۴۲ (Woman of the Year)، دنده‌ی آدام ۱۹۴۹ (Adam’s Rib)، پدر عروس ۱۹۵۰ (Father of the Bride)، پت و مایک ۱۹۵۲ (Pat and Mike)، روز بد در بلک راک ۱۹۵۵ (Bad Day at Black Rock)، میز ۱۹۵۷ (Desk Set)، میراث باد ۱۹۶۹ (Inherit the Wind)، حدس بزن چه کسی برای شام می‌آید ۱۹۶۷ (Guess Who’s Coming to Dinner)
اسپنسر تریسی از آن بازیگرانی است که اگر وجودش را از سینمای هالیوود بگیریم حفره‌ی خالی بزرگی در آن احساس خواهد شد. تریسی از نسل بازیگرانی است که به سینما معنای جدیدی بخشیدند. بازیگرانی که نامشان دنیای سیاه و سفید را، در ذهن ما، بازسازی می‌کنند. بازیگری که طی چهار دهه فعالیت هرگز کیفیتش افت پیدا نکرد و همیشه همان تریسی‌ای بود که مخاطب از او انتظار داشت.
تریسی در طی سال‌های فعالیت خود نه مرتبه نامزد اسکار شد. اولین مرتبه ۱۹۳۷ بود و آخرین مرتبه ۱۹۶۸. او پس از این که در سال ۱۹۳۷ برای فیلم سان فرانسیسکو (San Francisco) نخستین بار نامزدی اسکار را تجربه کرد، در سال ۳۸ و ۳۹ هم برای فیلم‌های ناخداهای دلیر و شهرک پسرها نامزد اسکار شد که هر دو نامزدی برای او اسکار به همره داشتند.
بعد از این دو اسکار تریسی دیگر در کسب جایزه موفق نبود و تنها شش مرنبه‌ی دیگر نامزدی را به کارنامه‌ی خود اضافه کرد. آخرین حضور تریسی، مردی از دنیای کلاسیک، بر پرده‌ی سینما به فیلم حدس بزن چه کسی برای شام می‌آید برمی‌گردد. فیلمی به کارگردانی استنلی کرامر که تریسی در آن با کاترین هپبرن و سیدنی پوآتیه هم‌بازی شد.
۸. جین فوندا
- تولد: ۲۱ دسامبر ۱۹۳۷/ ایالات متحده‌ی آمریکا
- فیلم‌های شاخص: یک‌شنبه در نیویورک ۱۹۶۳ (Sunday in New York)، تعقیب ۱۹۶۶ (The Chase)، پابرهنه در پارک ۱۹۶۷ (Barefoot in the Park)، مگر آن‌ها اسب‌ها را خلاص نمی‌کنند؟ ۱۹۶۹ (They Shoot Horses Don’t They)، کلوت ۱۹۷۱ (Klute)، جولیا ۱۹۷۷ (Julia)، بازگشت به وطن ۱۹۷۸ (Coming Home)، سندرم چین ۱۹۷۹ (The China Syndrome)، صبح روز بعد ۱۹۸۶ (The Morning After)، باشگاه کتاب ۲۰۱۸ (Book Club)
جین فوندا دختر هنری فوندای کبیر است، اما هرگز زیرسایه‌ی او نبوده است.
جین فوندا بازی در سینما را در سال ۱۹۶۰ آغاز کرد. فوندا تا کنون هفت بار نامزد دریافت اسکار شده است. او، در سال‌های ۱۹۷۷، ۱۹۷۸ و ۱۹۷۹، به ترتیب برای فیلم‌های جولیا، بازگشت به وطن و سندرم چین توانست سه سال پیاپی نامزد دریافت اسکار شود که تنها با فیلم بازگشت به وطن توانست این موفقیت را به آخر برساند.
البته این نخستین مرتبه‌ای نبود که فوندا اسکار را به خانه می‌برد. پیش از این هم در سال ۱۹۷۱ فوندا توانسته بود برای فیلم کلوت اسکار را به دست آورد. در سال ۲۰۱۵ بنیاد فیلم آمریکا جایزه‌ی یک عمر دستاورد هنری را به جین فوندا اهدا کرد. بازیگری که توانست جا پای پدر خود بگذارد و در عین حال خودش را جدای از پدرش به عنوان بازیگری مستقل به دنیا معرفی کند.
۹. بردلی کوپر
- تولد: ۵ ژانویه ۱۹۷۵/ ایالات متحده‌ی آمریکا
- سن: ۴۶ سال
- فیلم‌های شاخص: پرونده‌ی ۳۹ ۲۰۰۹ (Case 39)، خماری ۲۰۰۹ (The Hangover)، نامحدود ۲۰۱۱ (Limitless)، دفترچه‌ی امیدبخش ۲۰۱۲ (Silver Linings Playbook)، کلمات ۲۰۱۲ (The Words)، حقه‌بازی آمریکایی ۲۰۱۳ (American Hustle)، تک‌تیرانداز آمریکایی ۲۰۱۴ (American Sniper)، سرنا ۲۰۱۴ (Serena)، سوخته ۲۰۱۵ (Burnt)، ستاره‌ای متولد شده است ۲۰۱۸ (A Star Is Born)
بردلی کوپر فعالیت هنری خود را، از سال ۱۹۹۹، با نقش‌آفرینی در یک قسمت از یک سریال تلویزیونی آغاز کرد. او ابتدا به دنبال بازی در فیلم‌های کمدی، به خصوص خماری، به محبوبیت مردمی رسید و بعدها از طریق نقش‌های پیچیده‌تری که بر پرده آورد توانست نگاه منتقدان را به خودش جلب کند.
او با فیلم دفترچه‌ی امید بخش توانست پای خودش را به اسکار باز کند. در این فیلم کوپر نقش جوانی را بازی می‌کند که از بیماری روانی رنج می‌برد. او در کنار جنیفر لارنس زوج هنری‌ای را تشکیل دادند که همکاری‌شان بعدها در فیلم‌های حقه‌بازی آمریکایی، سرنا و جوی ۲۰۱۵ (Joy) ادامه یافت. کوپر تا کنون موفق به دریافت اسکار نشده است اما به عنوان بازیگری که تنها یک دهه است به فعالیت در نقش‌های جدی و قابل توجه می‌پردازد، با چهار نامزدی اسکار بازیگری، سه نامزدی در نقش اصلی و یک نامزدی در نقش مکمل برای حقه‌بازی آمریکایی، کارنامه‌ی امیدبخشی برای خود ساخته است. البته کوپر تنها به عنوان بازیگر نامزد اسکار نشده است.
او علاوه بر چهار اسکار بازیگری، که سه مورد آن‌ها در سه سال متوالی برای فیلم‌های دفترچه‌ی امیدبخش، حقه‌بازی آمریکایی و تک‌تیرانداز آمریکایی بوده است، چهار مرتبه هم نامزد دریافت اسکار به عنوان تهیه‌کننده شده است که آخرین آن‌ها نامزدی با فیلم جوکر ۲۰۱۹ (Joker) بوده است. کوپر از آن دست هنرمندانی است که به بازیگری راضی نیست. او، علاوه بر تهیه‌کنندگی، به کارگردانی هم پرداخته است و اولین تجربه‌ی خود را با فیلم موفق ستاره‌ای متولد شده است به مقابل دوربین برده است، که نویسندگی آن را هم به همراه اریک راث بر عهده داشته است. کوپر بازیگر، کارگردان، نویسنده و تهیه‌کننده‌ای است که باید توسط مخاطبان دنبال شود، چرا که آینده‌ای درخشان را نوید می‌دهد.
۱۰. ویلیام هرت
- تولد: ۲۰ مارچ ۱۹۵۰/ ایالات متحده‌ی آمریکا
- سن: ۷۰ سال
- فیلم‌های شاخص: احوال دگرگون‌شده ۱۹۸۰ (Altered States)، شاهد عینی ۱۹۸۱ (Eyewitness)، گرمای بدن ۱۹۸۱ (Body Heat)، اندوه شدید، بوسه‌ی زن عنکبوتی ۱۹۸۵ (Kiss of the Spider Woman)، فرزندان یک خدای کوچک‌تر ۱۹۸۶ (Children of a Lesser God)، اخبار تلویزیون ۱۹۸۷ (Broadcast News)، دکتر ۱۹۹۱ (The Doctor)، یک چیز واقعی ۱۹۹۸ (One True Thing)، سابقه‌ی خشونت ۲۰۰۵ (A History of Violent)
ویلیام هرت طی سال‌های ۱۹۸۵، ۱۹۸۶ و ۱۹۸۷ توانست سه مرتبه به دنبال هم نامزد اسکار شود که تنها در همان مرتبه‌ی اول توانست اسکار را به دست بیاورد. در مرتبه‌ی دوم او اسکار را به پائول نیومن واگذار کرد و در مرتبه‌ی سوم به مایکل داگلاس. پس از این سه سال پیاپی ویلیام هرت دیگر پرفروغ ظاهر نشد و نتوانست توجه‌ها را به سمت خود جلب کند.
گلن کلوز و امی آدامز بدشانس ترین بازیگران زن هستند.به ترتیب هفت و شش باز نامزد اسکار شدند و تا حالا برنده نشدن.
حضور ویلیام هرت هم جالبه.
جین فوندا و هنری فوندا هم که پدر دختر هستند.جز بهترین بازیگران مرد و زن تاریخ هم هستند.