۲۵ بازیگر مشهور که از نقش‌آفرینی خود متنفر شدند

در این مقاله از بازیگرانی نام می‌بریم که صادقانه برخی از نقش‌هایشان را نقد کردند. به هر حال بازیگران همیشه بهترین تصمیم‌ها را در انتخاب نقش نمی‌گیرند و بهترین آن‌ها هم از پذیرفتن اشتباه خود نمی‌ترسند. از جورج کلونی با حضور در سینمای ابرقهرمانی و بازی در فیلم «بتمن و رابین» گرفته تا نیکول کیدمن با بازی در فیلم «استرالیا» که تقریبا غیرقابل تحمل است، تمام بازیگران برجسته‌ حداقل یک نقش ضعیف در زندگی حرفه‌ای خود دارند که از صحبت درباره‌ی آن نمی‌ترسند. گاهی این خود بازیگر است که ضعیف دیده می‌شود، مانند دنیل رادکلیف در نقش هری پاتر، بعضی وقت‌ها هم بازی در نقش اول است که ناامید کننده از آب در می‌آید، مانند جیک جیلنهال و اما استون برای نقش‌هایشان به ترتیب در «شاهزاده‌ی ایرانی» و «آلوها».

۱. جیک جیلنهال در شاهزاده‌ی ایرانی (Prince of Persia)

• کارگردان: مایکل نیول
• محصول: ۲۰۱۰
• نمره‌ی متاکریتیک: ۵۰ از ۱۰۰

اقتباس از بازی ویدیویی «شاهزاده‌ی ایرانی» به کارگردانی مایک نیول، با بازی جیک جیلنهال در سال ۲۰۱۰، یک سقوط حرفه‌ای و تجاری بود و اکنون پس از یک دهه همچنان به‌عنوان یکی از بدترین نمونه‌های فیلم‌های هالیوود برای انتخاب یک بازیگر سفیدپوست آمریکایی در نقش اصلی به جای شاهزاده‌ی ایرانی تبار یاد می‌شود. جیلنهال در سال ۲۰۱۹ اعلام کرد که او برای این نقش مناسب نبود.

جیلنهال در مصاحبه‌ای درباره‌ی این فیلم گفت: «فکر می‌کنم که از آن فیلم چیزهایی آموختم که زمان زیادی را باید صرف آن می‌کردم. یاد گرفتم تا درباره‌ی نقش‌هایی که انتخاب می‌کنم و اینکه چرا باید آن‌ها را انتخاب ‌کنم بیشتر فکر کنم. مطمئنا شما و بیننده‌ها معتقد هستید که این نقش برای من مناسب نبود، یا بهتر است بگویم کاملا مناسب نبود. از این نقش‌ها زیاد بوده و هست. همان‌طور که نقش‌های خوب و درخشان هم هست.»

۲. اما استون در آلوها (Aloha)

• کارگردان: کامرون کرو
• محصول: ۲۰۱۵
• نمره‌ی متاکریتیک: ۴۰ از ۱۰۰

اما استون در مراسم گلدن گلوب ۲۰۱۹ پس از آنکه ساندرا اوه، با طعنه گفت که «آسیایی‌های خرپول» (Crazy Rich Asians) اولین فیلم استودیویی با بازیگران آمریکایی آسیایی پس از «شبح درون پوسته» (Ghost in the Shell) و آلوها است، به خاطر بازی در نقش یک زن نیمه‌ هاوایی و نیمه چینی در فیلم آلوها ساخته‌ی کامرون کرو با صدای بلند عذرخواهی کرد.

بازی استون در فیلم آلوها به یکی از بارزترین نمونه‌های استفاده‌ی نابه‌جا از بازیگران سفیدپوست به جای رنگین‌پوست هالیوود تبدیل شد. استون در سال ۲۰۱۵ گفت که هیاهوی بعد بازی او از بسیاری جهات چشمانش را باز کرد و افزود: «جوک‌های زیادی درباره‌ی نقشم ساخته شد. این باعث شد که من به‌خوبی درباره‌ی استفاده‌ی نابه‌جای بازیگران سفیدپوست در هالیوود و تأثیر آن آگاه شوم.»

• چهره‌ی عجیب و متفاوت اما استون را در نخستین تریلر فیلم کروئلا ببینید

۳. هالی بری در زن گربه‌ای (Catwoman)

• کارگردان: پیتوف
• محصول: ۲۰۰۴
• نمره‌ی متاکریتیک: ۲۷ از ۱۰۰

هالی بری در مراسم جوایز «رزی» در سال ۲۰۰۵ طی سخنرانی‌اش گفت: «می‌خواهم از برادران وارنر برای انتخاب من در فیلم افتضاحشان تشکر کنم. این دقیقا همان چیزی بود که حرفه‌ی من به آن احتیاج داشت! من در اوج بودم، اکنون در قعر هستم.»

در سپتامبر سال ۲۰۲۰، بری در گفت‌وگو با ورایتی گفت پس از اینکه فیلم جیمز باند درباره‌ی جینکس طبق پیش‌بینی‌ها صورت نگرفت، جذب زن گربه‌ای شد. این بازیگر گفت: «من فکر کردم این یک فرصت عالی برای یک زن رنگین‌پوست است که یک ابرقهرمان باشد. چرا امتحان نکنم؟» در طول تولید، بری متوجه شد که خط داستانی فیلم «کاملا مناسب او نیست».

او بعدها گفت: «به خاطر می‌آورم که چنین استدلالی داشتم: چرا زن گربه‌ای نمی‌تواند مانند بتمن و سوپرمن دنیا را نجات دهد؟ اما من فقط بازیگر استخدام شده بودم. من کارگردان نبودم و در این باره دستم بسته بود.»

۴. رونی مارا در پن (Pan)

• کارگردان: جو رایت
• محصول: ۲۰۱۵
• نمره‌ی متاکریتیک: ۳۶ از ۱۰۰

نقش رونی مارا به‌عنوان تایگر لیلی در ماجراجویی خیالی جو رایت محصول ۲۰۱۵ جنجالی دیگر از استفاده‌ی بازیگر سفید به جای رنگین‌پوست به پا کرد که این بازیگر یک سال بعد درباره‌ی آن گفت: «واقعا متنفرم از اینکه در یک طرف بحث سفید به جای سیاه باشم. هرگز نمی‌خواهم دوباره این اتفاق بیافتد. می‌توانم درک کنم که چرا مردم ناراحت و ناامید شده‌اند.»

مارا همچنین این پروژه را برای حضور چهار بازیگر سفیدپوست در نقش اصلی محکوم کرد. او معتقد بود که نباید همه‌ی چهار بازیگر اصلی سفید با موهای بلوند و چشمان آبی باشند و تنوع نیاز بود!

۵. کریستوفر پلامر در اشک‌ها و لبخندها (The Sound of Music)

• کارگردان: رابرت وایز
• محصول: ۱۹۶۵
• نمره‌ی متاکریتیک: ۶۳ از ۱۰۰

این فیلم یکی از محبوب‌ترین فیلم‌های ساخته شده تا کنون است که پنج بار برنده‌ی اسکار شده، اما به نظر کریستوفر پلامر فقید این‌طور نبود. در مصاحبه‌ای با بوستون گلوب در سال ۲۰۱۰، پلامر اعتراف کرد که از شخصیت خود، کاپیتان فون تراپ کمی خسته شده بود. او توضیح داد: «اگرچه ما به اندازه‌ی کافی تلاش کردیم تا کاراکتر جالبی از او دربیاوریم، اما این کار به نظرم چیزی شبیه شلاق زدن یک اسب مرده بی‌فایده بود. منظورم این است که نمی‌تواند برای همه‌ی افراد جهان جذاب باشد. من سعی می‌کنم این‌طور بازی نکنم.»

البته پلامر سال بعد در مصاحبه با هالیوود ریپورتر نسبت به این نقشش کمی سرسخت‌تر انتقاد کرد و به نظرش بیش از حد در آن احساساتی و سطحی ظاهر شده بود.

• کریستوفر پلامر بازیگر برنده‌ی اسکار درگذشت

۶. جیمی فاکس در «نهان» (Stealth)

• کارگردان: راب کوهن
• محصول: ۲۰۰۵
• نمره‌ی متاکریتیک: ۳۵ از ۱۰۰

فیلم علمی-تخیلی اکشن «نهان» در سال ۲۰۰۵ جاش لوکاس، جسیکا بیل و جیمی فاکس را گرد هم آورد. فاکس اعتراف کرد که درباره‌ی خوب بودن فیلم در تور مطبوعاتی خود به خبرنگاران دروغ گفته است. این بازیگر گفت: «بعضی اوقات شما یک فیلم بازی می‌کنید و مجبورید برای آن تبلیغ کنید. درباره‌ی «نهان» برای من این‌طور بود. مردم بعد از دیدن فیلم به من می‌گفتند، باور نمی‌کنند که شما این‌گونه به ما دروغ گفته باشید.»

۷. مایکل فاسبندر در «فرقه‌ی حشاشین» (Assassin’s Creed)

• کارگردان: جاستین کورزل
• محصول: ۲۰۱۶
• نمره‌ی متاکریتیک: ۳۶ از ۱۰۰

فاسبندر در اقتباس بازی ویدیویی «فرقه‌ی حشاشین» بازی کرد که در سال ۲۰۱۶ به‌سختی در گیشه خودی نشان داد. فاسبندر گفت: «مطمئنا ایدئال نبود… فکر می‌کنم فرصت خوبی را از دست دادیم.»

وقتی از فاسبندر سؤال شد که اگر دوباره آن را بازی کند چه کار متفاوتی انجام می‌دهد، گفت: «نقشم را سرگرم کننده‌تر می‌کنم، این نکته‌ی اصلی است. احساس فیلم، فکر می‌کنم خیلی جدی بود و من باید سریع‌تر وارد صحنه شوم. فکر می‌کنم فیلم سه شروع متفاوت داشت که این به نظرم اشتباه است.»

۸. رابرت پتینسون در گرگ و میش (Twilight)

• کارگردان: بلا سوان، آلیس کولن، کارلی کولن و …
• محصول: ۲۰۰۸ -۲۰۱۲
• نمره‌ی متاکریتیک: ۵۶ از ۱۰۰

«گرگ و میش» پتینسون را به یک سوپراستار بین‌المللی تبدیل کرد، اما خودش احتمالا آخرین طرفدار این فرنچایز بود. این بازیگر در یک مصاحبه گفت: «وقتی فیلم‌نامه را خواندم، مطمئن بودم که استفنی (نویسنده‌ی فیلم‌نامه) متقاعد شده بود که بِلا فیلم است. مثل کتابی که قرار نبود منتشر شود. به‌خصوص وقتی می‌گفت که بر اساس یک رویا نوشته شده و من درباره‌ی این پسر واقعا جذاب خواب دیدم و بهتر است یک کتاب درباره‌اش بنویسم. من تازه متقاعد شدم که این زن دیوانه است، او کاملا دیوانه است و عاشق داستان خود است.»

۹. نیکول کیدمن در استرالیا (Australia)

• کارگردان: باز لورمن
• محصول: ۲۰۰۸
• نمره‌ی متاکریتیک: ۵۳ از ۱۰۰

باز لورمن یکی از نمادین‌ترین و افسانه‌ای‌ترین نقش‌های خود را در فیلم «مولن روژ!» (Moulin Rouge) به نیکول کیدمن داد اما «استرالیا» هر چیزی بود غیر از افسانه‌ای! در این عاشقانه‌ی حماسی کیدمن در کنار هیو جکمن بازی کرد، اما نقش او به‌عنوان سارا اشلی بانوی اشرافی انگلیسی یکی از نقش‌هایی است که ترجیح می‌دهد فراموش کند. کیدمن در یک مصاحبه‌ی رادیویی سیدنی اعتراف کرد: «نمی‌توانم به این فیلم نگاه کنم و به آنچه انجام داده‌ام افتخار کنم. برایم غیرممکن است که از نظر احساسی با آن ارتباط برقرار کنم.»

• نیکول کیدمن و خاویر باردم در فیلم جدید آرون سورکین بازی خواهند کرد

۱۰. جیم کری در کیک-اس ۲ (Kick-Ass 2)

• کارگردان: جف وادلو
• محصول: ۲۰۱۳
• نمره‌ی متاکریتیک: ۴۱ از ۱۰۰

جیم کری بعد از اتفاقات سندی هوک (تیراندازی در یک دبیرستان) درباره‌ی بازی در فیلم اکشن فوق‌العاده خشن «کیک-اس ۲» تغییر عقیده داد. وی در توئیتر خود نوشت: «من یک ماه قبل از سندی هوک، کیک-اس ۲ را بازی کردم و اکنون با وجدان کاملا بیدار نمی‌توانم از این سطح از خشونت حمایت کنم. از سایر افراد این فیلم عذرخواهی می‌کنم. از بازی در این فیلم شرمنده نیستم اما حوادث اخیر باعث ایجاد تغییر در قلبم شد.»

۱۱. چنینگ تاتوم در جی.آی.جو؛ ظهور کبرا (G.I. Joe: Rise of Cobra)

• کارگردان: استیون سامرز
• محصول: ۲۰۰۹
• نمره‌ی متاکریتیک: ۳۲ از ۱۰۰

«صادقانه بگویم من از این فیلم متنفرم.» تاتوم در مصاحبه‌ی رادیویی هاوارد استرن این چنین گفت: «مجبور شدم این کار را انجام دهم. فیلم‌نامه‌ی خوبی نبود و نمی‌خواستم کاری انجام دهم که بد باشد. از طرفی هم می‌خواستم جی.آی. جو باشم، همان کاراکتری که از بچگی عاشقش بودم.»

۱۲. کالین فارل در میامی وایس (Miami Vice)

• کارگردان: مایکل مان
• محصول: ۲۰۰۶
• نمره‌ی متاکریتیک: ۶۵ از ۱۰۰

کالین فارل در دنیای فیلم‌های مستقل به لطف «خرچنگ» (The Lobster)، «فریب خورده» (The Beguiled) و «کشتن گوزن مقدس» (The Killing of a Sacred Deer) موفقیت شغلی پیدا کرده بود، اما زمانی رسید که استودیوهای بزرگ او را در مرکز و نقش اصلی می‌خواستند. چنین بود که این بازیگر درباره‌ی بازسازی «میامی وایس» مایکل مان اعتراف کرد که خیلی آن کار را دوست ندارد. او این فیلم را کند و غیر قابل تطبیق با نسخه‌ی اصلی خواند.

۱۳. جورج کلونی در بتمن و رابین (Batman & Robin)

• کارگردان: جوئل شوماخر
• محصول: ۱۹۹۷
• نمره‌ی متاکریتیک: ۲۸ از ۱۰۰

حضور بدنام جورج کلونی به‌عنوان «بازگشت مبارزان شنل‌پوش» (Capus Crusader) نفرت منتقدان و دوست‌داران کتاب‌های کامیک را برانگیخت، به طوری که کلونی می‌داند هیچ دلیلی برای دفاع از فیلم وجود ندارد و به قول خودش «خوب بودن در این فیلم خیلی سخت بود»

کلونی اعتراف کرد: «با نگاهی دوباره، قضاوت درباره‌ی این فیلم آسان است، واقعا افتضاح بود و من واقعا در آن بد ظاهر شدم. حقیقت ماجرا این است که من در این کار بد بودم. آکیوا گلدزمن فیلم‌نامه را نوشت و خودش معتقد بود که این یک فیلم‌نامه‌ی وحشتناکی است. من در آن وحشتناک هستم و باید بدانید جوئل شوماخر که به‌تازگی درگذشت، آن را کارگردانی کرد و او هم معتقد بود که فیلم خوبی از آب در نیامده. همه‌ی ما درباره‌ی آن هم نظر بودیم.»

۱۴. شارلیز ترون در بازی‌های گوزن قطبی (Reindeer Games)

• کارگردان: جان فرانکن‌هایمر
• محصول: ۲۰۰۰
• نمره‌ی متاکریتیک: ۳۷ از ۱۰۰

هرچه درباره‌ی «بازی‌های گوزن قطبی» جان فرانکن‌هایمر کمتر گفته شود، برای چارلیز ترون بهتر است. این بازیگر اعتراف کرد که این تریلر جنایی «یک فیلم بسیار بد» است. ترون در این فیلم در مقابل بن افلک بازی کرد که نتوانست بودجه‌ی ۴۵ میلیون دلاری خود را در گیشه دریافت کند.

• کمربندها را ببندید: شارلیز ترون در Fast 8 می‌راند

۱۵. مت دیمون در اولتیماتوم بورن (The Bourne Ultimatum)

• کارگردان: پاول گرینگرس
• محصول: ۲۰۰۷
• نمره‌ی متاکریتیک: ۸۵ از ۱۰۰

«اولتیماتوم بورن» اغلب به‌عنوان قوی‌ترین اثر در بین بازی‌های دیمن مطرح می‌شود، اما این بازیگر قطعا چنین اعتقادی ندارد. او به GQ گفت که به سختی طرفدار فیلمنامه‌ی پایان سه‌گانه‌ی تونی گیلروی است.

دیمون گفت: «من تونی را مقصر نمی‌دانم که یک بودجه‌ی بزرگ دریافت کرد و آن را پر و پیمان‌تر تحویل داد. فقط باید بگویم که خیلی سخت بود. این فیلم می‌تواند نقطه‌ی پایان حرفه‌ای هر کسی باشد. این وحشتناک است. واقعا شرم‌آور است.»

۱۶. دو پتل در آخرین بادفزار (The Last Airbender)

• کارگردان: ام نایت شیامالان
• محصول: ۲۰۱۰
• نمره‌ی متاکریتیک: ۲۰ از ۱۰۰

فیلم اقتباسی آخرین بادافزار یکی از توهین‌آمیزترین نمونه‌های جایگزینی یک سفیدپوست به جای رنگین‌پوست در هالیوود آن هم در قرن حاضر است. پتل که پس از موفقیت و برنده‌ شدن اسکار در فیلم «میلیونر زاغه‌نشین» (Slumdog Millionaire)، به‌سرعت وارد دنیای فیلم‌های پرفروش شد، اعتراف کرد که از تجربه‌ی حضور در آن متنفر است.

دو به هالیوود ریپورتر گفت: «می‌دانم که از بازی در چه فیلم‌هایی می‌ترسم؛ فیلم‌های بزرگ استودیویی. بعد از فیلم میلیونر زاغه‌نشین، من در فیلمی بازی کردم که اصلا با استقبال مواجه نشد. کاملا احساس غرق شدن داشتم. این برای من واقعا ترسناک بود و این وقتی است که من قدرت نه گفتن را یاد گرفتم.»

۱۷. جرمی آیرونز در بتمن در مقابل سوپرمن؛ طلوع عدالت (Batman v Superman: Dawn of Justice)

• کارگردان: زک اسنایدر
• محصول: ۲۰۱۶
• نمره‌ی متاکریتیک: ۴۴ از ۱۰۰

بتمن در برابر سوپرمن یک فاجعه بود. گرچه کار جرمی آیرونز در نقش آلفرد خدمتکار بروس وین، یکی از مولفه‌های مطلوب فیلم بود، اما این بازیگر می‌دانست که محبوبیت این فیلم غیر ممکن است.

او در پاسخ به نقدهای بد فیلم در مصاحبه‌ای با دیلی میل گفت: «این فیلم ۸۰۰ میلیون پوند بدست آورد پس قابل ستایش است. دیگر انتقادها اهمیتی ندارد. می‌توان گفت که خیلی مبهم بود.»

۱۸. متیو گود در سال کبیسه (Leap Year)

• کارگردان: آناند تاکر
• محصول: ۲۰۱۰
• نمره‌ی متاکریتیک: ۳۳ از ۱۰۰

متیو گود در مصاحبه‌ای درباره‌ی بازی‌اش مقابل ایمی آدامز در کمدی رمانتیک سال کبیسه گفت: «دلیل اصلی قبول این نقش فیلم‌نامه نبود. احساس نا امیدی نمی‌کنم. کار خوبی نبود اما اوقات خوبی را سپری کردم و پول خوبی گرفتم.»

۱۹. سالی فیلد در مرد عنکبوتی شگفت‌انگیز ۲ (The Amazing Spider-Man 2)

• کارگردان: مارک وب
• محصول: ۲۰۱۴
• نمره‌ی متاکریتیک: ۵۳ از ۱۰۰

سالی فیلد درباره‌ی دنباله‌ی فیلم ابرقهرمان عنکبوتی در مصاحبه‌ای گفت: «این نوع فیلم معمولا انتخاب من نیست. اما دوست من لورا زیسکین تهیه کننده بود و ما می‌دانستیم که این آخرین فیلم او خواهد بود و او اولین شریک تهیه کننده‌ی من و یک انسان فوق‌العاده بود. واقعا یافتن یک کاراکتر سه بعدی بسیار دشوار است و شما تا جایی که می‌توانید روی آن کار می‌کنید، اما گاهی بعضی از کارها با تمام تلاش انجام شده هم خوب از آب در نمی‌آیند!»

۲۰. دنیل رادکلیف در هری پاتر و شاهزاده‌ی دورگه (Harry Potter and the Half-Blood Prince)

• کارگردان: دیوید ییتس
• محصول: ۲۰۰۹
• نمره‌ی متاکریتیک: ۷۸ از ۱۰۰

رادکلیف در مصاحبه‌ای با دیلی میل گفت: «تماشای فیلمی مانند هری پاتر و شاهزاده‌ی دورگه دشوار است، زیرا من در این کار خیلی خوب نیستم. من از آن متنفرم. بازی من بسیار یکنواخت است و خیلی از خودراضی ظاهر شدم و آنچه را که می‌خواستم انجام دهم محقق نشده است.»

۲۱. جود لا در الفی (Alfie)

• کارگردان: چارلز شایر
• محصول: ۲۰۰۴
• نمره‌ی متاکریتیک: ۴۹ از ۱۰۰

جود لاو پا در کفش مایکل کین گذاشت و در بازسازی فیلم مشهور «الفی» ۲۰۰۴ بازی کرد، اما فیلم در مقابل بودجه‌ی ۶۰ میلیون دلاری در داخل کشور تنها ۱۳ میلیون دلار درآمد داشت. لا اذعان می‌کند فیلم «آن شکلی که می‌خواستم نشد».

آیا لا از به عهده گرفتن این نقش پشیمان است؟ اصلا. وی گفت: «بخشی از دلیل اینکه شما یک سفر خلاقانه را شروع می‌کنید این است که گاهی اوقات بیش از اندازه دچار یک‌نواختی شده‌اید که این همیشه به موفقیت منجر نمی‌شود.»

۲۲. کیت وینسلت در تایتانیک (Titanic)

• کارگردان: جیمز کامرون
• محصول: ۱۹۹۷
• نمره‌ی متاکریتیک: ۷۵ از ۱۰۰

وینسلت از حضور در حماسه‌ی رکوردشکن جیمز کامرون یعنی «تایتانیک» خاطرات خوبی دارد، اما عملکرد واقعی او در این فیلم با استقبال زیادی روبه‌رو نشده است. پس از انتشار مجدد سه بعدی فیلم، وینسلت در مصاحبه‌ای با تلگراف گفت: «در هر صحنه، من از خودم می‌پرسیدم که آیا واقعا این‌طور بازی کردم؟ اوه خدای من… حتی نمی‌توانستم به لهجه‌ی آمریکایی‌ام گوش دهم. افتضاح است. امیدوارم که الان خیلی بهتر شده باشم. خیلی از بازیگران خود را نقد می‌کنند. من به‌سختی می‌توانم هر یک از اجراهای خود را تماشا کنم، اما با تماشای تایتانیک هربار به خودم می‌گویم که می‌خواهم دوباره این کار را انجام دهم.»

۲۳. مگان فاکس در تبدیل شوندگان (Transformers)

• کارگردان: مایکل بی
• محصول: ۲۰۰۷
• نمره‌ی متاکریتیک: ۶۱ از ۱۰۰

مگان فاکس در فیلم موفقیت‌آمیز «تبدیل شوندگان» طرفدار بازی خود نیست، اما به اندازه‌ی کارگردانی مایکل بی، خودش را سرزنش می‌کند. فاکس درباره‌ی این فیلم گفت: «من در آن وحشتناک هستم. این اولین فیلم واقعی من است و صادقانه و واقع‌بینانه نیست. فیلم بد نبود، من فقط به بازی‌ام افتخار نمی‌کنم.»

۲۴. مارک والبرگ در شب‌های عیاشی (Boogie Nights)

• کارگردان: پل توماس اندرسون
• محصول: ۱۹۹۷
• نمره‌ی متاکریتیک: ۸۵ از ۱۰۰

والبرگ، یک کاتولیک متدین، به کاردینال بلازه کوپیچ در غرفه‌ی UIC در شیکاگو پیوست و فاش کرد «شب‌های عیاشی» ساخته‌ی پل توماس اندرسون یکی از فیلم‌هایی است که بیشتر از هر فیلم دیگری از بازی در آن پشیمان است.

والبرگ گفت: «من همیشه امیدوارم که خدا طرفدار فیلم باشد و مرا ببخشد، زیرا در گذشته انتخاب‌های نامناسبی داشتم که شب‌های عیاشی در بالای لیست قرار دارد.»

۲۵. جیمز فرانکو در والاحضرت (Your Highness)

• کارگردان: دیوید گوردون گرین
• محصول: ۲۰۱۱
• نمره‌ی متاکریتیک: ۳۱ از ۱۰۰

زندگی حرفه‌ای جیمز فرانکو در فیلم «والاحضرت» اثر دیوید گوردون گرین به شکل بدی تحت شعاع قرار گرفت. این کارگردان ستاره‌های «پاین‌اپل اکسپرس» (Pineapple Express) خود، فرانکو و دنی مک‌براید را برای بازی در یک کمدی استونر قرون وسطایی دوباره گرد هم آورد، اما این فیلم حتی با حضور ناتالی پورتمن هم چیز خوبی از آب در نیامد. از نظر خود جیمز فرانکو متأسفانه نمی‌توان ضعیف بودن این فیلم را نادیده گرفت.

منبع: indiewire