چرا باید ۲۰۰ هزار تومان برای بازی پیاده شویم؟

با اینکه وقت زیادی برای بازی کردن ندارم، اما هنوز هم به هر کسی که می‌رسم، در اولین صحبت‌ام پیشنهاد خرید یک کنسول بازی می‌دهم. البته منظورم کسانی است که گیمر نیستند؛ وگرنه گیمرها که مطمئنا یکی دو کنسول و یک کامپیوتر درست و حسابی در خانه‌شان پیدا می‌شود.

قصه نگویم؛ به هر کسی که پیشنهاد خرید یک کنسول را می‌دهم، در اولین جمله‌اش از قیمت بالای بازی‌ها می‌نالد. البته بد هم نمی‌گوید. در حال حاضر باید برای خرید بازی‌های پلی‌استیشن۴ و ایکس‌باکس وان، نزدیک به ۲۰۰ هزار تومان پیاده شوید. قبل از هر چیز بیایید موضوعی را بررسی کنیم. بازی، یک سرگرمی گران است. منظورم هم برای مملکت و ملت ما نیست؛ منظورم برای مخاطبان اصلی‌اش است.

اگر ۲۰۰ هزار تومان برای خرید یک بازی هزینه کرده‌اید، آن‌ وقت است که ارزش‌اش را می‌دانید.

این همه بازی که دور و برمان پیدا می‌شوند، برای ما ساخته نشده‌اند. با این حال، همین بازی‌ها برای مخاطب اصلی‌شان هم گران هستند. در حال حاضر هر بازی در آمریکا ۶۰ دلار قیمت دارد. ۶۰ دلار کم نیست. به همین دلیل است که گیمرها نقد می‌خوانند. به همین دلیل است که سایت‌های مختلفی بازی‌ها را بررسی می‌کنند. البته دلایل ادبی و تاثیری که نقد روی پیشرفت صنعت دارد همگی به جای خود، اما گیمرها نقد می‌خوانند تا بدانند آیا باید ۶۰ دلار برای خرید فلان بازی هزینه کنند یا نه.

سوال اصلی: چرا بازی گران است؟ اگر بخواهم کوتاه بگویم، می‌توانم به مقدار زمانی که بازی سرگرم‌تان می‌کند اشاره کنم. اگر سینما در فرنگ ۳۰-۴۰ دلار هزینه دارد، نهایتا ۲ ساعت کسی را سرگرم می‌کند. اما یک بازی ۶۰ دلاری قرار است در بدترین حالت، ۱۰ ساعتی سرگرم‌تان کند؛ نقش‌آفرینی‌های چند صد ساعته هم که به جای خود.

مشکلی بزرگ گریبان‌گیر گیمرهای مملکت ما شده است. متاسفانه بازی‌های کپی و دانلودی، گیمرهای ما را بد عادت کرده‌اند. البته اینکه خودم هم زمانی تا دل‌تان بخواهد بازی کپی می‌خریدم را انکار نمی‌کنم. زمانی که پلی‌استیشن۲ کنسول اصلی‌ام بود، با اینکه همیشه نقدها و سایت‌های بازی را می‌خواندم و کم و بیش انتخابی بازی می‌خریدم، باز هم ممکن بود روزی به میدان توپخانه بروم و با ۲۰ عدد بازی به خانه برگردم.

خودتان تصور کنید؛ ۲۰ عدد بازی را مفت خریده‌اید. خودتان چه قدر برای آن بازی مایه می‌گذارید؟ یک مثال کوچک می‌زنم. ساخت هر شماره‌ی جی‌تی‌ای یا متال گیر، ۷-۸ سالی طول می‌کشد؛ یعنی نزدیک به یک دهه، عده‌ای شب و روز در استودیویی نشسته‌اند تا این بازی که شما آن را با قیمتی کمتر از هزار تومان خریده بودید را بسازند.

هنوز هم کسانی را می‌شناسم که خوب بودن یک بازی را با حجم‌اش می‌سنجند؛ یعنی می‌گویند: “آیا فلان بازی ارزش ۲۰ گیگابایت دانلود را دارد؟!”

در حال حاضر، اگر ۲۰۰ هزار تومان برای خرید یک بازی هزینه کرده‌اید،، ارزش‌اش را می‌دانید. لحظه‌ای درنگ کنید؛ خودتان فکر کنید چگونه از بازی‌های اصل‌تان مراقبت می‌کنید و قربان صدقه‌شان می‌روید. بگذارید ساده بگویم: تازه صنعت بازی را درک کرد‌ه‌اید. بازی گران است؛ بازی ارزشمند است و از همه مهم‌تر، هزینه‌ای که برای خرید یک بازی کرده‌اید، صنعت گیم را زنده نگه داشته. آن همه بی‌خوابی‌هایی که یک عده بازی‌ساز کشیده‌اند، به هدر نرفته است.

قیمت بازی‌ها بالاست. این موضوع را نمی‌توان انکار کرد. نگذارید این موضوع مانع بازی کردن‌تان بشود. از این پس حسابی نقد و بررسی بخوانید، وب‌سایت‌های بازی را دنبال کنید و انتخابی بازی بخرید. این قول را به شما می‌دهم: یک پلی‌استیشن۴ یا ایکس‌باکس وان به همراه جی‌تی‌ای ۵ یا فیفا بخرید و تا ماه‌ها همین‌ها سرگرم‌تان خواهند کرد. بقیه‌ی بازی‌ها هم به موقع به کلکسیون‌تان اضافه خواهند شد.