۱۰ سال دیگر گوشی نوستالژیک چه شکلی خواهد بود؟

به نظر می‌رسد این روزها بازار محصولات نوستالژیک از جمله در صنعت گوشی موبایل داغ است. مثال بارز این گرایش، نسخه‌ی تازه‌ی نوکیا ۳۳۱۰ از شرکت HMD Global و گوشی بلک‌بری KEYone است که با حفظ صفحه‌کلید فیزیکی، تبدیل به گوشی نوستالژیک شده‌اند. هرچند بعضی از افراد این محصولات را به چشم سوءاستفاده از حس نوستالژی مشتریان می‌دانند، اما بالاخره افرادی هستند که استفاده از فناوری‌های قدیمی و منسوخ‌شده را به فناوری‌های جدید ترجیح می‌دهند.

بسیاری از کاربران قدیمی، آمدن و رفتن ویژگی‌های زیادی در گوشی‌ها را به چشم دیده‌اند؛ ویژگی‌هایی که در آن زمان، زندگی بدون آن‌ها غیرممکن به نظر می‌رسید. از گوشی‌هایی با صفحه‌کلید فیزیکی به‌عنوان گوشی نوستالژیک یاد می‌شود و ایده‌هایی مثل سیستم پیش‌بینی کلمه‌ی T9، به‌طور کامل از یادها رفته است. البته از ویژگی‌هایی همچون ترک‌پدها، طراحی کشویی و باتری‌هایی با دوام یک‌هفته‌ای هنوز هم به‌خوبی یاد می‌شود. ولی نباید فراموش کرد که مشخصه‌های مفید و جذابی مثل صفحه‌نمایش بزرگ لمسی و پردازنده‌های قدرتمندتر جایگزین این قابلیت‌های نوستالژیک شده‌اند.

با توجه به این روند، یک گوشی نوستالژیک در ۱۰ سال دیگر چه شکل و شمایلی و ویژگی‌هایی خواهد داشت؟

با توجه به ظهور ترندهای جدید در سال ۲۰۱۷، می‌توانیم مسیر آینده‌ی تکنولوژی را حدس بزنیم. ازجمله مهم‌ترین موارد حذف‌شده‌ی گوشی‌ها در سال جاری، می‌توان به حذف حاشیه و دکمه‌های خازنی اشاره کرد. گوشی بدون حاشیه‌ی گلکسی اس ۸، یک تغییر جسورانه در طراحی این سری گوشی‌ها است. همچنین طراحی بدون حاشیه‌ی LG G6 و شیائومی Mi Mix نشان می‌دهد که این گرایش در اول راهش است و ادامه خواهد داشت. البته این گرایش بدی هم نیست. چراکه نه‌تنها اندازه‌ی صفحه‌نمایش را بالا می‌برد، بلکه ظاهر جذابی هم به گوشی می‌بخشد.

احتمالا دارندگان گوشی‌های آینده از حاشیه‌ها و دکمه‌های فیزیکی گوشی‌های امروزی به‌عنوان امری اجتناب‌ناپذیر یاد می‌کنند؛ به خاطر این که در حال حاضر ما درگیر محدودیت‌های تکنولوژی صفحه‌نمایش، آنتن و تکنولوژی حسگر اثرانگشت هستیم. همین قضیه برای صفحه‌کلیدهای فیزیکی صدق می‌کند که با ظهور نمایشگرهای لمسی، دلیلی برای حضور آن‌ها وجود نداشت. در حقیقت، با ظهور گوشی‌هایی با طراحی‌های عجیب مثل «اسنشال فون» (Essential Phone)، می‌توان گفت که احتمالا در کمتر از ۱۰ سال شکل و شمایل گوشی‌ها به‌کل عوض می‌شود.

از لحاظ کیفیت صفحه‌نمایش، چندان دور از ذهن نیست که با توجه به پیشرفت اپ‌های واقعیت مجازی در گوشی‌ها، رزولوشن‌های ۷۲۰p و ۱۰۸۰p تا ۲۰۲۷ مهجور و از مد افتاده تلقی شوند. در آینده‌ی نه‌چندان دور، سرعت اینترنت بالاتر، همراه با تکنولوژی صفحه‌نمایش ارزان‌تر و بهتر در کنار محتوای کیفیت بالا موجب می‌شود که استفاده از نمایشگرهای ۴K در گوشی‌ها به موضوعی اجتناب‌ناپذیر تبدیل شود. حتی اگر امروزه تقریبا همه‌ی افراد استفاده از نمایشگر ۴K در گوشی‌ها را زیاده‌روی به حساب آورند.

تا ۱۰ سال دیگر، حاشیه‌های زیاد، جک ۳.۵ میلی‌متری هدفون و گوشی‌هایی که امکان نمایش محتوای واقعیت مجازی را ندارند، ایده‌هایی غریب به نظر خواهند رسید.

با توجه به وقایع اتفاق افتاده در یکی دو سال اخیر، می‌توان گفت که ما در میان یک تغییر بزرگ درزمینه‌ی تکنولوژی قرار داریم. حذف جک ۳.۵ میلی‌متری و استفاده از باتری‌های غیر قابل تعویض، ازجمله مهم‌ترین رخدادها در این مدت است. دو تغییری که گفته شد با واکنش‌های منفی زیادی مواجه شدند، اما احتمالا در آینده این‌طور نخواهد بود. با توجه به پیشرفت‌های فناوری شارژ بی‌سیم و پیشرفت سخت‌افزارها در زمینه‌ی کاهش مصرف انرژی، احتمالا در آینده چندان دغدغه‌ی عمر باتری را نخواهیم داشت. اگر فناوری تجهیزات بی‌سیم صوتی با همین سرعت به پیشرفتش ادامه دهد، احتمالا می‌توانیم قید استفاده از سیستم‌های صوتی با پورت USB-C را بزنیم و به‌طور مستقیم به استفاده از سیستم‌های صوتی بی‌سیم روی بیاوریم.

احتمالا استفاده‌ی گسترده از فناوری بی‌سیم، باعث می‌شود که تا حدود ۱۰ سال آینده، علاقه‌ای نوستالژیک نسبت به سیم‌ها شکل بگیرد. با توجه به فعالیت کمپانی‌های مختلف در زمینه‌ی فناوری‌های بی‌سیم برای شارژ و انتقال داده‌ها، احتمالا در آینده دیگر لازم نیست که گوشی‌هایمان را با کابل به چیزی متصل کنیم. البته، وقوع چنین آینده‌ی فرضی، مشروط به وجود تکنولوژی‌هایی است که قابل‌استفاده باشند. با توجه به وضعیت فعلی فناوری‌های شارژ بی‌سیم، تا آن زمان هنوز فاصله داریم.

بیشتر بخوانید:

۶ ویژگی عجیب گوشی‌های هوشمند که شاید دوست داشته باشید

البته نباید پروژه‌های شکست‌خورده را فراموش کرد. در این زمینه می‌توان به پروژه‌هایی مانند گوشی گلکسی بیم سامسونگ که درون آن پروژکتور کوچکی تعبیه شده بود، گوشی پاناسونیک Lumix CM1 که زوم اپتیکال داشت و سری گوشی‌های خمیده‌ی LG G Flex، اشاره کرد. هرچند، شاید ویژگی‌های این گوشی‌ها چندان عامه‌پسند نبودند که کسی دلش برای آن‌ها تنگ شود، اما امکان استفاده از چنین ایده‌هایی در آینده وجود دارد.

در زمینه‌ی جدیدترین شکست‌های گوشی‌های هوشمند، نباید گوشی‌های ماژولار را از قلم انداخت. گوشی‌هایی مانند LG G5 و موتورولا Moto Z قرار بود تحولی نوین در عرصه‌ی گوشی‌های هوشمند ایجاد کنند، اما این آرزوهای بلندپروازانه محقق نشد. البته هنوز لنوو این ایده را فراموش نکرده و گوشی «اسنشال فون» هم قرار است با گجت‌های ماژولار عرضه شود؛ پس گویا هنوز عمر موبایل‌های ماژولار به انتها نرسیده است.

به‌اندازه‌ی کافی درباره‌ی سخت‌افزارها نوشتیم، حالا نوبت نرم‌افزارها است. باوجود این‌که سیستم‌عامل‌های قدیمی مانند سیمبین یا «پالم» (Palm) با توجه به استانداردهای نرم‌افزارهای امروزی چندان جذاب و هیجان‌انگیز نیستند، اما بعضی‌ها هنوز هم به‌خوبی از آن‌ها یاد می‌کنند. به‌طورکلی هیچ ضمانتی برای عمر جاودانه‌ی سیستم‌عامل‌ها وجود ندارد؛ به همین خاطر شاید تا ۱۰ سال آینده، اندروید و iOS به خاطر ظهور سیستم‌عامل‌های جدید از رقابت خارج شوند. این نکته را مدنظر داشته باشید که شاید تا آن موقع شاهد یک سیستم‌عامل جامع برای کامپیوترهای شخصی، گجت‌ها و اکوسیستم هوشمند خانگی هم باشیم. به همین خاطر اگر این سیستم‌عامل‌ها بتوانند دوام هم بیاورند، بدون شک ظاهر و عملکردی متفاوت خواهند داشت.

یکی دیگر از جدیدترین ترندها، دستیارهای مجازی است. این قابلیت به‌قدری پیشرفته است که نسخه‌های اولیه‌ی دستیار صوتی و جست‌وجوی هوشمند در مقایسه با آن خیلی قدیمی به نظر می‌رسند. دستیار گوگل، الکسا و بیکسبی بسیار تعاملی‌تر از تکنولوژی‌های قدیمی‌تر مانند Google Now و S Voice هستند و روزبه‌روز پیچیده‌تر و پیشرفته‌تر می‌شوند. با توجه به سرعت پیشرفت الکسا می‌توان گفت که در گجت‌های آینده داشتن دستیار مجازی از ضروریات خواهد بود.

با توجه به سرعت پیشرفت الکسا، در آینده گجت هوشمندی که کنترل صوتی نداشته باشد، نوستالژیک خواهد بود.

رابط کاربری را نباید فراموش کرد. معمولا مخاطبین عادی، از طریق تغییرات در رابط کاربری متوجه تغییرات نرم‌افزاری می‌شوند. گوگل روزگاری از زبان طراحی Holo استفاده می‌کرد که جایش را به «متریال دیزاین» (Material Design) داد. به‌طور حتم در آینده سبک طراحی جدیدتری جایگزین آن خواهد شد. تغییرات اخیر اندروید مانند وجود رنگ‌های روشن، گوشه‌های گرد و ظاهر اندکی کودکانه‌ی آن احتمالا در آینده فراموش نمی‌شوند و به‌عنوان ویژگی‌های نوستالژیک از آن‌ها یاد خواهد شد.

در میان ویژگی‌های نرم‌افزاری مربوط به اندروید می‌توان به قابلیت app drawer هم اشاره کرد که توسط تعدادی از شرکت‌ها از رابط کاربری حذف شد تا این که به دلیل تقاضای کاربران این قابلیت به اندروید بازگشت؛ البته در همه‌ی گوشی‌ها چنین اتفاقی رخ نداد. معمولا انواع و اقسام رابط‌های کاربری بالاخره مورد استقبال عده‌ای قرار می‌گیرند. اولین نسخه‌های رابط کاربری سامسونگ برای سیستم‌عامل اندروید به نام «تاچ‌ویز» (Touchwiz) هنوز هم در نظر عده‌ای محبوب است، شاید به این دلیل که این کاربران برای اولین بار با چنین رابط کاربری مواجه شده‌اند. درنهایت باید گفت، ویژگی‌های محبوبی که با مشخصه‌های بهتری جایگزین می‌شوند، بیشتر از همه به یاد می‌مانند.

باوجود گوشی‌های بدون حاشیه، عدم استفاده از باتری‌های قابل تعویض و تغییر بی‌وقفه‌ی نرم‌افزارها می‌توان گفت که شکل و شمایل گوشی‌ها با سرعت زیادی در حال تغییر است و دیگر نمی‌توانیم بابت هر تغییر کوچکی دچار حس نوستالژیک بشویم. ویژگی‌های خیلی زیادی را می‌توان ذکر کرد که در این مقاله مجالی برای مطرح کردن آن‌ها نبود. مانند اولین گوشی‌هایی که با بدنه‌ی فلزی عرضه شدند، گوشی‌هایی که قبل از ظهور استاندارد IP برای محافظت در برابر آب معرفی شدند و گرایش همگانی که هم‌اکنون برای استفاده از دوربین‌های دوگانه به وجود آمده است. حتی اگر دلتنگ مدل خاصی از گوشی یا ترندی نشویم، این‌قدر نوآوری دیده‌ایم که بدانیم در آینده از بسیاری از ایده‌های قدیمی، حتی آن‌هایی که چندان خوب نبودند، با نگاهی مثبت یاد می‌شود.

اما کسی چه می‌داند، شاید تا سال ۲۰۲۷ موبایل‌ها به انتهای عمرشان نزدیک شده باشند و مردم در آن دوران دلتنگ مفهوم گوشی‌های همراه باشند. همان‌طور که می‌دانیم، با توجه به‌سرعت پیشرفت‌های تکنولوژی، ۱۰ سال زمان زیادی است و پیش‌بینی برای این بازه‌ی زمانی کار ساده‌ای نیست.

شما چه فکر می‌کنید؟ به نظر شما در سال ۲۰۲۷ کدام ترند گوشی‌های هوشمند ارزش نوستالژیک خواهد داشت؟ نظرتان را در بخش کامنت‌ها بنویسید.

‌

منبع: Android Authority