۱۰ فیلم جانی دپ که نمی‌دانستید وجود دارند
جانی دپ که به قول معروف و به معنای واقعی هزار چهره است، یکی از چشمگیرترین رزومه‌های بازیگری را در طول تاریخ دارد. او حتی برای این استعداد منحصر‌به‌فرد خود یک گلدن گلوب هم به دست آورده است. از ادوارد دست قیچی و جک اسپارو گرفته تا ویلی وونکا و سوئینی تاد، رزومه‌ی سینمایی دپ در همه‌ی حوزه‌های بازیگری گسترده است.
باوجود شخصیت‌های کلاسیک بی‌شمار او، فیلم‌های بیشتری وجود دارد که این کلاه‌دوز دیوانه در آن‌ها بازی کرده و خیلی‌ها از آن اطلاعی ندارند؛ این مربوط به شروع کار حرفه‌ای او از سال ۱۹۸۴ می‌شود. فیلم‌نامه‌ها، کارگردانی‌ها و بازی‌های مهمان دپ در سایه‌ی کارهای بزرگتر او قرار گرفته‌اند؛ برخی به دلایل منطقی و برخی به صلاح‌دید هالیوود! در ادامه برخی از نقش‌های کمتر شناخته شده‌ی او را نام بردیم.
۱۰. کابوس در خیابان الم (Nightmare On Elm Street)
- کارگردان: وس کریون
- محصول: ۱۹۸۴
- امتیاز متاکریتیک: ۷۶ از ۱۰۰
اولین تجربه‌ی بازیگری جانی دپ و اولین حضور او در سینما حدود سال ۱۹۸۴ بود. با بازی در نقش گلن لانتز، دوست پسر جذاب نانسی تامپسون (با بازی هدر لنگن‌کمپ)، دپ نقش کوچک اما مؤثری در این فیلم بازی می‌کند که خیلی خوب دیده می‌شود.
در این فیلم می‌بینیم که فردی کروگر (با بازی رابرت انگلوند) به نانسی هشدار می‌دهد که نیمه شب، کسی را که دوست دارد می‌کشد. وقتی ساعت به ۱۲ می‌رسد، تخت گلن مانند گودالی باز می‌شود و او را به ورطه‌ی کابوس فرو می‌برد و بعد از لحظاتی خون و دل و روده‌‌اش در اتاق فوران می‌کند. جانی دپ منفجر می‌شود!
۹. شرلوک نومز (Sherlock Gnomes)
- کارگردان: جان استیونسن
- محصول: ۲۰۱۸
- امتیاز متاکریتیک: ۳۶ از ۱۰۰
شرلوک نومز دنباله‌ای برای «نومئو و ژولیت» (Gnomeo and Juliet) محصول ۲۰۱۴ است. این انیمیشن، ماجراجویی دو کوتوله را در کنار یک زوج تاریخی دیگر یعنی شرلوک نومز (با صدای جانی دپ) و دکتر واتسون (با صدای چیویتل اجیوفور) روایت می‌کند. چهار کوتوله با هم مأموریت خود را برای حل یک معمای پر از پیچیدگی، سردرگمی، اکشن، خنده‌دار و پر از موسیقی التون جان آغاز می‌کنند.
کارآگاه مشهور با صدای دپ، یک کاراکتر کاملا شوخ‌طبع دارد، اما در عین حال خودمحور و مغرور است. با تمرکز بر مضامین دوستی و کار گروهی، فیلم نشان می‌دهد که حتی شگفت انگیزترین کارآگاه جهان هم بدون «کوتوله‌هایش» کاری از دستش بر نمی‌آید.
۸. جوخه (Platoon)
- کارگردان: الیور استون
- محصول: ۱۹۸۶
- امتیاز متاکریتیک: ۹۲ از ۱۰۰
جوخه که تصویری کاملا واقع‌گرایانه از جنگ ویتنام است، یک گروه از سربازان آمریکایی را در حالی که هم با دشمن و هم با خود می‌جنگند دنبال می‌کند. دپ در این فیلم با بازی در نقش گیتور لرنر، مترجم ویتنامی جوخه، حضور کوتاهی داشت.
او در کنار جوخه‌ای پر ستاره به رهبری ویلم دفو و تام برنگر بازی می‌کند که چارلی شین، جان مک‌گینلی و فارست ویتاکر در آن حضور دارند. از این شاهکار الیور استون، با اسکار بهترین فیلم و بهترین کارگردانی، به همراه گلدن گلوب، و ۲۰ جایزه‌ی دیگر، تقدیر شد.
۷. به سوی جنگل (Into The Woods)
- کارگردان: راب مارشال
- محصول: ۲۰۱۴
- امتیاز متاکریتیک: ۶۹ از ۱۰۰
بدون شک یکی از نقش‌های عجیب دپ (که کم هم نیستند!)، گرگ بزرگ بدجنس است که در آمیزه‌ای از داستان‌های افسانه‌ای و موزیکال جای گرفته است. دپ در این نقش با انتقادهای زیادی از جانب طرفدارانش به خاطر آهنگ خجالت‌آور «بیا اینجا دختر کوچولو» (Come Here Little Girl) مواجه شد.
گرگ بزرگ بدجنس با تکیه بر شخصیت کلاسیک افسانه‌ای، شنل قرمزی (با بازی لیلا کرافورد) را از میان جنگل به خانه‌ی مادربزرگ (با بازی آنت کروزبی) می‌رساند؛ جایی که در پایانی متفاوت با اسلحه‌ی یک شکارچی با مرگ خود روبه‌رو می‌شود. اگرچه این فقط یک نقش کوتاه بود، با این حال ما در این فیلم مهمان صدای دپ هستیم که یکی دیگر از صدها استعداد درخشان او محسوب می‌شود.
۶. بنی و جون (Benny And Joon)
- کارگردان: جرمیا اس چیچک
- محصول: ۱۹۹۳
- امتیاز متاکریتیک: ۵۷ از ۱۰۰
بنی و جون یک داستان عاشقانه‌ی جالب و خوب برای سنین مختلف است که در آن مری استوارت مسترسون در نقش جون، یک اسکیزوفرنیک جامعه گریز، رابطه‌ی چشمگیری با سام عجیب و با استعداد، با بازی جانی دپ برقرار می‌کند.
جون توسط برادرش بنی (با بازی آیدان کوئین) مراقبت می‌شود که پس از باخت در شرط‌بندی پوکر، سام را به خانه‌ی خود می‌برد. در کمال تعجب بنی می‌بیند که سام و جون رابطه‌ی خوبی با یکدیگر برقرار می‌کنند، دائما از طریق چالش‌ها و اتفاقات از یکدیگر حمایت می‌کنند و در آخر عاشق هم میشوند.
۵. استراحتگاه خصوصی (Private Resort)
- کارگردان: جورج باورز
- محصول: ۱۹۸۵
- امتیاز متاکریتیک: ۳۴ از ۱۰۰
دپ با همراهی بهترین دوست خود بن (با بازی راب مورو)، در این کمدی بسیار مشهور دهه‌ی ۸۰ نقش یک نوجوان جذاب به نام جک را بازی می‌کند. این دو نفر آخر هفته‌ای را در یک استراحتگاه خصوصی به جست‌وجوی عشق می‌گذرانند.
مثل همیشه، به دلیل شور جوانی و حماقت زیاد، برنامه‌ها اشتباه پیش می‌روند، زیرا مشکلی برای این دو دوست به وجود می‌آید. این فیلم که جزء اولین کارهای دپ محسوب می‌شود، راه را برای کارهای آینده‌ی او هموار کرد.
۴. دکتر پارناسوس، مردی که به شیطان رودست زد (The Imaginarium Of Doctor Parnassus)
- کارگردان: تری گیلیام
- محصول: ۲۰۰۹
- امتیاز متاکریتیک: ۶۵ از ۱۰۰
در ابتدا به نظر می‌رسد دکتر پارناسوس (با بازی کریستوفر پلامر) یک سیرک یا نمایش جاده‌ای است که توسط چند دیوانه اداره می‌شود. با این حال، در پشت پرده‌ی آن سفری غیر قابل تصور به تخیل انسان نهفته است، جایی که هر کسی با دیدنش با دوگانگی شخصیت انسان روبه‌رو می‌شود.
با معامله‌ی «یک تا پنج روح» با شیطان (با بازی تام ویتس)، افرادی که در داخل ایمجینریوم (تالار خیال) گرفتار میشوند باید درست یا غلط را انتخاب کنند، زیرا روح آن‌ها به این تصمیمات وابسته است. زنی با یک سفر منحصر‌به‌فرد به این دنیای خیالی، عشق رویاهایش را می‌بیند؛ آقای دپ فوق‌العاده جذاب.
۳. عاج فیل (Tusk)
- کارگردان: کوین اسمیت
- محصول: ۲۰۱۴
- امتیاز متاکریتیک: ۵۵ از ۱۰۰
اگر به دنبال یکی از عجیب‌ترین و سرگرم کننده‌ترین فیلم‌های سال‌های اخیر هستید، کافی است به دنبال «عاج فیل» باشید. پادکستر متکبر آمریکایی، والاس (با بازی جاستین لانگ)، به کانادا سفر می‌کند، جایی که فریب یک پیرمرد روان‌پریش (با بازی مایکل پارکس) را می‌خورد که او را به یک شیر دریایی تبدیل می‌کند.
در ترکیبی عجیب از ترس و کمدی، این فیلم بدون حضور جادوگر عجیب، یعنی جانی دپ کامل نمی‌شد. او با بازی در نقش گای لاپوینت، کارآگاهی با لهجه‌ی ضعیف فرانسوی، میزبان و دوست‌دختر والاس را به یک شکار عجیب از طریق برنامه‌ی «شمال سفید بزرگ» (Great White North) برای یافتن دوستش که به یک شیر دریایی تبدیل شده هدایت می‌کند.
۲. شجاع (The Brave)
- کارگردان: جانی دپ
- محصول: ۱۹۹۷
- امتیاز متاکریتیک: –
فیلم شجاع اقتباسی از کتابی به همین نام و اولین فعالیت دپ به‌عنوان کارگردان است که فیلم‌نامه‌اش را به همراه برادرش نوشت. پس از نتایج ضعیف در انگلستان، دپ تصمیم گرفت آن را از دید بینندگان آمریکایی دور نگه دارد، که البته شاید نتیجه‌ی بهتری می‌گرفت.
رافائل (با بازی جانی دپ) یک آمریکایی بومی است که برای تأمین هزینه‌های زندگی خانواده‌اش تلاش می‌کند. او با مک‌کارتی (با بازی مارلون براندو) ملاقات می‌کند که مبلغ هنگفتی را به وی پیشنهاد می‌دهد، اما با یک شرط؛ رافائل باید در یک فیلم بازی کند و واقعا کشته شود! در این بین یک سؤال باقی مانده است؛ زندگی‌اش را با مشکلاتش ادامه دهد؟ یا خودش را برای خانواده‌اش فدا کند؟
۱. خلسه‌ی الهی (Divine Rapture)
- کارگردان: ثم ایبرهارت
- محصول: ۱۹۹۵
- امتیاز متاکریتیک: –
بر خلاف بقیه‌ی فیلم‌های دپ، خلصه‌ی الهی یک پروژه‌ی ناتمام است. این فیلم که تنها ۲۰ دقیقه از آن ساخته شده، با منتشر شدن خبر اتمام بودجه و توقف فیلم‌برداری، دیگر ساخته نشد.
این فیلم ماری (با بازی دبرا وینگر) را دنبال می‌کند که پس از مرگ، از تابوتش بلند می‌شود و به‌عنوان یک ناجی مقدس ستایش می‌شود. در یک پیچ و تاب کمدی عالی، معلوم می‌شود که مری هرگز نمرده و تنها به دلیل اختلالی که باعث می‌شود ضربان قلبش تا سرحد مرگ پایین بیاید، مرده به نظر می‌رسد. این فیلم می‌توانست عالی باشد، اما متأسفانه هرگز به اتمام نرسید.
منبع: Screenrant
همشو دیدن فوق العادن
**با حظور جانی دپ خارها گل میشوند
همشون فیلمای خوبین
من همشو دیدم