۱۰ فیلم دلهره‌آور عالی که برادران سفدی دوست دارند
از پدران بی‌خیال و لا‌ابالی و معتادان مواد مخدر تا سارقان بانک و قمارباز‌هایی که خودشان را به تباهی می‌کشند. این تیپ شخصیت‌ها در فیلمهای برادران سفدی حضور پررنگی دارند. خیلی عظیمی از آدم‌های تبهکاری که از سرناچاری، رفتار‌های عجیب و غریب و گیج‌کننده‌ای از آنها سر می‌زند. اگر تم‌های موضوعی تکراری در هر یک از چهار فیلم این دو برادر وجود دارد، حسی از سرنوشتی است که نمی‌توان از آن فرار کرد و هر یک از شخصیت‌ها محکوم به رنج‌بردن از آن هستند که در مقابل، این حکم ممهور بر پیشانی خود را به چالش می‌کشند، آن هم با توسل به هر کلک کثیفی که به فکرشان خطور میکند. اضطراب و عصبانیت بسیاری وجود ما را فرا می‌گیرد و از کوره در می‌رویم وقتی شاهد این هستیم که آنها خودشان را در عمق مشکلات آن هم نه یک بار بلکه بار‌ها و بار‌ها فرو می‌برند اما بخشی از جذبه‌ی داستان آنها این است که آنها چگونه موفق می‌شوند تا شخصیت‌هایی را بسازند که نهایتا حس واقعی‌بودن به ما می‌دهند، با این وجود که تمامی نقص‌ها و گناهانشان همچنان با آنهاست.
از طرفی، صحبت درباره‌ی جاش و بنی سفدی، صحبت از داستان‌های زیزمینی درباره‌ی مردمی است که تلاش می‌کنند تا زنده بمانند و آنها صرفا با انجام این کار شغلی برای خود دست و پا کرده‌اند. این دو برادر فعالیت در عرصه‌ی سینما را با همدیگر (در مقام کارگردانی) را با ساخت فیلم «بابا لنگ دراز» محصول ۲۰۰۹ و «بهشت می‌داند چه چیزی» محصول ۲۰۱۴ شروع کردند (البته یک مستند ورزشی محصول سال ۲۰۱۳ به نام لنی کوک نیز در کارنامه‌ی آنها دیده می‌شود) که برای آنها برخی جوایز مستقل سینمایی را به ارمغان آورد، قبل از ساختن فیلم تحسین‌شده‌ی «اوقات خوش» که توانست مخاطبان واقعی پرده‌ی نقره‌ای را به سالن سینما بکشاند. این تریلر جنایی که رابرت پتینسون حضور غیرمنتظره‌ای در آن دارد، ناکنون توانسته است بهترین بازخورد را از بین تمامی فیلمهای سفدی‌ها از منتقدان بگیرد و نام آنها را به عنوان کارگردان‌هایی توانمند و مبتکر سر زبان‌ها بیندازد.
۲ سال بعد آنها به میزان زیاد به فضای دیوانه‌وار و تنگ و تاریک «اوقات خوش» با عرضه‌ی فیلم «جواهرات تراش‌نخورده» افزودند، یک فیلم پر از استرس دیگر که آدام ستدلر در نقش اصلی این فیلم و بازی به عنوان یک جواهر‌فروش یهودی، یکی از فراموش‌نشدنی‌ترین نقش‌آفرینی‌ها را بر عهده دارد. برادران سفدی نتایج خوبی از تلاش‌های خود گرفتند و اخیرا یک قرارداد دو ساله با A24 و HBO بسته‌اند، در حالی که یکی از برادران یعنی بنی قرار است در جدیدترین فیلم پل توماس اندرسون بازی کند. با آینده‌‌ی روشنی که در انتظار این دو برادر است، زمانی بهتر از این وجود ندارد که نگاهی بیندازیم به ۱۰ تریلر برتر از نگاه برادران سفدی.
- ۱۵ فیلم که بیشترین تأثیر را روی سینمای برادران کوئن گذاشتند
- ۳۵ فیلم برتر تاریخ سینما از نظر بونگ جون هو کارگردان اسکاری فیلم انگل
۱. نفرت (La Haine)
- محصول: ۱۹۹۵ / کشور فرانسه
- کارگردان: متیو کاسوویتس
- بازیگران: ونسان کسل، اوبر کنده، سعید تغماوی و …
- امتیاز متاکریتیک: ـــ
- امتیاز راتن تومیتوز: ۱۰۰ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۸/۱ از ۱۰
آیا شما از ویژگی پوچ‌گرایی و ریتم آشفته‌ی برادران سفدی لذت می‌برید؟ نظرتان درباره‌ی غوغا و بی‌نظمی اجتماعی که به وسیله‌ی شخصیت‌هایی پر هرج و مرج به تصویر کشیده می‌شود، چیست؟ اگر این چیزی است که به آن علاقه دارید، این تریلر فرانسوی مدرن، دقیقا همان چیزی است که دنبالش می‌گردید و خوراک شماست. «نفرت» فیلمی قدرتمند از داستانی هشدار‌دهنده درباره‌ی چرخه‌ی بی‌پایانی از انزجار و بیزاری است که بدترین ممکن را بر سر ما می‌آورد. این فیلم ما را جا پای گروهی بحران‌زده از جمع رفقا می‌گذارد که در حومه‌ی شهر پاریس زندگی می‌کنند. در میان ناآرامی مدنی که با شورش‌های خشونت‌بار علیه بی‌رحمی نیروی پلیس نشان داده می‌شود.
مثل روشی که برادران سفدی به کار می‌گیرند، «نفرت» انگشتش را درست روی زندگی خشن و ناملایم افرادی می‌گذارد که رانده شده‌اند و به آنها بی‌توجهی شده است، خلاف آن فرانسه‌ی پر از عشق و حال و هوای رمانتیکی که از دریچه‌ی لنز‌‌های بورژوایی به تصویر کشیده می‌شود و شاهدش هستیم. اگر چیزی هست، این فیلم کالبد‌شکافی بی‌پرده‌ای از جامعهی فاسد است که برای تغییر التماس میکند و به عنوان تجسمی از ضعف و درماندگی شهر، این فیلم الان بیش از گذشته به واقعیت نزدیک و مرتبط است.
۲. The Killing of Chinese Bookie
- محصول: ۱۹۷۶ / کشور آمریکا
- کارگردان: جان کاساوتیس
- بازیگران: بن گازارا، تیموتی کری، سیمور کاسل و …
- امتیاز متاکریتیک: ۶۵ از ۱۰۰
- امتیاز راتن تومیتوز: ۷۹ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷/۴ از ۱۰
خیلی ساده است. اگر جان کاساوتیس نبود، برادران سفدی هم نبودند. دلیلی وجود دارد که چرا این دو فیلم‌ساز جوان از او به عنوان خدا و قهرمان خود یاد می‌کنند. شما می‌توانید تا جایی پیش بروید که بگویید این دو برادر به عنوان وارثان معنوی، جای این فیلم‌ساز افسانه‌ای هالیوود جدید را گرفته‌اند. از کلوزآپ‌های رودست و شخصیت‌هایی که از نظر اخلاقی گنگ و مبهم‌اند و حس واقعی‌گرایی که نسبت به داستان‌هایش وجود دارد، اثر انگشت کاساوتیس در تمامی فیلمهای این دو برادر وجود دارد.
با اطمینان می‌توان گفت که شخصیت هاوارد راتنر در فیلم «جواهرات تراش‌نخورده» تماما مدیون کاسمو ویلتی است، صاحب فاسد یک کلاب شبانه که در این نوآر بدبینانه و خشن حضور دارد. دقیقا مثل راتنر، او ثابت میکند که مشکل قمارکردن دارد و با دار و دسته‌ی تبهکار و اراذل محلی به مشکل میخورد؛ در تلاش خود برای پرداختن بدهی‌هایش با بردن یک چیز گران‌قیمت و ارزشمند برای آنها. مشابه رویه‌ی برادران سفدی، کاساوتیس عمدا شخصیت‌های ناکارآمد و به دردنخوری را خلق کرده است که در شرباط غیر قابل تحملی گرفتار می‌شوند به این نیت که مخاطبان را وادار کند تا ایراد‌‌های خود را ببینند و درکشان کنند یا اگر هیچ ارتباطی به آنها نداشته باشد، حداقل با آنها هم‌دردی کنند.
۳. برد دشوار (Hard Eight)
- محصول: ۱۹۹۶ / آمریکا
- کارگردان: پل توماس اندرسون
- بازیگران: فیلیپ بیکر هال، جان سی ریلی، گوئینت پالترو و …
- امتیاز متاکریتیک: ۷۸ از ۱۰۰
- امتیاز راتن تومیتوز: ۸۱ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷/۲ از ۱۰
در سال ۱۹۹۶، یکی از بهترین استعداد‌های در حال ظهور سینمای آمریکای معاصر با یک نوآر لاس‌وگاسی وارد صحنه شد. پل توماس اندرسون به ساختن آثار تحسین‌شده‌ی خود ادامه خواهد داد؛ فیلمهایی مثل «مگنولیا» محصول ۱۹۹۹، «شب‌های عیاشی» محصول ۱۹۹۷ و «خون به پا خواهد شد» محصول ۲۰۰۷. به همین خاطر اولین فیلم او یعنی «برد دشوار» بر عکس دیگر آثار شناخته‌شده‌ی او، معمولا به شکل غیرمنصفانه‌ای نادیده گرفته می‌شود. اما حتی اولین فیلمش که در ۲۵ سالگی آن را ساخته است، جهان کوچک بی‌نقصی از سبک و سیاق اندرسون است و تم‌های موضوعی تکراری اوست که حرفه‌ی کاری او را شکل داده است. این فیلم داستان یک قمارباز کهنه‌کار و خسته و فرسوده را نشان می‌دهد که مرد جوانی بی‌چاره و ناامید و یک فاحشه را زیر بال و پرش می‌گیرد و به این دو چم و خم زندگی شبانه‌ی لاس‌وگاس را یاد می‌دهد.
از الگوی ناکارآمد خانواده‌ی جانشین و دیالوگ‌های تند و تیز تا تصویر‌برداری متحرک طولانی و نرم، این فیلم اجزای کلیدی بسیاری برای معرفی سینمای اندرسون دارد. بزرگترین منابع الهام برای اندرسون و سفدی‌ها همگرایی زیادی با هم دارد، از خیل عظیم حماسه‌های آلتمن تا مطالعه‌ی شخصیت‌های اسکورسیزی، همگی اثر یکسانی بر روی فیلمهای آنها گذاشته است. تا به امروز آنها روابط بسیار مستحکمی با هم دیگر داشته‌اند و به ساخته‌های یکدیگر احترام می‌گذارند بنابراین جای تعجب ندارد که بنی سفدی قرار است در جدیدترین فیلم اندرسون بازی کند.
۴. خداحافظی طولانی (The Long Goodbye)
- محصول: ۱۹۷۳ / کشور آمریکا
- کارگردان: رابرت آلتمن
- بازیگران: الیوت گولد، نینا ون پالندت، استرلینگ هایدن و …
- امتیاز متاکریتیک: ۸۷ از ۱۰۰
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۳ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷/۶ از ۱۰
به طریقی، رابرت آلتمن برترین و شاید آخرین ضد تریلر را با «خداحافظی طولانی» ساخته است. بخشی از آن به این دلیل است که چرا این فیلم به عنوان یکی از تاثیرگذارترین فیلمهای او تبدیل شده است، چون ثابت کرده است یکی آنتی‌تز بی‌نقص در مقابله با کلیشه‌‌های نخ‌نما و تکراری نوآر‌ها و تریلرهای قدیمی است. در این فیلم، الیوت گولد در نقش یک کارآگاه خصوصی غیرمعمول و شوخ‌طبع ظاهر می‌شود که ناخواسته خودش را درگیر یک معمای پیچیده پیدا میکند. «خداحافظی طولانی» با رویکرد آسان‌گیرش، راه را با نشان‌دادن این هموار کرد که تریلر‌ها نباید لزوما غم‌انگیز، تیره و تار و خودخواه باشند تا بتوانند داستان خوبی را روایت کنند.
هر وجه از شخصیت گولد به عمد غیر معمول و نامتعارف است، از رفتار خونسرد تعجب‌برانگیزش گرفته تا حماقت مسحور‌کننده‌اش، به این نیت که الگوی معمول کارآگاه معصوم و پاک را به هم بزند که همیشه در داستان‌های عامه‌پسند در نقش یک قهرمان ظاهر می‌شدند. سفدی‌ها از بزرگترین تحسین‌کنندگان آلتمن هستند و یقینا رگه‌ها و نشانه‌هایی از سبک ناتورالیستی او را در کارهای خود به امانت دارند. بنی با هیجانی خاص درباره‌ی اینکه این کارگردان چگونه مردم واقعی را با تاریخچه‌ا‌ی از احساسات واقعی خلق میکند، حرف می‌زند با این ادعا که شما احساس می‌کنید با همه‌ی چیزی که در آنهاست، تماشای فیلم را تجربه می‌کنید.
۵. بعد از ظهر سگی (Dog Day Afternoon)
- محصول: ۱۹۷۵ / کشور آمریکا
- کارگردان: سیدنی لومت
- بازیگران: آل پاچینو، جان کازال، جیمز برودریک و …
- امتیاز متاکریتیک: ۸۶ از ۱۰۰
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۶ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۸ از ۱۰
یک از ویژگی‌های متمایز فیلم‌سازی جاش و بنی سفدی این است که چگونه فیلمهای این دو نفر، تمایل زیادی برای نمایش جوامع طرد‌شده دارد که معمولا در سینما نادیده گرفته می‌شوند. با نمایش زندگی روزمره‌ی مردم از طبقات مختلف، فیلمهای این دو برادر، نور امیدی به زندگی مشقت‌بار روزانه‌ی آنها می‌تاباند. این فیلم کلاسیک و ماندگار سیدنی لومت نیز ثابت کرد که جلوتر از زمان خود است و تبدیل به اثری انقلابی شد. با نمایش واقع‌گرایانه‌‌‌ی خود از جامعه‌ا‌‌‌ی عجیب و غریب. این فیلم که بر اساس داستان واقعی درباره‌ی سرقت از بانکی است که ۳ سال قبل از ساخت فیلم در بروکلین اتفاق افتاده است، داستان دو دوست نزدیک را روایت میکند، سانی و سال؛ کسانی که با دزدی فاسدشان، جنجال رسانه‌ای به راه انداختند.
وقتی که انگیز‌ه‌‌های واقعی سانی و سال آشکار شد، خیلی زود آنها به آسیب‌پذیر‌ترین و مرتبط‌ترین شخصیت‌ها در کل فیلم تبدیل شدند. جاش سفدی این فیلم را یکی از ۵ فیلم محبوبش در تمامی دوران‌ها می‌داند و از بازی پاچینو این چنین تعریف میکند: «از نظر احساسی شلخته و نامنظم اما عالی از آب درآمده است» و فیلم را برای نمایشی زیبا از جامعهی هم‌جنسگرایی در آن زمان تحسین میکند. او همچنین می‌گوید که «بعد از ظهر سگی» یکی از عاشقانه‌ترین فیلمهایی است که تاکنون دیده است؛ با داستانی زیبا و ویرانگر.
۶. جادهی مالهالند (Mulholland Drive)
- محصول: ۲۰۰۱ / کشور آمریکا و فرانسه
- کارگردان: دیوید لینچ
- بازیگران: جاستین ثرو، نائومی واتس، لورا هرینگ و …
- امتیاز متاکریتیک: ۸۵ از ۱۰۰
- امتیاز راتن تومیتوز: ۸۳ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷/۹ از ۱۰
سخن گفتن از از شاهکار دیوید لینچ، به معنی کنارگذاشتن هرگونه امیدی برای قرار دادن این فیلم در یک ژانر معمول و متداول است. حتی بهترین خلاصه‌ی داستان نیز نمی‌تواند جای تجربه‌ی بی‌همتای تماشای این فیلم را برای شما پر کند و زیادی وارد جزئیات‌شدن، روش مطمئنی است برای اسپویل‌کردن لذت و جادوی تماشای نگاه اول به این فیلم. «جادهی مالهالند» داستان بازیگر زن جوان و خیالاتی را دنبال میکند که از واقعیت جدا شده است و با امید و قول فرصت‌های دائمی و موفقیت چشمگیر در هالیوود، به بی‌راهه کشیده می‌شود. بخش اعظمی از روایت منقطع این فیلم با قوانین ناخودآگاه کار میکند جایی که ترس‌ها، علابق و گناهان شخصیت اصلی با مکانیزم رویاگونه و شخصی او به تصویر کشیده شده است.
این فیلم به سیاق سورئالیستی لینچ تکیه زده است تا داستان مرموزش را ترسیم کند. با همان حال و هوای غیر طبیعی و جدا از هم ساختار رویا‌ها. هویت‌ها جایگزین یکدیگر می‌شوند و واقعیت پیچ و تاب میخورد تا جای نسخه‌ی خیالی از زندگی شخصیت اصلی داستان را بگیرد، در حالی که وجدان بیدار او به آرامی به بیرون درز میکند. هر دانه‌‌ی کوچکی، به عمد در نیمه‌ی اول داستان کاشته شده است تا در نیمه‌ی دوم روایت بارور شود و با توجه به گذشته، هیچ گره کوری را در داستان باقی نمی‌گذارد. درون خود، «جادهی مالهالند» داستان دل‌خراش و غم‌انگیزی درباره‌ی رویاهای شکست‌خورده و از دست رفته، دست رد به سینه خوردن و ناامیدی کامل است.
۷. رفقای خوب (Goodfellas)
- محصول: ۱۹۹۰ / کشور آمریکا
- کارگردان: مارتین اسکورسیزی
- بازیگران: رابرت دنیرو، ری لیوتا، جوی پشی و …
- امتیاز متاکریتیک: ۹۰ از ۱۰۰
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۶ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۸/۷ از ۱۰
یک پای ثابت دیگر در تمامی کارهای سفدی‌ها این است: جنگل وحشی نیویورک همیشه به عنوان پشت پرده در تریلرهای این دو برادر وجود دارد و بخشی از این که سفدی‌ها چرا این قدر اصیل به نظر می‌آیند، این است که چگونه این دو نفر به شکلی واقعی به وجه مجنون و تاریک شهر می‌رسند تا جایی که به جزئی اساسی از داستان تبدیل می‌شود اما هیچ کارگردانی بهتر از اسکورسیزی، حال و هوا و چهره‌های گوناگون نیویورک را به تصویر نکشیده و جاودان نکرده است.
«رفقای خوب» حد اعلایی از تمام نقاط قوت اسکورسیزی است. نهایت حماسه است و یک اثر گانگستری وسیع است که در بروکلین و کوئینز اتفاق می‌افتد و به تنهایی توانست قواعد این ژانر را برای همیشه از نو بنویسد. جاش سفدی این فیلم را محبوب‌ترین فیلم از اسکورسیزی می‌داند و این فیلم را با فیلم «دوچرخه‌دزد‌ها»ی ویتوریو دسیکا محصول ۱۹۴۸ در جایگاه بهترین فیلمهایی که تاکنون ساخته شده است، قرار می‌دهد. دقیقا مثل فیلمهای کاساوتیس، جاش از توانایی اسکورسیزی که در آن واحد هم با هیجان در مورد شخصیت‌هایش حرف می‌زند و هم کارهای آنها را مورد نقد قرار می‌دهد، می‌گوید که اذعان میکند که ابتدا از آنها می‌ترسید ولی بعد‌ها عاشقاشان شد. خیلی آسان است که روایت پرشور و هیجان و پر زرق و برق «رفقای خوب» را به دلیل حال وهوای جنایی‌اش، نادیده گرفت در حالی که این فیلم در واقع ثابت کرده است که صادق‌ترین و ناسازگارترین نمایش از جهان جنایت است.
۸. California Split
- محصول: ۱۹۷۴ / کشور آمریکا
- کارگردان: رابرت آلتمن
- بازیگران: جورج سیگال، الیوت گولد، آنا پرنتیس و …
- امتیاز متاکریتیک: ۸۴ از ۱۰۰
- امتیاز راتن تومیتوز: ۸۸ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷/۲ از ۱۰
اگر بعد از تماشای «جواهرات تراش‌نخورده» باز هم دنبال این می‌گردید تا فیلمهایی درباره‌ی قماربازان غیرقابل کنترل پیدا کنید که ناامیدانه به دنبال پرداخت بدهی‌های خود هستند، لازم نیست به فیلمی جز این درام اثر رابرت آلتمن نگاه کنید. طی مصاحبه‌ای که درباره‌ی آخرین فیلم خود صحبت می‌کردند، سفدی‌ها اشاره کردند که همتایی جالبی بین آدام سندلر در «جواهرات تراش نخورده» و جورج سیگال در این فیلم وجود دارد، با اشاره به این که این دو شخصیت برندگانی هستند که نمی‌برند. این به نظر توصیف درست و جالبی از شخصیت سیگال در فیلم است، قماربازی که به دنبال زمان بیشتری است تا بدهی‌اش به یک دفتردار را پرداخت کند. او با یک قمارباز بی‌اختیار دیگر با بازی الیوت گولد دوست می‌شود که هر دو نفر تا ابد منتظر رور تسویه حساب بزرگ هستند تا بلکه تمامی مشکلات آنها پاک شود.
این فیلم داستان این دو رفیق را دنبال میکند در حالی که این دو فراز و نشب زندگی هیجان‌انگیز و پر از آدرنالین خود را تجربه می‌کنند؛ از لذت پیروزی تا ذلت شکست. در نهایت، بزرگترین درس از این فیلم، تهی‌بودن ذاتی است که از چنین زندگی لذت‌جویانه‌‌ای حاصل می‌شود. غیرقابل انکار است که «جواهرت تراش‌نخورده» تا حد معینی به فیلم آلتمن شبیه است. برخی از اننتخاب‌های سبکی مثل دیالوگ‌های که با هم هم‌پوشانی دارند و استفاده از نابازیگران یک‌راست از این فیلم آمده است.
۹. محکوم به مرگی گریخته است (A Man Escaped)
- محصول: ۱۹۵۶ / کشور فرانسه
- کارگردان: روبر برسون
- بازیگران: فرانسوا لوتریر، شارل لوکلانش، رولان مونو و …
- امتیاز متاکریتیک: ـــ
- امتیاز راتن تومیتوز: ۱۰۰ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۸/۳ از ۱۰
این فیلم روبر برسون، ما را جای یک مبارز مقاومت فرانسه می‌گذارد که در طی اشغال فرانسه توسط آلمان، به دست نازی‌ها دستگیر می‌شود. خیلی پیشتر از شکست، این زندانی تصمیم می‌گیرد تا از زندان فرار کند با هیچ چیز به جز هوش و ذکاوت و خواستنش بری انجام این کار. فیلمی وفادار به سبک و امضای برسون، این اثر به شیو‌ه‌ای روشمند و با دقتی مثال‌زدنی روایت می‌شود و هیچ زمانی را با صحنه‌های بیهوده هدر نمی‌دهد و یک راست و به شکلی کامل، پرهیز احساسی را به تصویر می‌کشد.
برادران سفدی پیش از این هم عشق بی‌قید و شرطشان به آثار کلاسیک را به زبان آورده بودند و این فیلم را یکی از ۱۰ فیلم معیار و محبوب خود می‌دادند. بنی سفدی تا جایی پیش می‌رود که این فیلم را یکی از ۵ فیلم برتری می‌نامد که تا به حال ساخته شده است و با هیجانی خاص از این صحبت میکند که چگونه این فیلم این قدر پر از تعلیق است به رغم اینکه پایانش با عنوانش فاش می‌شود و چیزی که این تریلر را متمایز میکند نقطه اوجش نیست، بلکه نحوه‌ی ساخت آن است. تقریبا غیرممکن است تحت تاثیر قرار نگرفت وقتی که زندانی اصلی راهش را به سمت آزادی هموار میکند؛ آن هم با به کار گرفتن آخرین ذره از از خلاقیت و هر آن چیزی که در چنته دارد. بالاتر از همه، این فیلم داستان الهام‌بخشی است از سرسختی، ایمان و تلاش برای بقا در ناامیدانه‌ترین شرایط و موقعیت‌ها.
۱۰. بازیگر (The Player)
- محصول: ۱۹۹۲ / کشور آمریکا
- کارگردان: رابرت آلتمن
- بازیگران: تیم رابینز، گرتا اسکاکی، فرد وارد و …
- امتیاز متاکریتیک: ۸۶ از ۱۰۰
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۸ از ۱۰۰
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷/۵ از ۱۰
بعد از دهه‌ها رنج از قرارگیری در لیست سیاه هالیوود، رابرت آلتمن با سبک خاص خودش به میدان بازگشت. با طنزی تند و تیز درباره‌ی صنعت فیلم‌سازی. «بازیگر» درباره‌ی یک تهیه‌کننده‌ی غیرقابل‌تحمل است که مسئولیت تایید فیلم‌نامه‌ها و دادن چراغ سبز به پروژه‌های جدید را دارد. این فیلم رخ تاریکی به خود می‌گیرد وقتی که این تهیه‌کننده مدام خودش را در معرض تهدید‌های مرگ از فیلم‌نامه‌نویسی ناشناس می‌بیند که فیلم‌نامه‌اش رد شده است. این موضوع معمای هزارتویی را آغاز میکند که ضربه‌ی خوبی را به ریا‌کاری‌های این صنعت می‌زند و حقایق را درباره‌ی صنعت فاسد فیلم‌سازی بررسی میکند و آشکار می‌سازد.
اصالت فیلم «بازیگر» در خودآگاهی هوشمندانه و تفسیر بدبینانه‌اش نهفته است. از میزان پوچ حضور‌های کوتاه و شوخی‌ها تا اشارات نامحسوسی که با سرعت تمام می‌آیند، این فیلم به نظر می‌رسد که یک نقد تمام عیار از کارگردانی است که دیگر با اینجور چیز‌ها کنار نمی‌آید. همه چیز از قهرمان بی‌توجه تا پایان شاد بی‌ثباتش به عمد طراحی شده است تا پیش‌فرض‌های ما درباره‌ی این ژانر را به چالش بکشد و آن را به هم بریزد و طبیعت ضابطه‌مند هالیوود را به سخره بگیرد که استعداد و خلاقیت را طرد میکند: به خاطر محصولات ریسک‌‌ناپذیرش.
منبع: Taste Of Cinema
