گوگل مدام در درک مفهوم «تبلت» اشتباه می‌کند
تبلت چیست؟ تبلت دقیقا چه چیزی است و قرار است چه کاری را انجام دهد؟ ۹ سال پیش این سوال‌هایی بودند که درباره این تکنولوژی شنیده می‌شد. در همین زمان خبر‌هایی منتشر شد که اپل می‌خواهد چنین محصولی بسازد و در همین حین دیگر شرکت‌ها نیز به سرعت تلاش کردند تا از اپل در معرفی یک تبلت، پیشی بگیرند. نتیجه را در نمایشگاه CES سال ۲۰۱۰ دیدیم. شرکت HP با نمایش تبلت ۸.۹ اینچی Slate معرفی شد که بر مبنای سیستم عامل ویندوز ۷ و پردازنده اینتل اتم ساخته شده بود. این اولین تعریفی بود که از تبلت به معنای امروزی آن داشتیم. چند هفته بعد اما، اپل با معرفی آیپد با نمایشگر ۹.۷ اینچ، تعریف دیگری از تبلت به ما ارائه داد. آیپد محصولی بود که روی چیپست موبایلی و با سیستم عامل موبایلی عرضه می‌شد که این به تنهایی یعنی تفاوتی از زمین تا آسمان بین HP Slate و اولین نسل از آیپد. یک سال بعد، گوگل متوجه شد محصولی که اپل به عنوان تبلت معرفی کرده، ایده درست‌تری است؛ بنابراین شاهد عرضه یک نسخه از اندروید با نام Honeycomb بودیم که به صورت اختصاصی برای تبلت‌ها ساخته شده بود.
در آن زمان کسی مفهوم تبلت را متوجه نمی‌شد و همه شرکت‌ها، حتی اپل، در این زمینه آزمون و خطا می‌کردند. ایده اصلی اپل برای تبلت این بود که از این محصول به عنوان یک نسخه دیجیتالی از مجله‌ها استفاده شود و حتی خود این شرکت، رقیب این محصول را کیندل‌های آمازون می‌دانست. برای مقایسه، اپل عقیده داشت که آیپد محصول هیجان‌انگیز‌تری نسبت به کیندل است، اپلیکیشن‌های مختلف برای آن عرضه خواهد شد و موارد دیگر. اما در نهایت این ایده که آیپد یک «مجله دیجیتال» است، آن چیزی بود که اپل درباره این محصول تصور می‌کرد. منتشر کنندگان کتاب و مجلات پس از مدت کوتاهی فهمیدند که این ایده اپل چندان خوب نیست و آنقدر برای کاربران هزینه‌بر خواهد بود که نمی‌توان آینده‌ای برای آن متصور شد. در همین حین، اپل متوجه شد که کاربران از آیپد، استفاده‌های دیگری می‌کنند!
از آن زمان تا کنون شاهد عرضه اپلیکیشن‌های مختلف برای آیپد بوده‌ایم و این موضوع آنقدر ادامه یافته که حالا اپل برای آیپد هم قلم لمسی اپل پنسل عرضه می‌کند و هم کیبرد فیزیکی! روند توسعه آیپد در طول این ۹ سال را می‌توان بر اساس سه مرحله یادگیری، تطابق و تکامل ارزیابی کرد.
اندروید فقط در یک مقطع توانست روی تبلت‌ها ایده نسبتا خوبی باشد و آن هم زمانی بود که تبلت‌های ۷ اینچی مشهور شده بودند.
اما گوگل در این سالها چه کار کرد؟ گوگل، شرکت ساکن مانتن ویو، توانسته در این سالها دنیای موبایل‌های هوشمند را با سیستم عامل اندروید قبضه کند و؛ همین. درواقع می‌خواهیم بگوییم گوگل نتوانست در دنیای تبلت‌ها موفق باشد. این شرکت چندین و چندبار سعی کرد سیستم عامل موبایلی اندروید را برای تبلت‌ها بهینه کند اما هربار این تجربه، شکستی تراژیک و سخت برای این شرکت بوده است. تبلت‌های موتورولا Xoom و Xyboard، تبلت ایسوس Eee Pad Transofrmer، تبلت ۱۳ اینچی Toshiba Excite و مدل‌های متنوع دیگر از شرکت‌های ایسر، دل، لنوو و حتی گوگل، چیزی نبودند جز یک شکست برای ایده استفاده از اندروید در تبلت‌ها. اندروید فقط در یک مقطع توانست روی تبلت‌ها ایده نسبتا خوبی باشد و آن هم زمانی بود که تبلت‌های ۷ اینچی مشهور شده بودند و حتی خود گوگل نیز تبلت نکسوس ۷ را عرضه می‌کرد. در محصولات دیگری مثل تبلت Fire HD از آمازون و همچنین تبلت شیلد از Nvidia، شاهد استفاده از اندروید بودیم اما هر دو محصول ذکر شده، بیش از هرچیزی روی نمایش محتوا تمرکز داشتند تا سیستم عامل اندروید و اپلیکیشن‌های مختلف آن.
دلیل اینکه اندروید روی تبلت‌ها شکست خورد، واضح است. اندروید برای گوشی‌های هوشمند ساخته شده نه نمایشگر‌هایی بزرگ. ملزومات این سیستم عامل با توانایی گوشی‌های هوشمند همخوانی دارند و لایبرری اپلیکیشن‌های اندروید نیز برای استفاده در نمایشگری به اندازه موبایل‌های هوشمند، بهینه شده است. تمام قابلیت‌های هسته اندروید برای استفاده از موبایل و مخصوصا استفاده عمودی ساخته شده است. البته که نمایشگرهای موبایلی روز به روز بزرگ‌تر می‌شوند اما در نهایت ابعاد این نمایشگر‌ها مشابه نمایشگر تبلت‌هایی مثل نکسوس ۷ یا گلکسی تب‌های ۷ اینچی خواهد شد و فراتر نخواهد رفت. باید قبول کنیم که اندروید برای نمایشگرهای بزرگ‌تر نمی‌تواند گسترش یابد.
گذاشتن اندروید روی یک تبلت ۱۰ اینچی یا بزرگ‌تر، مثل این می‌ماند که برای Yao Ming، بسکتبالیست افسانه‌ای چینی با قد ۲ متر و ۲۹ سانتی متری، لباسی در فروشگاه‌های معمولی پیدا کنید. قبول که ممکن است در برخی فروشگاه‌ها چیزهای خوبی مثل شال گردن یا کراوات و کمربند پیدا کنید اما در دیگر دسته‌بندی‌های لباس، ناموفق خواهید بود و باید به فروشگاه‌های مخصوص بروید. گوگل بعد از چندین تجربه ناموفق در عرضه تبلت‌های اندرویدی، بالاخره به این موضوع آگاه گردید. اما به جای اینکه این شرکت دست از تلاش خود بردارد، سراغ سیستم عامل دیگری مثل Chrome OS رفت که امروز نتیجه آن را در تبلت Pixel Slate می‌توانیم ببینیم.
تبلت از گوشی بزرگ‌تر است اما یک گوشی بزرگ نیست؛ تبلت از لپ‌تاپ کوچک‌تر است اما یک لپ‌تاپ کوچک نیست.
اندروید سیستم عاملی است که برای گوشی‌ها ساخته شده و Chrome OS نیز سیستم عاملی است که برای لپ‌تاپ‌ها ساخته شده است. ترکیب سیستم عامل لپ‌تاپ با پشتیبانی از اپلیکیشن‌های اندروید، ترکیب پر مشکلی شده که در پیکسل اسلیت شاهد آن هستیم. خیلی ساده است تا در این تله بیفتیم که نمایشگر بزرگ تبلت را ببینیم و بگوییم «این محصول مثل لپ‌تاپ می‌ماند پس بهتر است سیستم عامل لپ‌تاپ روی آن نصب کنیم» و سپس نمایشگر لمسی تبلت را ببینیم و بگوییم «این محصول مثل یک موبایل در اندازه خیلی بزرگ است». تله‌ای ساده که گوگل در آن گرفتار شده و البته در اشتباه نیز هست.
تبلت‌ها جدا از اینکه می‌توانند تجربه کاربری میکس شده از موبایل و لپ‌تاپ را به ما بدهند، محصولاتی خاص نیز به حساب می‌آیند. برای داشتن تجربه کاربری عالی در یک تبلت، شما نیاز به سیستم عاملی دارید که به صورت اختصاصی برای نمایشگر بزرگ تبلت شما ساخته شده باشد. این سیستم عامل باید مثل یک گوشی، رابط کاربری لمسی مناسبی داشته باشد و در عین حال باید مثل یک لپ‌تاپ، از نمایشگر بزرگ محصول به اندازه کافی استفاده کند. آیپد‌های اپل نمونه واضحی از این ترکیب درست را به ما نشان می‌دهند. اپل یک چیپست اختصاصی برای آیپد پرو ساخته که درواقع همان چیپست آیفون XS است با این تفاوت که از نظر گرافیکی بسیار قدرتمندتر و از نظر پردازشی، کمی قوی‌تر از آیفون XS است. این چیپست به صورت اختصاصی برای آیپد پرو ساخته شده و این یعنی می‌تواند هم از باتری بزرگ‌تر این محصول به نحو احسنت استفاده کند و هم از سیستم خنک کننده متفاوت آیپد پرو با آیفون XS بهره‌مند است. اپل حتی در مقاطعی، بروزرسانی‌های بزرگ iOS را بیش از آنکه برای آیفون بهینه کرده باشد، برای آیپد بهینه کرده در صورتی که آیفون مهم‌ترین محصولی است که اپل می‌سازد.
این تلاش‌های تحسین برانگیز اپل را بگذارید در کنار علاقه وافر توسعه دهندگان به ساخت اپلیکیشن‌های مخصوص آیپد. به همین جهت است که در دنیای امروز، هیچ تبلتی نمی‌تواند با آیپد رقابت کند.
مادامی که گوگل تلاش می‌کند سیستم‌عامل‌های دیگر خود را در یک تبلت قرار دهد، شکست خواهد خورد. یک مثال دیگر برای گوگل در این زمینه سیستم عامل اندروید ور است. در ابتدا گوگل سعی کرد اندروید را برای ساعت‌ها بهینه کند اما امروزه در آخرین آپدیت نام این سیستم عامل به Wear OS تغییر پیدا کرده و از بسیاری جهات برای نمایشگرهای کوچک ساعت‌ها طراحی و بهینه شده است. این مثال دقیقا نشان می‌دهد که نمی‌توانید یک سیستم عامل را برداشته و روی طیف مختلفی از محصولات آن را نصب کنید، بلکه لازم است برای هر دسته بندی، سیستم‌عامل را متناسب با کارایی و کاربرد آن، بهینه کنید. یک نفر در شرکت گوگل باید پیدا شود تا راه مایکروسافت را به گوگل نشان دهد. مایکروسافت سالها در تلاش بود تا سیستم عامل ویندوز را در دستگاه‌های موبایلی وارد کند. البته که هنوز شاهد استفاده از ویندوز در کامپیوتر‌های سرفیس هستیم اما بیاید روراست باشیم، سرفیس‌ها بیش از آنکه تبلت باشند، یک لپ‌تاپ هستند.
آینده تکنولوژی بیش از هر چیزی توسط نرم‌افزارهای اختصاصی شده تعریف خواهد شد. امروزه بهترین دسبتندهای سلامتی نیز به نرم‌افزار اختصاصی مجهز هستند تا بتوانند از پردازشگر‌های کم مصرف این دستبندها استفاده کنند اما گوگل هنوز سیستم عامل اختصاصی برای تبلت‌ها، تولید نکرده است.
ساخت نرم‌افزار خوب، بر خلاف اسمش، کار بسیار بسیار دشواری است. به همین دلیل است که اکثر تولید کنندگان برای ساخت یک سیستم‌عامل خوب و نرم‌افزار عالی، با مشکل مواجه هستند و نتیجه آن شده که هر سازنده لپ‌تاپی، محصول خود را با ویندوز عرضه می‌کند و همه شرکت‌های سازنده گوشی‌های هوشمند، به سراغ اندروید می‌روند. اما گوگل مثل هر شرکت دیگری نیست؛ ما درباره یک غول دنیای نرم‌افزار صحبت می‌کنیم. تقابل گوگل با آیپد نیز یک تقابل کلاسیک نیست که یک سال یکی از آن‌ها بهتر باشد و سال بعد دیگری بتواند بهتر ظاهر شود. گوگل نیاز دارد فرمول عجیب و غریب امروز خودش را فراموش کرده و از ابتدا یک سیستم عامل عالی را برای تبلت‌ها بسازد تا بتواند محصولی برای رقابت با آیپد پرو عرضه کند.
واقعیت اینجاست که ساخت یک تبلت از نظر سخت‌افزاری، برای هیچ شرکتی کار چندان دشواری نیست اما ساخت یک تجربه کاربری مناسب تبلت‌ها، کار بسیار دشواری است و امروزه فقط اپل در آن تبحر دارد. تنها امید نجات ما از انحصار اپل در دنیای تبلت‌ها نیز، گوگل است که باید دست بجنباند.
منبع: TheVerge
!!!!!