گارانتی به دادم برس

موضوع گارانتی و خدمات پس از فروش در زمان خرید هر محصولی برای خریدار مهم است. از گوشی و تبلت گرفته تا تلویزیون و هر وسیله‌ی دیگری که قرار است پول زیادی برای آن بپردازیم. در کشور ما هم جنس بدون گارانتی یا قاچاق مثل نقل و نبات پیدا می‌شود و با چند ساعت قدم زدن در بازار با انواع او اقسام کالاها روبه‌رو می‌شوید که با قیمت‌هایی به مراتب پایین‌تر از محصولاتی که ضمانت دارند، بفروش می‌رسند. شاید خیلی از ما هم به همین دلیل این کالاها را می‌خریم. قبل از این کار با خودمان فکر می‌کنیم که خدمات پس از فروش در ایران معنایی ندارد. به طور مثال وقتی یک گوشی هوشمند برای خودتان می‌خرید، روی کارت گارانتی آن هزار جور بند و تبصره وجود دارد که شرایط گارانتی را از بین می‌برد. در واقع هر اتفاقی که خواسته یا ناخواسته باعث می‌شود که دستگاه شما آسیب ببیند و دیگر کار نکند، جزو مواردی است که شامل ضمانت نمی‌شود.

اینجاست که با خودتان فکر می‌کنید، برای چه باید هم پول بیش‌تر پرداخت کنم و هم خدمات مناسبی دریافت نکنم؟ یعنی وقتی یک محصول گارانتی‌دار می‌خریم و زمانی که خراب شد باید آن‌را با هزینه‌ی شخصی‌مان تعمیر کنیم، چرا همان محصول را بدون گارانتی و با قیمت ارزان‌تر نخریم؟ البته خود من از آن‌جایی که برای خرید کالایی مثل موبایل و تبلت باید پول زیادی پرداخت کنم، ترجیح می‌دهم دستگاه مورد نظرم را با گارانتی بخرم تا هر وقت که خراب شد، جایی باشد که بتوانم به آن مراجعه کنم و کلی داد و بیداد راه بی‌اندازم! اما اگر خدای ناکرده دستگاه‌مان خراب شد، ماجرای تازه‌ای شروع می‌شود.

اول باید بگردیم دنبال مرکز خدمات پس از فروش. بعد اگر خیلی خوشانس باشیم، به نزدیک‌ترین مرکز می‌رویم. تازه باید کلی راز و نیاز کنیم که مشکل پیش آمده برای کالا شامل گارانتی بشود. پس از کلی توضیح درباره‌ی دلیل خرابی، موفق می‌شوید که از شرایط گارانتی استفاده کنید. در ابتدا فکر می‌کنید که کالای شما حداکثر تا دو روز آینده آماده می‌شود؛ اما وقتی به شما گفته می‌شود که دو هفته باید منتظر بمانید، نمی‌دانید باید چه کار کنید. کاری که می‌توانستید در بازار آزاد در یک‌ روز یا نهایتا دو روز انجام بدهید، دو هفته زمان می‌برد. اگر دستگاهی که به گارانتی داده باشید موبایل باشد هم عملا در این مدت باید از یک گوشی خیلی ساده استفاده کنید.

این اتفاقی بود که برای من افتاد. گوشی من بدون هیچ دلیلی خاموش شد و با مراجعه به گارانتی و پس کلی چانه‌زنی، موفق شدم که از خدمات شرکتی که گوشی را گارانتی کرده بود استفاده کنم. برای من که اکثر اوقات فراغتم را با گوشی سپری می‌کنم و حتی بسیاری از خبرهای روز را در فیسبوک و توییتر دنبال می‌کنم نداشتن گوشی یک عذاب بزرگ است.

اول به خودتان می‌گویید که دو هفته هم زمان زیادی نیست و بالاخره به شکلی این مدت را سپری می‌کنید؛ اما پس از صحبت با پشتیبانی متوجه می‌شوید که منظور از دو هفته، ۱۴ روز کاری بوده است. یعنی روزهای تعطیل حساب نمی‌شوند. پس از اینکه ۱۴ روز را با کلی بدبختی سپری می‌کنید، دوباره به با خدمات پس از فروش تماس می‌گیرید و به شما می‌گویند که قطعه‌ی مورد نظر هنوز به دست آقای تعمیرکار نرسیده و باید باز هم منتظر بمانید. در این مدت هم شرکت گارانتی کننده با کلی منت که گوشی مشکل‌دار ما را بدون دریافت هزینه تعمیر می‌کند، هیچ واکنش دیگری به این موضوع نشان نمی‌دهد و کاری هم ندارد که شما این مدت را چه شکلی سپری می‌کنید.

اینجاست که با خودم فکر می‌کنم که خریدن این محصول با گارانتی ارزش این همه معطلی و اعصاب خورد کنی را داشت؟ کاری که می‌شد خیلی زودتر اما با پرداخت هزینه انجام شود، چرا آین‌قدر طول‌ می‌کشد؟ مگر آن تعمیرکاری که داخل پاساژهای مختلف گوشی مردم را تعمیر می‌کند از کجا لوازم پیدا می‌کند که شرکت گارانتی با کلی ادعا در این کار ناتوان است؟

البته باید بگویم که من همیشه محصول با گارانتی خریده‌ام که نه تنها نقشی در اقتصاد کشور داشته باشم، بلکه بتوانم از خدمات آن‌ها استفاده کنم. تمام این گفته‌ها هم برای انتقاد و شکایتی بود نسبت به نوع ارایه خدماتی که این شرکت‌ها به مشتری می‌دهند. شرکت‌هایی که نوع خدمات خودشان را لطف به مشتری می‌دانند تا یک وظیفه.