پیش‌بینی وضعیت مچ‌بندها و ساعت‌های هوشمند در سال ۲۰۱۹
مچ‌بند و ساعت هوشمند هیچ‌وقت مانند گوشی‌ها همه‌گیر نبوده‌اند زیرا بسیاری از کاربران علاقه‌ای به استفاده از آن‌ها ندارند. بیشتر کاربران به دنبال شمردن قدم‌های خود نیستند و برای دریافت نوتیفیکیشن‌ها و موارد این‌چنینی هم صرفاً از گوشی هوشمند خود استفاده می‌کنند. اما با نگاه به سال ۲۰۱۸، می‌توانیم تغییرات زیادی را در صنعت گجت‌های پوشیدنی مشاهده کنیم.
۲۰۱۸ به ما نشان داد که مچ‌بندهای هوشمند روزبه‌روز شباهت بیشتری به انواع ساعت هوشمند پیدا می‌کنند و این ساعت‌ها در زمینه‌ی مشخصه‌های مربوط به پایش سلامتی و تندرستی مرتباً بهتر از گذشته می‌شوند. اپل همچنان در صنعت ساعت هوشمند حرف اول را می‌زند و در زمینه‌ی پلتفرم Wear OS گوگل همچنان جای خالی ساعت هوشمند پیکسل احساس می‌شود. در ادامه با نگاه به سال ۲۰۱۸، پیش‌بینی‌های کلی خود را در مورد وضعیت این گجت‌ها در سال آینده مطرح می‌کنیم.
مچ‌بندهای هوشمند روزبه‌روز بهتر می‌شوند
در سال ۲۰۱۸، حداقل در مقایسه با ساعت‌های هوشمند، مچ‌بندهای هوشمند پیشرفت قابل توجهی داشته‌اند. این مچ‌بندها مرتباً تواناتر می‌شوند که این فرایند، به معنای کاهش نیاز به ساعت هوشمند خواهد بود. البته ما نمی‌گوییم که مچ‌بندهای هوشمندی مانند فیت‌بیت شارژ ۳ و گارمین ویوو اسپرت از قابلیت‌های بیشتری نسبت به ساعت‌های هوشمند بهره می‌برند بلکه حرف ما این است که اگر نیازی به نمایشگر بزرگ و اپلیکیشن‌های متعددی نداشته باشید، این مچ‌بندها به‌راحتی بیشتر نیازهای کاربران را برطرف می‌کنند.
اگر به دنبال گجت پوشیدنی‌ای هستید که با استفاده از آن بتوانید به کلیات نوتیفیکیشن‌ها و آلارم‌ها-و البته قابلیت‌های مربوط به پایش فعالیت‌های جسمانی-دسترسی داشته باشید، بیشتر مچ‌بندهای هوشمند عرضه‌شده در سال ۲۰۱۸ از پس این وظایف برمی‌آیند. به عنوان مثال، شرکت فیت‌بیت در مورد مچ‌بند هوشمند شارژ ۳ بسیار خوب عمل کرده و با استفاده از آن نه‌تنها می‌توانید پاسخ نوتیفیکیشن‌ها را بدهید، بلکه مثلاً می‌توانید به وضعیت آب‌وهوا نگاهی بیندازید. فیت‌بیت حتی می‌خواهد پشتیبانی از تعدادی از اپلیکیشن‌های ثالث را برای این مچ‌بند هوشمند امکان‌پذیر کند و این یعنی توانایی‌های آن تا حد زیادی افزایش می‌یابد.
در سال ۲۰۱۸، بسیاری از کمپانی‌ها بالاخره بهانه‌ی «گجت مذکور برای تعبیه‌ی انواع سنسورها مشکل کمبود فضا دارد» را کنار گذاشتند. به‌عنوان مثال می‌توانیم به مچ‌بند ویوو اسمارت ۴ از شرکت گارمین اشاره کنیم که علی‌رغم نازک و سبک بودن آن، از انواع و اقسام سنسورها بهره می‌برد. البته، همچنان مهم‌ترین محدودیت مچ‌بندهای هوشمند، اندازه‌ی کوچک آن‌ها است. ما فقط در مورد اندازه نمایشگر صحبت نمی‌کنیم بلکه شاید در آینده‌ی نزدیک باز هم بسیاری از شرکت‌ها به بهانه‌ی قدیمی متوسل شوند و بگویند این گجت‌ها بسیار کوچک هستند و نمی‌توان سنسورهای جدیدی در آن‌ها تعبیه کرد.
اگر سنسورهایی مانند سنسور SpO2 و تراشه‌های پیشرفته GPS به استاندارد مچ‌بندهای هوشمند بدل شوند، به دلیل محدودیت فضا، شاید برخی از شرکت‌ها به‌ناچار مشخصه‌هایی را حذف کنند. البته احتمالاً در سال ۲۰۱۹ چنین اتفاقی رخ نمی‌دهد، اما تحقق چنین سناریویی همواره امکان‌پذیر است.
افزایش اهمیت اپلیکیشن‌های ثالث
در سال ۲۰۱۸ علی‌رغم تمام پیشرفت‌های به‌دست‌آمده در بین پلتفرم‌های ساعت هوشمند، بسیاری از کمپانی‌هایی که از پلتفرم اختصاصی استفاده می‌کنند، از لحاظ پشتیبانی از اپلیکیشن‌های ثالث همچنان به دنبال اپل و گوگل می‌دوند. در این زمینه، شرکت‌های فیت‌بیت و سامسونگ بیشترین ضعف را دارند. فیت‌بیت در سال ۲۰۱۷ با عرضه ساعت هوشمند آیونیک وارد این عرصه شد ولی سیستم‌عامل اختصاصی سامسونگ که تایزن نام دارد، از قدمت زیادی بهره می‌برد. اگرچه اپلیکیشن‌های محبوبی مانند اسپاتیفای بالاخره در حال ورود به پلتفرم‌های مختلفی هستند، اما در زمینه‌ی پشتیبانی از اپلیکیشن‌های ثالث همچنان ضعف‌های زیادی دیده می‌شود.
بخش زیادی از جذابیت پلتفرم‌های ساعت هوشمند به پشتیبانی از انواع و اقسام اپلیکیشن‌های ثالث برمی‌گردد. اپل واچ و ساعت‌های مبتنی بر Wear OS در این زمینه عملکرد بسیار بهتری نسبت به کمپانی‌های کمتر شناخته‌شده دارند و تجربه‌ی کاربری بهتری را به ارمغان می‌آورند.
امیدواریم در سال آینده این وضعیت بهبود پیدا کند ولی نمی‌توانیم با قاطعیت چنین موضوعی را بیان کنیم. اگرچه باید خاطرنشان کنیم که بخشی از این موضوع، به توسعه‌دهندگان اپلیکیشن‌ها برمی‌گردد و مطمئناً آن‌ها عمده‌ی وقت خود را صرف دو پلتفرم اصلی می‌کنند و به پلتفرم‌های دیگر توجه کمتری نشان می‌دهند.
لزوم توجه بیشتر گوگل به Wear OS
ساعت‌های مبتنی بر Wear OS در حال حاضر در وضعیت عجیب‌وغریبی قرار دارند و برخی از کارشناسان می‌گویند برای بهبود این وضعیت، گوگل باید ساعت هوشمند پیکسل را روانه‌ی بازار کند. در سال ۲۰۱۶، گوگل برند نکسوس را بازنشسته کرد و گوشی‌های پیکسل معرفی شدند. گوگل با ارائه‌ی گوشی‌های پیکسل، تجربه‌ی کاربری متفاوتی را نسبت به بسیاری از گوشی‌ها ارائه می‌کند و برخلاف بسیاری از گوشی‌های اندروید، این گجت‌ها تا چند سال از به‌روزرسانی‌های نرم‌افزاری بهره می‌برند.
گوگل باید چنین رویکردی را در قبال Wear OS اجرا کند. گوگل با عدم عرضه یک ساعت مبتنی بر Wear OS، نشان می‌دهد که در مقایسه با اندروید، نسبت به قابلیت‌های Wear OS اعتماد چندانی ندارد. مطمئناً گوگل نمی‌خواهد مانند دیگر شرکت‌ها، ساعت هوشمندی با عملکرد ضعیف و عمر باتری پایین را عرضه کند و احتمالاً تا زمانی که راه‌حل‌های بلندمدتی را برای این مشکلات پیدا نکند، وارد این بازار نخواهد شد.
در سال‌های گذشته، گوگل بارها گفته که به بهبود پلتفرم Watch OS برای دیگر شرکت‌های سازنده ادامه می‌دهد. با توجه به اینکه در طی سال‌ها، گوگل به‌عنوان شرکتی شناخته شده که تمرکز نخست آن بر نرم‌افزار بوده، چنین رویکردی کاملاً منطقی است ولی باید بگوییم که اخیراً، این شرکت محصولاتی مانند تبلت، لپ‌تاپ، اسپیکر هوشمند و موارد دیگری را عرضه کرده و در این میان جای خالی یک ساعت هوشمند احساس می‌شود. شاید در سال ۲۰۱۹ این وضعیت تغییر پیدا کند و شاهد اولین ساعت هوشمند ساخت گوگل باشیم.
اپل همچنان حرف اول را می‌زند
باید اعتراف کنیم که در صنعت ساعت‌های هوشمند، گجت‌های اپل واچ در سطح بالاتری نسبت به رقبا قرار دارند و بخشی از این موضوع، به نحوه‌ی کسب‌وکار اپل برمی‌گردد. اپل بیش از هر چیزی یک کمپانی سخت‌افزاری است؛ برخلاف گوگل که تمرکز آن عمدتا بر روی ارائه‌ی بهترین سرویس‌های نرم‌افزاری بوده است. به همین خاطر این شرکت از همان ابتدا از لحاظ سخت‌افزاری تصمیمات درستی اتخاذ کرده و مرتباً در این زمینه بهتر شده است. اپل واچ در این سال‌ها یک همراه مؤثر برای آیفون‌ها بوده و علاوه بر این از لحاظ قابلیت‌های پایش سلامتی هم مرتباً بهتر شده است. اپل همانند آیفون‌ها، در هر نسخه‌ی جدید اپل واچ، ارتقاهایی را عملی کرده است.
اما در رابطه با گوگل، شاهد یک فاصله‌ی زیاد هستیم. این شرکت هرچقدر هم پلتفرم Wear OS را ارتقا دهد، در زمینه‌ی نوآوری‌های سخت‌افزاری نمی‌تواند کاری انجام دهد. به همین خاطر هنوز هم بسیاری از ساعت‌های هوشمند مبتنی بر Wear OS از ویژگی‌های شاخصی مانند سنسور ضربان قلب و NFC بهره نمی‌برند. از طرفی دیگر، اپل واچ به حدی پیشرفت کرده که در جدیدترین مدل آن، شاهد ارائه قابلیت نوار قلب هستیم.
ساعت‌های هوشمند تفاوت‌های زیادی با گوشی‌های هوشمند دارند. در این ساعت‌ها، به‌خصوص آن‌هایی که از قابلیت‌های مربوط به سلامتی بهره می‌برند، نرم‌افزار و سخت‌افزار تا حد زیادی یکپارچه شده است. اگر یک کمپانی نوع خاصی از سنسور ضربان قلب را در ساعت هوشمند ساخت خود تعبیه کند، باید پشتیبانی از آن را در داخل نرم‌افزار گجت مذکور قرار دهد. به همین خاطر وقتی که یک پلتفرم از یک مشخصه پشتیبانی نمی‌کند، معمولاً شرکت‌های سازنده برای اینکه دچار دردسر نشوند، آن قابلیت موردنظر را در ساعت هوشمند خود ارائه نمی‌کنند یا برای این کار باید چالش‌های زیادی را پشت سر بگذارند. به همین خاطر وقتی که نرم‌افزار و سخت‌افزار در یک مجموعه توسعه پیدا نکند، از سرعت نوآوری‌ها کاسته می‌شود.
در سال ۲۰۱۹ و تا آینده‌ی نزدیک، اپل همچنان در صنعت گوشی‌های هوشمند حرف اول را خواهد زد اما در مورد گوگل به این راحتی‌ها نمی‌توان اظهارنظر کرد.
بیشتر بخوانید: بهترین ساعت‌های هوشمند سال ۲۰۱۸
منبع: Android Authority
