پلوتو هم احتمالا اقیانوس دارد

ما قبلا پلوتو را به عنوان یک سیاره سنگی سرد و سخت در دوردست می‌شناختیم، اما از زمان ملاقات فضاپیمای «افق‌های نو» (New Horizons) با آن، عنوان جالب‌ترین سیاره سابق منظومه خورشیدی را کسب کرده است. پژوهش‌های قبلی نشان داده بودند که هسته‌ی آن به اندازه کافی گرم است تا برای اقیانوس‌های آب مایع مناسب باشد. و حالا فهمیده‌ایم که شاید اقیانوس آن بسیار عظیم بوده و در اعماق ۱۰۰ کیلومتری آن است. تیم دانشگاه براون می‌گوید احتمالا این شواهد از اثرات برخورد پلوتو با یک سیارک بسیار بزرگ ناشی شده است.

مهم‌ترین ویژگی پلوتو «اسپوتنیک پلانوم» (Sputnik Planum) است. اسپوتنیک پلانوم یک دهانه قلب شکل است که بر اثر برخورد با جرمی به قطر ۲۰۰ کیلومتر ایجاد شده است. معمولا چنین دهانه‌ای نسبت به مناطق اطراف گرانش و سنگینی کمتری دارد. اما «براندون جانسون»، یک زمین‌شناس از دانشگاه براون می‌گوید «ما در اسپوتنیک پلانوم چنین چیزی را مشاهده نمی‌کنیم.»

برخلاف آن چیزی که انتظار می‌رود، این منطقه وزن بیشتری دارد. دانشمندان این نکته را به خاطر «کارن» (Charon) قمر پلوتو می‌دانند. این قمر هم مثل قمر خودمان در قفل گرانشی است و همیشه فقط یک سمتش به سوی این سیاره کوتوله قرار دارد. نکته جالب اینکه، اسپوتنیک پلانوم درست در محور گرانشی قرار دارد، این نشان می‌دهد که منطقه مورد اشاره جرم بیشتری دارد.

اما چرا یک دهانه برخوردی باید این‌قدر سنگین باشد؟ محققان نظریه می‌دهند که برخورد یک جرم بزرگ با پلوتو، یک اثر ترامپولان ایجاد کرد و مواد نزدیک به هسته را به سمت سطح پلوتو کشاند. اگر این مواد آب باشد، ممکن است پس از برخورد اسپوتنیک پلانوم انباشت شده باشد و جرم این دهانه را با مناطق اطرافش یکدست کرده باشد. پس از مدتی هم یخ نیتروژن این دهانه را پر کرد و وزن آن را افزایش داد. در نتیجه گرانش این دهانه نسبت به محیط اطرافش بیشتر شد.

برای اینکه این شبیه‌سازی دقیق باشد، آب مایع زیر سطح این سیاره کوتوله حداقل باید ۱۰۰ کیلومتر عمق و ۳۰ درصد شوری داشته باشد. این شاید در سیاره‌های با دمای سطح ۲۲۹ درجه زیر صفر غیرممکن باشد، اما دانشمندان معتقدند که با وجود حرارت ناشی از تشعشعات در هسته سیاره و عایق‌های یخی به ضخامت ۳۰۰ کیلومتر، به طور نظری امکان تشکیل آب مایع وجود دارد.

منبع: Engadget