جدیدترین تصویر تلسکوپ فضایی هابل از سیاره مشتری
تلسکوپ فضایی هابل امسال هم به رسم سال‌های گذشته در حوالی زمان مقابله سیاره مشتری تصویری جدید از این سیاره تهیه کرد.
تنوع و غلظت رنگ در این تصویر نسبت به تصاویری که در سال‌های گذشته ثبت شده‌اند بیشتر است که به جذابیت این عکس افزوده است.
در تصویر جدید تلسکوپ هابل از سیاره مشتری جزئیات فراوانی از ابرهای این سیاره ثبت شده است. بزرگ‌ترین طوفان جو سیاره مشتری، یعنی لکه سرخ بزرگ، نیز در این تصویر با رنگ قرمز خود مشخص است.
لکه سرخ بزرگ یا چشم مشتری طوفانی عظیم در جو سیاره مشتری است که قطر آن در حدود قطر سیاره زمین است. تصویر جدید هابل همانند داده‌های پیشین بیان‌گر کوچک شدن این طوفان بزرگ است. لکه سرخ بزرگ حداقل در طول ۱۵۰ سال گذشته به طور پیوسته رصد شده است. تصاویری که در سال‌های اخیر از چشم مشتری ثبت شده‌اند نشان می‌دهند که این طوفان در حال کوچک شدن است.
دلیل کوچک شدن لکه سرخ بزرگ مشتری هنوز مشخص نیست و هابل برای حل این مسئله رصد سیاره مشتری را ادامه خواهد داد.
تصویر بالا بخشی از برنامه رصدی میراث جو سیارات بیرونی یا OPAL است. در این برنامه رصدی که از سال ۲۰۱۴ آغاز شده است هابل هر سال بخشی از وقت خود را به رصد سیارات بیرونی منظومه شمسی اختصاص می‌دهد. رصدهای هابل علاوه بر این که فرصت شناخت بیشتر جو سیارات بیرونی منظومه شمسی را به دانشمندان می‌دهد این امکان را فراهم می‌کند تا شناخت بهتری از جو سیاره خودمان و حتی سیارات فراخورشیدی به دست آوریم.
سیاره مشتری این شب‌ها شرایط رصدی خوبی در آسمان دارد و در ابتدای شب بالاتر از افق جنوب دیده می‌شود. مشتری در حال حاضر در آسمان شامگاهی پس از ماه پرنورترین جرم آسمان است.
هر چند که با تلسکوپ‌های آماتوری نمی‌توان نمایی شبیه به تصویر بالا را از سیاره مشتری رصد کرد، اما با این حال دیدن این سیاره از پشت چشمی تلسکوپ‌های کوچک هم خالی از لطف نیست. با کوچک‌ترین ابزارهای رصدی هم می‌توان چهار قمر گالیله‌ای سیاره مشتری را تفکیک کرد. با استفاده از بزرگنمایی بیست برابر به بالا نوارهای جوی موازی سیاره مشتری (که در تصویر بالا هم دیده می‌شوند) قابل مشاهده‌اند. با تلسکوپ‌های بزرگ‌تر آماتوری (حدود شش اینچ و بالاتر) و در بزرگنمایی‌های بیشتر حتی می‌توان لکه سرخ بزرگ مشتری را هم رصد کرد.
عکس کاور: جدیدترین تصویر تلسکوپ هابل از سیاره مشتری.
(Credit: NASA, ESA, A. Simon (Goddard Space Flight Center), and M.H. Wong (University of California, Berkeley
