۷ بازی برتر برد پیت؛ ستاره‌ای بدرخشید

این خبر جدیدی برای طرفداران سینما نبود که ۲۰۱۹ قرار است سال برد پیت باشد. کسی هم از بردن جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش مرد مکمل برای فیلم «روزی روزگاری در هالیوود» توسط او تعجب نکرد. با این فیلم شاهد درخشش بازیگری بودیم که هیچ‌وقت به درجه‌ای که شایسته‌اش بود نرسید و سال‌ها منتظر بودیم که او در فیلم‌هایی بازی کند که خودش از آن‌ها رضایت داشته باشد. به مناسبت دو فیلم مهمی که سال ۲۰۱۹ برد پیت در آن‌ها حضور داشته یعنی «روزی روزگاری در هالیوود» کوئنتین تارانتینو و «به سوی ستارگان» جیمز گری و اسکاری که اوایل این هفته به خانه برد بهترین بازی‌های برد پیت در سینما را معرفی کنیم.

چنین مطلبی درباره‌ی او باید زودتر از این‌ها نوشته می‌شد اما امسال دیگر نمی‌شود به هیچ‌وجه نادیده‌اش گرفت. این هفت بازی برتر برد پیت در سینما به انتخاب ایندی‌وایر است.

۱. تایلر دردن (باشگاه مشت‌زنی)

عنوان اصلی: Fight Club
کارگردان: دیوید فینچر
امتیاز متاکریتیک: ۶۶ از ۱۰۰
محصول ۱۹۹۹

در تمام سال‌هایی که برد پیت نقش پسر خوشگل هالیوود را بازی می‌کرد تمایلش برای برانداختن آن نقاب و زیر و رو کردن کارنامه‌اش به چشم می‌خورد. معلوم بود دوست دارد از جذابیتش در نسل بازیگران خودش به عنوان یک تله یا سلاحی برای یک شوخی مرگبار استفاده کند.

به عنوان تایلر دردن در فیلم «باشگاه مشت‌زنی» او به نقطه‌‌ی اوج قدرت خودش رسید و موفق شد که در آن نقش پیچیده همه‌ی آن چیزهایی را که به نظر می‌رسید دلش می‌خواست در یک نقش اجرا کند، به دست بیاورد.

این نقش پارودی پر دست‌اندازی برای جذابیت جنسی اوست و جوابی عصیانگرانه و آنارشیستی به به جامعه‌ای که بیشترین زمانش را در وضع موجود صرف حرص و آز و شهوت می‌کند. پیت به نقش این اجازه را می‌دهد که تبدیل به کاریکاتوری از هر آن چیزی بشود که مردان درباره‌اش فکر می‌کنند. او مجبور می‌شود شمایل بی‌نقص‌اش را برای این نقش نابود کند. این حس را به تماشاگر می‌دهد که دهه‌ی نود هم با او می‌میرد.

۲. جسی جیمز (قتل جسی جیمز به دست رابرت فورد بزدل)

عنوان اصلی: The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford
کارگردان: اندرو دومینیک
امتیاز متاکریتیک:‌ ۶۸ از ۱۰۰
محصول ۲۰۰۷

همیشه چیز کوچکی در اجرای برد پیت وجود دارد که به آن ضربه می‌زند. جایی که می‌توانید انگار پوسته‌ی نقش را کنار بزنید و چیزی را که زیرش وجود دارد ببینید. چیزی در مورد صدایش است که انگار بیش از اندازه‌ای که به کارش می‌آید خوب است. کاراکترهایی که او بازی می‌کند شما را به این سمت سوق می‌دهند که کاملا احساسات‌شان را لمس کنید حتی اگر قرار نباشد این کار را انجام بدهند.

شاید به همین دلیل است که به صورت گسترده کاراکتر رسوخ‌ناپذیر کلیف بوث در فیلم تارانتینو تبدیل به چنین معمای غیرقابل حلی شده و مورد توجه قرار گرفته است.

اما پیش‌تر از سال ۲۰۱۹ هم برد پیت به چنین توانایی رسیده بود. در فیلم «قتل جسی جیمز به دست رابرت فورد بزدل» او نقش جسی جیمز را بازی می‌کند. جسی جیمز قانون‌شکن بزرگ میزوری است که از کودکی اسطوره‌ی رابرت فورد به شمار می‌رفت. برد پیت بازی غم‌انگیزی در نقش این قانون‌شکن دارد که رابرت فورد را در گروهش قبول می‌کند اما فورد کم‌کم با او دچار زاویه می‌شود. اما در عین غمناک بودن ترسناک است چون به نظر می‌رسد قادر به انجام هر نوع عمل خشونت‌آمیزی باشد.

پیت جسی جیمزی را روی پرده به تصویر می‌کشد که پیش از این صد بار مرده و حالا انگار بخشی از وجودش را جایی بین این جهان و جهان دیگر گم کرده است.

۳. کلیف بوث (روزی روزگاری در هالیوود)

عنوان اصلی: Once Upon A Time in Hollywood
کارگردان: کوئنتین تارانتینو
امتیاز متاکریتیک: ۸۳ از ۱۰۰
محصول ۲۰۱۹

کلیف بوث در فیلم تارانتینو یک بدلکار است. بدلکار و رفیق ریک دالتون (با بازی لئوناردو دی‌کاپریو) که زمانی ستاره‌ی فیلم‌های وسترن بوده و حالا دوره‌ی افولش را طی می‌کند و طبعا برای بدلکارش هم نقش چندانی وجود ندارد اما کلیف بوث سخت نمی‌گیرد.

شما از بوث این حس را می‌گیرید که پیش از این که مسیرش به ریک دالتون بیفتد و با او هم‌ مسیر شود به اندازه‌ی ده مرد زندگی کرده است. احتمالا برخی از این زندگی‌ها هم تیره و تاریک‌تر از بعضی دیگر بوده است. نکته‌اش این جاست که کلیف در لحظه زندگی می‌کند. رفیقش به آینده چسبیده اما برای کلیف همه چیز مربوط به این جا و اکنون است.

آیا او زنش را کشته؟ شاید، شاید هم نه. اما پیت از گذشته‌ی این کاراکتر همه چیز را گرفته و آن را پشت پوسته‌ی هالیوودی که در حال حاضر در آن زندگی می‌کند پنهان کرده است.

بیشتر بخوانید:
نقد فیلم روزی روزگاری در هالیوود؛ وقتی مخدر سینما آرام زیر پوست می‌خزد

۴. روی مک‌براید (به سوی ستارگان)

عنوان اصلی: Ad Astra
کارگردان: جیمز گری
امتیاز متاکریتیک: ۷۷ از ۱۰۰
محصول ۲۰۱۹

روی مک‌براید احتمالا کاراکتری است که به طرز مضحکی در مورد ایده‌ی مردم از یک فضانورد تبلیغاتی به نظر می‌رسد. پیت را هیچ‌وقت به اندازه‌ی این نقش در صلح و آرامش روی پرده ندیده بودیم. حتی وقتی که به آنتن فضایی چسبیده و در مرز جو زمین قرار دارد.

او نقش کاراکتر آرامی را بازی می‌کند که از لحاظ احساسی فلج است. مک‌براید از کارش لذت می‌برد چون او را از بقیه‌ی دنیا جدا می‌کند و اجازه می‌دهد به زندگی منزوی و تنهایش ادامه بدهد. او درست شبیه پدرش است که ۱۶ سال پیش در فضا گم شده است.

پیت در نقش مک‌براید کاراکتری را به تصویر می‌کشد که معیاری برای شجاعت است اما از باز کردن و نشان دادن درونیات خودش وحشت دارد.

پیت با مغز استخوانش این کاراکتر را درک کرده است و این امر کاملا در بازی‌اش مشهود است.

۵. چد فلدهایمر (پس از خواندن بسوزان)

عنوان اصلی: Burn After Reading
کارگردان: جوئل و اتان کوئن
امتیاز متاکریتیک: ۶۳ از ۱۰۰
محصول ۲۰۰۸

دیسکی که حاوی اطلاعاتی از یک مامور سازمان سیاست به دست دو آدم احمق می‌افتد که در یک باشگاه کار می‌کنند و از خوب و بد چیزی سرشان نمی‌شود. آن‌ها تلاش می‌کنند که دیسک را بفروشند.

مردم اصولا وقتی به برد پیت فکر می‌کنند این تصور را ندارند که او یکی از بهترین بازیگران کمدی نسل خودش است. با دیدن فیلم برادران کوئن متوجه می‌شوید که خود پیت مشکلی ندارد که به عنوان یک بازیگر کمدی از او یاد شود. او واقعا تفاوت زیادی بین بامزه بودن و بامزه نبودن نمی‌گذارد. مرز مشخصی در بازی او وجود ندارد که نشان بدهد چه سکانس‌هایی می‌خواهد جدی ظاهر شود و چه وقت‌هایی کمدی بازی می‌کند.

۶. آقای اوبراین (درخت زندگی)

عنوان اصلی: The Tree of Life
کارگردان: ترنس مالیک
امتیاز متاکریتیک: ۸۵ از ۱۰۰
محصول ۲۰۱۱

در حال و هوای پدر بودن. این اولین‌باری نیست که پیت نقش یک پدر را بازی می‌کند (هر چند به نظر می‌رسد که خارج از پرده‌ی سینما با این نقش راحت‌تر باشد) اما فیلم ترنس مالیک اولین‌باری است که به نظر می‌رسد پیت با تمام وجودش پیچیدگی‌های نقش یک پدر را در آغوش کشیده است.

او یک تیپ پدر معمول فیلم‌ها نیست. بلکه به طور مشخص کهن الگوی یک پدر آمریکایی رئیس خانواده‌ی قرن بیستمی را تصویر می‌کند. مردی سخت‌گیر و عبوس که مشتاقانه می‌خواهد همه‌ی دنیا را به پای خانواده‌اش بریزد.

اجرای پر از احساسات و سرزنده‌ی او در نقش آقای اوبراین سرسخت ولی دوست‌داشتنی در لایه‌های انتزاعی فیلم مالیک خودش را نشان می‌دهد.

۷. رابرت رایان (یازده یار اوشن)

عنوان اصلی: Ocean’s Eleven
کارگردان: استیون سودربرگ
امتیاز متاکریتیک: ۷۴ از ۱۰۰
محصول ۲۰۰۱

برای برد پیت و احتمالا برای همه‌ی ما سینمادوستان کارنامه‌ی بازیگری برد پیت به دو بخش تقسیم می‌شود: قبل از بازی در فیلم «یازده یار اوشن» و بعد از بازی در این فیلم. بعد از این که به جایگاه ستاره بودن به سینما رسید و مجبور بود به خاطر این جایگاه همیشه جذاب و شمایل جذابیت جنسی باشد، این نقش به او اجازه داد که کمی ریسمانش را شل کند و به انرژی‌اش اجازه بدهد که در متن سکانس حل شود.

او یکی از یاران دنی اوشن، سارق مشهور است که این‌بار تصمیم گرفته‌اند همزمان از سه کازینوی لاس‌وگاس سرقت کنند.

فیلم نشان می‌دهد که برد پیت تا چه اندازه قدرتمندانه می‌تواند از زیر بار جذابیتش شانه خالی کند و باحال بودن خودش را به کاراکترش انتقال بدهد. بدون این که دوباره بازتاب آن را روی خودش داشته باشیم.

درباره‌ی برد پیت

برد پیت اول به عنوان یکی از بازیگران جذاب هالیوود شهرت پیدا کرد و بعدتر تبدیل به یکی از بزرگترین نام‌های سینما شد. پیت ممکن بود تبدیل به یکی از آن ستاره‌هایی شود که در هر فیلمی می‌توانست دستمزدش را پرداخت کند، حاضر شود و به مرور هم نقش‌اش در سینما کمرنگ‌تر شود. اما وقتی به اواخر قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم رسیدیم روشن شد که به یاد ماندن در حد یک مدل جذاب چیزی نیست که برد پیت به آن علاقه‌ای داشته باشد.

بازی در فیلم‌هایی مثل «هفت» فینچر و «رمانس واقعی» تونی اسکات نشان داد او بازیگر کنجکاوی است که خوشحال می‌شود بتواند مرزهای بازیگری‌اش را دائم مورد آزمایش قرار دهد. بازی‌اش در «یازده یار اوشن» و «باشگاه مشت‌زنی» نشان داد که چه طور با سلاح ستاره بودنش خودش را مجهز می‌کند تا به روش‌های مختلف و در نقش‌های جالب بازی کند.

نقش‌هایش به خصوص وقتی بیشتر غیرقابل پیش‌بینی شدند که خودش هم به عنوان تهیه‌کننده وارد کار شد و شخصیت هنری او از طریق تعدادی از بهترین فیلم‌های آمریکایی که در بیست سال گذشته ساخته شدند، تشریح شد.

در نقش کلیف بوث در فیلم «روزی روزگاری در هالیوود» تارانتینو و روی مک‌براید در فیلم جدید فوق‌العاده‌ی «به سوی ستارگان» پیت حتی بیشتر از گذشته توانایی‌هایش را نشان داد و فاصله‌ی بین قلب هالیوود و مرزهای خارج از کهکشان را با چنان شکوهی طی کرد که ثابت می‌کرد او یکی از بزرگترین بازیگران سینمای آمریکاست.

برد پیت متولد ۱۹۶۳ و بازیگر ۵۵ ساله‌ی سینماست که هر چند به خاطر بازیگری‌اش تا به حال برنده‌ی جایزه‌ی اسکار نشده اما به عنوان تهیه‌کننده توانسته این جایزه را برای فیلم «۱۲ سال بردگی» دریافت کند. در مقام بازیگر هم البته برای نقش‌های متفاوت نامزد دریافت جایزه شده است. پیت در دانشگاه میزوری روزنامه‌نگاری با گرایش تبلیغات می‌خواند اما چند هفته مانده به دریافت مدرکش متوجه شد که این چیزی نیست که راضی‌اش کند و دلش با سینماست و از آن جایی که به گفته‌ی خودش در میزوری فیلم ساخته نمی‌شد به هالیوود رفت. یعنی جایی که فیلم‌ها آن‌جا ساخته می‌شدند.

به کلاس‌های بازیگری رفت و سال ۱۹۸۷ در یک نقش خیلی کوچک ظاهر شد. اولین‌بار که می‌توانید او را در یک فیلم شناسایی کنید سال ۱۹۹۱ در فیلم جاده‌ای محشر «تلما و لوییز» است. در نقش کابوی جوانی که کنار جاده ایستاده و منتظر است تا یک ماشین سوارش کند.

تا امروز در چیزی حدود ۸۰ فیلم و سریال ایفای نقش کرده است و به عنوان تهیه‌کننده هم شرکت فیلمسازی plan B را تاسیس کرده که فیلم‌های موفقی هم در آن تولید می‌کند.