سنسوری که با چسبیدن به پوست داده‌های فیزیولوژیکی بدن شما را اندازه می‌گیرد
اگر از به همراه داشتن سنسورهای پوشیدنی بزرگ خسته شده‌اید، برچسب BodyNet قطعا می‌تواند نظر شما را به خود جلب کند. این برچسب که با تلاش سه ساله یک تیم ۱۴ نفره از محققین دانشگاه استنفورد طراحی شده قادر است بدون اینکه حتی آن را روی دست خود حس کنید، داده‌های فیزیولوژیکی بدنتان را از قبیل ضربان قلب، شمارش تنفس، فعالیت‌های عضلانی و… زیر نظر بگیرد و به کمک یک سیستم شناسایی امواج رادیویی (Radio Frequency IDentification یا RFID)، اطلاعات جمع‌آوری شده را به یک رسیور (دریافت کننده) که روی لباس نصب می‌شود بفرستد.
معمولا حسگرهای سنسوردار به دلیل داشتن آنتن و منبع تغذیه، از ابعاد و وزن نسبتا زیادی برخوردار بودند و همین مسئله گهگاهی روی عملکرد کاربران تأثیر منفی برجای می‌گذاشت. اما حالا با کمک برچسب BodyNet، بدون اینکه حتی متوجه وجود چیزی روی بدن خود شوید، قادر به انجام برخی از کارهایی هستند که سنسورهای بزرگ کنونی انجام می‌دهند.
وظیفه تغذیه برچسب BodyNet برخلاف سنسورهای پوشیدنی بزرگ، بر عهده باتری نیست؛ در ازا، آنتنی به آن‌ها متصل است که انرژی مورد نیاز خود را از رسیور نصب شده روی لباس دریافت می‌کند. اما برای اینکه این برچسب بتواند عملکرد پایداری از خود نشان دهد، محققین باید آنتنی را طراحی می‌کردند که از انعطاف بالایی برخوردار باشد و همانند پوست بدن به راحتی جمع شود. آن‌ها سعی کردند با چاپ جوهر متالیک روی یک برچسب، این امر را تحقق بخشند که البته باید گفت کمی در این زمینه ناموفق عمل کرده‌اند. چراکه هنگام باز و بسته شدن برچسب و حرکات سریع بدن، سیگنال‌های ارسالی و دریافتی به شدت ناپایدار شده و عملکرد آن‌ها تضعیف می‌شد.
بیشتر بخوانید: ساعت سامسونگ گلکسی واچ اکتیو ۲ به سنسور نوار قلب مجهز می‌شود
برای حل این مشکل، محققین نوع جدیدی از سیستم RFID را طراحی کردند که منبع تغذیه آن از طریق یک باتری تأمین شده و می‌تواند علی‌رغم نواسانات پیوسته، سیگنال‌های قدرتمند و پایداری را به رسیور ارسال کند. سپس اطلاعات جمع‌آوری شده را مرتبا از طریق یک بلوتوث به گوشی، کامپیوتر و یا دستگاه مشابه ارسال می‌کند.
یکی دیگر از مشکلاتی که محققین با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، نزدیک کردن سنسور و رسیور به یکدیگر است. در حال حاضر راه حل خوبی برای آن وجود ندارد اما طی یک حرکت آزمایشی، محققین رسیورها را درست بالای هر سنسور، به لباس متصل کردند. جفت شدن هر سنسور به رسیور مخصوص خود برای اندازه‌گیری داده‌های فیزیولوژیکی در شرایط مساعد، ایده خوبی است؛ مثلا اندازه گیری ضربان قلب یا اختلال خواب. اما اگر قرار باشد برچسب BodyNet را حین انجام فعالیت‌های ورزشی سخت و پر تحرک هم روی دست نصب کرد و به بهترین شکل از آن بهره برد، باید آنتن‌ها را به لباس کاربر دوخت؛ بدون توجه به اینکه برچسب‌ها در چه محلی چسبانده شده‌اند.
لازم به ذکر است که طراحی اولیه این برچسب به گونه‌ای بود که برای دریافت اطلاعات بدن، به سنسورهای حرکتی ریز وابسته بودند. اما این تیم در حال حاضر درحال کار روی یک برچسب پیشرفته‌تر هستند که حتی می‌تواند از طریق عرق بدن، دما و استرس را تشخیص می‌دهد!
منبع: stanford
