آیا بازی‌های ویدیویی جای سینما را می‌گیرند؟

زمان مورد نیاز برای مطالعه: ۳ دقیقه

طی ۴۰ سال گذشته بازی‌های ویدیویی دچار تحول و تکامل قابل توجهی شده‌اند. در دهه‌ی هفتاد، بازی‌ها چیزی بیش از تعدادی پیکسل نبودند؛ پیکسل‌هایی که نسل قدیمی‌تر، خاطرات زیادی با آن‌ها دارند. با پا گذاشتن به دهه‌ی هشتاد میلادی، شاهد پیشرفت کیفیت و گرافیک بازی‌ها بودیم. این دوره‌ای بود که سوپر ماریو در آن ظهور کرد. در اواخر دهه‌ی هشتاد و دهه‌ی نود، صداپیشگی در بازی‌ها معرفی شد که باعث شد شخصیت‌های بازی‌ها، یک درجه طبیعتی‌تر شوند.

اما در ده سال گذشته، بازی‌های ویدیویی به حدی از پیشرفت و تکامل رسیده‌اند که دیگر درست نیست به آن‌ها فقط به چشم یک سرگرمی نگاه کنیم. بلکه باید به این رسانه‌ی تصویری و تعاملی، دیدی جدی داشت. در این عصر، با توسعه‌ی کنسول‌های قدرتمند و ارتقای قطعات سخت‌افزاری داخل آن‌ها، بسیاری از شرکت‌های سازنده و ناشر بازی‌ها، مثل «ناتی داگ» (Naughty Dog)، سونی پیکچرز، EA، یوبی‌سافت و اکتیویژن، مبالغ هنگفت و نیروهای بسیاری را به ساخت بازی‌هایی شبیه به فیلم‌های سینمایی اختصاص می‌دهند. این موضوع را به شکل خاص می‌توانیم در طراحی شخصیت‌های بازی‌های تراز اول ببینیم. طراحان بازی، تمام سعی‌شان را می‌کنند که تا حد ممکن و تا جایی که تکنولوژی اجازه می‌دهد، شخصیت‌ها را واقعی و شبیه به انسان جلوه دهند. به همین منظور، سازندگان بازی‌‌ها برای حیات بخشیدن به شخصیت‌ها به سراغ بازیگران حرفه‌ای و تکنولوژی‌های ثبت حرکات چهره و بدن (Facial Motion Capture, Motion Capture) رفته‌اند. به عبارت دیگر، بازی‌های ویدیویی به درجه‌ای از اهمیت رسیده‌اند که برای به تصویر کشیدن شخصیت‌های آن‌ها، دیگر صرفا صداپیشگی کافی نیست و از بازیگران واقعی کمک گرفته می‌شود.

بازی‌ها به عنوان یک هنر تعاملی نقش مهم‌تر و پررنگ‌تری در زندگی انسان مدرن امروزی ایفا می‌کنند.

استفاده از تکنولوژی‌ ثبت حرکات چهره در هنر صنعت بازی‌سازی رواج یافته است. به عنوان مثال، در بازی  Beyond: Two Souls شاهد ایفای نقش بازیگران مهمی مثل «الن پیج» (Ellen Page) و «ویلم دفو» (Willem Defoe)، به عنوان شخصیت‌های اصلی داستان و با چهره‌ی خودشان هستیم که هر دو نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار شده‌اند. برای اینکه حالت‌های چهره‌ی شخصیت‌ها هر چه طبیعی‌تر و واقعی‌تر باشد، در جای جای چهره‌ی این بازیگران، حسگرهای کوچکی برای دریافت و پردازش حرکات ماهیچه‌های صورت گذاشته‌ شده است. همین تکنیک را در بازی متال گیر سالید ۵: درد فانتوم هم می‌بینیم. «کیفر سادرلند» (Kiefer Sutherland)، برنده‌ی جایزه‌ی گولدن گلوب، در نقش «بیگ باس»، شخصیت اصلی داستان را بازی کرده است. ضمن اینکه مجموعه‌ی متال گیر سالید، به خصوص پنجمین قسمت آن، یکی از سینماتیک‌ترین بازی‌های ویدیویی محسوب می‌شود. اولین قسمت این مجموعه که در سال ۱۹۹۸ میلادی منتشر شد، سینماتیک‌ترین و دراماتیک‌ترین بازی زمان خود بود که داستانی بسیار عمیق و غنی داشت. شخصیت‌پردازی بسیار قوی در شاهکار «آخرین ما» را (The Last of Us) نباید از قلم بیندازیم. در این بازی شاهد هنرنمایی «تروی بیکر» (Troy Baker) در قالب جوئل هستیم؛ مردی که زخم‌خوردگی و تراژدی در چهره‌ و به ویژه چشمان‌اش بیداد می‌کند. تروی بیکر کارنامه‌ای قوی از بازی‌هایی که در آن‌ها به ایفای نقش پرداخته در پرونده‌اش دارد. از میان این بازی‌ها می‌توانیم عناوین «سایه‌ی موردور» (Shadow of Mordor) و «بدنام» (Infamous) را نام ببریم. در بدنام چهره‌ی خود بیکر را به عنوان شخصیت اصلی می‌بینیم. این موارد نشان می‌دهند که در هنر صنعت بازی‌سازی چه اهمیت زیادی به قابل لمس کردن بازی‌ها و ارائه‌ی یک تجربه‌ی واقعی و بدیع به مخاطبان این رسانه داده می‌شود.

مطمئنا در آینده همین روند ادامه خواهد داشت و ما شاهد ورود بازیگران مطرح بیشتری به عرصه‌ی بازی‌های ویدیویی خواهیم بود. البته که این قضیه می‌تواند مخالفان و موافقانی داشته باشد. اما آنچه که در اینجا اهمیت دارد تعبیر چنین پدیده‌ای است: بازی‌ها به عنوان یک هنر تعاملی نقش مهم‌تر و پررنگ‌تری در زندگی انسان مدرن امروزی ایفا می‌کنند.



برچسب‌ها :
دیدگاه شما

پرسش امنیتی *-- بارگیری کد امنیتی --

۱۵ دیدگاه
  1. مصطفی

    ممنون به خاطر مطلب زیبا و خواندنی شما .

    لطفا اگر میشه در مورد تعامل هوش مصنوعی با انسان در بازی های جدید هم مطلب بگزارید

  2. hassan

    سلام متشکرم در مورد بازی و اینده اون مطلبی گذاشتید البته که بازی جای فیلم رو نمیگیره همان طور که فیلم جای کتاب های داستان و چیزها دیگر که مشابه اون بودن رو نگرفت و این صحبت عوامانه است اما اگه منظور جایگاه فروش هست البته که خواهد گرفت هنوز با اوج خودشون بازیها بسیار فاصله دارن شاید بتوان انها رو انتها ی لمس فضای مجازی نامید. البته که بارشد چشم گیری رو برو خواهند بود .دیگر رسانه ها رو تحت تاثیر قرار میده و به تغیر وا میداره نمونه سینمای اول شخص که کاملا از فضای بازی های جان گرفته و بررو ی پرده خواهد امد .در حالی که زاویه دانای کل محور فیلم سازی هست .

  3. مهمان

    ممنون

  4. H.Mohammadi

    یادش بخیر یه وقتی هم بود من بازی میکردم اون موقع ها cod ghost بتلفیلد ۴ و از این بازیا بود ، از وقتی برنامه نویسی رو شروع کردم دیگه مجبور به ترک خیلی از علایقم شدم 🙁

  5. محسن

    ملت انگاری متن خوندن بلد نیستن! داداش!خانوم غلامی همون اولش گفته که بازیایی که توش از موشن کپچر و بازیگرای معروف استفاده کردن! قرار نیس یه سری اسم بازی نامربوط پشت هم ردیف کنه که! دمت گرم خانوم غلامی

    1. سیامک

      از بازیگران معروف هالیوود برای صداپیشگی سری های مختلفندای وظیفه و همچنین موشن کپچر استفاده شده .

  6. سیامک

    والا مطلب زیاد گیرا و جامعی نبود و البته گویا بازی هایی که خودتون انجام دادید رو فقط اشاره کردید.

    اگه میخواستید به ورود بازیگران به دنیای بازی اشاره کنید ، میتونستید از بازی های بایوشاک و ندای وظیفه(Call of Duty ) اشاره کنید .

    مثلا به صداپیشه ی سرگرهبان سندمن در CoD: MW3 اشاره میکردید که بازیگرش ویلیام فیکنر بود .

    و یا کاپتان پرایس دوست داشتنی که صدا پیشه ش ، بیلی مورای بود. . .

    با این حال خسته نباشید و منتظر متن ها و مطالب قوی تر شما هستیم.

  7. mmdkhdm

    خب مثل اینکه شما سونی فن هستین
    اما اگه pc gamer بودین امکان نداشت از شاهکار Irrational Games بازی Bioshock infinite نامی نبرین…
    یا سری بازی های “تل تیل” مثل ” wolf among us ” یا ” walking dead ” یا حتی ” game of thrones ” که صرفا بازی های سریال مانندی هستن که به صورت season ی و episode ی منتشر میشدن دقیقا مثل سریال های تلویزیونی
    یا بازی “life is strange” که یک بازی داستان محور فوق العاده بود
    یا اگه مایکرو فن بودین بازم امکان نداشت که از بازی های REMEDY نامی نیارین مثل ALAN WAKE که سال ۲۰۱۰ برای اکسباکس۳۶۰ منتشر شد و بازی شامل ۶ اپیزود بود و سعی داشت مانند یک سریال به نظر بیاد
    ولی در عوض از یک کنار از بازی های ps4 و ps3 داشتی می گفتین که از لیست بازی های نام بردتون بیشترش انحصاری سونی بود و در قسمت نام ناشران بازی تنها استدیو فرست پارتی ای که نام بردین ناتی داگ بود که تقریبا میشه نتیجه گرفت تجربه بازی شما محدود به پلتفرم سونی هست …
    اما نظرم راجبه “آیا بازی‌های ویدیویی جای سینما را می‌گیرند؟”…
    این سوال منو یاد آهنگی بیسار قدیمی می اندازه Video killed the radio star
    اینم همین قضیه ست
    بازی های سینمایی میتونند در آینده محبوب تر از فیلم های سینمایی بشن…ولی فیلم های سینمای هیچوقت جای خودشون رو از دست نمیدن,درست مثل رادیو .
    فرق بین بازی های سینمایی و فیلم اینه که شما تو بازی های سینمایی نقش آفرینی میکنی و انتخاب هایی میکنین که روی روند داستان میتونه تاثیری داشته باشه ولی فیلم یک روند خطی غیر قابل تغییره
    کی بدش میاد که فیلم یا سریالی رو ببینه که توش خودش میتونه نقش آفرینی کنه …؟
    در سال های اخیر عمومی شدن دستگاه ” واقعیت مجازی ” بشریت رو یک قدم به این حدف نزدیک تر کرده…
    اما به علت کمبود سخت افزار مناسب در دسترس عوام مردم و به تکامل نرسیدن این گونه از بازی ها , هنوز تا اون روز فاصله ی زیادی داریم.

    1. امیر

      اینکه بخوای سر چند تا بازی نام بردن به کسی لیبل فن بوی (یا در این کیس fangirl) بودن بزنی درست نیست. بحث اینجا بحث سناریو نبود.
      آخه این چه حرفیه می زنی که اگه pcباز بودین از بایوشاک نام می بردین؟ همه بایوشاک ها کنسولی هم بوده ان و همه روی کنسول هم بازیشون کردن.
      اینجا بحث موشن کپچر مطرح بود که با اینکه بازیهایی مثل Walking Dead و Wolf Among Us سناریوی خیلی خفنی داشتن، ولی کلا توی هیچکدوم از بازیگر مطرح و موشن کپچر هم استفاده نشده بود، چه برسه به کپچر صورت.
      حرفی که درباره تعاملی بودن بازی می زنی صحیح، اما باز هم، اینجا بحث، بحث سناریو درختی و شعبه ای نبود, بحث بازیگرهای سینما و ورودشون توی صنعت بازی بود.
      نکته اینجاست که تمام بازیهایی که نام بردی، توشون از صداپیشه استفاده شده بود، نه بازیگر تئاتر و سینما. یعنی حتا دیوید هیتر که خفن صداپیشگی و صدای اسنیک باشه، باز هم کار اصلیش دوبله کارتونه. با این حال این بغل اسنیک هم دوبله می کرد. وگرنه دیوید هیتر توی بازی دیگه ای نبوده.

  8. Mohammad

    این سوال مثل این میمونه که بگیم وقتی قابلیت فیلمبرداری بوجود اومد باید همه بیخیال عکس و عکاسی میشدن!!!

  9. پالت چوبی

    سینما خیلی خوب است به نظر من که چیزی جای سینما رو نمیتونه بگیره

  10. حافظ

    بازی های ویدیویی سهم قابل توجهی رو از اوقات انسان رو میگیره و بیشترین ضربه (اگه بشه ضربه گفت!!)رو سینما میبینه ! ولی به نظر نمیرسه چیزی بتونه جای سینمای پر مضمون رو بگیره !

  11. دانیال مرشدلو

    دقت کردین فقط یه سری اسم بازی و شخصیت ردیف کردین و هیچ نظری در مورد خود ایده مطرح نکردین؟
    متن این نوشته هیچ مطلب اضافه‌تری نسبت به عنوانش نداره‌ها

    1. ممنونم، به نکته‌ی خوبی دقت کردید. من در این یادداشت هدفم این بود که به ورود بازیگرهای مطرح سینما به عرصه‌ی بازی‌های ویدیویی و افزایش اهمیت این رسانه بپردازم. این تیتر را به عنوان سوالی برای مخاطبان انتخاب کردم تا خودشان در این زمینه قضاوت کنند و نظر بدهند. این موضوع که بازی‌های ویدیویی جای سینما را می‌گیرند، بحث بسیار گسترده‌ای دارد و یک یادداشت مختصر مجال پرداختن به این موضوع بحث برانگیز را ندارد.

      1. دانیال مرشدلو

        لطفا حتما همچین مطلبی رو کار کنید. خیلی دوست دارم نظر تیم دیجی کالا مگ در مورد بلاک باسترها و فیلم هایی که بودجه چندصد میلیون دلاری دارند و حتی روی آوردن کارگردان های حرفه ای به تلویزیون و قوت گرفتن شبکه های تلویزیونی مثل HBO و AMC و نت فلیکس و … رو بدونم. فقط نچسبین به بازی و استودیوی سانتل مانیکا و ناتی داگ و کوجیما و از این حرفا. در ضمن لطفا نظرتون رو با دلیل و منطق ارایه کنید.
        متشکرم

loading...
بازدیدهای اخیر
بر اساس بازدیدهای اخیر شما
تاریخچه بازدیدها
مشاهده همه
دسته‌بندی‌های منتخب برای شما