۱۲ شخصیت فیلم مرد ایرلندی و ما به ازای واقعی آن‌ها
اگر فیلم مرد ایرلندی را دیده باشید لابد برایتان جالب است که چه‌طور رابرت دنیرو، آل پاچینو، جو پشی و سایر بازیگران مرد ایرلندی برای نقششان در «مرد ایرلندی» فیلم گانگستری جدید اسکورسیزی آماده شدند.
فیلم جدید اسکورسیزی به نام مرد ایرلندی داستان واقعی یک آدمکش حرفه‌ای و سرباز جنگ جهانی دوم به‌نام فرانک شیرن ملقب به «آیریش‌من» (مرد ایرلندی) را با نقش‌آفرینی رابرت دنیرو روایت می‌کند. فیلم شیرن را در آخرین روزهای زندگی به تصویر می‌کشد و او داستان زندگی‌اش را روایت می‌کند. این‌که چطور اتفاقات مختلفی حرفه‌ی او را به عنوان یک آدمکش شکل داد و علی‌الخصوص نقش او را در ناپدید شدن رهبر اتحادیه‌ی کارگری و دوست قدیمی‌اش جیمی هوفا (آل پاچینو) به تصویر می‌کشد. در فیلم همچنین داستان نزدیک شدن شیرن را به خانواده‌ی تبهکار بافالینو دنبال می‌کنیم.
با این‌که علت مرگ هوفا هرگز مشخص نشد شیرن مسئولیت قتل او را برعهده گرفت. همین‌طور مسئولیت جنایت‌های خانواده‌ی بافالینو را که برای فعالیت‌های مافیایی‌شان در پنسیلوانیا شهرت داشتند. در فیلم راسل بافالینو (جو پشی) هدایتگر و مربی شیرن در دنیای جنایت‌های سازمان‌یافته است و همچنین مسبب دوستی او و هوفا می‌شود.
بسیاری از شخصیت‌های فیلم از اعضای اتحادیه بین‌المللی برادری تیمسترز هستند که یک اتحادیه‌ی کارگری تشکیل شده از کارگران حرفه‌ای و یقه آبی است. در زمانی که داستان در آن روایت می‌شود شهرت داشت که این اتحادیه در جنایت‌های سازمان‌یافته دست دارد.
اسکورسیزی این فیلم را در کنار دنیرو، جین روزنتال، اما تیلینگر کاسکاف، ایروین وینکلر، جرالد چمالس، گاستون پاولویچ، راندال امت و گبریل ایسرائیلیویچی کارگردانی و تهیه کرده است و فیلم‌نامه را هم استیون زیلیان نوشته است.
این فیلم پیش از آن‌که در ۲۷ نوامبر از شبکه نت‌فیلیکس که تولیدکننده‌ی اصلی آن است پخش شود اول نوامبر در سینماها اکران شد.
فرانک شیرن ملقب به آیریش‌من، با نقش‌آفرینی رابرت دنیرو
دنیرو نقش فرانک شیرن را که به «آیریش‌من» معروف است بازی می‌کند. فیلم از زاویه‌ی دید او روایت می‌شود و او زندگی خودش را به عنوان یک آدمکش حرفه‌ای از درون روایت می‌کند. او داستان همدستی‌هایش را در تاریک‌ترین جنبه‌های جرائم سازمان‌یافته و کارکردهای درونی آن، رقابت‌هایشان، ساختارهای اجتماعی محرمانه‌ی آن و ارتباطات اتحادیه با سیاسیونِ جریان اصلی روایت می‌کند.
شیرن در اتحادیه بین‌المللی برادری تیمستر سمت بالایی داشت و در سال ۲۰۰۳، کمی پیش از مرگش، مسئولیت قتل هوفا، رهبر اتحادیه را در سال ۱۹۷۵ به عهده گرفت.
دنیرو مدت ۱۲ سال درگیر ساخت این فیلم بود. او در گفت‌وگویی با هالیوود ریپورتر گفته است: «کتاب بی‌نظیر است… من آن را خواندم و بعد به مارتی (اسکورسیزی) گفتم تو هم باید این کتاب را بخوانی و من فکر می‌کنم این چیزی است که باید بسازیم. ما پروسه‌ی ساخت را در سال ۲۰۰۷ آغاز کردیم بنابراین زمان بسیار زیادی برای ساخت آن طی شد و من خیلی خوشحالم که بعد از این همه مدت می‌توانم آن را ببینم و با جهان سهیم شوم.»
برای دنیرو از آن‌جا که باید نقش شیرن را در سنین مختلف بازی می‌کرد از جلوه‌های تصویری و گریم استفاده شده است. در این فیلم برای این‌که بازیگر بتواند در سنین مختلف ظاهر شود از تکنولوژی دی‌ایجینگ دیجیتال استفاده می‌شود که توسط کمپانی «اینداستریال لایت اند مجیکِ» لوکاس‌فیلم فراهم شده است.
این بازیگر در برنامه‌ی «تونایت شو» که سپتامبر ۲۰۱۹ به آن دعوت شده بود پروسه‌ی استفاده از این تکنولوژی تصویری را شرح داد. «نقطه‌های خیلی ظریفی روی صورت ما بود چون نمی‌خواستند آن‌ها خیلی مزاحم کار ما شوند. برای همین کار خیلی با ظرافت انجام شد تا برای همه نوع دوربین‌هایی که باید تصویر می‌گرفت و البته دوربین ویژه‌ی اصلی ریفرنس‌هایی وجود داشته باشد.» او همچنین در پاسخ به این سوال که آیا برای این نقش صداسازی هم کرده است گفت: «تا حدودی، بیشتر در قسمت‌های آخر فیلم.»
جیمی هوفا با بازی آل پاچینو
پاچینو نقش هوفا، رهبر جنجالی اتحادیه تیمستر را بازی می‌کند. او در دهه‌های چهل و پنجاه میلادی پایه‌های قدرتش را مستحکم کرد و در نهایت به عنوان رهبر قوی‌ترین اتحادیه کشور به شهرت رسید. هوفا در دهه‌ی شصت به جرم شنود گذاشتن برای اعضای هیئت منصفه، رشوه و فساد مالی دستگیر شد و ۵ سال را در زندان گذراند. او پس از آزادی در پی این افتاد که قدرت خود را در اتحادیه پس بگیرد.
هوفا ۳۰ جولای سال ۱۹۷۵ پس از این‌که خبر داد در یک قرار کاری منتظر مانده و طرفِ قرار نیامده، ناپدید می‌شود. ماشین او که قفل هم نبود روز بعد پیدا شد و هیچ اثری از جرم و جنایت در آن پیدا نشد. پرونده‌ی ناپدیدی هوفا برای سال‌ها باز ماند ولی تحقیقات درباره‌ی او به جایی نرسید و نهایتا ۳۰ جولای ۱۹۸۲ مرگ حقوقی او از دادگاه اعلام شد.
ال پاچینو نیز مانند دنیرو در ایفای نقشش می‌بایست از تکنیک دی‌‌ایجنیگ استفاده می‌کرد تا بتواند در سنین مختلفی در نقشش حاضر شود.
پاچینو در پادکست «بیل سایمونز» گفت «من باید نقش جیمی هوفا در ۳۹ سالگی را بازی می‌کردم. این کار را با کامپیوتر انجام دادند. مقدار زیادی تست و آزمایش انجام دادیم.» او همچنین شرح داد که کار فیلمبرداری همزمان با استفاده از «کامپیوترهایی انجام می‌شد که کنار دوربین‌ها روی هم قرار گرفته بودند و برای این‌که بازیگر را در سنین مختلف نشان دهند برنامه‌ریزی شده بودند و کارشان به نحوی بود که ظاهر بازیگر را در هر فریم تغییر شکل دهند.»
او همچنین به این مسئله اشاره کرد کرد که تعداد زیادی از دست‌اندرکاران فیلم برای آن‌که بتواند راکورد سنش را درست نگه دارد به او کمک کرده‌اند. «مثلا کسی می‌آمد و به من می‌گفت: تو ۳۹ سالهای. به این ترتیب خاطره‌ای از آن سن در ذهن شما ایجاد می‌شود و بدن تلاش می‌کند با آن منطبق شود و به همان شکل فکر کند. آن‌ها این مسئله را یادآور می‌شدند.»
پاچینو همچنین در گفت‌وگو با «امپایر» درباره چالش‌های بازی کردن نقش جیمی در جوانی صحبت کرد؛ از جمله این‌که در صحنه‌ای باید تندوتیز و باانرژی از پله‌ها بالا می‌رفت. «جیمی آدم خیلی سرزنده‌ای بود و من به نحوی موفق شدم با چالاکی واقعی آن کار را انجام دهم. کاری بود که قدرت زیادی می‌طلبید. بعد با خودم فکر کردم واقعا چطور توانستم این کار را انجام دهم؟»
راسل بافالینو با نقش‌آفرینی جو پشی
پشی در فیلم مرد ایرلندی در نقش راسل بافالینو ظاهر می‌شود. او با قدرتی که جایگاهش در پنسیلوانیا به او می‌داد می‌توانست بسیاری از جرائم جنایی محلی را پشت پرده‌های حرفه‌اش پنهان کند. او همچنین در دنیای زیرزمینی جنایت‌ها مرشد و مربی شیرن بود و بین او و جیمی هوفا رابطه‌ی نزدیکی را پروراند.
بافالینو که به خاطر جنایت‌های سازمان‌یافته شهرت داشت فعالیت‌های مجرمانه‌اش را وقتی که نوجوان بود و در بوفالوی نیویورک زندگی می‌کرد آغاز کرد، و سال ۱۹۴۰ برای این‌که به فعالیت‌های خانواده نظارت کند به کینگستون در پنسیلوانیا نقل مکان کرد. بافالینو رئیس یک گروه جنایت‌کار کوچک بود که جرائمشان شامل قمارهای غیرقانونی، معامله‌های فاسد کارگری و نزول‌خواری می‌شد. او همچنین رابطه‌ی حرفه‌ای نزدیکی با گروه جنایت‌کار کوستا نوسترا داشت.
سال ۱۹۷۸ بافالینو برای شرکت در یک اخاذی، محکوم و به مدت ۴ سال زندانی شد. اما بعدها به خاطر برنامه‌ریزی قتل مردی که سال ۱۹۷۷ علیه او شهادت داده بود دوباره به زندان بازگشت. سال ۱۹۸۹، پس از این‌که از زندان آزاد شد ریاست او در خانواده خاتمه پیدا کرد. او سال ۱۹۹۴ در ۹۰ سالگی به مرگ طبیعی درگذشت.
طبق گزارش سی‌ان‌ان، پشی در یکی از نمایش‌های فیلم در فستیوال فیلم نیویورک که ماه سپتامبر در مرکز لینکن برگزار شده بود درباره‌ی کار با اسکورسیزی گفت: «هر کاری که به من می‌گوید انجام می‌دهم.»
فلیکس دیتولیو ملقب به اسکینی ریزر با بازی بابی کاناوالی
کاناوالی نقش فلیکس دیتولیو مقلب به اسکینی ریزر را بازی می‌کند. او جولای ۲۰۱۸، در برنامه‌ی جیمی کیمل حضور پیدا کرد و درباره‌ی این نقش گفت: دیتولیو رئیس دنیروی جوان است. «من موفق شدم نقش شخصیت بزرگی به نام اسکینی لیزر را بازی کنم. بهترین نامی که تا بحال شنیده‌اید.»
او همچنین در این گفت‌وگو درباره همکاری با دنیرو، پاچینی، پشی و اسکورسیزی گفت: «بازی کردن نقش رئیس دنیرو برای من هولناک بود. این‌ها قهرمانان زندگی من هستند اما من باید خیلی معمولی رفتار کنم چون با هم کار می‌کنیم. سر صحنه در ذهن خودم فریاد می‌کشم که «اوه خدای من، نمی‌توانم باور کنم!» اما در ظاهر خونسرد هستم.»
او همچنین در افتتاحیه‌ی مرد ایرلندی در فستیوال فیلم نیویوک به هالیوود ریپورتر درباره‌ی مدت زمان فیلم که ۲۰۹ دقیقه است گفت: «این فیلم مارتین اسکورسیزی است که رابرت دنیرو، آل پاچینو و جو پشی در آن بازی می‌کنند، این فوق‌العاده است. دلم می‌خواست فیلم هرگز تمام نشود.» او همچنین عقیده دارد که این مدت زمان طولانی برای فیلم عمدی بوده است؛ «به نظرم حس بسیار غم‌انگیزی در پایان فیلم وجود دارد. این فیلم چنان در مقیاس یک حماسه است که نمی‌توانست از این کوتاه‌تر باشد. انتهای فیلم حسی از مرگ را القا می‌کند و می‌بینیم که چطور پایان کش داده می‌شود، مخصوصا نیم ساعت آخر که برای من بسیار تاثیرگذار بود و انگار می‌توانستم احساس کنم که مرگ چه حسی دارد. وزن پایان فیلم را حس می‌کردم و دیدن آن آدم‌ها، که پیر شده‌اند و به آخر زندگی‌هاشان رسیده‌اند متاثرم می‌کرد. این فیلم داستان ۴۰ سالهای را روایت می‌کند. شما برای این کار نیاز به زمان دارید و البته دیده نشده مارتی فیلم کوتاهی بسازد.»
آنجلو برونو، با بازی هاروی کایتل
هاروی کایتل نقش آنجلو برونو را بازی می‌کند، یک جنایت‌کار سیسیلی-امریکایی که به ریاست خانواده‌ی جنایت‌کار فیلادلفیا برای دو دهه که از ۱۹۵۹ شروع شد شهرت داشت. برونو در طول این بیست سال رهبری، موفق شد از موشکافی رسانه‌ها و مراجع قانونی و همچنین اختلافات وحشیانه‌ای که دیگر خانواده‌ها با آن مواجه می‌شدند در امان بماند. برونو علی‌رغم دستگیری‌های متعدد هرگز محکوم به حبس طولانی‌مدت نشد. او بر اثر اصابت گلوله که توسط یکی از اعضای خانواده‌ی فیلادلفیا هدایت شد در سال ۱۹۸۰ در ۶۹ سالگی درگذشت.
کایتل در فستیوال فیلم لندن به خبرنگاران «های‌یو‌گایز» درباره‌ی کارکردن با اسکورسیزی گفت: «این فیلم برای مارتی و رابرت پروژه‌ی خاصی بود. آن‌ها بعد پشی و آل پاچینو را اضافه کردند. در نهایت پروژه‌ی خیلی ویژه‌ای از کار درآمد.» او همچنین درباره‌ی اهمیت روایت این داستان در سال ۲۰۱۹ گفت: «آن‌ها می‌گویند سیاست تجارت شهر است و درست همین حالا سیاست جریان زیادی در زندگی ما دارد… خیلی به موقع است. این فیلم شکافتن چنین مساله‌ای است، اکتشافی در جستجوی روح شهر.»
آنتونی پروونزانو با بازی استیون گراهام
استیون گراهام نقش آنتونی پروونزانو را بازی می‌کند، شخصیتی در فیلم که به «تونی پرو» معروف است. او که ریاست اتحادیه در محله ۵۶۰ در نیوجرسی را برعهده داشت، رئیس خانواده‌ی ژنووسه بود و به خاطر همکاری‌اش با هوفا، رهبر اتحادیه تیمستر، شهرت داشت. پروونزانو با اجازه‌ی هوفا از سمتش به عنوان معاون ریاست استفاده کرد تا بودجه اتحادیه را برای مصارف شخصی خود خرج کند. آن دو در نهایت برای این فعالیت‌ها دستگیر شدند. پس از حبس، هوفا و پروونزانو در ملاقاتی در فرودگاه زدوخورد شدیدی داشتند. پس از این اتفاق پروونزانو به عنوان بخشی از حکم عفو مشروطی که دادگاه به او داد، به مدت ۵ سال از همکاری با اتحادیه ممنوع شد.
پروونزانو سال ۱۹۷۸، برای دست داشتن در قتل آنتونی کاستلیتو، مدیرمالی محله ۵۶۰ در سال ۱۹۶۱ دستگیر شد. او سال ۱۹۸۸ در ۷۱ سالگی بر اثر حمله قلبی درگذشت.
او در گفت‌وگو با «هی‌یو‌گایز» در فستیوال فیلم لندن گفت که کار در این فیلم «تجربه‌ی حیرت‌انگیزی بود… هرگز حتی در بلندپروازانه‌ترین رویاهایم هم فکر نمی‌کردم در فیلمی با آل پاچینو، رابرت دنیرو، جو پشی و هاروی کایتل کار کنم. هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم چنین چیزی اتفاق بیفتد.»
او همچنین درباره‌ی نقشش در فیلم گفت: «پروونزانو شخصیت فوق‌العاده‌ای برای بازی کردن است… من و مارتی گفت‌وگویی درباره شخصیت باهم کردیم و می‌خواستیم او سرزنده، کمی عجیب‌غریب و البته توپِ انرژی باشد… فرصت خلق چنین چیز فوق‌العاده‌ای من را به این کار جذب کرد.»
آنتونی سالرنو با بازی دومنیک لامباردوزی
لامباردوزی در نقش آنتونی سالرنو در فیلم ظاهر می‌شود. شخصیتی که به «فت تونی» (تونی چاقه) معروف است و از جنایت‌کاران نیویورک است. او ریاست خانواده‌ی ژنووسه را از سال ۱۹۸۱ تا محکومیتش در سال ۱۹۸۶ برعهده داشت. سالرنو به جرم اخاذی تحت تعقیب قرار گرفت و به کمک غیرقانونی به انتخاب روی لی ویلیامز برای ریاست اتحادیه متهم شد.
لامباردوزی با‌‌‌‌این‌که درباره فیلم و شخصیتش چیز زیادی نگفت به هواداران فیلم تصویری درونی از چگونگی آماده شدن برای نقشش ارائه داد. او عکسی از خودش را در حالی که روی صندلی گریم برای نقش سالرنو آماده می‌شد در اینستاگرام منتشر کرد.
جوزف گالو ملقب به کریزی جو (جوی دیوانه) با بازی سباستین مانیسکالو
مانیسکالکو در فیلم در نقش جوزف گالو ظاهر می‌شود. او غیر از جوی دیوانه که لقب اوست به «جو بلونده» هم معروف است. گانگستر معروف نیویورکی از اعضای خانواده پروفاسی بود که بعدا به کولومبو شهرت پیدا کردند.
گالو در تولد ۴۳ سالگی‌اش توسط یکی از اعضای خانواده‌ی پاتریارکا به قتل رسید. به دنبال مرگ او خانواده کولومبو به جنگ داخلی دیگری کشانده شد که برای سال‌ها ادامه پیدا کرد.
این بازیگر در ماه سپتامبر در برنامه‌ی «تونایت شو» حضور پیدا کرد و درباره‌ی فیلم گفت: «این فیلم باورکردنی نبود. این‌ها ابرقهرمان‌های ایتالیایی‌ای بودند که من با آن‌ها بزرگ شده بودم» او پیش از این‌که اسامی بازیگران این فیلم را پشت هم نام ببرد گفت: «پدر مادرم باورشان نمی‌شد که من حتی در چنین فیلمی حضور داشته باشم.»
او بعد از این‌که گفت دلش نمی‌خواست در تصویرسازی مانیسکالکو کسی را ناامید کند توضیح داد برای این‌که به نقشش نزدیک‌تر شود موهای سینه‌اش را رنگ کرده است. «جایی خواندم که موهای سر گالو سیاه یا قهوه‌ای رنگ بوده اما موهای روی سینه‌اش بلوند بود… من هم آن‌ها را رنگ کردم تا اگر یک وقت اسکورسیزی گفت باید پیرهنت را درآوری موهای بلوند داشته باشم.»
او همچنین اشاره کرد که استرس و نگرانی زیادی داشته که قرار است در کنار بازیگران افسانه‌ای فیلم قرار بگیرد. «قبل از فیلمبرداری تقریبا دو شب کامل خوابم نبرد. اولین سکانس من با پشی و دنیرو بود. دنیرو روی صحنه آمد طرف من و گفت «شنیدم کارهای خوبی بلدی» با خودم فکر کردم می‌داند من استندآپ کمدی کار می‌کنم یا… اما چیزی از او نپرسیدم.»
بیل بافالینو با بازی ری رومانو
رومانو در فیلم نقش بیل بافالینو با نام پیشینِ ویلیام یوجین بافالینو را بازی می‌کند. وکیل امریکاییِ اتحادیه بین‌المللی برادری تیمسترز از سال ۱۹۴۷ تا ۱۹۷۱. او در سال ۱۹۸۲ بازنشست شد. بافالینو تا روزی که هوفا ناپدید شد با او کار کرد و رابطه‌ی نزدیکی با او داشت.
رومانو در گفت‌وگویی در استودیوی آی‌ام‌دی‌بی در سان‌دنس فاش کرد که به خاطر این‌که قبلا در سریال واینیل (محصول اچ‌بی‌او) با اسکورسیزی همکاری کرده بود مجبور نبوده برای نقشش در مرد ایرلندی تست بازیگری بدهد. «او [اسکورسیزی] من را در لیست بازیگران مرد ایرلندی گذاشت چون دوست داشت در این فیلم باشم… اما این‌جا قرار بود نقش متفاوتی را بازی کنم و این برایم فوق‌العاده ترسناک بود چون با خودم فکر می‌کردم از کجا می‌داند از پس این نقش برمی‌آیم؟ چون در واینیل بازی من را بعد از ضبط دیده بود. اما این‌جا او همین‌طور اعتماد کرده بود که من با حضور پشی و دنیرو می‌توانم در تصویر بگنجم. و این مسئله من را به طرز وحشتناکی ترسانده بود.»
رومانو همچنین در گفت‌وگو با تی‌اچ‌آر در فستیوال فیلم نیویورک درباره‌ی مدت زمان فیلم گفت: «اگر به من بود حتی می‌شد یک ساعت دیگر هم ادامه پیدا کند. فقط یادتان باشد قبل از شروع فیلم دست‌شویی بروید چون به محض این‌که فیلم شروع شود در آن غرق می‌شوید. فیلم چیزهای زیادی برای گفتن دارد. همان چیزی است که از یک فیلم مارتین اسکورسیزی توقع دارید و بعد چیزهای بیشتری هم به شما داده می‌شود. عواطف و داستان و درگیری‌هایی بیش از آنچه در دیگر فیلم‌های او می‌بینید بنابراین برای هرکسی در این فیلم چیزی پیدا می‌شود چیزی که شما را برای سه ساعت و بیست دقیقه نگه می‌دارد و شما حتی گذشت زمان را حس نمی‌کنید.»
چاکی اوبرایان با بازی جسی پلمنز
پلمنز نقش چاکی اوبرایان، پسرخوانده‌ی هوفا را در مرد ایرلندی بازی می‌کند. پلیس و خانواده‌ی هوفا بی‌آنکه مدارک محکمی داشته باشند که اوبرایان را به ماجرای ناپدید شدن هوفا ارتباط دهد معتقد بودند که او در ناپدیدشدن هوفا دست داشته است.
پلمنز در گفت‌وگو با «ای‌ام نیویورک» گفته است که برای آمادگی در نقش اوبرایان در اینترنت درباره‌ی او تحقیق کرده است. «گروه تولید توانستند درست ۴ روز قبل از این‌که کارم را شروع کنم صدای ضبط‌شده‌ای از او پیدا کنند که اتفاق فوق‌العاده‌ای بود و شگفت‌انگیز بود که چطور در لحظات آخر اتفاق افتاد… برای این‌که بفهمم اوبرایان چه آدمی بوده و چه صدایی داشته خیلی بهتر از این بود که فقط درباره‌ی او مطلب بخوانم.»
پلمنز همچنین درباره‌ی پشت‌صحنه‌ی فیلم و کارکردن با بازیگران ابرستاره‌ی فیلم گفت: «درست همان چیزی بود که فکرش را می‌کنید. بعضی روزها به خودم می‌آمدم و می‌دیدم که آن‌جا نشسته‌ام و دارم آن‌ها را نگاه می‌کنم. این تجربه‌ای است که هرگز فراموش نخواهم کرد… اگر همین حالا بازنشست شوم مشکلی ندارم.»
پگی شیرن با بازی آنا پکوین
پاکوین نقش پگی شیرن، دختر شخصیت دنیرو را بازی می‌کند. او از کارهای جنایت‌آمیز پدرش اطلاع پیدا می‌کند و همین مسئله باعث دوری او از فرانک شیرن در سالهای پایانی عمر او می‌شود.
پاکوین درباره‌ی کارکردن با اسکورسیزی به «هی‌یو‌گایز» گفته است که همکاری با اسکورسیزی در لیست آرزوهای قبل از مرگش بوده است.
او در پاسخ به این‌که چه چیزی او را جذب بازی در فیلم کرده گفت: «اگر مارتین اسکورسیزی از من می‌خواست نقش یک درخت را بازی کنم که گوشه‌ای گذاشته شده و تزئینات کریسمس از آن آویزان است باز هم برایم جذاب بود… طبق آنچه اتفاق افتاده، پگی محور اخلاقی فیلم است و این لذت مضاعفی داشت اما به معنی واقعی کلمه هر کار دیگری هم حاضر بودم انجام دهم.»
او همچنین اضافه کرد که از نظرش مرد ایرلندی از دیگر فیلم‌هایی که در این ژانر ساخته شده‌اند «پراحساس‌تر و تاثیرگذارتر» است. «شما در نهایت، علی‌رغم مسائل اخلاقی شخصیتِ باب، با او همدردی می‌کنید.»
کری بافالینو با بازی کاترین ناردوچی
ناردوچی شصخیت کری بافالینو، همسر راسل بافالینو را در فیلم بازی می‌کند. با این‌که اطلاعات زیادی درباره‌ی کری بافالینو وجود ندارد، ناردوچی با تمام قوت اذعان کرده است که تجربه‌ی لذت‌بخشی روی صحنه داشته است. او در گفت‌وگو با فاکس نیوز درباره مرد ایرلندی گفت:
«هر بازیگر اهل چالشی دوست دارد که بخشی از چنین فیلمی باشد و من هم احساس می‌کنم خیلی خوشبخت بوده‌ام که در این فیلم حضور دارم. من واقعا افتخار می‌کنم که این فرصت به من داده شد تا بخشی از این گروه باشم. این فیلم برای هر بازیگری جای خوشی برای لذت بردن است.»
او درباره کار کردن با اسکورسیزی گفت از همکاری با او بسیار لذت برده چون اسکورسیزی بازیگران را تشویق می‌کند که هنگام فیلمبرداری آزاد باشند: «آدم احساس نمی‌کند پایبند فیلم‌نامه است… بلکه می‌تواند خارج از آن قدم بردارد، آزاد باشد و خوش بگذراند.»
بیشتر بخوانید:
اولین تیزر مرد ایرلندی؛ چرا مرد ایرلندی فیلم مهمی است؟
منبع: hollywoodreporter
یک اثر زیبا،یک ثانیه هم نبود که برام لذت بخش نباشه،حتی یک ثانیش.تعریف نمی کنم و نمی گم چی فیلم خوب و بود یا بد،فقط میگم از تک تک ثانیه هاش لذت بردم
یکی از بی نظیر ترین فیلم هایی بود که در عمرم دیدم. دست مریزاد مارتین اسکورسیزی