اگر زمین ما به اندازه‌ی یک توپ تنیس بود…
جهانی که در آن زندگی میکنیم جای خیلی بزرگی است. البته خیلی وقت نیست که از ابعاد بزرگ آن اطلاع پیدا کرده‌ایم. تا همین چند قرن پیش تصور می‌کردیم همه‌ی اجرام آسمانی شامل خورشید، ماه، سیاره‌ها و ستاره‌ها به دور زمین گردش میکنند و فاصله‌ی آنها از ما خیلی دور نیست. جالب این‌جاست که تا دهه‌ی ۱۹۲۰، کسی نمی‌دانست خارج از کهکشان ما، کهکشان دیگری وجود دارد. از آن زمان، ابعاد عالمی که می‌شناسیم به یکباره افزایش یافت و اکنون می‌دانیم که زمین، سیاره‌ای کوچک در مدار یکی از ۲۰۰ میلیارد ستاره‌ی کهکشان راه شیری است. راه‌شیری نیز خود یکی از چند صد میلیارد کهکشان عالم قابل مشاهده است. بنابراین، زندگی ما بر روی ذره‌ی شنی کوچک در کف اقیانوس بسیار پهناور کیهان جریان دارد. ولی شاید اعدادی مثل چند صد میلیارد، ابعادی مثل تریلیون‌ها کیلومتر و فواصلی مثل چند صد سال نوری خیلی برای ما ملموس نباشد. بهتر است برای درک بهتر ابعاد و فواصل عالم، آن را در مقیاس زندگی خود کوچک کنیم. بنابراین، تصور کنید که کره‌ی زمین به اندازه‌ی یک توپ تنیس است.
توپ تنیس به جای زمین
قطر سیاره‌ی زمین، حدود ۱۲ هزار و ۷۰۰ کیلومتر است. تصور کنید که آن را ۱۹۰ میلیون بار کوچک کنیم. قطر آن به اندازه‌ی یک «توپ تنیس» ۶/۷ سانتی‌متری می‌شود.
تیله به جای ماه
اگر ماه که قطری در حدود ۳۵۰۰ کیلومتر دارد را در همین مقیاس کوچک کنیم، به اندازه‌ی یک «تیله»ی ۱/۸ سانتی‌متری می‌شود. فاصله‌ی متوسط زمین تا ماه، حدود ۳۸۴ هزار کیلومتر است. اگر این عدد را تقسیم بر ۱۹۰ میلیون بکنیم، به این نتیجه میرسیم که تیله باید در فاصله‌ی ۲ متری توپ تنیس قرار بگیرد. به بیان دیگر، در جهان مینیاتوری ما، تیله در فاصله‌ای دو متری از توپ تنیس، به دور آن گردش می‌کند.
بالن به جای خورشید
خورشید، یعنی همان ستاره‌ای که زمین در مدارش گردش می‌کند، قطری در حدود ۱ میلیون و ۴۰۰ هزار کیلومتر دارد. در مدل ما، قطر آن به اندازه‌ی یک «بالن کروی» کوچک ۷ متری است. در دنیای واقعی، زمین حدود ۱۵۰ میلیون کیلومتر از خورشید فاصله دارد. اگر در مدل خود بخواهیم بالن کروی را در فاصله‌ای با مقیاس درست نسبت به توپ تنیس قرار بدهیم، باید بالن را در فاصله‌ی ۷۹۰ متری توپ تنیس بگذاریم. توجه داشته باشید که این فاصله چیزی در حدود طول ۸ زمین فوتبال است. یعنی توپ تنیس را انتهای یک زمین فوتبال بگذارید، سپس هفت زمین فوتبال دیگر در امتداد زمین فعلی قرار دهید و خورشید را انتهای زمین فوتبال آخر بگذارید. پس همچنان که تیله در مدار دو متری توپ تنیس گردش می‌کند، توپ تنیس نیز در مداری به شعاع ۷۹۰ متر به دور بالن کروی می‌گردد.
انتهای منظومه‌ی شمسی
در جولای سال ۲۰۱۵، فضاپیمای «افق‌های نو» (New Horizons) از نزدیکی سیاره‌ی کوتوله‌ی پلوتو گذر کرد. این سیاره‌ی کوتوله حدود ۲۳۷۲ کیلومتر قطر دارد که در مقیاس ما، به اندازه‌ی یک تیله‌ی کوچک ۱/۲ سانتی‌متری است. پلوتو را می‌توانیم از جمله دورترین اجرام منظومه‌ی شمسی به حساب آوریم. پلوتو در فاصله‌ی متوسط ۴۰ برابر مسافت بین زمین و خورشید قرار دارد؛ چیزی در حدود ۶ میلیارد کیلومتر. اگر بخواهیم در مقیاس خودمان در نظر بگیریم، این تیله‌ی کوچک، در حدود ۳۱ کیلومتری بالن قرار می‌گیرد. فاصله‌ی بین غرب تهران تا کرج در همین حدود است.
نزدیک‌ترین ستاره
خورشید ما در کهکشان راه شیری قرار دارد. کهکشانی که از حدود ۲۰۰ میلیارد ستاره‌ی بزرگ‌تر و کوچک‌تر از خورشید تشکیل شده است. نزدیک‌ترین ستاره به خورشید، «پروکسیما قنطورس» نام دارد. این ستاره در فاصله‌ی حدود ۴/۲ سال نوری (۴۰ تریلیون کیلومتر) از آن قرار گرفته است. بدین معنی که بیش از ۴ سال طول می‌کشد تا نور با سرعت ۳۰۰ هزار کیلومتر بر ثانیه به این ستاره برسد. نور در هر سال حدود ۹ تریلیون کیلومتر را می‌پیماید. اگر این فاصله را در مقیاس خودمان کوچک کنیم، ستاره‌ی پروکسیما قنطورس که به اندازه‌ی توپی یک متری است، در فاصله‌ی ۲۱۰ هزار کیلومتری بالن ما قرار می‌گیرد. یعنی چیزی به اندازه‌ی نصف فاصله‌ی واقعی زمین تا ماه!
بزرگترین ستاره
پروکسیما قنطورس، ستاره‌ای کوچک است. ولی همه‌ی ستاره‌های کهکشان ما به این اندازه کوچک نیستند. یکی از بزرگترین ستاره‌ی کهکشان ما، UY Scuti نام دارد که قطرش حدود ۱۷۰۰ برابر قطر خورشید ماست. بدین ترتیب که در مقیاس کوچک شده، قطر آن ۱۲ کیلومتر می‌شود! مقایسه کنید با قطر ۷ متری بالن که جای خورشید را گرفته بود. مثل این است که خورشید به اندازه‌ی خانه‌ای دو طبقه و ستاره‌ی UY Scuti، چیزی کاملا بلندتر از قله‌ی اورست باشد! در دنیای واقعی، این ستاره در فاصله‌ی ۹۵۰۰ سال نوری از خورشید قرار دارد. در مقیاس، این کره‌ی ۱۲ کیلومتری در فاصله‌ی ۴۵۰ میلیون کیلومتری از زمین قرار می‌گیرد؛ یعنی چیزی در حدود فاصله‌ی کمربند سیارک‌های بین مریخ و مشتری تا خورشید.
قطر کهکشان راه‌شیری
همان‌طور که گفتم، خورشید و حدود ۲۰۰ میلیارد ستاره‌ی بزرگ و کوچک دیگر، در کهکشان راه شیری قرار دارند. قطر کهکشان راه شیری در حدود ۱۰۰ هزار سال نوری است. در مقیاس کوچک شده‌ی ما، ۴/۷ میلیارد کیلومتر می‌شود. تصور کنید! کهکشان راه شیری مثل یک سینی گرد به قطر ۴/۷ میلیارد کیلومتر است. یعنی به اندازه‌ی فاصله‌ی خورشید تا سیاره‌ی نپتون. خورشید ما فقط یک بالن ۷ متری و زمین یک توپ تنیس معلق در این پهنه‌ی وسیع ۴/۷ میلیارد کیلومتری است. جالب این‌جاست که در دنیای واقعی، خورشید با سرعت ۲۰۰ کیلومتر بر ثانیه به دور مرکز کهکشان می‌گردد و در هر ۲۵۰ میلیون سال یک دور کامل را طی می‌کند.
نزدیک‌ترین کهکشان
اولین بار در دهه‌ی ۱۹۲۰ فهمیدیم که خارج از راه‌شیری، کهکشان‌های دیگری هم وجود دارد. ستاره‌شناسی به نام «ادوین هابل» (Edwin Hubble) با بررسی اجرامی که پیشتر تصور می‌شد سحابی‌هایی در کهکشان خودمان هستند، به این نتیجه رسید که آنها چیزی نیستند جز کهکشان‌های دیگر. در حقیقت ما در جهانی جزیره‌ای متشکل از صدها میلیارد کهکشان زندگی میکنیم. نزدیک‌ترین کهکشان به ما، «اندرومدا» (Andromeda) نام دارد. فاصله‌ی واقعی این کهکشان از کهکشان راه‌شیری، حدود ۲/۵ میلیون سال نوری است. در مدل ما، این فاصله چیزی در حدود ۱۱۸ میلیارد کیلومتر می‌شود.
بزرگترین کهکشان
کهکشان راه‌شیری و کهکشان همسایه‌ی آن یعنی اندرومدا، کهکشان‌های خیلی بزرگی نیستند. اندرومدا حدود دو برابر راه شیری و ۲۰۰ هزار سال نوری قطر دارد. به نظر می‌رسد یکی از بزرگترین کهکشان‌های عالم، NGC 262 باشد. این کهکشان در فاصله‌ی ۲۰۰ میلیون سال نوری از ما قرار گرفته و قطرش به حدود ۲/۶ میلیون سال نوری می‌رسد. در ضمن احتمالا ۱۵ تریلیون ستاره دارد. ترجیح می‌دهم دیگر آن را در مقیاس خودمان کوچک نکنم.
مرزهای جهانی که تا به حال دیده‌ایم
دانشمندان تخمین می‌زنند که در عالم حدود ۲۰۰ میلیارد کهکشان بزرگ و کوچک وجود داشته باشد. راه شیری فقط یکی از کهکشان‌های متوسط است. دورترین کهکشان‌هایی که تا به حال دیده‌ایم، در فاصله‌ی حدود ۱۳ میلیارد سال نوری از ما قرار داشته‌اند. نکته این‌جاست که ما وقتی به کهکشانی در ۱۳ میلیارد سال نوری دورتر نگاه میکنیم، در حقیقت داریم به گذشته‌ی ۱۳ میلیارد سال پیش آن می‌نگریم. یعنی نوری که از آن به تلسکوپ‌های ما می‌رسد، ۱۳ میلیارد سال نوری در راه بوده و ما از وضعیت کنونی آن خبر نداریم. احتمالا کهکشانی دورتر از این را نمی‌توانیم ببینیم چرا که جهان حدود ۱۳/۸ میلیارد سال پیش از یک انفجار بزرگ به نام «مهبانگ» (Big Bang) بوجود آمد. انفجار از نقطه‌ای کوچک که باعث شد کهکشانها، ستاره‌ها، سیاره‌ها و ما که بر روی سیاره‌ی زمین هستیم، بوجود بیاییم.
در جهان قابل مشاهده‌ی ما صدها میلیارد کهکشان وجود دارد
- ایستگاه فضایی بین‌المللی، در فاصله‌ی حدود ۴۰۰ کیلومتری زمین قرار دارد. در مدل ما، چیزی در حدود ۲ میلی‌متر می‌شود.
- ماهواره‌های تلویزیونی زمین‌ثابت در فاصله‌ی حدود ۳۶ هزار کیلومتری زمین قرار دارند. در مدل ما، چیزی در حدود ۱۹ سانتی‌متر می‌شود.
- ماه در فاصله‌ی ۳۸۴ هزار کیلومتری زمین قرار دارد که در مدل ما به اندازه‌ی ۲ متر می‌شود. این دورترین جایی است که انسان توانسته سفر کند. سفر به ماه با فضاپیماهای آپولو حدود ۳ روز طول می‌کشید.
- مریخ در فاصله‌ی ۲۲۸ میلیون کیلومتری از خورشید قرار دارد که در مدل ما به اندازه‌ی ۱۲۰۰ متر می‌شود. این دورترین جایی است که انسان توانسته روبات ارسال کند.
- فضاپیمای «وویجر ۱» (Voyager 1) در سال ۱۹۷۷ به فضا ارسال شد و اکنون دوردست‌ترین وسیله‌ی دست‌ساخت بشر است. وویجر ۱ در فاصله‌ی حدود ۲۰ میلیارد کیلومتری از ما قرار دارد که در مدل ما چیزی در حدود ۱۰۰ کیلومتر می‌شود. وویجر ۱ اکنون از منظومه‌ی شمسی خارج شده و در فضای میان ستاره‌ای قرار دارد. با این حال هنوز سیگنال‌های آن را دریافت میکنیم.
- اگر با فضاپیمای آپولو بخواهیم به نزدیک‌ترین ستاره سفر کنیم، چیزی در حدود ۱۱۴ هزار سال در راه خواهیم بود.
- نور سریعترین چیز در عالم است. بر روی زمین آن‌قدر فاصله‌ها کم است که به نظر می‌رسد فواصل را لحظه‌ای می‌پیماید. ولی نور برای رسیدن به ماه حدود ۱/۳ ثانیه در راه است. برای رسیدن به خورشید حدود ۸ دقیقه در راه است. برای رسیدن به نزدیک‌ترین ستاره ۴/۲ سال و برای رسیدن به نزدیک‌ترین کهکشان ۲/۵ میلیون سال در راه است.
- شاید به دلیل اینکه هر روز در مبادلات مالی اعدادی مثل چند ده، چند صد یا چند هزار میلیارد تومان را می‌شنویم، این اعداد به نظرمان خیلی بزرگ نیستند. ولی اگر همین الان بخواهید بدون مکث از ۱ تا ۲۰۰ میلیارد بشمارید، به ۶۳۴۱ سال وقت احتیاج خواهید داشت.
منبع: Wikipedia, Datagenetics, Nasa, Universetoday
خوب بود ولی کی یک سری آدمها میخوان باور کنند جهان را خداوند آفریده؟ جالب است که عناصر موجود در بدن انسان و خاک ۱۰۰٪ مطابقت دارند.
عالی بود. استفاده کردم
فوق العاده بود
واقعا اون کهکشان NGC262 در مقابل راه شیری
من ۲ دقیقه سکوت کردم
این بهترین متنی بود که تا حالا خونده بودم.واقعا منو متحیر کرد.ممنون
بسیار متشکرم.عالی بود
آقای مومن زاده عزیز، خیلی ممنون از مقالات و پست های خبری مرتبط با فضا و مباحث فیزیک و مباحث مرتبط با این دو!
همونطور که در خبرها اعلام کردید، دورترین کهکشان به ۱۳.۴ میلیارد سال نوری رسید، لطفا عکس مربوط به دورترین کهکشان در مقاله رو آپدیت کنید!
موفق و پیروز باشید..
فوق العاده عالی . مطمئن هستم زحمت زیادی برای این پست علمی ارزشمند کشیدید . درود بر شما .
جای بسیار تاسف است که مردم بسیار بسیار اندکی از ما ایرانیان علاقه به این مقالات پر ارزش دارند و اصلا مغز خودشونو درگیر این اعداد و ارقام و اطلاعات سودمند که حقیقت زندگی ما است نمیکنند . هنگامی که من داشتم این مقاله رو میخوندم موقعیکه کسی باهام حرف میزد اصلا متوجه نمیشدم چی میگه و غرق در این پست گرانبها شدم . و حالا هم یه فایل PDF تر و تمیز از این مقاله درست میکنم تا دوباره و دوباره اونو مطالعه کنم .
با سلام و تشکر از مقاله خوبتان
چند سال پیش یک فایل تصویری دیده بودم تقریبا به همین صورت توضیح داده بود
از کوچکترین چیزی که کشف شده تا بیشترین جایی که انسان توانسته به آن بنگرد
وَلَا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحًا إِنَّکَ لَنْ تَخْرِقَ الْأَرْضَ وَلَنْ تَبْلُغَ الْجِبَالَ طُولًا
و در زمین از روى سرمستی و خودبینی گام برمدار، که تو هرگز نمی توانی زمین را بشکافد و در بزرگی هرگز به بلنداى کوه ها نخواهد رسید.
واقع امر این است که علم عندالله است و ما باید از خود او علم را بخواهیم.ولی با علوم امروز که آزمون و خطاست هرقدر هم پیش برویم باز هزاران سال طول خواهد کشید کوچکترین چیزی را بفهمیم و اینکه بتوانیم از آن استفاده کنیم یا نه…
مَن أخلَصَ لِلّهِ أربَعینَ صَباحا ظَهَرَت ینابیعُ الحِکمَهِ مِن قَلبِهِ عَلى لِسانِهِ
هر کس وجود خود را چهل روز برای خدا (از غیر او) خالص کند، خداوند چشمه‌های حکمت را از قلب او بر زبانش جاری می سازد.
زبان از گفتن سخن قاصره….سبحان الله
سلام.لطفاً برای سایت RSS FEED راه اندازی کنید.
سلام.
یه شبهه مطرح کنم ببینم کی جواب میده؟ لطفاً بابت همین شبهه، یه مطلب مجزا هم بذارید.
شکی نیست که دورترین شیئی که دیده شده، حدود ۱۳ و خورده‌ای میلیارد سال نوری از ما فاصله داره، بگیم ۱۴ میلیارد سال نوری. میدونیم که سال نوری واحد فاصله است نه زمان. هر سال نوری معادل ۹.۵ میلیارد کیلومتره. بگذریم.
سریعترین سرعت حرکت متعلق به نوره، و سایر اجرام کمتر از اون سرعت دارن. سریعترین اجرام در فضا با سرعتی کمتر از یک صدم سرعت نور در حال حرکت نسبت به یکدیگرند.
اگه مهبانگ واقعیت داشته و همه‌ی اجرام از یه نقطه پرت شدن و الآن در وضعی قرار دارن که نور آخرین نقطه ۱۳ میلیارد سال طول میکشه به این طرف برسه (که تازه ما هم آخر دنیا نیستیم و یه جایی وسطا هستیم) و از طرفی، خود اجرام هم با سرعتی حدأکثر یک صدم سرعت نور (که خیلی دست بالا گرفتم) در حال حرکت هستن، پس بیش از صد برابر این ۱۴ میلیارد سال باید طول کشیده باشه تا اجرام به وضع فعلی برسن. یعنی وضعی که فاصله‌ی یه جرم تا یه جرم دیگه اونقدر زیاد بشه که ۱۴ میلیارد سال برای نور طول بکشه از این به اون برسه.
این طور بگم: اگه برای نور ۱۴ میلیارد سال طول میده از یه جرم به یه جرم دیگه برسه، برای خود اون جرم‌ها چقدر طول داده از اینجا به اونجا برسن؟
خواهش میکنم درست و منطقی جواب بدید. بحثهای فلسفی نکنید، مثل اینکه جرم‌ها و کهکشانها هم با سرعت نور حرکت میکنن، یا اینکه اون کهکشان دوری که الآن میبینیم، دیگه وجود نداره و مربوط به زمان‌های گذشته بوده و فقط تصویر قدیمیش داره به ما میرسه، یا اینکه جهان روی پوست یه بادکنکه که داره باد میشه و اجرام از هم فاصله میگیرن و از این دست نظرات.
مسأله بسیار روشن و دو دو تا چهارتاست.
هر چی نظریه‌ی نسبیت و صد تای اون نظریه رو هم دخیل کنید، بازم این تناقض حل نمیشه.
فقط ۴ فرض میتونه این تناقض رو حل کنه:
۱ـ فاصله‌ی دورترین نقطه اینقدر نیست و ۱۰۰ برابر کمتره، یعنی حدود ۱۴۰ میلیون سال نوری، که این فرض باطله، چون ابزارهای دید بشر، خیلی ساده قادر به تعیین فاصله‌ی جرم دوردست هستن و از یه بچه دبیرستانی هم بر میاد. شک ندارم که دورترین نقطه‌ای که دیده شده، همین حدود ۱۴ میلیارد سال نوری فاصله داره. مستندات و دلایل اثباتش هم زیاده و با عقل جور در میاد.
۲ـ عمر دنیا اینقدر کم نیست و حدأقل ۱۰۰ برابر بیشتر اینه تا به اجرام فرصت بده اینقدر از هم دور شده باشن. یعنی بیش از ۱۴۰۰ میلیارد سال زمان لازمه. تازه اگه بتونن با سرعت ۳۰۰۰ کیلومتر بر ثانیه فاصله بگیرن که هنوز این سرعت ثابت نشده و میگن به ۱۰۰۰ کیلومتر بر ثانیه هم نمیرسه. دقت کنید، سرعت خورشید در کهکشان ما حدود ۲۰۰ کیلومتر بر ثانیه هست و سرعت کل کهکشان ما در فضا هم حدود ۵۰۰ کیلومتر بر ثانیه.
۳ـ اصلاً مهبانگ به این شکل که میگن نبوده. اگه انفجاری در کار بوده، در همه‌ی عالم رخ داده، نه یک نقطه.
۴ـ اصلاً این اصول مادی رو در تشکیل جهان باید دور انداخت و قبول کرد که یه خدایی ماورایی یه جوری که با هیچ محاسبه‌ی مادی جور در نمیاد، این جهان رو خلق کرده.
اولش گقتم بحث فلسفی نکنید، اما خواستم به این نتیجه برسید که با دلایل مادی، حتماً به تناقض میرسیم. این سؤال ساده و مهم رو حتی دانشمندای نجوم هم نمی‌تونن توجیه کنن. فقط سکوت میکنن و بحث رو به یه مسیر دیگه منحرف میکنن. اگه راست میگن این شبهه رو جواب بدن. البته با همون دلایل مادی خودشون.
جناب امین من نمیتونم به سوال شما پاسخ بدم . اما چیزی که مهمه اینه که مهبانگ یک نظریه است و تا همین الان تمام محققین رشته فضا و فیزیک در تمام کره زمین ، در جستجوی منشا علمی و حقیقی کیهان هستند . و بقول شما به دودوتا چهارتا نرسیدن. شاید اصلا بشر خاکی هیچوقت نتونه به منشا جهان پی ببره .یعنی نه علمش و نه عمرش بر روی کره زمین کفاف پاسخ به این سوال رو نده . منظورم اینه که بشر منقرض بشه ولی این جواب این سوال همیشه مجهول باشه .
ضمنا شما اظهار میکنید فقط جواب بدید و غیر از جواب سوال ، از هیچ چیزی صحبت نکنید . این نوشته شما است :
خواهش میکنم درست و منطقی جواب بدید. بحثهای فلسفی نکنید، مثل اینکه جرم‌ها و کهکشانها هم با سرعت نور حرکت میکنن، یا اینکه اون کهکشان دوری که الآن میبینیم، دیگه وجود نداره و مربوط به زمان‌های گذشته بوده و فقط تصویر قدیمیش داره به ما میرسه، یا اینکه جهان روی پوست یه بادکنکه که داره باد میشه و اجرام از هم فاصله میگیرن و از این دست نظرات
دوست عزیز ،” نظریه” یک گفته ی بی پایه و اساس یا یک تخیل نیست،
بر خلاف عقیده ی عوام، یک نظریه، دارای شواهد دقیق و قابل اتکایی هست که در طول زمان توسط هزاران دانشمند به بوته ی آزمایش گذاشته میشه (به قول دوستی اگر نظریه یک حرف اثبات نشده س پس مردم خودشون رو از پشت بام به پایین پرت کنن چون جاذبه هم یک نظریه ست !)
این مقدمه رو عرض کردم برای اون عده از عزیزانی که بدون علم خیلی راحت اعلام میکنن که “من بیگ بنگ رو قبول ندارم” یا مثلا “من فرگشت رو قبول ندارم”، این نظریات ساعت ها وقت و میلیون ها بلکه هم میلیاردها دلار هزینه بردن تا به اینجا رسیدن پس به این راحتی فکر نکنیم که میشه زیر سوال بردشون.
اما برای جواب شائبه ای که شما مطرح کردی پیشنهاد میکنم این لینک رو مطالعه بفرمایید:
http://bigbangpage.com/?p=11589
من که نگفتم نظریه بی پایه و اساس یا یک تخیل است . اتفافا میخاستم بگم که سالهای طولانی و هزینه زیاد جهت ابراز یک نظریه علمی صرف میشه . و همیشه نظریه های علمی بر پایه شواهد و قرائن هستند .
اما هنوز هیچ نظریه ای در رابطه با ریشه و روند تشکیل جهان و کیهان صدرصد اثبات نشده . و شاید هم هیچوقت نشه .
آقای امین.
ابتدا باید پرسش درست و فرضیات و توضیحات آن درست باشد و سپس انتظار پاسخ داشته باشید.
۱- هر سال نوری معادل ۹ تریلیون کیلومتر می باشد، نه ۹.۵ میلیارد کیلومتر (احتمالا در گوگل جستجو کرده اید ولی با اصطلاح مقیاس بزرگ و کوچک که در محاسبات نجومی کاربرد دارد آشنا نیستید. گفته می شود ۹ بیلیون کیلومتر در مقیاس بزرگ و ۹ تریلیون کیلومتر در مقیاس کوچک که به صورت تقریبی و گردشده برابر است با ۹٬۰۰۰٬۰۰۰٬۰۰۰٬۰۰۰٬۰۰۰ متر است)
۲-کلا در پرسش به اعداد بدون مشخص کردن کلمه نور اشاره کرده اید و بیشتر اعدادی که اشاره کرده اید کلا فرضی و غلط می باشند.
۳-اصرار کرده اید نتیجه گیری فلسفی نشود اما در آخر سوال، خودتان نتیجه گیری فلسفی کرده اید
۴-بدون اینکه با ماهیت علمی آنچه خوانده اید آشنا شوید صرفا نتیجه گیری و ابهام مطرح می کنید. شما ابتدا باید در نظریه فضا-زمان دقیق شوید که بسیار عمیق تر از صرفا شندین نام آن است. به جمله زیر دقت کنید:
(“فضا -زمان است که در حال انبساط است و نه فاصله کهکشانها !”)
فکر می کنم همین جمله به سادگی پاسخ شما باشد.
این جمله یعنی اینکه پرسش شما به کل اشتباه است و به هیچ عنوان فرضیات و نظریه های علمی و نجومی را درک نکرده اید و صورت مسئله شما اشتباه است.
در حقیقت کهکشان ها بر روی فضا-زمان از هم فاصله می گیرند و خود کهکشانها با سرعت از هم دور نمی شوند، اما این فضا-زمان است که در حال انبساط است و موجب این امر می شود و همه این موارد کاملا منطبق بر معادلات کشف شده و اثبات شده نسبیت خاص و عام می باشد.
انبساط کیهان به معنی افزایش فاصلهٔ متریک بین اجسام جهان با گذشت زمان است.
درک این موضوعات بدون درک ریاضیات نظریه میدان اسکالر ، مباحث اینرسی، رانش، درک کامل فضا-زمان و معادلات آن (توجه کنید که فضا-زمان یک اصطلاح فلسفی یا زبان شناختی نیست و یک ماهیت جداگانه و اثبات شده دارد و دارای معادلات خاص و پیچیده خود است)، محاسبات متریک اف-ال-آر-دابلیو و معادلات بسیار پیچیده می باشد.
اصولا تفاوت دانشمندان با ما در همین است. ما به سادگی می گوییم “هیچ وقت نمی توانیم بفهمیم” و کل داستان را با یک نظریه اعتقادی، فیلسوفانه، ایدئولوژیک و غیره پاسخ می دهیم و دیگر دلیلی برای یافتن پاسخ نمی بینیم.
آنها این کار را می کنند و همه دانش کنونی ما از جهان، و هر آنچه که امروز از تکنولوژی و علم در اختیار داریم از همین تفاوت بینش و نگرش دانشمندان با ما حاصل شده است.
جواب سوال شما را هیچ کس نمی تواند بدهد، چون سوال شما به کل غلط و غیر علمی است و به طبع تنها پاسخ ممکن به سوالی که غلط باشد، جوابهای خود ساخته، ادراکی، شخصی یا غیر مرتبط خواهد بود.
با تشکر
عزیزم کمی کنکاش کنی متوجه خواهی شد که این مسئله یه نظریه ی تورم ختم شده در ضمن به نظر می آید که این عدد ۱۴ مربوط یه حداکثر افق دیداری ما باشه که در اثر تورم ناگهانی برای ما باقی مانده است.
خوب باید خدمتت عارض شم:
اول اینکه شما تکلیفت با خودتم معلوم نیست(ببخشید بی پرده میگم:| ) اول تفکرتو بیان میکنی بعد پشت سر هم میگی که بحث فلسفی و منحرف کننده و از اینا نکنید، شما بزار اگه دوست داری نظر بقیه هم نسبت به حرفت بشنوی بزنن حرفشونو اگه فلسفی و خارج از بحثت بود اعتراض کن:|
دوم اینکه اون قسمتی که عرض کردی اگه از دید سرعت نور نگاه کنیم به قضیه انقد سال نوری طول میکشه پس برای خود اجرام چقدر طول میکشه باید بگم نور یک تابش الکترومغناطیسیه و اون اجرامی که ما میبینیم(سیاره ها،ستاره ها،کهکشان ها) از نظر ما جرم هستن و از نظر قانون فیزیک یک جرم بدون نیرویی نمیتونه حرکت کنه و کاملا ثابته ولی این از دید ماست و دید ما نسبت به جهان هستی بسیار بسیار بسیار پایینه ینی اونقدری پایینه که ممکنه هر لحظه ذره ای کشف بشه(تاکیون) که کل علم فیزیک رو زیر سوال ببره و غلط از اب دربیاد پس ما انسانها نمیتونیم در قالب کهکشان ها و دیگر اجرام(از نظر ما) نظر بدیم همونطور که نمیتونیم خودمونو جای نور بزاریم و مقایسه کنیم چون این مسافت های میلیون سال نوری و حتی میلیاردی برای خود نور محسوسه (ینی عملا صفره) پس هیچی به هیچی:|
سوم اینکه اون قسمتی که گفتی سرعت نور سریعترین و بقیه اجرام در فضا یک صدم نور حرکت میکنند(که خیلی لدف کردی این سرعتو نسبت دادی:|) کاملا اشتباسست همونطور که در توضیحات بالا گفتم از نظر ما که در زمین زندگی میکنیم و تابشی بالاتر از نور ندیدیم اینطوری به نظر میرسه پس نمیتونیم خودمونو جای نور یا خیلی از اجرام یا ذرات که شاید تا الان شناخته شده نیست و حتی دانش الانمونم اشتباست بگذاریم و از دید شما شاید امکان پذیر نیست 😐
🙂
پاسخ چنین مواردی از سال ۱۹۸۰ ارائه شده است… آلن گوث نظریه تورم رو مطرح کرد که با آزمایشات و محاسبات مورد قبول جامعه علمی قرار گرفت و این نکته رو توضیح داد که سرعت گسترش کیهانی یا دوره تورمی جهان از ۱۰ به توان منفی ۳۶ ثانیه پس از بیگ بنگ تا ۱۰ به توان منفی ۳۳ ثانیه پس از آن به طول انجامید. پس از پایان دوره تورمی نیز جهان به انبساط خود با سرعتی کمتر ادامه داد. این ابتدای پاسخ شما که یعنی وسعت جهان با سرعتی بسیار بیشتر از سرعت نور (در زمان اندک ابتدای بیگ بنگ) منبسط گردید و بعد شتابش کاهش یافت و باز هم این یعنی وسعت کیهان ما بسیار بیشتر از ۱۳.۴ میلیارد سال نوری است (هم اکنون بطور دقیق این وسعت را نمی دانیم) … مطلب دوم اینکه اولین کهکشان ها چیزی حدود یک میلیارد سال پس از بیگ بنگ توده های ستاره ای اولیه مورد نظر رو تشکیل دادند… مطلب آخر هم اینکه در این مدت و در زمان کنونی که ۱۳.۴ یا ۱۳.۷ میلیارد سال از سن کیهان ما می گذرد، نورهای ساطع شده از کهکشان هایی که در همین فاصله (۱۳.۴ میلیارد سال نوری) از ما قرار دارند تنها می توانند به ما برسند و اجرام قرار گرفته در بخش وسیعتر کیهانی فعلاً قابل رصد نیستند … در واقع ابهام شما همان مسئله تورم کیهانی بود که پاسخ چنینی مواردی را ارائه داده است. جهت اطلاع بیشتر هم در هفدهم مارچ ۲۰۱۴، اخترفیزیکدانان BICEP2 اعلام کردند که موفق به آشکارسازی امواج گرانشی تورمی در طیف توان حالت بی شدند و این به‌منزله تأیید محکمی بر نظریه گوث بود که قبل از این هم مورد قبول اندیشمندان علمی قرار گرفته بود.
حساب کتابت که عالیه ولی این اجرام نیستند که حرکت می کنند بلکه فضا-زمانه که انبساط پیدا می کنه
کاملا حرفات درسته، اصلا عکس چنین کهکشانی واقعیت نداره. حالا هم من میخوام با حرف های علمی به مخالفت با بیگ بنگ بپردازم
اول اینه که میگن اگه بیگ بنگ نبوده پس چرا اجسام فضایی دارن منبسط میشن؟ خب جوابش ساده هست. وقتی جسمی به دور چیزی میچرخه بعد از هر دور گردش اندکی از اون دور میشه. بنا به اعتراف دانشمندان(بخوانید جاهلان) غربی ماه ربطی به بیگ بنگ نداره. پس چرا از زمین داره هر سال دور میشه؟ تناوب مداری. به خاطر همین هم هست که همه چیز دارن از هم دور میشن(تازه اگه جاهلان غربی این مورد رو راست گفته باشن!)
دوم اینکه مگه میشه جهان با این نظم، با این انظباط تصادفی!!! به وجود اومده باشه! نخیر. خداوند جهان را آفریده و بس. یکی از دانشمندان غربی میگه:
اگه ما یه کوه معدن و یه جنگل داشته باشیم، غیر ممکنه اینا تبدیل به تبر بشن! حالا که تبر تصادفی نمیشه، پس حتما سلول هوشمند موجودات هم تصادفی نمیشه، و خدا اونها رو آفریده.
خداوند آفریدگار جهان است و بس.
مطلب فوق العاده جذابی بود و حتماً باید از نویسنده تشکر میکردم.از این دست مقالات خصوصاً در رابطه با نجوم بیشتر منتشر کنید من که خیلی علاقه دارم ممنون