آتاری: آرزوی دهه شصتی‌ها

به مناسبت رونمایی از کنسول جدید آتاری به اسم «آتاری‌باکس» (Ataribox)، تصمیم گرفتیم تا دوباره نگاهی به مطلب آتاری ۲۶۰۰ داشته باشیم. کنسول تازه معرفی شده‌ی آتاری آن‌قدر توی ذوق‌مان زده است که به خودمان گفتیم حتما باید خاطرات خوب آتاری ۲۶۰۰ را یادآوری کنیم و بدانیم که چرا آتاری ۲۶۰۰ خوب است و آتاری‌باکس بد. می‌توانید مطلب آتاری ۲۶۰۰ ما که در تابستان سال گذشته منتشر شده بود را دوباره در ادامه بخوانید.

تیترمان را بالای این مطلب می‌بینید؟ بگذارید همین ابتدا بگوییم که راست‌اش را بخواهید، آتاری از نظر تاریخی نباید ربطی به بچه‌های دهه شصتی داشته باشد، اما زمان‌ها مثل امروز نبود؛ یعنی کنسولی که یک روز از عرضه‌اش گذشته بود را نمی‌توانستید در میدان توپخانه پیدا کنید. معمولا کنسول‌ها، بازی‌ها و کم و بیش تکنولوژی، با تاخیری یک دهه‌ای به زندگی‌های ما وارد می‌شدند؛ به همین دلیل است که آتاری، که در اصل عرضه‌اش به قبل از انقلاب بر می‌گردد، می‌شود خاطره‌ی بچه‌های دهه‌ی شصتی ما.

از نظر ظاهری، آتاری واقعا شبیه به یک گریل بود؛ طوری که دل‌مان می‌خواست یکی دو همبرگر روی‌اش کباب کنیم.

نمی‌خواهیم وارد جزییات سخت‌افزاری و دیگر قصه‌های خسته‌کننده شویم. واقعا این که آتاری چند بیت داشت و چگونه کار می‌کرد، نه برای کسی مهم بود و نه کسی در زمان عرضه‌ی آن از این اطلاعات خبر داشت. قبل از آتاری، کنسول‌های بازی دیگر هم مثل «مگناوکس» یا «کمودور ۶۴» هم به مملکت ما آمده بودند، اما هیچ‌کدام به محبوبیت آتاری نرسیدند.

زمانی که آتاری، که البته منظورمان «آتاری ۲۶۰۰» است به مملکت ما آمد، همه دل‌شان می‌خواست تا بازی کردن با این کنسول را امتحان کنند. به خاطر دارم که آتاری، دست به دست بین افراد رد و بدل می‌شد. کسانی را می‌شناسم که آتاری را به تلویزیون‌های سیاه و سفید کوچک متصل می‌کردند و زمانی که فهمیده بودند، بازی‌ها رنگ هم دارند، حسابی ذوق و تعجب کرده بودند.

خودمان هم به بازی‌های مختلف آتاری اسم داده بودیم. برای مثال به معروف‌ترین بازی‌اش در مملکت ما، «هواپیمای آتاری» می‌گفتیم که اسم‌اش River Raid بود یا اینکه Keystone Kapers را به اسم «دزد و پلیس» می‌شناختیم.

از نظر ظاهری، آتاری واقعا شبیه به یک گریل بود؛ طوری که دل‌مان می‌خواست یکی دو همبرگر روی‌اش کباب کنیم. این کنسول زشت، مدل‌های مختلفی داشت: مثل مدل چوبی یا مدل پلاستیکی؛ با این حال از نظر کارایی همه‌ی آن‌ها مثل یکدیگر عمل می‌کردند.

کارتریج‌های این کنسول بازی قدیمی را هم فراموش نکنیم؛ بازی‌هایی مثل «زیردریایی»، «تارزان»، «جراحی» یا «آسانسور» که حتی در آن زمان نمی‌توانستیم اسم‌شان را درست و حسابی از روی کارتریج بخوانیم و یاد بگیریم.

بازی «ای.تی» را هم از یاد نبریم که یک تنه توانست در دنیا، صنعت بازی را از پا بیندازد. ای.تی هم در مملکت ما پیدا می‌شد و با اینکه بازی بدی، افراد زیادی آن را بازی می‌کردند.

از دسته‌ی آتاری هم خاطرات زیادی داریم. این دسته را هم خودمان «دسته خلبانی» نامیده بودیم؛ کلی هم برای اینکه دسته‌مان خراب نشود، با دوستان‌مان سر و کله می‌زدیم، چون جوی‌استیک آتاری را بدجوری به دست می‌گرفتند و با نهایت قدرت، آن را به چپ و راست حرکت می‌دادند.

آتاری کنسول خوبی نبود و برخلاف نسل‌های بعدی کنسول‌ها، مثل سگا و فامیکام، نمی‌توانید امروز سراغ بازی‌های آتاری بروید و از بازی کردن لذت ببرید؛ بازی‌های آتاری خوب نیستند، اما فکر کردن به آن‌ها نوستالژی‌مان را قلقک می‌دهد و کاری می‌کند تا احساس خوبی داشته باشیم.

تمام این مطلب را نوشته‌ایم تا شما را هم مثل خودمان، به صحبت از آتاری و خاطرات‌تان از این کنسول برانگیزیم. از بخش نظرات استفاده کنید و تا می‌توانید، از خاطرات جالبی که به دلیل آتاری و اطراف آن برای‌تان پیش آمده، برای ما و دیگران بگویید.

در ادامه می‌توانید تبلیغات آتاری ۲۶۰۰ را ببینید.

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌