این گروه خشن: جنگندگی بازیکنان ایرانی و شادی ملی

عادل فردوسی‌پور جایی میان گزارش بازی ایران و مراکش که حالا کنار گزارش ایران-استرالیای جواد خیابانی و ایران-آمریکا برایمان یادآور یکی از دراماتیک‌ترین لحظات زندگی‌مان است، گفت: «فقط با فوتبال است که ما این‌قدر زود به آرزوهایمان می‌رسیم.» همه ما که آن یک ربع اول فکر می‌کردیم بردن مراکش کار نشدنی است و ته دل‌مان خالی شده بود که کاش فقط بد نبازیم، در اعماق وجودمان هنوز به رویا و به جنگندگی ایمان داشتیم. این شد که جا خالی نکردیم. تا لحظه آخر فریاد کشیدیم. ما مومنان به رویاهایی که در سر داریم.
«من همیشه برنده‌م بشکه. من بهترینم و حتی اگه تو منو شکست بدی بازم من برنده‌م.» این دیالوگ محبوب سینمایی‌ها از فیلم «بیلیاردباز» رابرت راسن است که پل نیومن در آن نقش ادی خو‌ش‌دست را بازی می‌کند. یک بازیکن قوی بیلیارد اما احساساتی که تاب شکست ندارد با این وجود در سرنوشتش تراژدی رقم خورده است. بازی بعدی تیم ملی ایران با اسپانیاست. یکی از مدعیان عنوان قهرمانی. هیچ بعید نیست که طبق معمول آنقدر احساساتی شده باشیم که در سرمان برای بردن اسپانیا هم نقشه بریزیم. اشکالی هم ندارد.

واقعیت این است که خود من، به عنوان یکی از منتقدان کی‌روش دیشب به تیمی که او ساخته افتخار کردم. از غیرت بچه‌های تیم ملی حرف می‌زنیم ولی به جز آن روحیه جنگندگی باید بگوییم که تاکتیک کی‌روش برای دفاعی بازی کردن تیم ملی نتیجه خوبی داد. یک ربع اول ترسیده بودیم. فشار روی دروازه‌مان زیاد بود و حتی فرصت به پرس کردن تیم حریف هم نمی‌رسید. فکر کردیم قدرت مراکش باعث شده برنامه‌های کی‌روش روی هوا برود. فکر کردیم بچه‌ها توان اجرایی کردن نقشه‌های سرمربی را ندارند. اما حالا باید اعتراف کنیم که بچه‌های تیم کاملا هماهنگ با برنامه‌های سرمربی پیش رفتند. از چند اشتباه روزبه چشمی که بگذریم، بچه‌ها بیشترین توان‌شان را برای پیروزی گذاشتند.

بیرانوند در کمال تعجب حیرت‌انگیز ظاهر شد همان‌طور که چهار سال پیش علیرضا حقیقی در بازی مقابل آرژانتین توانست تا دقایق آخر دروازه‌اش را بسته نگهدارد. روحیه جنگندگی تیم ملی ایران ستودنی بود. در کمال تعجب لژیونرهای اصلی‌مان آن‌طور که باید و شاید ظاهر نشدند به جز علیرضا جهانبخش که تا قبل از مصدومیتش یکی از مهره‌های تاثیرگذار تیم بود. اشکان دژاگه و رضا قوچان‌نژاد که اصلا در ترکیب حضور پیدا نکردند و ستاره‌مان سردار آزمون هم کم‌فروغ بود. دفاع‌هایی که در کشورهای غیراروپایی بازی می‌کنند اتفاقا بهتر بازی کردند.
تعویض‌های اجباری کی‌روش ممکن بود برایمان دردسرساز شود اما مربی باهوش اینجا به کار می‌آید. اتفاقا سامان قدوس که وارد زمین شد توانست یک خطا به نفع تیم‌مان بگیرد. طارمی هم خوب ظاهر شد.
اما مهم‌ترین نکته و برگ برنده تیم ایران در بازی با مراکش قطعا روحیه و جنگندگی بازیکنان‌مان در کل ۹۶ دقیقه بازی بود. اینکه گل ما در حقیقت گل به خودی عزیز بوهادوز، بازیکن مراکش بود به قول گزارشگران چیزی از ارزش‌های بازی و بازیکنان‌مان کم نمی‌کند. در حقیقت آن توپ با حضور طارمی پشت بازیکن دفاع مراکش قاعدتا باید گل می‌شد.
همچنان اگر واقع‌بین باشیم در گروه مرگ امید چندانی به صعود نیست. کریستیانو رونالدو با هت‌تریک مقابل اسپانیا دیشب نشان داد چه بازیکن خطرناکی است. اسپانیا هم که همچنان با وجود اتفاقاتی که در مورد تعویض سرمربی‌شان افتاده مدعی قهرمانی هست. با این حال ما بعد از ۲۰ سال توانستیم یک پیروزی شکوهمند دیگر داشته باشیم. مقابل تیمی که به مراتب از آمریکا قوی‌تر بود. حالا باید سیستم دفاعی‌مان را برای دو بازی آینده حفظ و تقویت کنیم. خوشبختانه مصدومیت جهانبخش هم گویا جدی نیست و به بازی بعدی می‌رسد. آن رد استوک کفش بازیکن مراکش روی دنده‌های امید ابراهیمی هم که تبدیل به مدال افتخار شده است.
ما حالا برای پنج روز صدرنشین گروه مرگ هستیم. در شرایطی که توانستیم با اتکا به غرور و حمیت خودمان تحریم‌ها را هم خرد کنیم. بازیکنان‌مان خودشان کفش نایک خریده بودند. نایک که به عنوان تامین‌کننده کفش خلاف قوانین فیفا و بخاطر تحریم‌های سیاسی حاضر نشده بود کفش در اختیار بازیکنان‌مان قرار بدهد. شعار نایک را یادتان هست؟ «ما انجامش دادیم» و دیشب شبکه‌های اجتماعی پر شده از ایرانیانی که سربلند به نایک می‌گویند: «ما بدون شما انجامش دادیم.»