کهکشان گل آفتابگردان: تصویر نجومی روز ناسا (۱۹ آبان ۹۵)
عکس از ناسا، هابل، آژانس فضایی اروپا
یکی از پرنورترین کهکشانهای مارپیچی آسمان نیمکرهی شمالی، کهکشان گل آفتابگردان یا همان M63 است. این کهکشان که با نام NGC 5055 هم شناخته میشود را میتوان حتی با تلسکوپی کوچک در صورت فلکی تازیها مشاهده کرد. عکسی که در بالا میبینید را تلسکوپ فضایی هابل از مرکز این کهکشان گرفته است. در ضمن به خوبی میتوان بازوهای مارپیچی آن را دید. بازوهایی که پر از خوشههای ستارهای آبیرنگ، سحابیهای نشری قرمزرنگ و رگههای تاریک غبار هستند. M63 به صورت گرانشی با M51 یا همان کهکشان گرداب و چند کهکشان کوچکتر در تعامل است. قطر کهکشان گل آفتابگردان ۶۰ هزار سال نوری است و ۳۵ میلیون سال طول میکشد که نور آن به ما برسد. ستارههای لایههای بیرونی این کهکشان با چنان سرعت زیادی دور مرکز میچرخند که کهکشان باید به طور کامل از هم میپاشید. ولی کهکشان کاملا قوام خود را حفظ کرده و دانشمندان میگویند این موضوع میتواند یکی از نشانههای وجود مادهای ناپیدا به نام مادهی تاریک باشد.
عکس بزرگتر را در سایت تصویر نجومی روز ناسا ببینید.
منبع: APOD.Nasa.gov
سلام.
تصور خیلی از ماها در مورد مقیاس های نجومی درست نیست و بهتره که مطالبی از این دست که چند نمونش رو خواهم گفت، مکرر منتشر کنید:
مثلاً اگه زمین رو به اندازه یک توپ پینگ پونگ تصور کنیم که در اون صورت ماه به اندازه یک تیله شیشه ای میشه، فاصله ماه تا زمین حدودا چقدر میشه؟
تقریباً قریب به اتفاق مردم تصور میکنند حدود یک وجب یا حتی کمتر باشه. اما در واقع ۱۲۰ سانتی متر فاصله دارن.
یا مثلاً اگه مداری که زمین به دور خورشید میچرخه رو به اندازه یک سکه ۱ تومنی (قطر ۲ سانت) تصور کنیم، سیاره پلوتو ۲۰ متر دورتر به دور خورشید میچرخه. مثلاً مثل یک سالن بزرگ والیبال.
حالا اگه مدار پلوتو به اون بزرگی رو در نقطه ای فقط به اندازه یک میلیمتر تصور کنیم، یعنی کل منظومه شمسی رو فقط در یک نقطه یک میلیمتری فشرده کنیم، تصور میکنید کهکشان راه شیری چقدری میشه؟ با تصاویری که معمولاً نشون داده میشه، تصور میشه که اندازه کهکشان راه شیری با این مقیاس، چیزی حدود یک اتاق یا حدأکثر یک سالن بشه. دقت کنید که کل منظومه شمسی شده یک نقطه یک میلیمتری. اما در واقع کهکشان ما در این مقیاس، یک دایره به قطر ۳ کیلومتر میشه. واقعاً بزرگه. ۳ کیلومتر در مقایسه با یک نقطه یک میلیمتری.
و اگه این کهشکان به این بزرگی به قطر ۳ کیلومتر رو در یک سکه یک تومنی فشرده کنیم، کل دنیایی که تا حالا کشف شده، در یک بالن بسیار بسیار بزرگ به قطر ۵۰۰ متر قرار میگیره. تصورش رو کنید. ۵۰۰ متر. اون سکه گم میشه.
هر از مدتی با بیان مطالبی از نوع مقایسه ای از این دست، میشه به مرور تصور عموم رو از دنیای اطرافشون اصلاح کرد.
با تشکر از مطالب مفیدتون.