صد سال تنهایی؛ شاهکار ادبیات آمریکای جنوبی

علاقه به «گابریل گارسیا مارکز» از چشم اهل فرهنگ و ادب در داخل کشور به دور نمانده در آشفته بازار ترجمه های رنگارنگ و مجموعه‌هایی که هربار با عنوان و طرح جلدی متفاوت، تجدید چاپ می‌شوند، حتی ضعیف‌ترین ترجمه‌های آثار گارسیا مارکز هم اغلب به تیراژ‌‌های بالا می‌رسند و از اقبال درخور توجهی بهره‌مند می‌شوند. «صد سال تنهایی» هنوز پس از گذشت نزدیک به نیم قرن از تاریخ انتشار اولین ترجمه‌اش در زمره‌ی محبوب‌ترین آثار داستانی در بین فارسی زبانان است.

این علاقه بیش از اندازه، تنها به قشر کتابخوان و به حوزه‌ی ادبیات منحصر نمی‌شود. تماشاخانه‌های کشور میزبان نمایشی از آثار گارسیا مارکز هستند، کاربران شبکه‌های مجازی نام شخصیت‌های داستان‌های گارسیا مارکز را به عنوان نام کاربری خود انتخاب می‌کنند، قطعات موسیقی با نام شخصیت‌های « صد سال تنهایی » به بازار می‌آیند و روزنامه‌نگاران ایرانی مرتباً از عناوین رمان‌های گارسیا مارکز تیترهای خبری می‌سازند.

کتاب «صد سال تنهایی» نوشته گابریل گارسیا مارکز نویسنده، روزنامه‌نگار و فعال سیاسی، مشهور کلمبیایی است. او در سال ۱۹۸۲ به خاطر همین رمان برنده جایزه نوبل شد. خلق «صد سال تنهایی» را می‌توان معرفی کننده سبک رئالیسم جادویی در جهان نامید. اثری که در عین واقع‌گرایی، عناصر شگفت‌انگیز دنیای اسطوره و تخیل را به عقاید خاص مردم پیوند می‌دهد و جهانی متفاوت با دنیای واقعیت یا تخیل محض می‌سازد.

رمان «صد سال تنهایی» در سال ۱۹۶۵ در تیراژ هشت هزار نسخه و به زبان اسپانیایی در آرژانتین به چاپ رسید که همه نسخه‌های آن در هفته اول فروخته شد. بعد از گذشت تقریباً پنج دهه از اولین چاپ این کتاب، بیش از سی میلیون جلد از آن در سراسر دنیا به فروش رفته‌است و به بیش از سی زبان مختلف ترجمه شده است.

داستان این کتاب روایتگر شش نسل از خانواده‌ای کولی است که محکوم به تنها زیستن هستند. زن و شوهری که همراه تنی چند از دوستانشان دهکده خود را ترک می‌کنند تا به جای جدید برسند و سپس دهکده موکوندو را بنیان می‌گذارند؛ دهکده‌ای که در ابتدا بکر و جادویی است، ولی بعد از ارتباط با سایر تمدن‌ها، عناصر خیال از آن دور می‌شود. «صدسال تنهایی» از زبان سوم‌شخص حکایت می‌شود. مارکز در «صد سال تنهایی» واقعیت اجتماعی و جغرافیایی جدید کولی‌ها را از همان ابتدا به تفکرات و اسطوره‌های آنها پیوند می‌دهد. شگفتی‌های مربوط به حضور کولی‌ها در دهکده را که به واقعیت زندگی در کلمبیا شباهت دارند، با جادوهایی که در این داستان رخ می‌دهند، ادغام می‌کند و استفاده از سبک رئالیسم جادویی در رمان را به اوج خود می‌رساند.