[ویدیو] پوست خارجی؛ ماده‌ای که بسته به نیاز ما تغییر شکل می‌دهد
ماده‌ی قابل برنامه‌نویسی چیزی نیست که ما تجربه‌ی زیادی با آن داشته باشیم یا اطلاعات زیادی درباره‌ی آن بدانیم. این نوع ماده هنوز یک تکنولوژی نوظهور است که به آرامی از فضای آزمایشگاه‌های تحقیقاتی بیرون می‌آید. دانشگاه MIT یکی از آن مراکز تحقیقاتی است که در این باره تحقیق می‌کند. «بشیر توم»، یک دانشجوی فوق لیسانس در MIT مدتی است که روی نوعی از ماده‌ی قابل برنامه‌نویسی کار می‌کند. ماده‌ی سخت توم که به اصلاح به آن «پوست خارجی» (Exoskin) می‌گویند، از مستطیل‌هایی تشکیل شده که مثل موزاییک کنار هم قرار گرفته‌اند. این مستطیل‌ها از جنس سیلیکون سخت هستند و روی تیوب‌های سیلیکونی انعطاف‌پذیری قرار گرفته‌اند. این پوست خارجی با باد شدن تیوب‌ها می‌تواند به طور داینامیک به لمس شدن واکنش نشان دهد، اطلاعات را منتقل کند و کاربردش را تغییر دهد.
اگر توصیف این موارد کمی برای‌تان گیج کننده است، جای نگرانی نیست. ویدیوی بالا کاربرد آن را به وضوح نشان می‌دهد. یکی از کاربردهای دیگر پوست خارجی در فرمان ماشین است که توم آن را بررسی کرده است. این ماده می‌تواند کاربردهای مختلفی در فرمان داشته باشد.
«ما فرمانی ارایه می‌‌دهیم که بافت‌ش تغییر می‌کند و اطلاعات جهت‌یابی GPS را همراه با دیگر اطلاعات در تجربه‌ی رانندگی شما ادغام می‌کند؛ به شکلی که با بازخوردهای لمسی و بدون ایجاد مزاحمت شما را راهنمایی می‌کند. ما قصد داریم حافظه‌ی فضایی آن را افزایش دهیم، حواس‌پرتی راننده را کاهش دهیم و فرایند پیچیده‌ی چندوظیفه‌ای را ساده‌تر کنیم.»
ما در این مرحله نمی‌توانیم نمونه‌ی اولیه‌ی این ماده را به یک محصول تجاری (یا حتی طرح مفهومی را به نمونه‌ی اولیه) تبدیل کنیم چون کاربر باید بتواند ردیف‌های مستطیلی این پوست خارجی را به طور مجزا کنترل کند. کنترل این ماده به تعداد تیوب‌های قابل حرکت بستگی دارد. یعنی هر یک از این مستطیل‌ها باید تیوب‌های انعطاف‌پذیری داشته باشند که در صورت لزوم باد شوند. در اکثر طرح‌های مفهومی که در ویدیوی بالا نشان داده شده، هر یک از این قسمت‌های سخت می‌تواند به طور مجزا به حرکت در بیاید؛ بدین معنی که هر یک از آنها باید تیوب و عملگرهای هوایی مخصوص به خودش را داشته باشد. در حال حاضر، این کار با استفاده از تکنیک‌های فعلی ساخت ماده شدنی نیست. به همین دلیل است که نمونه‌ی فیزیکی که در ابتدای ویدیو می‌بینیم فقط یک تیوب بزرگ دارد که بسیاری از قسمت‌های سخت را به حرکت در می‌آورد.
خوشبختانه این محدودیت مدت زیادی دوام نمی‌آورد. به جای اینکه به پمپ‌های هوای خارجی و تعداد زیادی تیوب وابسته باشیم، شاید بتوانیم عملگرهای هوایی مستقل بسازیم که زیر هر یک از قسمت‌های پوست خارجی قرار می‌گیرند تا به طور مجزا آنها را به حرکت دربیاورند. یک تکنیک دیگر هم الکترولیز معکوس است. در این تکنیک با استفاده از الکتریسیته آب را به عناصر سازنده‌ی آن، هیدروژن و اکسیژن تجزیه کنیم.
توم امیدوار است که تحقیقاتی مثل این در نهایت به جایی برسند که «مرز بیان سخت و نرم، متحرک و ساکن از میان برود و الهام‌بخش محققان فعال در زمینه‌ی تعامل انسان و کامپیوتر باشد تا این محققان با مواد فیزیکی اطراف‌شان بتوانند رابط‌های کاربری بیشتری طراحی کنند.» البته این اظهارات شاید اندکی اغراق‌آمیز باشد، اما ساخت ماده‌های فیزیکی که می‌توانند بسته به نیازهای ما تغییر کنند واقعا هیجان‌انگیز است.
منبع: IEEE
