نه به دانلود غیرقانونی
احتمالا بارها شنیدهاید که ایران عضو قانون کپیرایت نیست؛ این قانون چیست و دقیقا چه مواردی را شامل میشود؟
مدت زمان زیادی طول کشید تا هنرمندان و خالقان آثار اعم از هنری، ادبی و علمی برای حفظ مالکیت معنوی اثر خود بهفکر بیفتند. شاید ضرورتهای مدرنیته آنها را به این نقطه رساند تا مدتها فکر کنند و مدلهای مختلف حفظ اثر را روی کاغذ بنویسند تا درنهایت پیمان برن در روزی اواسط سال ۱۸۸۶ در شهر برن، بین کشورهای پادشاهی، منعقد شد. قبل از آن، حقوق قانونی یک اثر متعلق به نویسندهی آن بود اما نویسنده در خارج از کشور خود، فاقد حقوق قانونی بود و مثلا در فرانسه، کتاب یک نویسندهی انگلیسی بدون اجازهی او چاپ میشد و نویسنده حق اعتراض نداشت. پیمان برن داشتن حق قانونی بر مالکیت یک اثر را در تمام کشورها قابل اجرا دانست .پیمان برن تاکنون بارها مورد تجدیدنظر قرار گرفته و از سال ۱۹۶۷ مدیریت آن برعهدهی سازمان جهانی حمایت از حقوق مالکیت معنوی Word Intellectual Property Organization یا WIPO قرار گرفته است.
اگر بخواهیم ساده و سرراست بگوییم «این حق چیست؟» باید گفت «حفاظت قانونی از هر اثری است که دارای ماهیت قابل درک باشد. اگر این اثر یک مقاله، نمایشنامه، ترانه، یک حرکت جدید در رقص، کد HTML یا گرافیک کامپیوتری باشد بهنحویکه قابل ثبت بر کاغذ، نوار کاست،CD یا هارد درایو کامپیوتر باشد، شامل قانون کپیرایت میشود.»
قانون کپیرایت به خالق اثر اجازه میدهد تا از حقوق انحصاری تکثیر، اقتباس در شیوهی بیان نو مانند به فیلم تبدیلکردن یک رمان) پخش و نمایش عمومی اثر استفاده کند. انحصاری به این معناست که تنها خالق اثر، نه کسی که به نحوی به اثر دسترسی دارد، میتواند از این حقوق استفاده کند. قانون کپیرایت از زمانی که اثری در شکلی ملموس به وجود بیاید، شامل آن اثر میشود .مثلا یک نویسندهی انگلیسی، داستان خود را مینویسد، نام خود را امضا میکند و با گذاشتن نشانه © در کنار آن تاکید میکند که نویسندهی این داستان است. نوشته را در پاکتی میگذارد و به آدرس خودش پست میکند و این پاکت را دربسته نگه میدارد. درواقع شاهد او تاریخ مهر پست بر پاکت است. حالا او با در دست داشتن این نامه، اثر خود را در دفتر کپی رایت انگلستان به ثبت میرساند تا از هرگونه سوءاستفاده جلوگیری کند. خالقان آثار دیجیتالی هم میتوانند هنگام حفظ یک اثر در کامپیوتر، تاریخ و ساعت آن را حفظ کنند تا با در دست داشتن فایل اصلی ثابت کنند زودتر از شخصی که به نحوی برای مثال از وبسایت به آنها دست یافته، آن را به وجود آوردهاند.
در نمایشگاه بینالمللی کتاب تهران در سال گذشته نزدیک به ۱۰هزار علاقهمند به کتاب، دستبندهای کمپین «نه به دانلود غیرقانونی کتاب» را به دست خود بستند و بهصورت نمادین حمایت خود را از این کمپین اعلام کردند.
وقتی از یک سایت دیدن میکنید، کپیکردن مطالب، تصاویر یا کد HTML آن با چند کلیک امکانپذیر است و بسیاری از ما به دلایل مختلف این کار را انجام میدهیم. ما گمان میکنیم اینترنت یک فضای عمومیست و برداشت مطالب آن آزاد است، به خصوص که ذخیره یا کپی فایلهای آن به سادگی میسر است. اما باید بدانیم آنچه در اینترنت میبینیم در صورتی قابل کپیکردن است که یا دولتی باشد؛ مانند اسناد سفارتخانهها، دانشگاهها و غیره یا تاریخ کپیرایت آن منقضی شده باشد، یا صاحب وبسایت حقوق خود را لغو یا واگذار کرده باشد. از سویی دیگر اگر با اجازهی صاحب اثر، در متن، تصویر، کد HTML و موارد مشابه آن تغییر کلی ایجاد کنید و این تغییرات موافق با شرایط صاحب اثر باشد، شما صاحب اثر جدید هستید. در غیر این صورت به دزدی ادبی/هنری محکوم خواهید شد.
ایران متاسفانه جزو کشورهای امضاکنندهی قانون برن نیست. بنابراین قوانین بینالمللی و محافظت از آثار به شکل قانونی در کشور ما اتفاق نمیافتد؛ اما کمپینها و فعالیتهای فرهنگی بسیاری در تلاش هستند برای حفظ مالکیت اثر تا آنجا که قابل کنترل و اجراست قانون کپیرایت را رعایت کنند.
از سال گذشته و همزمان با نمایشگاه کتاب، وبسایت فروش آنلاین کتاب «فیدیبو» حرکتی را با عنوان «نه به دانلود غیرقانونی» راه انداخت تا از حقوق نویسندگان محافظت کند. این کمپین بزرگ «رصد» نام دارد؛ کمپین صیانت از حقوق ناشران و نویسندگان. در نمایشگاه بینالمللی کتاب تهران در سال گذشته نزدیک به ۱۰هزار علاقهمند به کتاب، دستبندهای کمپین «نه به دانلود غیرقانونی کتاب» را به دست خود بستند و بهصورت نمادین حمایت خود را از این کمپین اعلام کردند.
در سال جاری و در نمایشگاه کتاب امسال هم قرار است هرکدام از ما با مشارکت در این طرح و قبول حفظ مالکیت معنوی اثر برای خالق آن اثر، به این کمپین بپیوندیم و با پرداخت هزینههایی بسیار ناچیز به نویسنده، فیلمساز، محقق و هر تولیدکنندهی اثری که راهی برای فروش حقیقی اثر خود ندارد احترام بگذاریم، و به او، در تولید آثار بعدیاش کمک کنیم.
همچنین میتوانید اگر کتاب یا اثری بدون اجازهی صاحبامتیاز آن بهصورت فرمتهای دیجیتالی مثل PDF در وبسایتی در حال انتشار است، به مسئولان سایت فیدیبو اطلاع دهید.
اگر به این مطلب علاقه داشتنید، سایر مطالب مجله را هم مطالعه کنید. برای مطالعه روی عکس زیر کلیک کنید.
تا زمانی که حقوق یک کارگر ۹۰۰ هزار تومانه و زمانی این مبلغ به ۵ میلیون توامن نرسیده، چنین چیزهایی تو ایران یک رویا هست و اگه هم اجار بشه ولی دستمزدها و حقوق قانون کار به مبلغی که گفتم نرسه، بازم کپی رایت رو لهش خواهمی کرد هم من و هم هر جوان بیکار ایرانی. تو این وضعیت بیکاری و هزار تا بدبختی تنها بچه پولدارها میان مثلا یه سی دی میخرن 🙂
یه چیز هم در مورد کتاب و محصولات مشابه بگم. اینکه شما یه اثر خارجی رو ترجمه کنی شما رو صاحب معنوی اون اثر به زبان ترجمه شده نمی کنه… برای این کار هم باید مجوز ترجمه و انتشار رو از صاحب حق معنوی اثر داشته باشی. اون دسته از کتابهای ترجمه شده که این شرایط رو داشته باشن رعایت حق مالکیت معنوی شون لازم و واجبه.
این حرف به طور کلی درسته… اما وقتی موضوع جالب میشه که یه شرکت ایرانی نرم افزار یا موسیقی یا یه اثر ادبی یه شرکت یا مولف خارجی رو بدون پرداخت حقوق معنوی منتشر می کنه… مثلا یه نرم افزار که برای تهیه یه نسخه اش باید چند هزار دلار بدی رو کرک می کنه بعد روی قاب سی دی اولا می نویسه هر گونه کپی برداری پیگرد قانونی داره… و بعدشم در مورد حرام بودن شرعی و عرفی کپی برداری می نویسه…
این دیگه خیلی مسخره میشه
ولی در مورد محصولاتی که مولف اونها ایرانی هست یا توزیع کننده محصول از مولف اصلی مجوز انتشار داره حق کاملا با شماست.
موافق اجرای کپی رایت برای محصولات داخلی هستم ! اعم از کتاب، فیلم، موسیقی و هر چیز دیگه ای !
(هر چند قیمت همین محصولات داخلی هم یا زیاده، مثل کتاب ها،
یا کیفیت خیلی بدی دارن و درشون احترامی به مخاطب دیده نمیشه، مثل آلبوم های موسیقی ضعیف این روزها !)
اما در رابطه با محصولات خارجی کاملا مخالفم ! چون ارزش پول ما در برابر ارزهای خارجی خیلی پایینه !
نباید انتظار داشت یه بازنشسته بیاد حقوق یک ماهش رو صرف خرید نسخه ی اصلی ویندوز بکنه !
اگر بخوایم کپی رایت رو در قبال محصولات خارجی اعمال کنیم، خیلی از فیلدهای جامعه تعطیل میشه !
به فرض من مهندس بخوام یه نرم افزار SolidWorks بخرم، باید بیشتر از ۳۰۰ دلار هزینه کنم ! مسلما نمی تونم !
غیر از مراکز و شرکت های حساس که نیاز به محاسبات دقیق دارن، باقی جاها نرم افزارهای کرک شده استفاده میشه !
خرید فیلم و موسیقی خارجی هم که کلا غیر ممکنه! چون به دلیل ممیزی، هیچ مجرای قانونی ای برای عرضه ندارن !
تو ایران خیلی خیلی زمان لازمه تا این قانون جا بیوفته …
فکر نمیکنم حالا حالا ها در موردش فرهنگ سازی بشه .
و به نظرم مهم ترین علتش هم سخت بودن خریدن لایسنس تو ایران هست
که باید علاوه بر پول اون لایسنس به شرکتی هم که داره این رو بهت میده یه کارمزدی بدی ….
بسیار عالی. ولی در مورد ناشرانی ک کشور مارو تحریم میکنن و اجازه دسترسی به خدماتشون رو به ایرانی ها نمیدن این نظر رو ندارم.
جمعیت قابل ملاحظه ای از مردم این کشور براساس استاندارهای بین المللی هنوز زیر خط فقر زندگی می کنند و شما انتظار داری والدینی که برای خرید PC با هزار زحمت و پس انداز تونستن یک میلیون هزینه بکنن، حالا برای خرید نرم افزار های ویندوز و البته خود ویندوز ( حداقل ویندوز و آفیس) باید قیمتی بیشتر از خود PC بپردازد که اصلا در توان آنها نیست.
ملتی که دخل و خرجشون یر یر با هم مساوی و حتی خرجشون بیشتر از دخلشونه به دنبال حق کپی رایت نخواهند بود چون توان انجام اون رو نخواهند داشت در صورتی که بخواهند این حق رو رعایت بکنند.