نقد فیلم جمشیدیه؛ بی‌هدف و بی‌انگیزه
فیلم جمشیدیه ساخته یلدا جبلی تبدیل به یکی از آن کمدی‌های ناخواسته جشنواره فیلم فجر امسال شد. یک فیلم سطحی، شعارزده، بدون خلاقیت در روایت و ساختار که آنقدر هوش مخاطبش را دست کم گرفته بود که در نهایت تماشاگر را به خنده می‌انداخت.
در ریویوی فیلم‌های جشنواره فیلم فجر خطر اسپویل شدن وجود دارد.
یلدا جبلی پیش‌تر فیلم «داره صبح می‌شه» را ساخته بود که در گروه هنر و تجربه اکران شد. آن فیلم هم چنگی به دل نمی‌زد ولی حداقل مضحک از کار درنیامده بود. بهترین سکانس فیلم همان تولد ابتدای کار است که سارا بهرامی (در نقش ترانه) و حامد کمیلی (امیر) اتفاقی را که صبح آن روز افتاده برای رفقایشان تعریف می‌کنند. این تنها سکانس مفهوم فیلم است. بقیه‌اش یک سری شعار و پلان‌های بد بی‌هدف است که معلوم نیست کارگردان دقیقا قصد داشته کدام موضوع را چالش فیلمش قرار بدهد: قصاص؟ بخشش؟ خشونت در جامعه؟ فحاشی؟ این وسط حتی به استادیوم رفتن زن‌ها هم نقب زده می‌شود.
یک سوم ابتدایی فیلم گمان می‌کنیم قرار است با یکی از آن درام‌های اجتماعی که روی فرمول اصغر فرهادی پیش می‌روند روبه‌رو باشیم. زن واقعا مقصر مرگ راننده است و عذاب وجدانش پیروز می‌شود یا مرد در حکم منطق جامعه‌ای که اخلاق و وجدان برایش آنقدرها اهمیت ندارد موفق می‌شود نظرش را به زن تحمیل کند؟ یک سوم ابتدایی فیلم در این مسیر است و بعد خوشبختانه یا بدبختانه کلا به سمت دیگری می‌رود.
فیلم پر است از پلان‌های طولانی بیهوده. مثل سکانسی که ترانه و امیر به دفتر وکالت بابک رفته‌اند و بابک مشغول نصیحت است. با آن مدل صدا و لحن عجیب و غریب که انگار دارد تقلید صدا می‌کند. اصلا معلوم نیست چرا سعید چنگیزیان در کل فیلم جوری صحبت می‌کند که گویا بازیگر یک نمایش آماتوری است!
حضور کیومرث پوراحمد و کاراکتر پدر خونسرد جزو عناصر عصبی‌کننده فیلم می‌شود. دیالوگ‌هایی که بازیگران رد و بدل می‌کنند به درد یک نمایش مدرسه‌ای می‌خورد. این حجم از سهل‌انگاری در دیالوگ‌نویسی غیرقابل قبول است. بعد می‌رسیم به سکانس‌های دادگاه.
واقعا چرا یلدا جبلی فکر کرده که بهرام عظیمی گزینه جالبی برای بازی در نقش قاضی می‌تواند باشد؟ واقعا آن جمله‌هایی که به عنوان دفاعیه در دادگاه رد و بدل می‌شوند قرار است تماشاگر را تحت‌تاثیر قرار بدهند؟ آن اشارات شعاری به جامعه فحاشی که اهل خشونت است خودشان کافی هستند تا تماشاگر را به جنون برسانند.
یک پایان سر‌هم‌بندی شده بیمزه هم به فیلم اضافه می‌شود تا «جمشیدیه» حتی یک نکته مثبت هم نداشته باشد. فیلمی که بی‌هدف است و جوری به نظر می‌رسد که انگار بی‌انگیزه هم ساخته شده است.
این وسط فقط نگران سارا بهرامی هستم. استعدادی که در «ایتالیا ایتالیا» کشف شد و الان در فیلم‌هایی بازی می‌کند که به ظاهر آثار جدی هستند اما در اصل متظاهرانه و سطحی‌اند.
برای آگاهی از آخرین اخبار و اطلاعات جشنواره فیلم فجر به صفحه ویژه جشنواره فیلم فجر ۹۷ در دیجی‌کالا مگ بروید.
فیلم ایتالیا ایتالیا فیلم خوبیه باوجود مشکلات قراوان خوش ساخته
نیم ساعت اول اومدم بیرون، موضوع خیلی تکراری و کسالت اور که حداقل تو ده تا فیلم عینش رو دیدیم. کاش سارا بهرامی بیشتر تو انتخاب فیلم دقت میکرد
سلام
نقدتون خیلی غیر منصفانه بود به نظرم
من سه تا فیلم جشنواره رو تونستم ببینم : جمشیدیه – درخونگاه – سال دوم دانشکده ی من
و به نظر از بین این سه تا ، جمشیدیه واقعا خوب بود !
پیامش هم کاملا مشخص بود ، یه مسئله ی ساده رو تبدیل به جنجال الکی نکنیم !
یه اتفاق روزمره که میتونه برای همه رخ بده .
تو هر لحظه ی فیلم بیننده میتونه خودش رو بذاره جای هر دو طرف و حق رو به هر دو طرف بده .
بازی بازیگر نقش بابک اتفاقا به نظرم خیلی هم خوب بود !
تنها نکته ای که فرمودین و قبولش دارم اینه که نقش کیومرث پوراحمد به قول شما زیادی خونسرد بود همین !
البته من یه بیننده ی سادم و قطعا نظر افرادی که فنی نگاه می کنن با من متفاوته
ممنون