مغلطه‌ی حمله‌ی شخصی (کینه‌توزانه) | مغلطه به زبان آدمیزاد (۵)
تعریف: مغلطه حمله شخصی موقعی پیش می‌آید که یک شخص به جای رد کردن استدلال‌های طرف مقابلش، به خود آن شخص حمله کند، طوری که این حمله به استدلال طرف مقابل هیچ ربطی نداشته باشد.
معادل انگلیسی: (Ad Hominem (Abusive
معادل لاتین: argumentum ad hominem
معادل‌های جایگزین: اَد هامینم، مغالطه‌ی شخص‌ستیزی، مغالطه‌ی کینه‌ورزی، لعن منبع، اَنگ چسباندن، کاریکاتورسازی غرض‌ورزانه، غرض‌ورزی
الگوی منطقی:
شخص ۱ ادعا می‌کند Y صحیح است.
شخص ۱ یک احمق بیشعور است.
بنابراین Y صحیح نیست.
مثال ۱:
حریف من فکر می‌کند باید مالیات را کاهش دهیم. این حرف را زنی می‌زند که هر شب یک سطل بستنی بن و جری می‌خورد!
توضیح: علاقه‌ی این زن فرضی به بستنی هیچ ربطی به مبحث کاهش مالیات ندارد و بنابراین استدلال را از هیچ لحاظ تقویت نمی‌کند. حمله‌ی شخصی موقعی اتفاق می‌افتد که شخص استدلالی دندان‌شکن در چنته ندارد و احساس درماندگی می‌کند.
مثال ۲:
تونی دوست دارد باور کند که منشاء حیات یک «تصادف» است. تونی یک حرام‌زاده‌ی کافر است که در زندان بیشتر وقت گذرانده تا کلیسا، بنابراین او تنها در زمینه‌ی ساختن پلاک قلابی ماشین منبع موثق به حساب می‌آید.
توضیح: تونی شاید یک حرام‌زاده‌ی کافر باشد. شاید او در زندان بیشتر از کلیسا وقت گذرانده باشد، ولی این بیانات هیچ ربطی به استدلال او راجع به منشاء حیات ندارند.
استثنا: اگر حمله به شخص به استدلالش مربوط باشد، این کار مغلطه نیست. در مثال اول، اگر موضوع مورد بحث معاف کردن شرکت بن و جری از پرداخت مالیات باشد، اشاره به علاقه‌ی زن به بستنی‌های این شرکت می‌تواند مدرکی دال بر تعارض منافع (Conflict of Interest) باشد.
راهنمایی: وقتی دیگران به جای استدلال‌تان به خودتان حمله می‌کنند، این حاکی از کیفیت استدلال‌تان است. این نشان می‌دهد حریف‌تان احساس درماندگی می‌کند.
منابع:
Walton, D. (1998). Ad hominem arguments. University of Alabama Press.
ترجمه‌ای از:
لطفا اگر کتاب را چاپ کردید اعلام کنید,
با تشکر
خوب بود. ممنون