معرفی فیلم بنجامین باتن؛ بر لب جوی نشین و گذر عمر ببین

دیوید فینچر از آن کارگردانان بزرگ روزگار ماست که اغلب ایده‌های تازه دارد. فیلم‌های مختلفش در فضایی کاملا متفاوت سیر می‌کنند و لحن‌شان زمین تا آسمان با هم تفاوت دارد. فیلم بنجامین باتن که فضایی کاملا منحصر به فرد در کارنامه فینچر دارد.

هرچند که فیلم «بنجامین باتن» به خاطر نامعمول و تازه بودن‌ قصه‌اش در مراسم مختلف اهدای جوایز زیر سایه فیلم‌های دیگر قرار گرفت، اما فیلمی که این قدر پیچیده و این قدر استادانه درباره مفاهیم انسانی صحبت می‌کند در تاریخ سینما و برای سینمادوستان ماندگار است. فیلمی که از اول تا آخر درباره زندگی و عشق است و حتی مرگ هم این وسط نه در هیات زشت و ترسناک همیشگی که دلیلی است برای نشان دادن گذر زندگی و مدعایی است برای نشان دادن این که آدم‌هایی که دوستشان داریم چقدر برایمان ارزشمندند.

صحبت کردن از فیلمی مانند «بنجامین باتن» کار دشواری است. بعضی فیلم‌ها فقط برای نگاه کردن و لذت بردن ساخته می‌شوند مثل نگاه کردن به یک تابلوی نقاشی در موزه. نمی‌شود خیلی بهشان نزدیک شد و لمسشان کرد. نمی‌شود همه لذتی را که از دیدنش بردی و همه چیزهایی را که یاد گرفتی انتقال بدهی مگر این که از خود فیلم استفاده کنی. یک اثر هنری بزرگ اول وارد قلب و روح می‌شود و بعد مغز آن را تحلیل می‌کند. این طوری است که ادا کردن حق مطلب درباره فیلم بزرگی مثل  بنجامین انقدر کار مشکلی می‌شود.

فیلم فینچر داستان کاراکتر عجیب‌الخلقه‌ای به نام بنجامین باتن است که زندگی‌اش وارونه و از ته خط شروع می‌شود. از پیری به جوانی می‌رسد و در کودکی از دنیا می‌رود. این وسط آدم‌های متفاوتی سر راهش قرار می‌گیرند و روی مسیرش تاثیر می‌گذارند.

«بنجامین باتن» از آن فیلم‌های هزار لایه است. می‌تواند یک فیلم احساسی قلمداد شود یا مفاهیم فلسفی از آن برداشت شود. فیلمی درباره روابط انسانی باشد یا یک مفهوم انتزاعی مثل زمان را مطرح کند. که در اصل همه این‌ها هم هست چون زندگی، مرگ و عشق مهم‌ترین و رمانتیک‌ترین مقوله‌های این دنیا هستند که همگی در بستر زمان می‌گذرند.