مشاهدهی روند کامل بلعیده شدن یک ستاره توسط سیاهچاله، برای اولین بار
منجمان و محققان برای اولین بار موفق شدهاند که بلعیده شدن یک ستاره توسط سیاهچاله و اتفاقات پس از آن را به طور کامل رویت کنند.
سیاهچالهها تودههای عظیم و همیشه گرسنهای هستند که هر ستارهی نزدیک خودشان را با ولع به سمت خود میکشند و میبلعند. این پدیدهها دارای قدرت جاذبهی بسیار قوی هستند که روی اجرام پیرامونشان تاثیر میگذارد. این جاذبه به حدی قوی است که نه تنها به اجرام، بلکه به نور هم مجال فرار نمیدهند و آنها را به سمت خود میکشند.
منجمان و دانشمندان هوا فضا تا پیش از این اغلب قبل یا بعد از پروسهی شکار یک ستاره به وسیلهی سیاهچاله را دیده بودند و خیلی به ندرت پیش آمده که روند کامل بلعیده شدن ستاره را تا پایان کار رصد کنند.
سیاهچالهها تودههای عظیم و همیشه گرسنهای هستند که هر ستارهی نزدیک خودشان را با ولع به سمت خود میکشند و میبلعند.
«شورد فان ولزن» (Sjoert van Velzen)، از کارشناسان تلسکوپ هابل در «دانشگاه جانز هاپکنز» (Johns Hopkins University) سرپرست تیمی بوده که این رصد را برنامهریزی کرده و آن را تا پایان دنبال میکردهاند. او میگوید اولین بار بوده که انسان شاهد متلاشی شدن یک ستارهی بلعیده شده و انتشار شعلهی نور مخروطی از محور سیاهچاله بوده است.
ستارهای که بلعیده شد به اندازهی خورشید بود.
اولین بار در آذر ماه سال گذشته بود که تیمی از محققان دانشگاه اوهایو متوجه شدند این ستاره تحت تاثیر جاذبهی سیاهچاله از مسیر خودش منحرف و به کام مرگ کشیده شد. آنها از همان زمان مراقب بودند تا بتوانند این اتفاق را در لحظه شکار کنند. پیش از این همیشه رصد دیرتر از موعد صورت میگرفت که بلعیدن ستاره تمام شده بود.
فان ولزن به محض اطلاع از زمانبندی این اتفاق به همراه ۱۳ منجم دیگر با چندین تلسکوپ مستقر روی زمین تیمی تشکیل دادند تا اطلاعات رادیویی، اشعهی ایکس و اپتیکال (نوری) را جمعآوری کرده و تصویری از طول موج چندگانه از این اتفاق را به دست آورند.
ستارهای که بلعیده شد به اندازهی خورشید بود.
مطالعهی سیاهچالهها و فهمیدن اینکه دقیقا کجا هستند کار بسیار مشکل است چون این پدیدهها اصلا دیده نمیشوند.
تنها راه مطالعهی سیاهچاله، بررسی فضای اطراف آن است؛ اینکه چه اجرامی بلعیده میشوند و چه چیزهایی از فضا حذف میشوند. در واقع فقط به واسطهی نیروی جاذبهای سیاهچالههاست که آنها را شناسایی میکنیم.
لقمهی بزرگی مثل یک ستاره وقتی به دام سیاهچاله میافتد تبدیل میشود به فوران تودهای از مواد و پلاسما که از حفرهی سیاهچاله به بیرون پرتاب میشود. هنوز منطق و عامل شکلدهی به این فوران مشخص نیست ولی بر اساس یک فرضیه، مادهای که وارد سیاهچاله میشود تحت حرارت بسیار بالایی قرار میگیرد و از مسیری به موازات محور مرکزی سیاهچاله از آن خارج میشود. جاذبهی مغناطیسی موجود هم باعث میشود که فوران به این شکل مخروطی درآید.
قرص برافزایشی میتواند به دور سیاهچاله به وجود بیاید.
درک این واقعیت برای پایهریزی و تکمیل تئوریهای مربوط به سیاهچالهها و درک هستی بسیار مفید خواهد بود.
قرص برافزایشی یک ساختار دیسک مانند از مواد است (موادی که در اینجا ذرات ستارهی قربانی هستند) که به شکل حلقوی به دور یک جسم خاص (که در اینجا همان سیاهچاله است) میچرخند. این چرخش گرما و نور تولید میکند.
تیم تحقیق احتمال دادند که درخشش شدید در نور سیاهچاله میتوانسته به خاطر قرص برافزایشی بوده باشد؛ از این رو با اطمینان بیشتری روی بلعیده شدن ستاره توسط سیاهچاله تاکید کردند.
فان ولزن دراینباره گفت: “ما در این رصد توانستیم تصویر و اطلاعات خوبی به دست بیاریم و فهمیدیم که باقیماندههای یک ستاره میتواند خیلی سریع به شکل یک فوران مخروطی شکل در بیاید. درک این واقعیت برای پایهریزی و تکمیل تئوریهای مربوط به سیاهچالهها و درک هستی بسیار مفید خواهد بود.”
منبع: CNET
سلام ممنون
ولی علت اینکه کل ستاره ناپدید نمیشه و مقداری به بیرون پرتاب میشه و مقداریش هم به صورت دیسک درمیاد چیه؟
من شنیده بودم تا وقتی چیزی وارد افق رویداد سیاه چاله نشه نمیتونه روی اون تاثیر گذار باشه
حالا چجوریه که این سیاه چاله تونسته اون ستاره رو به سمت خودش بکشه؟
یک سوال دیگه
آیا ممکن کهکشان ها با همچین اتفاقی بوجود اومده باشن؟
چون تا جایی که من مطالعه کردم تو مرکز کهکشان ها یک سیاه چاله وجود داره
اگر اینطور باشه بنظرم امید زیادی به کره زمین نیست
چون یروزی کل این محیط ما از بین خواهد رفت و ما قدرت خروج از این کهکشان رو نخواهیم داشت 🙂
مگر اینکه ماجرا جوری بشه که اعتقادات ادیان گفتن و …
اللهم عجل لولیک الفرج
قدیما هر روز فیسبوک بودم… الان مدتهاست وبلاگ دیجی کالا و دیجی کالا مگ… مطالبتون عالیه مخصوصا این دست مطالب. همیشه پر انرژی باشید.
حق با شماست