رومانتیک‌های لیورپولی، جنگجویان رئالی و یک بازی نه چندان دوستانه در فینال لیگ قهرمانان اروپا
بازی فینال لیگ قهرمانان اروپا شبیه یک کابوس بود. طبعا کابوسی که برای لیورپولی‌ها تعبیر شد اما اگر من جای کریم بنزما بودم با آن گل اول خوشحالی نمی‌کردم که محصول پاس کاریوس، دروازه‌بان رئال بود.
طلسم لیورپول دیشب هیچ‌کدام از بازیکنان رئال مادرید نبودند. طلسم از خود دروازه لیورپول می‌آمد. اسمش را حتی اشتباه هم نمی‌شود گذاشت. کاریوس در حد یک دروازه‌بان دسته سوم بی‌تجربه عمل کرد. هر چقدر هم بخواهم به شعار لیورپول وفادار بمانم که «تو هرگز تنها قدم نخواهی زد» تصور حمایت از کاریوس بعد از گل اول و سوم رئال مادرید هم به ذهنم خطور نمی‌کند.
از یک قدم عقب‌تر که شروع کنیم رئال مادرید این سال‌ها عطش غریبی برای پیروزی دارد و البته همه‌مان دیگر ماجرای داوران را هم می‌دانیم. نمی‌شود خطاهای داوری که به نفع رئال تمام می‌شود را محصول جایزالخطا بودن داوران دانست. این داوران جایزالخطا چرا هیچ‌وقت به ضرر رئال مادرید اشتباه نمی‌کنند؟!با این حال تصور این بود که فینال لیگ قهرمانان اروپا قرار است از سطح و کلاس خاصی برخوردار باشد. به عنوان یک منچستری طبعا باید از لیورپول متنفر باشم. اما منچستر یونایتد این سال‌ها دیگر حال و هوای روزهایی را که طرفدارش شدم، ندارد. بعد از آن دوره طلایی کلاس ۹۲(سال‌های رشد شش بازیکن درخشان: دیوید بکهام، نیکی بات، رایان گیگز، گری نویل، فیل نویل و پل اسکولز در باشگاه منچستر یونایتد) و بعد از بازنشستگی سر الکس فرگوسن دیگر هیچ چیز مثل قبل نشد. درست است که مویس نتایج فاجعه‌باری می‌گرفت اما هنوز منچستر بخشی از فرهنگ و منش باشگاه را داشت. با آمدن خوزه مورینیو منچستر به کلی تغییر رویه داد. لیورپول اما همان اصالت همیشگی‌اش را حفظ کرد. همان تیمی که استیون جرارد یک عمر در آن بازی کرد. یورگن کلوپ در مقابل مورینیو مثل جواهری قدیمی و اصیل است مقابل بدلیجات پرزرق و برقی که بیشتر توی چشم می‌زنند. منتها این هم بخشی از تاریخ لیورپول است که بارها تا یک قدمی قهرمانی رفته و همیشه دست خالی برگشته. روحیه جنگندگی و تلاش دارند اما عطش و شهوت پیروزی‌شان کم است. همین باعث می‌شود یک قدم مانده به پیروزی متوقف شوند. میان‌شان محمد صلاح مصری از همه جنگنده‌تر است شاید به همین دلیل هر بار که به دلیلی از ترکیب لیورپول خارج می‌شود ناگهان شیرازه تیم از هم می‌پاشد و بازیکنان سردرگم می‌شوند.
در بازی دیشب خطای راموس روی صلاح که باعث آسیب دیدن شانه‌اش شد نه تنها غیراخلاقی و غیرورزشی که در آستانه جام جهانی حرکتی رذیلانه بود. محمد صلاح ممکن است بخاطر خطای راموس به جام جهانی ۲۰۱۸ راه پیدا نکند و همین عدم حضور او به تیم ملی فوتبال مصر هم صدمه زیادی می‌زند. اتفاقی که باعث شده فدراسیون مصر دائم با پزشکان لیورپول در تماس باشد و خودشان را به آب و آتش بزنند که صلاح به جام جهانی برسد. صحنه خطا را مرور که کنید خطایی که راموس بخاطرش هیچ کارتی دریافت نکرد کاملا آشکار بود. محمد صلاح گریان از زمین بیرون آمد و آن لحظه استثنایی تفاهم میان بازیکن و مربی‌اش رقم خورد. نیمه اول شاهد یک بازی منطقی بودیم که لیورپول بیشتر جلوی دروازه مادرید مانور می‌داد و البته تاکتیک نیمه دوم رئال مادرید نشان داد که شاید نیمه اول هم کاملا عامدانه روی حملات مانور ندادند.
از نیمه دوم نقش کاریوس شروع می‌شود که حتی بیشتر از راموس به لیورپول ضربه زد. آن گل اول همه چیز را به هم ریخت. گلی که با پاس خود کاریوس به بنزما وارد دروازه شد در حالی که دروازه‌بان لیورپول انگار خشکش زده بود توپ خیلی ساده از کنارش گذشت. آنقدر کودکانه بود که همه را شوکه کرد. این دروازه‌بان آلمانی که کارنامه درخشانی هم ندارد پاشنه آشیل واقعی لیورپول مقابل رئال مادرید بود.
با وجود همه علاقه‌ام به کلوپ و هم بی‌علاقگی‌ام به زیدان بنظرم مربی باهوش فرانسوی نشان داد که بین دو نیمه توان فوق‌العاده‌ای در مدیریت بازیکنانش دارد. برعکس لیورپولی‌ها بعد از استراحت میان دو نیمه انگار حال‌شان بدتر شده بود. کاملا سردرگم و آشفته با اشتباهات مکرر و اواخر بازی حتی توان دویدن هم نداشتند. انگار همان بین دو نیمه باخت را پذیرفته بودند. چرایش معلوم نیست چون رئال مادرید نیمه اول خیلی ترسناک بنظر نمی‌رسید.
خودم وقتی ترسیدم که زیدان ایسکو را با گرت بیل تعویض کرد. ایسکو در زمین درخشان بود ولی به عنوان یک طرفدار انگلیس می‌دانستم گرت بیل برای لیورپول خطرناک‌تر است. آن گل دوم تنها گل واقعی رئال مادرید در بازی با لیورپول بود. زیبا و محکم و بدون اینکه حریف موقعیت را برایشان مهیا کرده باشد. خودشان موقعیت را ساختند و گل درجه یکی هم زدند.
حتی مومنان به شعار «تو تنها قدم نخواهی زد» هم بعد از گل دوم تسلیم شدند که این‌بار هم لیورپول جام را واگذار کرده. مثل همه سال‌هایی که در رقابت‌های جزیره تا یک قدمی قهرمانی می‌رفت و دست خالی می‌ماند.
روحیه دو تیم رئال مادرید و لیورپول خیلی متفاوت است. اول عطش پیروزی و رسیدن به نتیجه را دارد آن هم به هر قیمتی و دومی یادآوری ادی خوش‌دست فیلم «بیلیاردباز» است. تا لحظه آخر درجه یک بازی می‌کند اما یک اتفاق می‌تواند باعث شود از هم بپاشد. این اتفاق می‌تواند از دست دادن سارا برای ادی باشد یا مصدومیت محمد صلاح یا دستپاچگی کاریوس. و به همان اندازه هم تیم رومانتیکی است. تیم آدم‌های رویاپرداز. مگر می‌شود تیمی را دوست نداشت که شعار طرفدارانش هست: تو هرگز تنها قدم نخواهی زد.
پرویز دوایی جایی از قول قبیله ابجاوا نوشته بود: نمی‌توانید آزارم کنید/کسی را که رویایی چون من داشته است.
حکایت عاشقان لیورپول در همه این سال‌هاست. آنهایی که علیرغم همه این شکست‌ها نمی‌گذارند تیم‌شان تنها قدم بزند.
صوفیا عالی بود واقعا قشنگ نوشتی بیگ لایک. مادریدی های عزیز من نمیدونم چرا نمیخواین واقعیت قبول کنین که با داوری دارین جام میگیرین. هر سال تو سخت ترین بازیهاتون داور به دادتون رسیده دوساله پشت سر هم سر بایرن مونیخ بریدین با داوری . امسال جلوی یوونتوس و بایرن داور بازی رو واستون در آورد. در مورد شانسم که جلوی یوونتوس با پنالتی دقیقه ۹۴ . جلوی بایرنم که باید گل بارون میشدین و تو فینالم که دروازبان لیورپول کاپ دو دستی بهتون تقدیم کرد. اگه اینا شانس نیست پس چیه؟؟!!!!!!!!!!!!!!!!!!
دوست عزیز من نمیدونم واقعا ملاک شما از این صحبت ها چیه.این بازی یوونتوسی که شما میگی آیا بازی رفت نداشت؟شما گل فوقالعاده رونالدو و نتیجه ۰-۳ رئال تو زمین یووه رو بی خیال شدی و فقط بازی برگشتو نگاه میکنی؟تو همون بازی برگشت رئال یووه یه گلم با سوتی ناواس زده شده،یووه با شانس زد؟با شانس مساوی کرد؟اشتباه دفاع و پنالتی واضح شانسه؟تو زمین تیم قدرتمندی مثل بایرن طبیعیه که بایرن بیشتر حمله کنه ولی رئال با یه بازی منطقی و حساب شده بازیو میبره شانسه؟اینکه دروازبان لیورپول ضعیفه و گل خورده به رئال چه ربطی داره؟؟!!!!!!!!!!!!!!!!!!خب گلر بهتر میزاشتن اون گلا رو نمیخورد.تو همه بازی ها بخش مهمی از دلایل شکست اشتباهات فردیه.همین رئال یووه رو پارسال ۱-۴ زد حتما اونم شانس بود.برید بازیارو نگاه کنید یبار دیگه.شانس میشه یه بازی و نه سه فصل.
واقعا عالی بود و من خیلی لذت بردم از خوندن این متن، ممنون خانوم نصرالهی عزیز.
من قطعا با شما موافق نیستم. نه به عنوان یه رئالی، بلکه به عنوان یه فوتبال دوست و فوتبال بین. بدون شک توی ۵ سال اخیر رئال قوی ترین باشگاه اروپا و دنیا بوده. اینکه توی ۵ سال، ۴ بارش رو رئال قهرمان بشه نه شانسه، نه داوری، نه حاشیه. فقط و فقط کیفیت میتونه دلیل این قهرمانی ها باشه. این حجم از موفقیت اصلا اتفاقی و شانسی نمیتونه باشه. رئال توی همین دوره چطوری به فینال رسید؟ با بردن پاریسنژرمن، یوونتوس و بایرن مونیخ که هر سه تا تیم قبل از شروع مسابقات شانس بیشتری نسبت به رئال برای قهرمانی داشتن. رئال با بازی های خوب، تفکر بی نظیر مربی و کیفیت فوق العاده بازیکناش به فینال رسید. دو تا از بهترین گل های کل تاریخ جام باشگاه ها بدون شک توسط رونالدو و گرت بیل توی همین دوره زده شد. شانس ؟ داوری ؟ سال پیش یوونتوس تو کل مسابقات ۳ تا گل خورد و توی ۹۰ دقیقه فینال رئال ۴تا گل بهش زد. شانس ؟ داوری ؟ توی دور گروهی بازی رئال و تیم باکیفیت دورتموند رو یادتون نره که توی آمار بازی تیم رئال توی ۹۰ دقیقه ۱۰۰درصد دریبل موفق داشت و حتی بازیکنای دورتموند یک بار هم نتونستن توپ گیری کنن که اولین بار تو تاریخ کل UCL بود. هر کسی که یه سر رشته ای از فوتبال داشته باشه میتونه معنی این آمارها رو متوجه بشه. حالا کل طرفدارای تیم های دیگه فقط راجع به مصدومیت صلاح صحبت میکنن در حالی که برخورد توی فوتبال وجود داره و خود رونالدو هم با یه تکل کاملا عمدی توی فینال جام ملت های اروپا مصدوم میشه و جالب اینجاست که کل دنیا خوش حال میشن از این اتفاق ولی بازم پرتقال با شایستگی قهرمان میشه. من بعید میدونم حتی یدونه طرفدار واقعی رئال وجود داشته باشه که از مصدومیت صلاح خوش حال شده باشه. به هرحال توی بازی فینال قطعا کیفیت تیم رئال توی تمامی پست ها از لیورپول بالاتر بود و با تمام احترام برای لیورپولی های عزیز (که خودم هم بعد از رئال طرفدار پر و پا قرص همه ی تیم های لیگ جزیره و به خصوص تیم های لیورپول و تاتنهام هستم) باید قبول کنیم که این قهرمانی هم مثل دفعات قبل کاملا حق رئال بود. کاملا طبیعیه که توی این ۵ سال اخیر طرفدارای همه ی تیم های دنیا از دست رئال شاکی باشن و از این تیم بدشون بیاد چون خیلی فاصله زیاد شده و باقی تیم ها حرفی واسه گفتن نداشتن. ولی بیاید یکم انصاف داشته باشیم و کل کیفیت یک تیم رو به خاطر مصدومیت صلاح یا اشتباه کاریوس زیر سوال نبریم و به بهترین تیم این سال های اروپا احترام بگذاریم.
چرا انقدر از رئال بدت میاد؟!!! گفتی منچستری هستس که قربونت برم ولی فکر کنم بارسایی هم هستی!!! اشتباهات داوری؟ نفع؟ دارید درباره فوتبال اروپا صحبت میکنید نه لیگ برتر ایران، که البته حرفتون درباره لیگ برتر ایران هم نمیتونه صدق کنه!!!! متاسفانه مطلب اصلا جالب نبود. برای نمونه اشتباهای داوری الکلاسیکو آخر رو بیان میکنم، فقط یه بارسایی ممکنه بگه اون اشتباهات به نفع رئال بود نه بارسا!!! یک رسانه باید بی طرف باشه، یا نویسنده طرفداریشو صادقانه بیان کنه
نوشتم منچستری بودم ولی لیورپول رو الان دوست دارم.
و باور کنین نه به بارسا علاقه دارم نه به رئال..صادقانه طرفدار باشگاه های انگلستانم.
سلام و احترام
بشدت با نظرات نویسنده محترم که خواسته لیورپول رو یک گلادیاتور شکست خورده و محبوب و رئال رو یه برنده کثیف جلوه بده مخالفم.برای محمد صلاح که بازیکن مورد علاقه خودم هم هست و در تمامی محافل بشدت ازش دفاع میکنم واقعا ناراحت شدم و از خدا میخوام و براش دعا میکنم که هر چه زودتر خوب شه و به جام جهانی برسه.رئال مادرید تیم بسیار قویتر و در تمامی پست ها بسیار برتر هست و داره سه سال پشت هم قهرمان میشه و در اونطرف لیورپول فقط متکی به محمد صلاح.نباید همه چیزو با احساسات زیر سوال برد.یادمون باشه که مدافع رئال هم دیشب بشدت مصدوم شد.باید به روح فوتبال که بعضی وقتها خشن،بی رحم و مثل جنگ میشه احترام بزاریم.
شما خواستین سینما رو به فوتبال پیوند بزنید ولی شما با این نوشتار سینمای هند رو به فوتبال سطح اول دنیا پیوند زدید،تو فیلم های هندی قهرمان همیشه به تنهایی برنده میشه ولی تو سینمای سطح اول جهان بعضی وقتها قهرمان ها هم میمیرند.
بازی دیشب یک تراژدی داشت و اون هم فقط برای محمد صلاح و نه برای لیورپول.
به امید بهبودی هر چه زودتر محمد صلاح و تبدیل شدن به ستاره اول دنیای فوتبال.
با کمال احترام برای نویسنده محترم و بانوی گرامی،قصدم فقط تبادل نظر با شما و پست شما بود و امیدوارم از نظر بنده برداشت بد نکنید.
این متن بدرد چند ساعت اول که همه طرفدارا احساسی هستن میخوره.یه قسمت از فوتبال توی این سطح رو اشتباهات رقم میزنن و داور و دروازه بان هم ادم هستن و توی اینجور بازیا تحت استرس و فشا هستن و ممکنه کاراییشون لحظه ای تحت تاثیر قرار بگیره.شما که یه رسانه رو در اختیار دارید سعی کنید یکم تخصصی تر تحلیل کنید نه اینقدر ساده لوحانه و از روی احساس.
رئال رو دوست ندارم لیورپول رو هم خوشم نمیاد ، فینال جالبی هم نبود ! ولی تو این دوره با اینکه رئال تو اوج قدرت نیست و نمایش تمام و کمالی ارائه نمیده ولی هر تیمی نمیتونه از پسش بر بیاد ! شانس ، جادو ، دعای خیر یه طرفدار و یا هرچی که اسمش رو بزاریم فعلا همراه رئال مادریدِ!
طرفدار هیچکدامشان نبودم و بازی را از دقیقه ۷۰ تماشا کردم, لیورپول ۱-۲ عقب بود و جانی هم نداشت. گل سوم هم تاثیر چندانی در نتیجه بازی نداشت به نظرم، لیورپول بازی را باخته بود و حتی اگر میتوانست گلی هم بزند بعید بود بتواند حفظش کند. به نظر می آمد رئال تیم بهتری است و مستحق پیروزی. با خودم گفتم پس صلاح کجاست؟ مزدک میرزایی در آن بیست دقیقه حتی یکبار هم نگفت برای صلاح چه اتفاقی افتاده, در عوض تمام وقت به کاریوس سرکوفت میزد! بازی که تمام شد توی اینترنت صحنه خطای راموس روی صلاح را دیدم, با ناجوانمردی تمام روی صلاح فن جودو زد و نابودش کرد! و تازه فهمیدم ماجرا از چه قرار است. تیم پولدار رئال مادرید با آن هم ستاره تنها بازیکن بزرگ لیورپول را همان اول کار از کار انداخته بود و فوتبال را به هر قیمتی برده بود. چه دنیای بی رحمی است, حتی فوتبال هم بی رحم است. رئال مادریدی ها با خوشحالی جام بالای سر می برند و میلیونها طرفدارشان نعره شادی سر می دهند با این که می دانند اینجا حقشان نبوده و با نامردی تمام برده اند. راموس که انگار فرمانده لشکر اسپانیا در نبرد با مردم مایا باشد صلاح مصری دوست داشتنی را نابود کرده بود.
جالب بود
ولی من یک زئالیم تعصبی نمیتونم نقد کنم چون تعصب کورم کرده . ولی سه قهرمانی پیاپی شانسی نیست .