تکامل شکست خورده: لپ‌تاپ -> تبلت -> لپ‌تاپ

وقتی ۱۵ سال پیش، مایکروسافت برای اولین بار از دستگاه «تبلت» رونمایی کرد، تقریبا هیچ استقبالی از آن نشد؛ ولی راه شکست‌خورده‌ی «بیل گیتس» را «استیو جابز» با بازاریابی درست و معرفی اولین مدل «آی پد» ادامه داد.

در دوران طلایی تبلت‌ها، دستگاه‌هایی مثل «نکسوس ۷» و «آی پد مینی» مثل نقل‌ونبات فروخته می‌شدند!

آن زمان خودم جزو کسانی بودم که تصور می‌کردم، تبلت‌ها به‌زودی جای لپ‌تاپ‌ها را به‌عنوان دستگاهی قابل‌حمل ‌با قابلیت انجام کارهای روزمره، می‌گیرند. چند سالی گذشت و نسل‌های بعدی آی پد در کنار تعدادی تبلت اندرویدی و ویندوزی (RT) معرفی شدند. موفقیت آی پد، اکثر شرکت‌های تولیدکننده‌ی کامپیوترهای شخصی را به سمت تولید تبلت سوق داده بود. این جریان با تولید تبلت‌های ۱۰ اینچی شروع شد؛ ولی مدتی بعد، مدل‌های کوچک‌تر و خوش‌دست‌تر ۷ اینچی توانستند بازار تبلت‌ها را به‌دست بگیرند. این سال‌ها، دوران طلایی تبلت‌ها بود و دستگاه‌هایی مثل «نکسوس ۷» و «آی پد مینی» مثل نقل‌ونبات فروخته می‌شدند! ‌در این میان زمزمه‌های پایان عمر کامپیوترهای شخصی هم شنیده می‌شد. به نظر می‌رسید وقت خداحافظی با لپ‌تاپ‌ها فرارسیده و دیگر لزومی نداشت همیشه یک دستگاه ۲٫۵ کیلویی‌ را با خود حمل کنیم.

با این‌که خودم مدت زمان زیادی با تبلت‌های مختلف کار کردم، ولی هرچقدر هم که تبلت‌ها پیشرفت می‌کردند، درنهایت برای انجام کارهای روزمره‌ام، به یک کامپیوتر (یا بهتر بگویم، یک کیبورد) نیاز داشتم. از طرفی هیچ‌کدام از سیستم‌های عامل iOS و اندروید نتوانستند آن‌قدر به کمال ‌برسند تا جایگزینی مناسب برای ویندوز به شمار بروند. کم‌کم به این نتیجه رسیدم که تبلت‌ها درواقع همان گوشی‌های بزرگ‌ بودند که توانایی‌های محدودی هم داشتند. اما ظهور دو رسته‌ی جدید در کالاهای دیجیتال، باعث شد که کلا تبلت‌ها را فراموش کنم.

سرفیس محصولی بود که عنوان «قاتل لپ‌تاپ‌» را یدک می‌کشید؛ ولی پروژه آن‌قدری موفق نبود و این عبارت در حد یک شعار باقی ماند.

سامسونگ و اینتل با معرفی دو مفهوم فبلت (گوشی‌های با نمایشگر بزرگ) و الترابوک (لپ‌تاپ‌های فوق باریک و سبک) باعث شدند تا به حضور تبلت‌ها کم‌تر احساس نیاز کنم. شخصا طرفدار گوشی‌های بزرگ هستم و ترجیح می‌دهم به‌جای یک گوشی و یک تبلت، تنها از یک گوشی با نمایشگر بزرگ استفاده کنم؛ بنابراین دیگر تبلت‌ها برایم جذاب نبودند. از طرف دیگر، الترابوک‌ها توانستند ایراد اصلی لپ‌تاپ‌ها، یعنی وزن و ضخامت بالا را برطرف کنند.

احتمالا خود شرکت‌ها هم تصورش را نمی‌کردند که با تولید فبلت‌ها و الترابوک‌ها، عملا دارند گور تبلت‌ها را می‌کنند. دیگر دلیل موجهی برای خرید این محصولات وجود نداشت. حتی اپل هم که اعتقادی به گوشی‌های بزرگ نداشت، مجبور شد آیفون‌های‌اش را با اندازه‌های بزرگ عرضه کند.

در این میان، مایکروسافت برای زنده کردن تبلت‌ها، از کیبوردهای جداشدنی استفاده کرد. سرفیس محصولی بود که عنوان «قاتل لپ‌تاپ‌» را یدک می‌کشید؛ ولی پروژه آن‌قدری موفق نبود و این عبارت در حد یک شعار باقی ماند.

ایراد کار کجا بود؟ در نمایشگرها! نمایشگر تبلت‌ها آن‌قدری بزرگ نبود که بتواند کارایی لپ‌تاپ‌ها را داشته باشد. وارد عصر جدیدی از تکامل تبلت‌ها شدیم؛ نمایشگرهای ۱۳ اینچی و بزرگ‌تر! تبلت‌های امروزی هم کیبورد دارند، هم نمایشگر بزرگ! در حقیقت دستگاهی که برای از بین بردن لپ‌تاپ‌ها معرفی شد، نتوانست ماموریت‌اش را به‌پایان برساند و درنهایت مجبور شد ماهیت لپ‌تاپ را به خودش بگیرد. تولیدکنندگان تبلت‌ها هم هر کاری می‌کنند تا بتوانند جلوی مرگ این دستگاه‌ها را بگیرند. یک رسته‌ی بی‌تکلیف که نمی‌داند قرار است کارهای یک گوشی بزرگ را انجام بدهد یا جای لپ‌تاپ را بگیرد! با پیشرفت لپ‌تاپ‌ها و هم‌چنین بزرگ‌تر شدن روزانه‌ی گوشی‌های موبایل، به نظر شما آیا ممکن است به‌زودی شاهد حذف واژه‌ی «تبلت» از فرهنگ لغات دنیای فناوری باشیم؟

‌