فیلم مانی حقیقی در جمع بهترین فیلم‌های ۲۰۱۹ نیویورکر
ریچارد برودی، منتقد نیویورکر فیلم‌های محبوبش را از سال ۲۰۱۹ انتخاب کرد و فیلم خوک ساخته‌ی مانی حقیقی کنار فیلم‌هایی مثل «مرد ایرلندی» اسکورسیزی و فیلم‌های مطرح دیگر قرار گرفت. بهترین فیلم‌های ۲۰۱۹ به انتخاب نیویورکر البته انتخاب‌های عجیب دیگری هم داشت. فیلم «مرده‌ها نمی‌میرند» جیم جارموش که منتقدان به آن روی خوش نشان ندادند هم در فهرست برودی به چشم می‌خورد و در مقابل خبری از فیلم تارانتینو نیست. ریچارد برودی نوشته است:
«امسال سینما سال عجیب و غریبی داشت که در بالاترین سطح خودش بود. سالی که در آن سه نفر از بهترین فیلمسازان ما با جاه‌طلبی‌های بزرگ، بداعت و خلاقیت و الهام گرفتن از بحران‌هایی که در اطرافمان است، از جمله بحرانی که دموکراسی آمریکا را تهدید می‌کند، فاجعه‌ی گرم شدن زمین و تعصبات قومی و ملی و سلطه‌ی مسموم‌کننده‌ی پول و قدرت. شما می‌توانید در بهترین فیلم‌های امسال شاهد این چالش‌های زندگی مدرن باشید.
از طرف دیگر امسال شاهد فیلم‌هایی هم بودیم که به داخل صنعت سینما نگاه داشتند. چون تهدید ساختاری صنعت سینما هم از طرف بازیکنان جدید و قدرتمند وجود دارد.
سال فوق‌العاده‌ای برای سینما بود اما اگر قرار باشد پخش گسترده‌ی فیلم‌ها را نگاه کنیم از میزان موفقیت سینما کم می‌شود. حالا فاصله‌ی میان اکران‌های محدود و گسترده تبدیل به یک ورطه عمیق شده است. فهرست بهترین فیلم‌های من امسال متفاوت است چون وضعیت سینما متفاوت بوده است. این تفاوت سینما خودش را به منتقدان تحمیل می‌کند تا با اتفاق جدیدی که در هنر افتاده کنار بیایند.»
ریچارد برودی در ادامه به نقش نتفلیکس و آمازون در سینمای جدید اشاره می‌کند. فهرست بهترین فیلم‌های ریچارد برودی را در ادامه بخوانید.
- مرد ایرلندی – The Irishman (مارتین اسکورسیزی)
- مرده‌ها نمی‌میرند – The Dead Don’t Die (جیم جارموش)
- فیلی که هنوز نشسته است – An Elephant Sitting Still (هو بو)
- ما – Us (جوردن پیل)
- Coincoin and the Extra-Humans (برونو دومان)
- جواهرات تراش نخورده – Uncut Gems (جاش و بن سفدی)
- اولین فیلم من – My First Film (زیا انگر)
- گردش خانوادگی – A Family Tour (یینگ لیانگ)
- One Child Nation (نانفو وانگ و جیالینگ ژانگ)
- بوی او – Her Smell (الکس راس پری)
- دو چهره‌ی زن بامیلیکه – The Two Faces of a Bamiléké Woman (روزین باکام)
- روزی زیبا در محله – A Beautiful Day in the Neighborhood (ماریل هلر)
- فرانکی – Frankie (ایرا ساچز)
- پیش از آن که تابستان تمام شود – Before Summer Ends (مریم گورمقتیق)
- آگوست نزد آکیکو – August at Akiko’s (کریستوفر ماکوتو یوگی)
- پرندگان گذرگاه – Birds of Passage (کریستینا کالگو و چیرو گرا)
- آتلانتیک – Atlantics (متی دیوپ)
- Richard Jewell (کلینت ایستوود)
- هتل کنار رودخانه – Hotel by the River (هونگ سانگ سو)
- آشوب – Chaos (سارا فتاحی)
- رقابت – The Competition (کلر سیمون)
- داستان ازدواج – Marriage Story (نوآ بومباک)
- خوک – Pig (مانی حقیقی)
- Burning Cane (فیلیپ یومانس)
- Napalm (کلود لانزمن)
- واردا به روایت انیس – Varda by Agnès (آنیس واردا)
- نزد آرایشگر زیبا – Chez Jolie Coiffure (روزین باکام)
- Tux and Fanny (آلبرت برنی)
- هریت – Harriet (کسی لمونز)
- زنان کوچک – Little Women (گرتا گرویگ)
- به سوی ستارگان – Ad Astra (جیمز گری)
- شمشیر اعتماد – Sword of Trust (لین شلتون)
- بازگشت به بولن – Return to Bollène (سعید همیچ)
- پرنده بلند پرواز – High Flying Bird (استیون سودربرگ)
- مادر سیاه – Black Mother (خالیک الاه)
- Cassandro, the Exotico! (ماری لوسیر)
- زنجیری برای زندگی – Chained for Life (آرون شیمبرگ)
- رختشویخانه – The Laundromat (استیون سودربرگ)
- کارخانه‌ی آمریکایی – American Factory (جولیا رایکارت و استیون بونیار)
- در انتظار وحشی‌ها – Waiting for the Barbarians (اوژن گرین)
- کتاب تصویر – The Image Book (ژان لوک گدار)
- پرتره یک بانو در آتش – Portrait of a Lady on Fire (سلین اسکیاما)
- خاکسپاری کوجو – The Burial of Kojo (بلیتز بازاوول)
- Two Plains & a Fancy (لیو کالمن و ویتنی هورن)
- Recorder: The Marion Stokes Project (مت ولف)
- ارواح سرزمین شکر – Ghosts of Sugar Land (باسام طریق)
ریچارد برودی در توضیح فیلم «خوک» مانی حقیقی نوشته است:
برجستگی‌های جهان سینمای ایران به شدت مرهون فیلم‌های آخر عباس کیارستمی است. کسی که در جزییات و با وسواس بومی است و رئالیسم سختگیرانه‌ی فیلم‌هایش استعاری و خودبسنده است. فیلم برجسته‌ای که امسال از سینمای ایران دیدم کاملا شیوه‌ی متفاوتی داشت. کمدی گستاخانه و طعنه‌آمیز که از همان بازتاب ریشه‌های مستندنمای هنر کیارستمی هم بهره می‌برد.
فیلم زندگی و کار را در جهانی که خودش ساخته نشانه می‌رود با اشاراتی که شجاعانه است. این یک فیلم اسرارآمیز ماکابر و خوفناک است. یک کارگردان پنجاه ساله خیالی تهرانی به نام حسن کسمایی (با بازی حسن معجونی) هنرمند تحسین‌شده‌ای است که از ممنوعیت فیلمسازی توسط دولت رنج می‌برد. خشم حسن از فیلم نساختن رابطه‌ی طولانی مدتش را با بازیگر نقش اولش در معرض تهدید قرار می‌دهد.
بیشتر بخوانید:
«توئین پیکس: بازگشت»؛ بهترین فیلم دهه اخیر از نگاه مجله کایه دو سینما
والا گفتید سینما سال عجیبی داشتش
جای خیلی از فیلما در لیست ب نظر من خالیه ولی حالا نظر شخصیه خودمه
ولی خوک؟؟!!