برای باز شدن این مطلب، ۵۰۰ تومان پرداخت کنید!

همین چند روز پیش بود که الکترونیک‌آرتز از Season Pass بازی Star Wars Battlefront رونمایی کرد. زمانی که قیمت این Season Pass را دیدم، حسابی عصبانی شدم. الکترونیک‌آرتز همین حالا هم که بازی نیامده است، می‌خواهد ۵۰ دلار محتوای دانلودی بفروشد. خود بازی ۶۰ دلار قیمت دارد؛ Season Pass آن هم ۵۰ دلار. یعنی اگر بخواهید درست و حسابی و برای مدتی طولانی Star Wars Battlefront بازی کنید، باید ۱۱۰ دلار پیاده شوید.

ساز و کار بازی‌هایی مثل Destiny، دقیقا مثل دستگاه‌های اسلات ماشین‌ها است.

وقتی که به این موضوع فکر می‌کنم که بازی حتی بخش تک‌نفره‌ای هم ندارد و تنها چند نقشه، شخصیت و حالت مختلف است، بیشتر به هم می‌ریزم. اگر برای خرید متال گیر سالید ۵ شصت دلار هزینه کرده‌ام، می‌دانم که یک بخش داستانی بلند و بالا و یک بخش چندنفره‌ی بزرگ در مقابل‌ام است. ولی نگاه کوچکی به بازی‌هایی مثل Star Wars Battlefront یا سرنوشت (Destiny) می‌اندازم و به هم می‌ریزم؛ چون این بازی‌ها حسابی می‌فروشند.

کمی دنبال قضیه را گرفتم به ویدیویی رسیدم که در آن یکی از نویسندگان وب‌سایت گیم‌اسپات از کشفی که کرده بود می‌گفت. این طور که به نظر می‌رسد، شرکت‌هایی مثل اکتیویژن به جای اینکه طراح داشته باشند، روان‌شناس دارند. اخیرا عده‌ای وارد صنعت بازی‌های ویدیویی شده‌اند که به شرکت‌ها می‌گویند چگونه کاری کنند گیمرها پای بازی بنشینند، پول خرج کنند و در عین حال هم در مغزشان احساس رضایت کنند.

ساز و کار بازی‌هایی مثل Destiny، دقیقا مثل دستگاه‌های اسلات ماشین‌ها است. این دستگاه‌ها طوری طراحی شده‌اند تا در شما ایجاد امید برنده شدن کنند. بازی Destiny هم چنین ساختاری دارد. بازی تا می‌فهمد که گیمرها کمتر سراغ بازی‌ می‌آیند، یکی دو آیتم خفن در مقابل‌شان می‌گذارد. گیمرها هم آیتم جدید را می‌گیرند و به بازی کردن ادامه می‌دهند. این مکانیک به خودی خود بد نیست؛ دیابلو یکی از بهترین بازی‌های دنیا است و ساختار اصلی‌اش از همین روند پیروی می‌کند.

موضوع زمانی بد می‌شود که آیتم‌های Destiny یا خیلی از بازی‌های دیگر امروزی خریدنی هستند. بازی آیتمی به شما معرفی می‌کند، شما پول می‌دهید و آیتم را می‌خرید؛ در کنار اینکه مبلغ زیادی برای خرید خود بازی هم هزینه کرده‌اید. درست زمانی که از آیتم حسابی استفاده کرده و خسته شده‌اید، یک آیتم دیگر مقابل‌تان می‌گذارد تا آن را بخرید. شرکت‌های بازی‌سازی دقیقا مغز گیمرها را به بازی گرفته‌اند.

حتی Guitar Hero هم ساختار Candy Crush را در پیش گرفته است. در گیتار هیروی جدید، باید مثل Candy Crush یا دیگر بازی‌های موبایل، برای خود جان بخرید! یعنی چند دلار می‌‌دهید و تعدادی جان می‌خرید. می‌توانید برای بازی کردن هر آهنگ، یک جان خرج کنید. اکتیویژن از گیمرها ۱۰۰ دلار برای بازی و دسته‌اش گرفته است، اما باز هم در بازی آیتم می‌فروشد.

شرکت‌هایی مثل اکتیویژن به جای اینکه طراح داشته باشند، روان‌شناس دارند.

بدترین محتوای دانلودی را بدون شک در Mortal Kombat X دیدم. یکی از لذت‌های بزرگ بازی این است که کدهای Fatality را حفظ و در پایان هر مبارزه آن‌ها را روی حریف‌تان پیاده کنید. شرکت برادران وارنر آمده و در بازی آیتمی به اسم Easy Fatality می‌فروشد. می‌توانید با پرداخت ۵ دلار، برای ۳۰ بار تنها با فشردن چند کلید، فیتالیتی بزنید! پس از اینکه Easy Fatalityهای‌تان تمام شد، اگر می‌خواهید کدهای فیتالیتی راحت شوند، دوباره باید آن‌ها را خریداری کنید.

مشکل بزرگ این جا است که بازی‌کننده‌ها صدای‌شان در نمی‌آید. یعنی Destiny حسابی می‌فروشد. محتوای دانلودی‌اش حتی بیشتر از خودش می‌فروشد. شرکت‌ها هم به همین روندشان ادامه می‌دهند. نهایت کار هم این جا است که کونامی به کل ساخت بازی کنسولی را به کنار می‌گذارد و فقط بازی موبایل می‌سازد. فکر می‌کنید واقعا آن سهامداران و سرمایه‌گذارانی که پشت شرکت‌هایی مثل یوبی‌سافت، الکترونیک‌آرتز یا کونامی نشسته‌اند و دستور می‌دهند، چیزی از بازی و هنر پشت آن سرشان می‌شود؟

اگر هر چه زودتر جلوی این روند را نگیریم، به نقطه‌ای خواهیم رسید که حتی آنچارتد را هم بخش بخش می‌کنند و هر کدام را جداگانه می‌فروشند. همین حالا برخی از شرکت‌ها مشغول آزمایش این ساختار هستند. مثل شرکت Koei Tecmo و نسخه‌ی رایگانی که از Dead or Alive 5 منتشر کرده است. فکرش را بکنید استریت فایتر بعدی را رایگان عرضه کنند و تک تک شخصیت‌های‌اش را جداگانه بفروشند.

اگر از من می‌شنوید، اگر مجبور نیستید، به تله‌هایی که شرکت‌های بازی‌سازی در مقابل‌تان گذاشته‌اند پاسخ مثبت ندهید و تا جایی که می‌توانید محتوای دانلودی نخرید.