آیا کنسول نینتندو سوییچ بازی را می‌برد؟

بیش از یک ماه از عرضه‌ی کنسول جدید نینتندو یعنی «سوییچ» (Switch) می‌گذرد. این کنسول فروشی بسیار خوب را، البته به نسبت کنسول قبلی نینتندو، تجربه کرده است. به همین دلیل هم قبل از اینکه بخواهیم نگاهی به کنسول سوییچ بیاندازیم، می‌خواهیم به اشتباهات نینتندو با کنسول قبلی‌اش و دلیل اصلی عرضه‌ی سوییچ نگاهی بیاندازیم. نینتندو موفقیت‌های فعلی سوییچ را مدیون اشتباهی به اسم Wii U است.

کنسول Wii U را می‌توانیم یکی از اشتباهات بزرگ نینتندو بدانیم؛ البته فراموش نکنیم که «ویرچوال بوی» (Virtual Boy) هنوز هم بدترین ساخته‌ی نینتندو است؛ کنسولی که نینتندو می‌خواست توسط آن، واقعیت مجازی را با تکنولوژی‌های بسیار از پیش پا افتاده، وارد صنعت بازی‌های ویدیوی کند.

دنیای تکنولوژی، پذیرای ایده‌های متعددی است. تبلت‌ها هم یکی از این ایده‌ها بودند که در زمان ساخت Wii U، نینتندو روی موفقیت آن‌ها حساب زیادی باز کرده بود و به همین دلیل، Wii U را شبیه به یک تبلت ساخت. با این حال، Wii U تبلت بزرگی بود که نمی‌توانست از خانه بیرون بیاید.

ساختار اصلی Wii U تنها مشکل آن نبود؛ این کنسول بازی هم نداشت. نمی‌دانیم چرا، اما شرکت‌های بازی‌سازی که به کنار، خود نینتندو هم برای کنسولش بازی نساخته بود. کنسول Wii U یک ماریوی درست و حسابی نداشت، چه برسد به بازی‌های بزرگی مثل زلدا.

شرکت‌های بازی‌سازی در ابتدا برای Wii U تعدادی بازی عرضه کردند، اما پس از اینکه هیچ کدام از آن بازی‌ها نفروختند، دیگر هیچ شرکتی سمت Wii U نرفت. برای مثال، الکترونیک آرتز مس افکت را به Wii U آورد یا شرکت برادران وارنر هم بهترین بازی خودش یعنی «بتمن: شهر آرکام» را روی Wii U عرضه کرد، اما هیچ کدام از این بازی‌ها نفروختند.

نینتندو که خودش هم دست و دلش به ساخت بازی برای Wii U نمی‌رفت، در آخرین تلاش‌اش با استودیوی بازی‌سازی «پلاتینیوم گیمز»، یعنی بهترین اکشن‌سازهای دنیا، قرارداد بست و در نتیجه‌ی این قرارداد، «بایونتا ۲» به صورت انحصاری روی Wii U عرضه شد. بازی شگفت‌انگیز بود؛ طوری که هنوز هم عناوین زیادی نیستند که از نظر نمرات، به بایونتا ۲ می‌رسند. فروش کلی بایونتا ۲ حتی به صد هزار نسخه هم نرسید.

نینتندو که دیگر فاتحه‌ی Wii U را خوانده شده می‌دانست، قید این کنسول را زد و با اینکه حتی دو سال از عرضه‌ی Wii U نگذشته بود، خبر از ساخت یک کنسول جدید داد.

کاملا واضح بود که نینتندو در مخاطب‌شناسی خود به مشکل برخورده است. کنسول Wii مخاطب عام را هدف گرفته بود، نه گیمرها را. همین موضوع هم باعث شد تا Wii صد میلیون دستگاه بفروشد. هدف نینتندو با ساخت Wii U، جذب مخاطب‌های عام در عین راضی نگه داشتن گیمرها بود؛ چیزی که اجرای‌اش اصلا کار راحتی نیست و نینتندو هم از پس از آن بر نیامد.

نینتندو سوییچ در ابتدا با اسم رمز NX معرفی شد و یکی دو سالی درباره‌ی این NX، خبرهای مختلفی شنیدیم. نینتندو می‌گفت که با NX می‌خواهد گیمرهای حرفه‌ای را هدف بگیرد و زمانی هم که برای اولین بار، سوییچ را در یک ویدیو دیدیم، این تصمیم نینتندو مشخص بود؛ در ویدیوی معرفی سوییچ، نینتندو بازی‌های درست و درمانی نشان داد.

به تازگی در خبری شنیدیم که کنسول سوییچ توانسته است در یک ماه اول عرضه‌ی خود، ۲.۴ میلیون دستگاه بفروشد؛ رقمی که Wii U در یک سال اول عرضه‌اش به آن رسید.

موفقیت فعلی نینتندو را فقط به یک چیز ربط می‌دهیم: عرضه‌ی یک بازی برای گیمرهای حرفه‌ای.

‌‌‌‌‌

جبران اشتباهات Wii U

بیایید سخت‌افزار سوییچ را برانداز کنیم. سوییچ همان ساختار تبلت مانند کنسول Wii U را دارد، اما این بار همه‌ی پردازش در خود این صفحه انجام می‌شود؛ در نتیجه می‌توان سوییچ را به بیرون از خانه برد و همان تجربه‌ی بازی خانه را در هر مکانی به همراه داشت.

این کنسول همراه سخت‌افزاری بسیار قوی را هم در خودش جای داده است؛ البته این حرف را با در نظر گرفتن استانداردهای یک کنسول همراه می‌زنیم و روی سوییچ، خبری از کیفیت‌های بالای پلی‌استیشن۴ و ایکس‌باکس وان نیست.

کار کردن با دسته‌ی Wii U کابوسی بزرگ بود؛ تصورش را بکنید، تبلتی بسیار بزرگ را، چیزی که واقعا شبیه به یک اسباب بازی کودکان بود، به دست می‌گیرید و در همین حین، به تلویزیون نگاه می‌کنید. ایده‌ی Wii U چیزی نبود که به درد گیمرها بخورد. از سوی دیگر، دسته‌ی سوییچ بسیار خوب از آب درآمده است.

هنوز هم با یک کنسول نینتندو طرف هستیم. سوییچ یک بدنه‌ی پلاستیکی و دسته‌های عجیب و غریب دارد، اما کار کردن با آن لذت بخش است.

نینتندو آن هدف راضی نگه داشتن گیمرهای حرفه‌ای و مخاطب عام را با Wii U فراموش نکرده است، اما با سوییچ آن را بسیار بهتر اجرا کرده. با خریدن سوییچ، همان ابتدای کار دو دسته دارید. نینتندو فهمیده است که اگر کنسول‌اش را به عنوان وسیله‌ای که به درد مهمانی‌ها می‌خورد معرفی می‌کند، باید همه چیز را از همان ابتدا فراهم کرده باشد.

نینتندو تا این جای کار خوب پیش رفته است. سوییچ یک کنسول پرتابل خوب است که در خانه هم می‌توانید مثل یک کنسول بزرگ، جواب کارتان را بدهد.

نینتندو در معرفی سوییچ بسیار خوب عمل کرده است. این شرکت زمانی که با رسانه‌های صنعت بازی صحبت می‌کند، روی این موضوع تاکید دارد که سوییچ یک کنسول خانگی است، که می‌توانید آن را همه جا با خودتان داشته باشید. از طرفی، مخاطب عام که اخبار صنعت بازی را دنبال نمی‌کند، این کنسول را در تبلیغات تلویزیونی نینتندو می‌بیند؛ تبلیغاتی که کنسول را تمام و کمال پرتابل معرفی می‌کنند.

پس تا این جای کار را خوب پیش رفته‌ایم. گیمر حرفه‌ای یک کنسول می‌خواهد که در خانه، بازی‌های بزرگش را انجام دهد و مخاطب معمولی، یک دستگاه بازی که در مهمانی‌ها سرگرم‌اش کند. نینتندو سوییچ هر دو کار را به بهترین شکل ممکن انجام می‌دهد.

با تمام این اوصاف، موفقیت فعلی و زودهنگام سوییچ، به خاطر سخت‌افزار خوب این کنسول نیست، زلدای جدید است که یک تنه، این کنسول را نجات داده است.

‌‌

اهمیت نرم‌افزاری

یک کنسول بازی، هر قدر هم که خوب باشد، بدون نرم‌افزار جواب نمی‌دهد. بازی است که محبوبیت یک کنسول را مشخص می‌کند. به همین دلیل است که به مایکروسافت می‌گوییم که حتی اگر قوی‌ترین کنسول دنیا را هم بسازد، بدون بازی‌های خوب به جایی نمی‌رسد. یکی از دلایل اصلی موفقیت اصلی پلی‌استیشن، بازی‌های آن است.

نینتندو می‌دانست که گیمرها، اصلا به ماهیت خود کنسول سوییچ کاری ندارند و سال‌هاست که از این شرکت فقط یک چیز می‌خواهند: اینکه زلدای جدید را زودتر عرضه کند.

در بهترین حرکت ممکن، نینتندو زلدای جدید را برای عرضه‌ی همزمان با سوییچ آماده کرد و پاسخ این حرکت صحیح‌اش را گرفت. در حال حاضر، سوییچ دستگاهی است که The Legend of Zelda: Breath of the Wild را اجرا می‌کند. هر گیمری دوست دارد که پرافتخارترین بازی دو دهه‌ی اخیر را تجربه کند و نینتندو هم با اشتیاق به آن‌ها می‌گوید: اگر زلدا می‌خواهید، باید سراغ سوییچ بروید.

موفقیت سوییچ در پس زلدا مطمئنا باید برای نینتندو کافی باشد تا این شرکت به اهمیت بازی‌ها برای کنسول جدیدش پی ببرد. همین حالا هم که یک ماه و چند هفته‌ای از عرضه‌ی سوییچ می‌گذرد، انتظار داریم به دلیل نبودن بازی دیگری برای سوییچ، فروش این کنسول افت کند.

نینتندو سوییچ قرار نیست گیمری که کال آو دیوتی بازی می‌کند را به سمت خودش بکشد، ولی پشتیبانی شرکت‌های بازی‌سازی دیگر هم برای موفقیت سوییچ، بسیار مهم است.

خود نینتندو به غیر از زلدا، یک ماریو هم برای سوییچ در دست ساخت دارد و پیش‌بینی می‌کنیم این بازی هم تاثیر زیادی روی موفقیت سوییچ بگذارد. با این حال، این ماریو جدید که Super Mario Odyssey نام گرفته است، تا پایان سال جاری میلادی عرضه نخواهد شد.

سوییچ برای موفقیت، نیاز به بازی‌های دیگر شرکت‌ها دارد و نینتندو باید هر چه سریع‌تر، رفتارش را در مقابل شرکت‌های بازی‌سازی تغییر دهد.

‌‌‌

حمایت از بازی‌سازان

نمی‌دانیم این غرور نینتندو از کجا نشات می‌گیرد، اما این شرکت می‌خواهد خودش تمام و کمال جمعیت بزرگی از گیمرها را راضی کند و این کار، واقعا بدون همکاری سایر شرکت‌های بازی‌سازی ممکن است.

سونی همان ابتدای آغاز نسل هشتم بازی‌های ویدیویی، مطمئن شد که اگر قرار است یک بازی مستقل عرضه شود، این بازی به پلی‌استیشن۴ هم بیاید. سونی با تک تک استودیوهای مستقل بازی‌سازی وارد مذاکره شد و حتی از نظر مالی و تبلیغاتی،‌ به آن‌ها کمک کرد.

طولی نکشید که مایکروسافت هم پروژه‌ای برای حمایت از شرکت‌های بازی‌سازی مستقل راه انداخت و با تعدادی استودیو، قرارداد بست.

این‌ها را گفتیم تا به یکی از حرکت‌های عجیب نینتندو اشاره کنیم. مدیر استودیوی بازی‌سازی Gearbox، سازنده‌ی مجموعه بازی‌های «سرزمین‌های مرزی» یا همان Borderlands، چند وقت پیش آمد و گفت که برای عرضه‌ی بازی سرزمین‌های مرزی روی سوییچ سراغ نینتندو رفتیم، اما آن‌ها نه تنها با ما همکاری نکردند، بلکه به ما گفتند که اولویت‌های دیگری دارند.

نینتندو به جای اینکه خودش دست به کار شود و از شرکت‌های بازی‌سازی بخواهد عناوین‌شان را به سوییچ بیاورند، حتی یکی دو شرکتی هم که می‌خواهند بازی‌شان را روی سوییچ عرضه کنند، از خودش دور می‌کند. همین استودیوی Gearbox با همکاری سونی، سرزمین‌های مرزی ۲ را به کنسول پلی‌استیشن ویتا آورد، اما از سوی نینتندو پس زده شد.

ده‌ها میلیون پلی‌استیشن۴ و ایکس‌باکس وان در دنیا وجود دارد و سونی و مایکروسافت حتی نیازی ندارند از شرکت‌ها بخواهند که برای کنسول آن‌ها، بازی بسازند؛ چون عرضه‌ی یک بازی خوب روی پلی‌استیشن۴ و ایکس‌باکس وان به دلیل وسعت مخاطبان این کنسول‌ها، فروشش را تضمین می‌کند. آن وقت سونی و مایکروسافت باز هم سعی می‌کنند در رقابت، شرکت‌های بازی‌سازی را به سمت خودشان بکشانند.

این نینتندو است که نیاز دارد رابطه‌اش را با شرکت‌های بازی‌سازی بیشتر کند؛ اتفاقی که هنوز نیافتاده است.

‌‌

حکومت با بازی

بازاری دیگر برای کنسول‌هایی مثل Wii و حسگرهای حرکتی وجود ندارد. حتی در دورهمی‌ها هم افراد ترجیح می‌دهند ماریو کارت بازی‌کنند تا اینکه با حسگرهای حرکتی به بالا و پایین بپرند.

با این حال، نینتندو سوییچ تمام حسگرهای حرکتی Wii و حتی بهتر از آن‌ها را هم در خودش جای داده است. با این کنسول می‌توان به حالت‌های مختلفی بازی کرد؛ ولی این حالت‌های مختلف، این بار دیگر نشانه گرفتن دسته‌ی بازی مثل یک اسلحه نیست. نینتندو سوییچ دسته‌هایی شگفت‌انگیز دارد که به درد بازی کردن می‌خورند و حتی صفحه‌ی نمایش لمسی آن هم می‌تواند به بازی‌ها کمک کند.

ولی این همه قابلیت خوب، باید در بازی‌ها به کار گرفته شوند؛ آن هم بازی‌هایی که به درد گیمرها می‌خورد، نه کسانی که روی گوشی هوشمندشان بازی می‌کنند.

نینتندو اول راه را بسیار خوب آمده است. سوییچ فروخته است. همه‌ی گیمرها می‌خواهند زلدا بازی کنند و برای زلدا بازی کردن، باید سوییچ بخرند.

ولی این کنسول باز هم بازی می‌خواهد. بازی‌هایی مثل Arms یا حتی Splatoon 2 هم قرار نیست سوییچ را نجات دهد. تصورش را بکنید، نینتندو بتواند «اورواچ» (Overwatch) را به سوییچ بیاورد، یا اینکه یک نقش‌آفرینی طولانی و بلند مثل «پرسونا ۵» (Persona 5) را روی سوییچ بازی کنید.

اخیرا شنیدیم که Payday 2 قرار است روی سوییچ عرضه شود. برای کنسولی که نینتندو روی قابلیت‌های چند نفره‌ی آن تمرکز زیادی کرده است، یک بازی مثل Payday 2 شگفت‌انگیز است. مطمئنا ایده‌ی بازی کردن Payday 2 در هر مکانی، برای طرفداران این بازی حسابی جذاب خواهد بود.

این روند باید ادامه پیدا کند. بازی‌های بزرگ و خوب باید به سوییچ بیایند. اگر بدانیم که می‌توانیم بازی‌هایی که دوست داریم را در همه حال بازی کنیم، مطمئنا به خرید سوییچ فکر خواهیم کرد.

اگر نینتندو به این واقعیت برسد که گیمرها، فقط هم ماریو و زلدا نمی‌خواهند، هر قدر هم که این بازی‌ها خوب باشند، می‌تواند تغییر بزرگی در صنعت بازی به وجود بیاورد؛ ایده‌ی بازی کردن یک مس افکت در سفر یا حتی مهمانی‌ها، چیزی است که می‌تواند برای هر گیمری جذاب باشد.